Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

DKV Trio
‹Latitude 41.88›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLatitude 41.88
Wykonawca / KompozytorDKV Trio
Data wydania13 listopada 2017
Wydawca NotTwo Records
NośnikCD
Czas trwania59:55
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Ken Vandermark, Kent Kessler, Hamid Drake
Utwory
CD1
1) Faster Than It Would Be20:25
2) 20th Century Myth17:33
3) Uncontrolled Writer21:57
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: Erupcja wulkanu
[DKV Trio „Latitude 41.88” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To zdecydowanie ten zespół, w którym Ken Vandermark czuje się najlepiej – działające od połowy lat 90. ubiegłego wieku DKV Trio. Nie dość, że od początku działalności jego skład nie uległ zmianie – dopełniają go kontrabasista Kent Kessler i perkusista Hamid Drake – to na dodatek każdy album grupy skrzy się różnymi nastrojami i poraża energią. Nie inaczej rzecz ma się z wydanym przed miesiącem „Latitude 41.88”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Erupcja wulkanu
[DKV Trio „Latitude 41.88” - recenzja]

To zdecydowanie ten zespół, w którym Ken Vandermark czuje się najlepiej – działające od połowy lat 90. ubiegłego wieku DKV Trio. Nie dość, że od początku działalności jego skład nie uległ zmianie – dopełniają go kontrabasista Kent Kessler i perkusista Hamid Drake – to na dodatek każdy album grupy skrzy się różnymi nastrojami i poraża energią. Nie inaczej rzecz ma się z wydanym przed miesiącem „Latitude 41.88”.

DKV Trio
‹Latitude 41.88›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLatitude 41.88
Wykonawca / KompozytorDKV Trio
Data wydania13 listopada 2017
Wydawca NotTwo Records
NośnikCD
Czas trwania59:55
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Ken Vandermark, Kent Kessler, Hamid Drake
Utwory
CD1
1) Faster Than It Would Be20:25
2) 20th Century Myth17:33
3) Uncontrolled Writer21:57
Wyszukaj / Kup
W ostatnich tygodniach (względnie, sięgając nieco głębiej w przeszłość, miesiącach) urządziliśmy w „Esensji” prawdziwy festiwal dokonań amerykańskiego saksofonisty Kena Vandermarka. Trudno jednak by było inaczej, skoro to – po pierwsze – twórca niezwykle płodny, po drugie – trzymający nieodmiennie od lat wysoki poziom. Nie bez powodu zaliczany jest do największych gwiazd współczesnego jazzu improwizowanego na świecie. Nie bez powodu też cieszy się dużą popularnością w Polsce, gdzie regularnie ukazują się jego nowe albumy. Dobiegający końca rok 2017 był dla muzyka rodem z Chicago tradycyjnie bardzo pracowity. Jego dyskografia wzbogaciła się o kilkanaście pozycji, w tym tak interesujące, jak krążki współtworzonych przez niego formacji Lean Left („I Forgot to Breathe”), Summit Quartet („Live in Sant’Anna Arresi”), Made to Break („Trébuchet”) czy Marker („Wired for Sound”) oraz sygnowane własnym nazwiskiem „Escalator” i „Momentum 2 & 3”. A to jedynie wybór. Nie byłby on jednak w pełni reprezentatywny, gdyby nie znalazło się w nim opublikowane w połowie listopada najnowsze wydawnictwo DKV Trio „Latitude 41.88”.
DKV Trio to jeden z najdłużej istniejących zespołów Vandermarka i zarazem jeden z najbardziej regularnych, biorąc pod uwagę częstotliwość, z jaką publikuje kolejne płyty. Początek jego działalności to połowa lat 90. XX wieku. Co ciekawe, w ciągu tych ponad dwudziestu lat skład grupy nie uległ zmianie; Kenowi wciąż towarzyszą kontrabasista Kent Kessler oraz czarnoskóry perkusista Hamid Drake. I to jest zapewne jeden z kluczy do sukcesu formacji – artyści bowiem doskonale się rozumieją, potrafią grać ze sobą „w ciemno”, co w przypadku muzyki powstającej intuicyjnie, rodzącej się – dosłownie - na scenie jest niezwykle istotne. Warto też podkreślić, że w ostatnich latach wytwórnią mającą (niemal) monopol na wydawanie DKV Trio jest Not Two Records. Dzięki firmie z Krakowa światło dzienne ujrzały już dwa boksy koncertowe („Past Present”, 2012; „Sound in Motion in Sound”, 2014) oraz nagrany do spółki ze Skandynawami z The Thing „Collider” (2016). Teraz do zbioru doszło jeszcze wspomniane „Latitude 41.88”. Trwający prawie dokładnie godzinę album zawiera materiał zarejestrowany podczas przedświątecznego koncertu, jaki miał miejsce 21 grudnia 2014 roku w klubie Sugar Maple w Milwaukee (w stanie Wisconsin).
Dziwić może nieco fakt, że z wydaniem tego koncertu czekano aż trzy lata (bez jednego miesiąca). Tym bardziej że – co w przypadku DKV Trio jest tradycją – grupa zaprezentowała się doskonale. Być może miało to związek z natłokiem innych wydawnictw Vandermarka. A może początkowo materiał ten po prostu umknął uwadze lidera zespołu. Wszak Ken rejestruje wszystkie swoje występy. Samo ich późniejsze odsłuchanie musi zabierać mnóstwo czasu. Do tego trzeba dodać czas przeznaczony na dokonanie wyboru najlepszego koncertu, na miks, mastering i wszystko inne, co wiąże się z udostępnieniem nagrań. Najważniejsze jednak, że się doczekaliśmy. Z miejsca też musimy uporać się z zagadką (obawiam się, że nierozwiązywalną), jaką zafundowali nam Amerykanie. Co kryje tytuł albumu? Jeżeli jakiś konkretny punkt na Ziemi, aby go zlokalizować, powinniśmy obok szerokości (41.88) otrzymać jeszcze dane dotyczące długości geograficznej. A tych, niestety, brak. Może jednak o to właśnie chodziło Kenowi, Kentowi i Hamidowi – dać wskazówkę, podsunąć trop, lecz bez jednoznacznego przypisywania do określonego miejsca w przestrzeni. Bo taka przecież, w pewnym sensie, jest również muzyka DKV Trio – wymykająca się jednoznacznym klasyfikacjom.
Owszem, to free jazz, ale często zapuszczający się w rejony niekoniecznie jazzowe. W twórczości grupy nie brakuje bowiem inspiracji muzyką etniczną (co jest przede wszystkim zasługą Drake’a) ani wycieczek do świata rocka (za co odpowiada cała sekcja rytmiczna). Do tego dodać trzeba jeszcze elementy awangardy i minimalizmu. Jedno jest pewne: słuchając DKV Trio nie sposób się nudzić! Na najnowszy album formacji trafiły trzy rozbudowane improwizacje. Otwiera go prawdziwy freejazzowo-rockowy killer pod postacią „Faster Than It Would Be”. Muzycy nie oszczędzają tu ani siebie, ani słuchaczy. Dla Vandermarka utwór ten musiał być ogromnym wysiłkiem fizycznym. To dwadzieścia minut najostrzejszej „jazdy”, podczas której rolę przewodnika (czy też, jak kto woli, kierowcy) pełni właśnie saksofonista. Tu nie ma nawet chwili na wzięcie oddechu. Jest za to rozsadzająca głośniki energia. Ken – na tle bardzo dynamicznej sekcji rytmicznej – buduje z mozołem nadzwyczaj okazały gmach. Bywa zadziorny, niekiedy wściekły, ale przede wszystkim – konsekwentny. Najpierw, we wstępie, wprowadza – wyłaniający się z pozornego chaosu – wątek, a następnie przez kilkanaście minut logicznie – ktoś inny mógłby stwierdzić, że obsesyjnie – obudowuje go dźwiękami.
W „Faster Than It Would Be” formacja zamienia się w najprawdziwszy wulkan, którego erupcja jest w stanie zmieść z powierzchni ziemi wszystko i wszystkich. Po tak potężnej dawce energii musi nastąpić moment wyciszenia, przede wszystkim Vandermarkowi należy się kilka minut odpoczynku, aby mógł dojść do siebie. Dlatego też „20th Century Myth” rozpoczyna się od długiej solówki perkusisty. Drake wykracza w niej poza klasyczny free jazz, szukając natchnienia w rytmach etnicznych. Nawet jeżeli pozwala sobie na mocniejsze uderzenie, nie da się tego porównać z utworem wcześniejszym. Gdy wreszcie dołącza do niego Ken, jego partia brzmi niemal kojąco i dobrodusznie. Dopiero w drugiej części kompozycji muzycy podkręcają tempo i wracają na przetarty uprzednio szlak. Końcówka to ponownie popis Vandermarka, który gra w taki sposób, różnicując tonacje, jakby sam ze sobą prowadził dialog. Wymaga to ogromnej biegłości, ale przecież mamy do czynienia z mistrzem nad mistrze. W zamykającym płytę „Uncontrolled Writer” też nie brakuje momentów porywających. I to zarówno wtedy, gdy mamy do czynienia z awangardową introdukcją, jak i – w części środkowej – solówką kontrabasu. Finał, podobnie jak w przypadku „Dwudziestowiecznego mitu”, poraża dynamiką (Hamid ma dosłownie pełne ręce roboty), która dodatkowo uwypukla hipnotyczny pochód saksofonu. Trudno wymarzyć sobie wspanialsze pożegnanie.
koniec
26 grudnia 2017
Skład:
Ken Vandermark – saksofon tenorowy, saksofon barytonowy, klarnet
Kent Kessler – kontrabas
Hamid Drake – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.