Springsteen i jego E Street Band uderzają na wstęp równie mocno jak na „Wrecking Ball”, chociaż w innym stylu. „High Hopes” to pierwszy cover, zapożyczony od Tima Scotta McConnella, i jeden z tych utworów, w których Bruce śmiało korzysta ze wsparcia licznych członków swojego zespołu. Wokal łączy się w dwu- i wielogłosy, piosenka jest bliska temu, jak muzyka Bossa brzmi na płytach koncertowych (choćby „Live in Dublin”) lub studyjnym „The Seeger Sessions”. Zwrócenie uwagi na klimat americany czy folku nie jest tu bynajmniej zarzutem, to po prostu jedna z wielu twarzy tego artysty. „Harry’s Place” to już zupełnie inna atmosfera, z dominującymi dźwiękami klawiszy i gitar, wokalista zaś głębokim głosem snuje swoją opowieść zanurzoną w mrocznym klimacie. Drapieżna gitara Toma Morello nadaje kawałkowi charakter, podkreślony jeszcze przez partię saksofonu nieżyjącego już niestety członka E Street Band, Clarence’a Clemonsa. Stonowane oblicze utrzymuje „American Skin (41 Shots)”. I choć obie brzmią trochę jak dokonania artysty z czasów „Human Touch” czy „Tunnel of Love”, to pierwsza z wymienionych powstała w okresie „The Rising”, a druga jeszcze wcześniej, zainspirowana głośnymi w USA wydarzeniami z 4 lutego 1999 roku, które doprowadziły do śmierci 23-letniego uchodźcy, Amadou Diallo. Należy do społecznych opowieści i komentarzy artysty; przerywana jest kolejną doskonałą partią mocnej gitary. Springsteen dalej okrasza swój album coverami (najczęściej) mniej znanych artystów: „Just Like Fire Would” skomponowany został bowiem przez australijski zespół The Saints. Ten energetyczny kawałek miałby godne miejsce na podobnej klimatycznie płycie „Magic”. Brzmi świeżo, mocno i jest urozmaicony partią dęciaków. W tle przebija się głos Patti Scialfy i pozostałych śpiewających członków zespołu. Żona lidera grupy nuci początkową część kolejnego na „High Hopes” utworu – „Down in the Hole”. Ustępuje miejsca nosowemu wokalowi Bossa, który w następnej części wraca do swojej „zwyczajowej” barwy głosu i (wspomagany momentami nie tylko przez żonę, ale także dzieci – Jessicę, Evana i Samuela Springsteenów) snuje opowieść na tle melodii zahaczającej o irlandzki folk. Znów pojawia się też partia saksofonu Clemonsa i – po raz pierwszy – organy, za które odpowiada Danny Federici. Gospelowy zaśpiew rozpoczyna „Heaven’s Wall”, które dzięki skandowanemu „Raise Your Hands” ma potencjał wybitnie koncertowy. W tle przewijają się skrzypce, zyskujące pierwszy głos zamiennie z charakterystyczną gitarą Toma Morello. „Frankie Fell in Love” oraz „This Is Your Sword” to radosne numery zagrane z dużym zaangażowaniem zespołu. O ile pierwszy można określić nawet mianem beztroskiego, to drugi w warstwie tekstowej porusza się po dobrze znanych słuchaczom Bossa terytoriach chrześcijańskich wartości. Podobnie jest z „Hunter of Invisible Game”, jednak całość jest bardziej spokojna, przemykająca niemal niezauważenie.