Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

SBB
‹Live Jazz nad Odrą 1975›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live Jazz nad Odrą 1975
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	22 czerwca 2013
Nośnik	CD
Czas trwania	72:48
Gatunek	rock
EAN	5901549197075
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Pamięć w kamień wrasta	16:37
2) FOS	3:21
3) Szalony Grześ	4:18
4) Bass	3:46
5) Ku pamięci	0:56
6) Drums	2:50
7) Wolność z nami [I]	6:20
8) Z których krwi krew moja	11:10
9) Piano	5:29
10) Toczy się koło historii	5:16
11) Wolność z nami [II]	12:38

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Szaleństwo kontrolowane
[SBB „Live Jazz nad Odrą 1975” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Ogarnięcie dyskografii ukochanego zespołu to dla wielbicieli SBB nie lada wyzwanie. Worek z archiwalnymi, zwłaszcza koncertowymi, nagraniami zdaje się bowiem nie mieć dna. Ale też trudno się temu dziwić, skoro w latach 70. XX wieku grupa Józefa Skrzeka była dosłownie rozrywana przez organizatorów imprez. GAD Records wydał właśnie niepublikowany wcześniej na żadnym nośniku występ tria z wrocławskiego festiwalu „Jazz nad Odrą 1975”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Szaleństwo kontrolowane
[SBB „Live Jazz nad Odrą 1975” - recenzja]

SBB
‹Live Jazz nad Odrą 1975›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live Jazz nad Odrą 1975
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	22 czerwca 2013
Nośnik	CD
Czas trwania	72:48
Gatunek	rock
EAN	5901549197075
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Pamięć w kamień wrasta	16:37
2) FOS	3:21
3) Szalony Grześ	4:18
4) Bass	3:46
5) Ku pamięci	0:56
6) Drums	2:50
7) Wolność z nami [I]	6:20
8) Z których krwi krew moja	11:10
9) Piano	5:29
10) Toczy się koło historii	5:16
11) Wolność z nami [II]	12:38

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

W latach 70. ubiegłego wieku SBB było typowym zwierzęciem koncertowym. Choć magię ich muzyki udawało się przenieść również do nagrań studyjnych, grupa na dobre rozwijała skrzydła dopiero, gdy pojawiała się na scenie – najlepiej przed audytorium kilkusetosobowym. Wynikało to z wielkiego zamiłowania do improwizacji. Dość powiedzieć, że zespół miał w swoim repertuarze wiele, trwających po dwadzieścia-trzydzieści minut, suit. Pracowitość Józefa Skrzeka, Apostolisa Anthimosa i Jerzego Piotrowskiego była tak ogromna, że przemysł fonograficzny Peerelu nie był w stanie przetrawić wszystkiego, co muzycy nagrywali. Gdyby na bieżąco publikowano ich dokonania, zapewne każdego roku musiałoby się ukazywać po kilka płyt długogrających. I niekiedy rzeczywiście tak było, tyle że krążki te pojawiały się w różnych krajach – Polsce, Czechosłowacji, Niemieckiej Republice Demokratycznej i Republice Federalnej Niemiec. Do tego należałoby dorzucić rejestracje koncertów, wśród których rzadko zdarzały się dwa identyczne. Swoją drogą może zaskakiwać fakt, że formacja, która oficjalnie zadebiutowała albumem live (w 1974 roku), na kolejne tego typu wydawnictwo musiała czekać dziewiętnaście lat. Za to w XXI wieku, gdy zaprzyjaźnieni z muzykami wydawcy (głównie Metal Mind Productions i e-silesia) sięgnęli do przepastnych archiwów grupy, nastąpił prawdziwy wysyp staroci koncertowych sygnowanych nazwą SBB.

I tym sposobem pierwszy okres działalności tria (powiedzmy: półtora roku – od wiosny 1974 do jesieni 1975) znalazł dokumentację w postaci płyt: „Complete Tapes 1974” (nagrano: 18-19 kwietnia 1974), „Live in Opole 1974. Rock przez cały rok” (29 czerwca 1974), „Jazz Jamboree 1974 / Opole 1975” (październik 1974 i czerwiec 1975), „Karlstad Live 1975” (13 i 15 maja 1975) oraz „Jazz Jamboree 1975” (październik 1975). Gdybyśmy dokładnie przyjrzeli się materiałom zawartym na poszczególnych krążkach, okazałoby się, że nieczęsto się one powtarzają. Co może świadczyć o dwóch rzeczach: po pierwsze – o wielkiej liczbie kompozycji, po które muzycy mogli sięgać, dokładając wszelkich starań ku temu, aby żaden z występów nie był dokładną powtórką poprzedniego; po drugie – o ogromnym zamiłowaniu do improwizacji, które pozwalało na bazie istniejących już kawałków budować zupełnie nowe. Teorię tę potwierdza kolejny archiwalny koncert SBB wydany na płycie CD, a zarejestrowany 23 marca 1975 roku podczas towarzyszącej wrocławskiemu festiwalowi „Jazz nad Odrą”, odbywającej się w „Hali Ludowej” (dzisiejszej „Hali Stulecia”), imprezie „Rock and Jazz”. Chronologicznie nagrania te trzeba więc umiejscowić pomiędzy występem na „Jazz Jamboree 1974” (płyta z nim znalazła się w boksie „Lost Tapes, Vol. 1”) a trasą koncertową po Szwecji, która po latach zaowocowała albumem „Karlstad Live 1975”. I jakie wnioski z tego wynikają? Że każdy z tych występów różnił się zasadniczo!

Gdy SBB otrzymało zaproszenie na prestiżowy festiwal jazzowy odbywający się co roku w stolicy Dolnego Śląska, miało na koncie zaledwie jeden album (nie licząc oczywiście płyt nagranych wcześniej przez Józefa Skrzeka z Breakoutem i całe trio z Czesławem Niemenem); drugi – „Nowy horyzont” – ukazał się dopiero w lipcu, a do nagrania trzeciego – „Pamięci” – grupa przystąpiła w październiku 1975 roku. Marzec był więc okresem szlifowania kompozycji, które miały pojawić się na zaplanowanych już krążkach. Trzy z nich – te najbardziej rozbudowane – formacja przedstawiła słuchaczom zebranym w „Hali Ludowej”. Przyjrzyjmy się jednak temu, trwającemu ponad siedemdziesiąt minut, występowi dokładniej. SBB zdecydowało się ująć cały program w ramy jednej długiej suity; stąd brak przerw między kolejnymi utworami i płynne przejścia od jednego do drugiego. Całość zaczyna się od możliwie najniższego dźwięku wydobytego z syntezatora Davolisint, jakim wtedy dysponował Józef Skrzek, i przechodzi w najdłuższy na płycie utwór „Pamięć w kamień wrasta” (którego jeszcze dłuższa wersja pojawi się rok później na longplayu „Pamięć”). To wielowątkowa suita, w której jest miejsce i dla eksperymentów spod znaku muzyki konkretnej (za dziwne dźwięki słyszalne w pierwszych minutach „odpowiada” wspomniany już syntezator), i dla formuły klasycznie progrockowej, znaczonej rozbudowanymi partiami fortepianu i – nade wszystko – gitary. Apostolis Anthimos po raz pierwszy, ale też nie ostatni, udowadnia w tym utworze, że był, jest i będzie jednym z najlepszych gitarzystów w historii polskiego rocka. Zwraca jednak również uwagę brzmienie całego zespołu – mocna, hardrockowa perkusja i przesterowane obie gitary, basowa i elektryczna.

Drugi na liście „FOS” to utwór instrumentalny, który SBB chętnie grywało w tamtym czasie. Wcześniej już znane były dwie jego wersje – studyjna, prawie szesnastominutowa z lata 1975 (vide CD „Sierpień” w boksie „Lost Tapes, Vol. 1) oraz koncertowa, trwająca zaledwie nieco ponad cztery minuty z występu w Dreźnie w lutym 1976 roku (CD „Live in DDR [I]” w zestawie „Lost Tapes, Vol. 2”). We Wrocławiu kompozycja ta została przedstawiona w jeszcze krótszej, choć pewnie trafniej byłoby stwierdzić – skondensowanej wersji. Z chaosu dźwiękowego wyłania się tu hardrockowa perkusja, której towarzyszy rozedrgany, buczący bas, oba instrumenty stanowią zaś podkład pod szaleńczą solówkę gitary. W podobnym tonie utrzymany jest zresztą także „Szalony Grześ” (dedykowany akustykowi kapeli), w którym gitara „Lakisa” najpierw uroczo sprzęga i złości się, a następnie łka tak, że aż rwie serce. Chwilę później do głosu dochodzi Skrzek, który – zgodnie z tytułem następnego numeru („Bass”) – serwuje słuchaczom solówkę na sprzężonej gitarze basowej. Po niespełna czterech minutach podłączają się do niego pozostali muzycy i tym sposobem rozpoczynają rozpędzone jak Harley Davidson „Ku pamięci” – tutaj zagrane w malutkim, minutowym fragmencie. Malutkim, bo właściwa, studyjna wersja tego, poświęconego Jimiemu Hendriksowi, numeru, którą zespół zarejestrował w studiu warszawskim Polskiego Radia we wrześniu 1974 roku, trwała… dwadzieścia minut dłużej (patrz: CD „Ku pamięci” umieszczone w antologii „Lost Tapes, Vol. 2”).

„Ku pamięci” płynnie przechodzi w solówkę Jerzego Piotrowskiego („Drums”), po czym pojawia się część pierwsza suity „Wolność z nami”. Ten kawałek także ma swoją historię. Jego pierwotna wersja trwała pół godziny (CD „Ku pamięci”), na potrzeby albumu „Nowy horyzont” (1975) przycięto ją tak, aby zmieściła się na jednej stronie płyty winylowej; we Wrocławiu z kolei SBB podzieliło całość na dwa fragmenty. Pierwszy to przede wszystkim eksperymenty awangardowe podobne do tych, które wprowadzały do „Pamięć w kamień wrasta”; drugi – wieńczy koncert i jeszcze do niego wrócimy. Wcześniej pojawiła się w zestawie wykonywanych utworów jeszcze między innymi minisuita „Z których krwi krew moja” – numer, z którym Skrzek i koledzy kombinowali chyba najmniej. W każdym razie wykonanie live nie różni się znacząco od tego, jakie pojawi się później na krążku „Pamięć” (1976). Mamy tu i fortepianowy wstęp, i progresywne partie instrumentalne, i kolejne znakomite solo „Lakisa”, jest też oczywiście charakterystyczny, przejmujący śpiew Skrzeka. Po popisach wokalnych lidera ma miejsce kolejna jego solówka, tym razem będąca improwizacją na fortepianie („Piano”). Nie zabrakło w niej miejsca ani na partie bliskie jazzowi, ani bliskie klasyce; są też spore fragmenty czysto rozrywkowe i rock’n’rollowe, które z jednej strony przywołują klimat saloonów kowbojskich z Dzikiego Zachodu, z drugiej – parkietów tanecznych z lat 50. i 60. ubiegłego wieku. „Toczy się koło historii” to jeszcze jedna kompozycja z historią. Jej pierwszą – ponad ośmiominutową – wersję SBB zarejestrowało w studiu Polskiego Radia w Gdańsku w 1974 roku; wydano ją jednak dopiero trzydzieści lat później w formie bonusu do reedycji debiutu. Fani Skrzeka kojarzą więc ten kawałek głównie z jego solowego albumu „Ojciec chrzestny Dominika” (1980), na którym wypełnia on całą stronę B longplaya. To, co muzycy ze Śląska zagrali na „Jazzie nad Odrą”, było zatem zaledwie urywkiem. Ale za to mocno zapadającym w pamięć. Ten marszowy rytm, zyskujący z biegiem czasu na dynamice, i pasaż syntezatorowy, wzbogacony dodatkowo wokalizą Skrzeka – to naprawdę godny najwyższych ocen przykład rocka progresywnego.

Zafundowana na finał „Wolność z nami [II]” ma nieco bardziej – z naciskiem na „nieco” – klasyczny charakter niż część pierwsza. Chociaż i tu wycieczek w stronę awangardy nie brakuje. Skrzek „bawi” się syntezatorem, „Lakis” przesterowuje gitarę, Piotrowski wali zaś w bębny, jakby od siły tych uderzeń zależeć miało jego życie. Całość składa się tym samym na szaleńczą improwizację, która mogłaby trwać w nieskończoność. Niestety, kończy się po mniej więcej dwunastu minutach (i paru zmianach nastroju po drodze). Mimo że występ we Wrocławiu obfitował w wiele fragmentów, które prawdopodobnie rodziły się w głowach muzyków na bieżąco, stanowi w pełni przemyślaną formę. Szkoda tylko, że nie sposób usłyszeć, jak reagowała na niego publiczność – oklaski pojawiają się dopiero na koniec i to pod warunkiem, że maksymalnie podkręci się głośność. Jakość dźwięku nie powala, taśmie wyciągniętej z archiwum radiowego przydałby się porządny remastering. Ale i tak nie ma co narzekać. „Live Jazz nad Odrą 1975” to jeszcze jeden dowód na to, że w latach 70. XX wieku rodzime SBB było jednym z najciekawszych i najbardziej twórczych zespołów progresywnych na świecie. A w takim wypadku należy prosić o jeszcze!

25 czerwca 2013

Skład:

Józef Skrzek – śpiew, gitara basowa, fortepian, harmonijka, syntezator (Davolisint)
Apostolis Anthimos – gitara elektryczna
Jerzy Piotrowski – perkusja

Komentarze

19 VII 2013 19:47:36

Szanowny Autor recenzji napisał:
"Jakość dźwięku nie powala, taśmie wyciągniętej z archiwum radiowego przydałby się porządny remastering". Otóż znam kulisy sprawy i remastering był. I to taki, jak należy. Michał Wilczyński wiedział, co robi. I CHWAŁA mu za to!!! Właśnie za taki surowy mastering. Nie popełnił błędu Preisnera, który po masteringu, z muzyki zamieszczonej na płycie składance "Preisner - SBB - Skrzek" zrobił potworka. Masteringu Preisnera nie da się słuchać, a przecież są tam dobre i bardzo dobre utwory. Natomiast mastering Michała Wilczyńskiego zachowuje ducha epoki, podczas której odbył się koncert. Jestem fanem SBB od 1971 roku, gdy jeszcze grali pod nazwą Silesian Blues Band. Tak więc śledzę ich karierę od początku: na koncertach i na płytach. Recenzowany koncert jest pełen ognia i dynamiki. To jeden z wielu porywających koncertów SBB. Liczy się MUZYKA i KLIMAT. I to wszystko tu jest!!! Moim zdaniem czepianie się masteringu jest tu całkowicie nie na miejscu. Poza tym reszta recenzji oraz artykuł jest O.K.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »