Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

Zapowiedzi

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja słucha: Grudzień 2012
[ - recenzja]

Mateusz Kowalski, Paweł Lasiuk, Michał Perzyna, Bartosz Polak

W szóstce artystów, których płyty zrecenzowaliśmy do pierwszej w grudniu odsłony „Esensja słucha”, znaleźli się: Crystal Castles, E1000, Emilie Autumn, Rozmowa z piramidami, Skye oraz The Twilight Sad. Wysokich ocen nie brakuje!

Mateusz Kowalski, Paweł Lasiuk, Michał Perzyna, Bartosz Polak

Esensja słucha: Grudzień 2012
[ - recenzja]

Crystal Castles „(III)” (2012) [70%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Z każdą kolejną płytą Crystal Castles sam się sobie bardziej dziwię. Dlaczego? Ano, zastanawiam się, jak tego typu twórczość – złożona z dziwnych, trzeszczących i pozornie niechlujnych elektronicznych podkładów Ethana Katha oraz przetworzonych pisko-wrzasków Alice Glass – może być tak wciągająca. Na pierwszy rzut oka tego rodzaju brzmienie powinno trafiać jedynie do jakiejś muzycznej rebelianckiej niszy, do eksperymentalnych fanatyków. Tymczasem Kanadyjczycy komponują w taki sposób, że ich fanów da się znaleźć w każdej grupie społecznej i przedziale wiekowym. Co ciekawe, krążek „(III)” stanowi chyba najbardziej spójną i jednocześnie depresyjną z płyt CC. Glass zapowiadała, że jej motywem przewodnim będą trudne sytuacje i wszechobecna niesprawiedliwość. Rzeczywiście coś ciężkiego i surowego wisi nad albumem, na którym nie znajdziemy zbyt porywających i przebojowych numerów (jak choćby „Crimweave”, a zwłaszcza „Celestica” czy „Baptism”). Nie ma jednak również drażniącej przesady jak np. w „Doe Deer” i chyba dlatego całość wydaje się tak koherentna i konsekwentna w budowaniu mrocznego nastroju. Warto też zauważyć, że tym razem duet zmienił formę nagrywania poszczególnych utworów – wszystko zostało zarejestrowane na taśmach, a muzycy wyszli z założenia, że pierwsze wykonanie jest zawsze najwłaściwsze. Potwierdza to, że CC nie zatrzymali się w artystycznych poszukiwaniach, wciąż nie przyszła dla nich pora na powielanie schematów i odcinanie kuponów. W konsekwencji udało się stworzyć najbardziej emocjonalny i przejmujący obraz z dźwięków, które w pierwotnej postaci dalekie są od budowania refleksyjnego klimatu. Nadmieńmy tylko, że wywołana spójność nie oznacza wcale monotonii, ponieważ zdarzają się mocniejsze i żywsze momenty („Sad Eyes”, „Insulin”, „Transgender”), bardziej mroczne i przygniatające („Pale Flesh”, Telepath”), a jednocześnie całość potrafi zwieńczyć oniryczny i spokojny „Child I Will Hurt You”. Jakkolwiek gatunkowo nie sklasyfikujemy albumu duetu z Toronto, to trzeba przyznać, że przykuwa i zmusza do zastanowienia. Także nad współczesnością. Również muzyczną.

Michał Perzyna

E1000 „Strange Fruits” (2012) [80%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tak offowy, że aż w sumie totalnie nieznany (marzenie każdego hipstera) kanadyjski projekt wypłynął – co znamienne – w dystrybucji elektronicznej. Co uderza przy pierwszym przesłuchaniu, to spójność wewnętrzna płyty: utwory przechodzą płynnie jeden w drugi, zanurzając słuchacza w roztopionej polewie z elektronicznego sosu. Gauthier zręcznie żongluje poszczególnymi motywami, ascetycznie dawkując kolejne elementy konstrukcji. O dziwo, w momentach kulminacyjnych, mimo całej serii elektronicznych impulsów, udaje się zachować twórcy przestrzeń w jego muzyce – na tyle dobrze, że nie umykają poszczególne, kluczowe motywy każdego utworu. Oddzielną kwestią są tu wyraźne (nieważne, czy świadome) nawiązania do niemieckiej sceny alternatywnej i synth popu z lat 80. Motyw przewodni mojego numeru 1, „Heartquake”, przywodzi na myśl dokonania Deine Lakaien z okresu „Winter Fish Testosterone” – „White Lies” połączone z Eurythimcs (bez galopad). Z kolei „10 000 Volts Between Us” brzmi jak remastering i przesterowanie Kraftwerk. Z elektroniką bywa ten problem, że tytuły mogą mieć się nijak do faktycznego stanu muzyki i zabawa w „co autor miał na myśli” totalnie dezinformuje słuchacza, ale tutaj na szczęście tego uniknięto. Dodatkowe remiksy na albumie pozwalają odkryć różne punkty widzenia na dany utwór i poszerzają tylko spektrum doznań, bez zaciemniania samej autorskiej muzyki. „Strange Fruits” to album faktycznie, jak tytuł wskazuje, dziwny, ale satysfakcjonujący i odwdzięczający się uważnemu słuchaczowi. Żeby było jasne: płyta nie jest nowatorska, bo nie musi. To synteza dobrego gustu elektronicznego, w której znajdą coś dla siebie tak koneserzy gatunku, jak i nowicjusze w tych strefach dźwiękowych.

Mateusz Kowalski

Do posłuchania tutaj.

Emilie Autumn „Fight Like a Girl” (2012) [90%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Minęło pół roku od – w zasadzie już nie wiadomo, czy wyczekiwanej – premiery nowego krążka Emilie Autumn. Amerykańska wokalistka od kilku lat konsekwentnie tworzyła zasłonę dymną, koncertując, wypuszczając maxisingle, całość koronując premierą książki. Można by wręcz się pokusić o stwierdzenie, że gotycka lolita ze skrzypcami w rękach stworzyła lepszą franczyzę niż Lady Gaga – z jednym zastrzeżeniem: wizerunek jest spójny i kompletny. A tu nagle zaskoczenie: podczas gdy pierwszy album był mieszanką alternatywy z folkiem, drugi zaś naśmiewaniem się z mody na gotyk i emo, trzeci idzie w kierunku wytyczonym na trasie koncertowej. Najsilniejszy akcent położono na ironiczne teksty, pełne rozmaitych aluzji i ekwilibrystyk kulturowych (w tym genialne „Girls, Girls, Girls”). Całość nabrała teatralno-kabaretowej otoczki, przez co słuchacz odnosi wrażenie, że występuje na wieczorku wiktoriańsko-baudelaire’owsko-teslowskim (elektronika!). Melorecytacje przeplatają się z hymnami wyzwolonej ponad normę sufrażystki (singlowe „Fight Like a Girl”, „We Want Them Young”), a nad całością unosi się atmosfera nieprzejednanego bachicznego chaosu („Time for Tea”). Jeśli ktoś chciał zgłębić umysł XIX-wiecznej pacjentki zakładów psychiatrycznych rodem z groszowych powieści paryskich i londyńskich bruków, to nie mógł lepiej trafić. Maestria pod każdym względem, zwłaszcza antylirycznym. „It’s time for war, it’s time for blood, it’s time for tea!”

Mateusz Kowalski

Rozmowa z piramidami „Rozmowa z piramidami” (2012) [70%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

10 października w Klubie Kultury Saska Kępa zespół Rozmowa z piramidami przedstawił publiczności swój debiutancki krążek o tej samej nazwie. Piotr Kajetan Matczuk i spółka prezentują twórczość polskich romantyków oprawioną w ramy jazzu i rocka. Choć artyści odcinają się od terminu „poezja śpiewana”, to nie da się ukryć, że właśnie z tym gatunkiem będą najbardziej kojarzeni. Wielu Polaków uważa tę gałąź sztuki za mało popularną muzykę dla osób starszych; jeśli ktoś jednak kiedykolwiek był choćby na koncercie Starego Dobrego Małżeństwa, ten wie, jak mało ten stereotyp ma wspólnego z rzeczywistością. Wśród osób zgromadzonych na Saskiej Kępie dominowali studenci i ludzie w średnim wieku. Znaleźli czas, by oderwać się od codziennego zgiełku i posłuchać świetnych aranżacji tekstów naszych narodowych wieszczów: „Romantyczności”, „Do M” czy „Promethidiona”. To może rokować nadzieję, że „Rozmowa z piramidami” znajdzie słuchaczy również wśród tej grupy odbiorców. Tym, co najbardziej zdumiewa, jest ogromna dojrzałość młodego przecież zespołu i jego odwaga w przeciwstawianiu się powszechnym trendom. „Rozmowa z piramidami” idzie pod prąd i zabiera nas w piękną, wzruszającą wycieczkę w przeszłość, udowadniając, że można w niej znaleźć wartościowe i aktualne przesłanie. Tradycja romantyczna jest w naszym kraju od dawna przedmiotem zaciekłej krytyki, przeciwstawia się bowiem pędowi ku konsumpcji, zmusza do krytycznego myślenia, zachęca do poświęceń i promuje patriotyzm. Prezentuje myślenie oparte na dalekosiężnych, wspaniałych planach, a nie skupienie się na codziennych, małych przyjemnościach. Stała się częścią naszej narodowej tożsamości, o której wypada dyskutować, ale nie sposób się jej wyprzeć. Okazuje się, iż nie potrzeba huku, elektroniki, roznegliżowanych pań i niesamowitych efektów, aby zrobić wrażenie na słuchaczach. Wystarczy dobry, charakterystyczny głos wokalisty, kilka klimatycznych instrumentów i bogata oferta duchowa. Zespół Rozmowa z piramidami przypomina nam, skąd wyrastają korzenie naszej polskiej kultury i robi to w sposób naprawdę kapitalny, dostarczając nam całą gamę emocji. Debiutancki album gdańskiej formacji zasługuje na wysoką ocenę, ma bowiem ogromną wartość muzyczną, edukacyjną, i, nie waham się tego napisać, terapeutyczną.

Paweł Lasiuk

Skye „Back To Now” (2012) [50%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

W 2010 roku grupa Morcheeba wydała nieźle przyjętą płytę „Blood Like Lemonade”, na której po długiej przerwie zaśpiewała Skye Edwards. Ciemnoskóra wokalistka nie porzuciła jednak solowych projektów i w tym roku światło dzienne ujrzał jej trzeci album, zatytułowany „Back To Now”. Doświadczona artystka poza nim ma w dorobku znakomity „Mind How You Go” (2006) z kultowymi już utworami („Love Show” czy „Calling”), a trzy lata później przyszła pora na mroczniejszy i mniej przebojowy „Keeping Secrets”. Choć oba poprzednie krążki się różnią, nie zmienia to faktu, że to po prostu bardzo dobre pozycje – pełne zwiewnych melodii, świetnego wokalu i melancholii. Dziwnie na tym tle wygląda tegoroczny longplay – ociekający jednostajną, ciepłą elektroniką. O ile pierwszy kawałek („Troubled Heart”) – z miarowym podkładem, który ledwie w końcówce odrobinę przyspiesza, i z chóralnym refrenem – można traktować jako ciekawe i trochę zaskakujące otwarcie, o tyle z kolejnymi utworami to wrażenie zastępuje rozczarowanie nudnymi i schematycznymi aranżacjami. Pewnym udanym nawiązaniem do przeszłości wydaje się żywszy „Nowhere” (z wybijającymi się smyczkami), nieco więcej energii ma w sobie lekko klubowy „Featherlight”, a wyróżnić należy chyba jeszcze tylko „Every Little Lie”. Żaden z nich nie stanowi niestety nic więcej niż muzyczną ciekawostkę i bez wątpienia nie wytrzyma próby czasu. Niestety, traci na tym przede wszystkim Brytyjka, której świetny głos, dostosowany zresztą do charakteru krążka, zlewa się z monotonnymi, ciemnymi i majaczącymi dźwiękami. Prawdopodobnie gdyby spojrzeć na „Back To Now” jak na jedno z wielu wydawnictw, to należałoby też zwrócić uwagę, że to całkiem swobodnie płynący, ambitny i oparty na delikatnej elektronice pop, na dodatek co najmniej poprawnie zaśpiewany. Jednak mając w pamięci wcześniejsze dokonania Skye, jej wielkie muzyczne doświadczenie oraz znając duże możliwości, trzeba było spodziewać się czegoś więcej. A nawet znacznie więcej.

Michał Perzyna

The Twilight Sad „No One Can Ever Know” (2012) [80%]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Założony dziewięć lat temu, w małej szkockiej miejscowości o nazwie Kilsyth, zespół The Twilight Sad może spowodować, że uważniej przyjrzymy się tamtejszym rejonom Wielkiej Brytanii w poszukiwaniu dobrej i ambitnej muzyki. Jego trzeci longplay, wydany w lutym tego roku, zasługuje na uwagę, choćby ze względu na powiew świeżości i zauważalną metamorfozę w stosunku do dotychczasowej twórczości. Tę obecnie charakteryzuje mroczne brzmienie niepozbawione przebojowości, jednocześnie nacechowane sporą dawką smutku i negatywnych emocji. Znane z wcześniejszej nagrań post-punkowe aranżacje wypierają tutaj analogiczne syntezatory, które są najważniejszym elementem składowym tego albumu, czasami dominującym na tyle, by całkowicie pozbawić go powiązań z długogrającymi poprzednikami. Urozmaicenie i rozwój idące w tym kierunku łatwo zauważyć od paru lat w karierach różnych „gitarowych” grup. Jednak w tym przypadku wypadają pozytywnie i dla osób zaznajomionych z zespołem są dobrym sposobem na odkrycie drzemiących w nim pokładów talentu. Natomiast dla nowych słuchaczy to po prostu okazja do zapoznania się z The Twilight Sad. Charyzmatyczny James Graham, obdarzony intrygującą barwą głosu, posiada też niepowtarzalny szkocki akcent, który w połączeniu z klimatyczną muzyką zapada głęboko w pamięć, momentami pozostawiając wrażenie, że jedynie on sam wie, jakie słowa tak naprawdę wyśpiewuje. Dynamiczny i przebojowy „Dead City”, którego siłę stanowią tempo i drugoplanowe gitary; początkowo usypiający i skromny w swej strukturze „Nil”, zwieńczony wspaniałym zakończeniem; elektroniczny „Another Bed”wraz z przebojowym refrenem i zamykający „No One Can Ever Know”, oparty na kapitalnej linii basowej, niepokojący „Kill It In the Morning” – to najlepsze numery na krążku. Świetny wokalista (prezentujący widoczne postępy w komponowaniu) i nowa syntetyczna twarz zespołu, tworząca niesamowity klimat nagrań, stawiają tę płytę zdecydowanie najwyżej wśród całej dyskografii The Twilight Sad.

Bartosz Polak

1 grudnia 2012

Komentarze

01 XII 2012 13:23:42

Lubię te Wasze paczki - tym razem sześciopak z czterech browarów. Szczególnie wpada w ucho kojąca polska poezja. Tę płytę kupię na pewno.

04 XII 2012 17:08:46

Kupiłem, przesłuchałem, polecam!

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »