Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Yuri Gagarin

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułYuri Gagarin
Wykonawca / KompozytorYuri Gagarin
Data wydania2013
NośnikWinyl
Czas trwania35:52
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
Winyl1
1) First Orbit9:09
2) Sonic Invasion 29107:40
3) Za kosmosom8:35
4) The Big Rip10:28
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: Pokażcie głowę Jurija Gagarina!
[Yuri Gagarin „Yuri Gagarin” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To jeden z najbardziej tajemniczych zespołów rockowych, którym dane było zadebiutować w powoli dobiegającym końca 2013 roku. Poza tym, że są ze Szwecji (a dokładniej: z Göteborga), niewiele o nich wiadomo. Ani jak się nazywają muzycy, ani nawet ilu ich jest. Czy wcześniej udzielali się w innych formacjach? Jedynymi rzeczami, jakich nie byli w stanie ukryć, to oczywiście szyld, pod jakim występują – Yuri Gagarin – i muzyka.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Pokażcie głowę Jurija Gagarina!
[Yuri Gagarin „Yuri Gagarin” - recenzja]

To jeden z najbardziej tajemniczych zespołów rockowych, którym dane było zadebiutować w powoli dobiegającym końca 2013 roku. Poza tym, że są ze Szwecji (a dokładniej: z Göteborga), niewiele o nich wiadomo. Ani jak się nazywają muzycy, ani nawet ilu ich jest. Czy wcześniej udzielali się w innych formacjach? Jedynymi rzeczami, jakich nie byli w stanie ukryć, to oczywiście szyld, pod jakim występują – Yuri Gagarin – i muzyka.

Yuri Gagarin

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułYuri Gagarin
Wykonawca / KompozytorYuri Gagarin
Data wydania2013
NośnikWinyl
Czas trwania35:52
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
Winyl1
1) First Orbit9:09
2) Sonic Invasion 29107:40
3) Za kosmosom8:35
4) The Big Rip10:28
Wyszukaj / Kup
Coraz rzadziej trafiają się takie formacje! Muzycy, którym nie zależy na rozpoznawalności. Którzy ukrywają swoją tożsamość. Którzy nawet publikując zdjęcia z koncertów, dokładają starań, aby zidentyfikować nie było ich zbyt łatwo. O grupie Yuri Gagarin – prawdopodobnie kwintecie (wniosek ten można wysnuć, wsłuchując się w wykorzystane podczas pracy w studiu instrumentarium) – na sto procent wiadomo tylko tyle, że są Szwedami (ha! a skąd w ogóle ta pewność?) i pochodzą z Göteborga. Pod tą nazwą działają od 2012 roku, a w tym nagrali i wydali debiutancki album. Całkiem możliwe, że zrobili to własnym sumptem, albowiem wytwórnia, która sygnuje krążek, czyli Levande Begravd Records, ma na koncie – przynajmniej jak do tej pory – tylko to jedno wydawnictwo. Ujrzało ono światło dzienne na początku października – co ciekawe, jedynie na winylu. I to w wersji limitowanej, nakład wyniósł bowiem zaledwie pięćset egzemplarzy. Można więc chyba uznać, że mamy do czynienia z rarytasem. I to podwójnym, bo smakołykiem jest także – a raczej: przede wszystkim – zawarta na płycie muzyka.
Dlaczego muzycy ze Skandynawii uczynili swoim patronem właśnie Gagarina? To akurat powinno dziwić najmniej. Co by bowiem nie myśleć o Związku Radzieckim i jego celach podboju kosmosu, nie można zaprzeczyć, że ów skromny chłopak ze wsi leżącej na historycznej Smoleńszczyźnie był swego czasu bohaterem całej ludzkości, bez względu na wyznawaną ideologię. Stał się tym samym ikoną popkultury. Do wyczynu Gagarina nierzadko nawiązywali w następnych dekadach muzycy rockowi, a w szczególności upodobały go sobie kapele spacerockowe. Co też wydaje się jak najbardziej zrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, że zarówno w warstwie muzycznej, jak i tekstowej często nawiązywały one do podróży międzygwiezdnych i – ogólniej – tematyki science fiction. W 1985 roku ukazała się nawet, zawierająca materiał archiwalny (z pierwszej połowy lat 70.), płyta klasyków space rocka, czyli Brytyjczyków z Hawkwind, zatytułowana przekornie „Bring Me Your Head of Yuri Gagarin” (co jest zarówno nawiązaniem do lotnika radzieckiego, jak i trawestacją tytułu słynnego dramatu sensacyjnego Sama Peckinpaha „Dajcie mi głowę Alfredo Garcii”).
Całkiem prawdopodobne, że Szwedzi, przyjmując taką, a nie inną nazwę, inspirowali się albumem Hawkwind. Bo że samym zespołem z Londynu – to więcej niż pewne. W każdym razie po przesłuchaniu longplaya „Yuri Gagarin” nie można mieć wątpliwości, że Skandynawowie zapragnęli dołożyć swoją cegiełkę do całkiem sporej, choć niekoniecznie monumentalnej twierdzy, którą można by ochrzcić mianem Space Rock Building. Ale to nie jedyny trop. W ich muzyce można równie dobrze odnaleźć wpływy post-rocka (charakterystyczne barwy klawiszy, niestereotypowe pasaże gitarowe i syntezatorowe), rocka progresywnego (rozbudowane utwory o orkiestrowym wręcz rozmachu), a nawet heavy metalu (motoryka i ciężar kompozycji). Słowem: mimo pozornej monotonii, podkreślanej na dodatek przytłaczającą ścianą dźwięku, w kawałkach Szwedów dzieje się naprawdę sporo. A w każdym razie tyle, że słuchając ich płyty po raz kolejny – piąty, dziesiąty, piętnasty – trudno poczuć znużenie. Ba! za każdym następnym razem można odnaleźć w ich muzyce coś nowego, ton, barwę, brzmienie, które wcześniej umknęły naszym uszom.
Album jest krótki, trwa niespełna trzydzieści sześć minut. Przykładając doń współczesne standardy, można by potraktować produkcję Skandynawów jako EP-kę, ale przecież w latach 70. czy 80. ubiegłego wieku nikt nie miałby wątpliwości, że należy uznać go za pełnowymiarowe wydawnictwo – i przy tym pozostańmy. Każda ze stron longplaya zawiera po dwie kompozycje. Otwierający całość utwór „First Orbit” zaczyna się od kilkudziesięciosekundowego oryginalnego nagrania połączenia radiowego ze statkiem kosmicznym (czy z samym Gagarinem, trudno stwierdzić), które stopniowo ustępuje miejsca typowo spacerockowym syntezatorom, te zaś chwilę później zostają zagłuszone potężnym uderzeniem pozostałych instrumentów – gitar elektrycznych i sekcji rytmicznej. Od pierwszych chwil Yuri Gagarin nie oszczędza słuchaczy, a udaje mu (im) się to tym bardziej, że transowy rytm tej – i wszystkich następnych – kompozycji w(y)ciąga jak próżnia w zdekompresowanej kabinie statku kosmicznego – do tego stopnia, iż można się całkowicie i bezpowrotnie zatracić.
Wsłuchawszy się dokładniej, z tej masy dźwięków, jaką serwuje zespół, daje się wyłowić prawdziwe perełki – zapadającą w pamięć solówkę gitary (zahaczającą momentami o klimaty orientalne) czy niezwykłe, działające na wyobraźnię „kosmiczne” pasaże klawiszy (dowodzące, że Szwedzi równie dobrze jak dokonania Hawkwind, poznali też takich mistrzów krautrocka, jak Ash Ra Tempel czy Cosmic Jokers). W „Sonic Invasion 2910” klawiszowiec ma najwięcej pracy; nie tylko przez prawie całe osiem minut dba o odpowiednie „tło”, ale też nieśmiało wybija się na solówkę, która brzmi, jakby instrument obsługiwał sam Simon House (i niekoniecznie był to syntezator, lecz na przykład… skrzypce). W numerze tym zespół nawet na moment nie zwalnia, przypominając rozpędzony do maksymalnej prędkości gwiezdny walec. To jeden z tych utworów, które mogłyby trwać w nieskończoność, dlatego też… muszą kończyć się nagle.
Stronę B otwiera robiący największe wrażenie na całej płycie numer zatytułowany z rosyjska (mimo że pisany alfabetem łacińskim) „Za kosmosom”. To najbardziej post-rockowa, choć z metalowo-progresywnym zacięciem, kompozycja na albumie – z powtarzającym się niestrudzenie motywem gitary (przerabianym i poddawanym „obróbce” elektronicznej), który jak bluszcz oplatają zmieniające się co rusz barwy syntezatorów. Jest w tym potęga znana z dokonań Kanadyjczyków z Godspeed You! Black Emperor czy Japończyków z Mono, tyle że podana znacznie twardszą ręką. Trudno też znaleźć słabe punkty w „The Big Rip”, które z kolei jest typową podróżą w muzyczną przestrzeń kosmiczną. Robi się tu trochę – ale naprawdę tylko trochę – lżej, bardziej Hawkwindowo; można by chyba nawet rzec, że zawadiacko. W każdym razie w partii gitary znacznie mniej jest smutku i nostalgii, więcej za to dynamiki i wojowniczości. Bo przecież jeśli ktoś wyrusza na podbój Wszechświata, musi być pewien swych sił! W przypadku debiutanckiego krążka Szwedów o niedosycie można mówić jedynie w kontekście czasu trwania wydawnictwa, choć z drugiej strony nikt nie byłby w stanie zapewnić, że gdyby „Yuri Gagarin” trwał drugie tyle, udałoby się Skandynawom nie znudzić słuchaczy.
koniec
10 grudnia 2013

Komentarze

10 XII 2013   20:36:27

Miałem na myśli pochlebny komentarz już chyba od pierwszego przeczytanego "Tu miejsce na labiryt...". Wygrzebałeś i przybliżyłeś do tej pory masę świetnych kapel(i tutaj muszę się pochwalić, że akurat Yuri Gagarin znam od tygodnia) i co zadziwiające nie widzę spadku formy. Może stoner w klimacie Dead Meadow następnym razem? Albo jakieś krauty?

10 XII 2013   22:10:25

Z ostatnich znalezisk w podobnym klimacie - polecam space/stoner rockowy instrumentalny Monkey 3

10 XII 2013   23:53:00

Wszystko w miarę możliwości - zwłaszcza czasowych. To jest, niestety, często granica nie do przeskoczenia. :(

11 XII 2013   14:33:57

Monkey3 ostatnio sprawdzałem, nawet w porządku. Jeżeli trzymać się klimatów stonerowych to nie dalej jak wczoraj zrobiła na mnie wrażenie epka Mammatus - Heady Mental.

11 XII 2013   14:35:35

Albo pierwszy longplay Asteroid

12 XII 2013   09:31:50

Mammatus to żaden stoner, tylko rzetelny space / psychedelic.

Ale żaden z tych zespołów nawet nie podskoczy Hiszpanom z One of These Days & Thee Heavy Random Tone Colour.

http://thisisnotalovesong.blox.pl/2013/11/One-Of-These-Days-Thee-Heavy-Random-Tone-Colour.html

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.