Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings
Infinite Reflections
Uniri

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

SBB
‹Warszawa 1980›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Warszawa 1980
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	15 grudnia 2014
Nośnik	CD
Czas trwania	147:54
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Sławomir Piwowar, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Moja ziemio wyśniona	08:31
2) Hung-Under	16:36
3) Movements I: Gait	07:52
4) Movements II: Crossing	10:41
5) Movements III: Getaway	07:47
6) Movements IV: Rocking	08:02
7) Spectrum	20:37
CD2
1) Freedom With Us	06:06
2) 3rd Reanimation	06:19
3) Going Away	09:34
4) [Żywiec] Mountain Melody	04:09
6) Away, Away	18:57
7) Heavy Equipment	08:46
8) Wizje [finał]	04:32
9) First Green Leaves	06:56

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Memento bez banalnego tryptyku
[SBB „Warszawa 1980” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Archiwa Józefa Skrzeka przypominają studnię bez dna. Za każdym razem, zanurzywszy w niej wiadro, wyciąga się jakiś nieznany wcześniej bądź dotąd niepublikowany na płytach materiał. Podobnie jest z zawartością dwupłytowego albumu „Warszawa 1980”. Zawiera on koncert, który SBB zagrało 11 kwietnia 1980 roku w Sali Kongresowej w ramach trasy promującej krążek „Welcome”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Memento bez banalnego tryptyku
[SBB „Warszawa 1980” - recenzja]

SBB
‹Warszawa 1980›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Warszawa 1980
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	15 grudnia 2014
Nośnik	CD
Czas trwania	147:54
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Sławomir Piwowar, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Moja ziemio wyśniona	08:31
2) Hung-Under	16:36
3) Movements I: Gait	07:52
4) Movements II: Crossing	10:41
5) Movements III: Getaway	07:47
6) Movements IV: Rocking	08:02
7) Spectrum	20:37
CD2
1) Freedom With Us	06:06
2) 3rd Reanimation	06:19
3) Going Away	09:34
4) [Żywiec] Mountain Melody	04:09
6) Away, Away	18:57
7) Heavy Equipment	08:46
8) Wizje [finał]	04:32
9) First Green Leaves	06:56

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rok 1978 był dla SBB, wtedy jeszcze występującego jako trio, wyczerpujący. Zwieńczył go, zagrany dzień przed Wigilią, koncert w zachodnioniemieckim Buchholz, po którym grupa postanowiła zafundować sobie wreszcie dłuższy urlop. Odpoczynku potrzebowali wszyscy muzycy, a najbardziej Apostolis Anthimos, który wciąż jeszcze zmagał się ze skutkami przeżytego dwa lata wcześniej załamania nerwowego. Kiedy więc po kilku miesiącach przerwy panowie wrócili na scenę, w trakcie występów w Danii Grek uznał, że przydałby się w składzie drugi gitarzysta. Jego wybór padł na uzdolnionego Sławomira Piwowara, który wcześniej dał się poznać jako muzyk jazzowego Paradoksu („Drifting Feather”, 1971) oraz eksperymentalnego zespołu Czesława Wydrzyckiego Niemen Aerolit („41 potencjometrów pana Jana”, 1974; „Niemen Aerolit”, 1975; „Idee fixe”, 1978). Piwowar odniósł się do propozycji złożonej mu telefonicznie przez Lakisa z entuzjazmem i wiosną 1979 roku przyjechał do Bytomia, gdzie grupa przygotowywała się właśnie do zakontraktowanej już kilkutygodniowej trasy koncertowej po Czechosłowacji.

Latem 1979 roku – po powrocie z zaprzyjaźnionego kraju demokracji ludowej – SBB po raz pierwszy zaprezentowało się jako kwartet krajowej publiczności, grając serię koncertów w kurortach nad Morzem Bałtyckim. Po latach zostały one opublikowane na płytach „1979 Międzyzdroje” (2014) oraz „Pop Session 79” (2006). Prezentowały bardzo odmienne oblicza zespołu: wcześniejszy o kilka dni występ na Pomorzu Zachodnim był w zasadzie jedną wielką improwizacją, z kolei recital sopocki oparty został głównie na materiale powstałym przy okazji pracy nad albumami „Follow My Dream” (1977) i „Welcome” (1978). Pod koniec lata natomiast – tym razem bez Piwowara, który nie otrzymał na czas paszportu – SBB wybrało się po raz kolejny na koncerty do Niemiec Zachodnich. Dokumentuje je płyta „Live in Köln 1979. In the Shadow of the Dom” (2009), ponownie oparta na zespołowych improwizacjach. To wielkie zamiłowanie do otwartej formy było o tyle zastanawiające, że już wtedy w głowach muzyków rodziły się bardzo skondensowane utwory, które ostatecznie trafiły na – jak się mniej więcej rok później okazało – ostatni studyjny krążek nagrany przed rozwiązaniem kapeli, czyli osławione „Memento z banalnym tryptykiem”.

Jego rejestracja odbyła się w opolskim studiu Polskiego Radia w lutym 1980 roku, kiedy więc zespół ruszył w wiosenną trasę po kraju, publiczność nie znała jeszcze tych nagrań (choć akurat „Moja ziemio wyśniona” było prezentowane już wcześniej na koncertach); fizycznie nie były przecież dostępne na żadnym nośniku. SBB promowało więc głównie swoje poprzednie wydawnictwo – opublikowany w Niemczech przez wytwórnię Spiegelei, a w Polsce przez Wifon – longplay „Welcome”. Tournée otworzyły koncerty w Warszawie, które odbyły się w wyprzedanej do ostatniego miejsca Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki. I trudno się temu dziwić, wszak w tamtym momencie kwartet ze Śląska był najpoważniejszym rockowym towarem eksportowym, jakim mogła poszczycić się Polska Ludowa. Publika była spragniona zespołu i to doskonale słychać na zachowanych w archiwum Józefa Skrzeka nagraniach. Wydany przez GAD Records dwupłytowy album – drugi po ubiegłorocznym „Live Jazz nad Odrą 1975” – jest nie tylko niezwykłym dokumentem epoki, ale nade wszystko fascynującym portretem SBB z dwoma gitarzystami w składzie i chętnie sięgającym po gitarę basową liderem (co w końcu lat 70. wcale nie było dla Józefa Skrzeka takie typowe).

Pierwszy kompakt otwiera jedna z najnowszych kompozycji w ówczesnym repertuarze SBB, czyli „Moja ziemio wyśniona” – utwór, który trafił na „Memento…”. I jest to początek bardzo rockowy, mimo że od pierwszych sekund szczególnie wyeksponowanymi instrumentami są syntezatory. Duża w tym jednak także zasługa Jerzego Piotrowskiego, który jak żaden inny polski bębniarz potrafił łączyć ogromną moc z finezją i lekkością. Tej ostatniej przydaje zresztą kawałkowi również śpiew Skrzeka, jak zwykle eteryczny i natchniony, sprawiający, że publiczność z miejsca przenosi się w zupełnie inny wymiar. Nie mniej fascynujące są partie gitar, których dialog umiejętnie podnosi napięcie – to z kolei znajduje swe ujście w prawdziwie wystrzałowym finiszu. Początek koncertu uznać więc należy za rewelacyjny – taki, jakim tylko wielki zespół potrafi kupić sobie z miejsca słuchaczy. Zagrany jako drugi „Hung-Under” (taką zastosowano tutaj pisownię, z myślnikiem) powstał z myślą o planowanym przez kwartet kolejnym krążku na rynek zachodnioniemiecki, który ostatecznie – z powodu rozpadu formacji – nie powstał; Skrzek wykorzystał go natomiast na swoim trzecim wydawnictwie solowym, czyli nagranej parę miesięcy później, lecz wydanej dopiero w 1981 roku „Józefinie”.

Po nastrojowym, progresywnym wstępie, znaczonym jeszcze jedną kapitalną partią gitary, do głosu dochodzą klawisze, które jednocześnie dają znak do rozpoczęcia improwizacji. I jest to – bez dwóch zdań – Wielka Improwizacja, ciągnąca się przez następnych mniej więcej… sześćdziesiąt minut. „Hung-Under” płynnie przechodzi w czteroczęściowe „Movements”, które potrafi zaspokoić gust najbardziej chyba wybrednego wielbiciela muzycznego performance’u. W rozpędzonym – przynajmniej od pewnego momentu – „Gait” Anthimos i Piwowar prześcigają się w coraz wymyślniejszych figurach; w nieco wolniejszym „Crossing”, wspomagani przez Skrzeka i Piotrowskiego, pozwalają sobie na klasyczne zagrywki jazzrockowe, by ostatecznie niemal całkowicie zamilknąć i oddać głos sekcji rytmicznej. Tak, tak, lider SBB sięga tu bowiem po gitarę basową i udowadnia, że potrafi dać na niej takiego czadu, że nie powstydziłby się tego nawet twórca Primusa, Les Claypool. Podobnie jest w „Getaway”, które zachwyca progresywnym rozmachem i szaleńczym, przyprawiającym o ciarki pochodem perkusji i basu. Uspokojenie przynosi dopiero „Rocking”, które w całości oparte jest na akordach bluesowych. Improwizacją, choć z nieco innego muzycznego świata, jest także zamykające pierwszy album ponad dwudziestominutowe „Spectrum”.

Przede wszystkim Skrzek siada tu ponownie do syntezatorów i najpierw serwuje popis godny jego największych dokonań solowych (vide „Ojciec chrzestny Dominika”), by następnie usunąć się w cień i tym samym dać możliwość „wyszaleć” się gitarzystom. Drugi krążek otwiera zaprezentowana w całości suita „Going Away” (z albumu „Follow My Dream”): począwszy od klimatycznego, syntezatorowego „Freedom With Us”, poprzez opatrzone jedną z najpiękniejszych solówek gitarowych „3rd Reanimation” i zmierzającego powoli w kierunku jazz-rocka „Going Away”, aż po zagrane w całości przez Skrzeka na klawiszach „(Żywiec) Mountain Melody”. W chwili gdy do lidera dołącza Lakis, suita przeistacza się w kolejny numer – zaczerpnięty z „Welcome” – „Loneliness (theme)”. I chociaż jest to najkrótsza, niespełna trzyminutowa, kompozycja zagrana podczas warszawskiego koncertu, niczego jej nie brakuje – posiada ona zarówno odpowiedni nastrój, jak i niezwykle urokliwy motyw gitarowy. Następujący po niej „Away, Away” to powrót do improwizacji, w której hard rock miesza się z progresem i blues-rockiem, a Piwowar i Lakis dają upust swojej nieograniczonej wyobraźni, udowadniając przy okazji, że nieobecne są im również wirtuozerskie popisy.

Hardrockowe ciągotki zdradza także „Heavy Equipment”, okraszony partią gitary w niemal Hendrixowskim klimacie, co też zresztą dziwić nie powinno, albowiem taką muzykę zdarzało się grać SBB na początku kariery (vide płyta „Ku pamięci”, umieszczona w boksie „Lost Tapes, Vol. 2”). Zaskakiwać może natomiast, że przesterowanym gitarom solowym towarzyszy tu również rozkręcony na maksa bas Skrzeka, który pokusił się nawet o solówkę na tym instrumencie. Koncert zamyka kompozycja „Wizje (finał)”, stanowiąca wyimek z utworu wydanego sześć lat wcześniej na pierwszym albumie grupy (też będącym rejestracją koncertową). Z każdą kolejną minutą SBB podkręca tempo, aby w najmniej spodziewanym momencie… zamilknąć. Z daleka dociera jedynie skandowanie rozentuzjazmowanej publiki. Ale to jeszcze nie koniec płyty. Niejako na deser dodano jeszcze jeden kawałek – nagrany przed właściwym występem, podczas próby, improwizowany „First Green Leaves”. Znać, że to fragment, podczas którego muzycy starają się dopiero zgrać, wyprobowując przy okazji możliwości oddanego im do dyspozycji sprzętu nagłośnieniowego. Ale i to ćwiczenie daje całkiem niezły pogląd na temat wartości zespołu. I bez znaczenia jest fakt, że więcej tu psychodelii (z hipnotycznym pochodem basu) niż rocka progresywnego. W końcu mieliśmy do czynienia z artystami z najwyższej światowej półki!

Od tego momentu do rozpadu kapeli pozostało jeszcze zaledwie kilka miesięcy. W tym czasie zespół zdążył ponownie wyjechać na koncerty do Czechosłowacji i Republiki Federalnej Niemiec. Z obu wypadów zachowała się odpowiednia dokumentacja. By przekonać się, w jakiej formie odchodziła do historii najważniejsza polska formacja rockowa lat 70. XX wieku (i nie tylko), wystarczy sięgnąć po nagrane na żywo albumy „Live in Czechoslovakia 1980. Three Quarters” (2009) i „Live in Marburg 1980. The Final Concert” (2007). Wraz z „Warszawą 1980” tworzą one teraz swoistą trylogię – memento z tryptykiem, wcale nie banalnym.

23 grudnia 2014

Skład:
Józef Skrzek – śpiew, gitara basowa, instrumenty klawiszowe
Apostolis Anthimos – gitara elektryczna
Sławomir Piwowar – gitara elektryczna
Jerzy Piotrowski – perkusja

Komentarze

29 XII 2014 18:56:17

Szukali, burzyli, budowali, eksperymentowali, ewoluowali - przez te wszystkie lata 70-te (aż po początek 80-tych)stali się zespołem klasy światowej. Wspaniale że możemy po latach sięgnąć po te nagrania i wysłuchać je.Kolejne archiwalne nagrania są jak puzzle - pokazują wiele różnych obliczy zespołu. Powstają kolejne płyty z nowym materiałem SBB ale i archiwa rosną.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »