Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 maja 2022

Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

John Zorn, Simulacrum
‹Beyond Good and Evil – Simulacrum Live›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Beyond Good and Evil – Simulacrum Live
Wykonawca / Kompozytor	John Zorn, Simulacrum
Data wydania	24 stycznia 2020
Wydawca	Tzadik
Nośnik	CD
Czas trwania	54:52
Gatunek	jazz, koncert, metal, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

John Medeski, Matt Hollenberg, Kenny Grohowski, John Zorn

Utwory
CD1
1) The Illusionist	12:58
2) Ghost Sonata	06:06
3) Ravens	03:49
4) Alterities	02:51
5) Danse Macabre	04:49
6) Plague	03:07
7) Dark Pageant	03:34
8) Angelic Voices	04:47
9) The Divine Comedy	12:51

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Podzwonne (?)
[John Zorn, Simulacrum „Beyond Good and Evil – Simulacrum Live” - recenzja]

Sebastian Chosiński

A już byłem przekonany, że historia Simulacrum to zamknięty rozdział w artystycznej biografii Johna Zorna. Tymczasem amerykański kompozytor i producent nakłonił organistę Johna Medeskiego, gitarzystę Matta Hollenberga oraz perkusistę Kenny’ego Grohowskiego do nagrania jeszcze jednej płyty, podsumowującej dorobek grupy – „Beyond Good and Evil – Simulacrum Live”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Podzwonne (?)
[John Zorn, Simulacrum „Beyond Good and Evil – Simulacrum Live” - recenzja]

John Zorn, Simulacrum
‹Beyond Good and Evil – Simulacrum Live›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Beyond Good and Evil – Simulacrum Live
Wykonawca / Kompozytor	John Zorn, Simulacrum
Data wydania	24 stycznia 2020
Wydawca	Tzadik
Nośnik	CD
Czas trwania	54:52
Gatunek	jazz, koncert, metal, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

John Medeski, Matt Hollenberg, Kenny Grohowski, John Zorn

Utwory
CD1
1) The Illusionist	12:58
2) Ghost Sonata	06:06
3) Ravens	03:49
4) Alterities	02:51
5) Danse Macabre	04:49
6) Plague	03:07
7) Dark Pageant	03:34
8) Angelic Voices	04:47
9) The Divine Comedy	12:51

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Nie jest to jednak typowe wydawnictwo live. Owszem, nagrano je „na żywo”, ale w studiu i, jak można sądzić, bez udziału publiczności. W tym celu trio udało się do New Haven w stanie Connecticut, gdzie pod adresem 45 Crown St. mieści się klub Firehouse 12. A miało to miejsce całkiem niedawno, bo 20 lipca ubiegłego roku, w dwa lata po oficjalnym zakończeniu działalności przez Simulacrum. Żywot zespołu był wprawdzie krótki (funkcjonował on jedynie przez dwa lata – od 2015 do 2017), ale za to nadzwyczaj intensywny, albowiem w tym czasie opublikował sześć pełnowymiarowych albumów, które zawierały muzykę skomponowaną, zaaranżowaną i wyprodukowaną przez Johna Zorna. Wszystkie też ujrzały światło dzienne z logo prowadzonej przez niego wytwórni na okładkach, to jest Tzadik Records. Widać, był to okres, w którym w Johnie odezwał się stary rockman, skoro postanowił on powrócić do stylistyki Naked City bądź PainKiller. No dobrze, może jednak nie aż tak ekstremalnej.

Gwoli ścisłości warto przypomnieć, że owocami wytężonej pracy Zorna i muzyków tworzących trio były, ukazujące się jedynie w kilkumiesięcznych odstępach, następujące płyty: „Simulacrum” (2015), „The True Discoveries of Witches and Demons” (2015), „Inferno” (2015), „The Painted Bird” (2016), „49 Acts of Unspeakable Depravity in the Abominable Life and Times of Gilles de Rais” (2016) oraz – na zwieńczenie ich twórczej drogi – „The Garden of Earthly Delights” (2017). Przygotowując materiał koncertowy, którym zapewne miał być swoistym „the best of”, należało wybrać to, co najwartościowsze, a może jedynie najbardziej pasujące do koncepcji. W efekcie zdecydowano się na dziewięć utworów z czterech z wymienionych krążków. Z jakiegoś powodu w całości pominięto „The True Discoveries of…” oraz „The Garden of Earthly Delights”. Choć tak naprawdę nie zdziwiłbym się, gdyby za jakiś czas ukazało się kolejne „koncertowe” wydawnictwo Simulacrum, z innym repertuarem. W końcu jest z czego wybierać.

Całość skonstruowana została tak, aby przybrała postać jednorodnej stylistycznie, rozbudowanej do ponad pięćdziesięciu minut suity. Stąd chociażby rezygnacja z zaproszenia do „studia” gości, którzy przecież pojawiali się na studyjnych albumach Simulacrum. Na przykład wibrafonista Kenny Wollesen czy perkusjonalista Ches Smith na „The Painted Bird”. Swoją drogą, może właśnie z tego powodu odpadł na dzień dobry materiał „The True Discoveries of…”, gdzie dodatkowo pojawili się drugi gitarzysta Marc Ribot i – obecny później również na „The Garden of Earthly Delights” – basista Trevor Dunn. Zmiany, jakich trzeba by wówczas dokonać w aranżacjach, byłyby zbyt duże i czasochłonne… Ale to jedynie domysły. W każdym razie po zarejestrowaniu materiału koncertowego John oddał go jeszcze w ręce legendarnego muzyka i producenta Billa Laswella, który był odpowiedzialny za ostateczny mix. Dopiero kiedy on uporał się z tymi nagraniami, płyta „Beyond Good and Evil – Simulacrum Live” mogła trafić do sprzedaży. A stało się to pod koniec stycznia tego roku.

Klamrą spinającą całość występu są dwie najdłuższe – każda licząca sobie po prawie trzynaście minut – kompozycje: „The Illusionist” oraz „The Divine Comedy” (nie bez przyczyny chyba obie zaczerpnięto z debiutanckiego wydawnictwa tria, to jest „Simulacrum”). Ta pierwsza to trzyczęściowa podróż, która zaczyna się od awangardowych improwizacji organowych (z nadzwyczaj czadowym tłem generowanym przez gitarzystę i perkusistę), następnie przechodzi we fragment nostalgiczny, z biegiem czasu przeradzający się jednak w rockowo-metalową furię, a kończy zahaczającą o noise eksploracją freejazzową. Jak więc widać, dzieje się tu sporo, chociaż wszystko oparte jest jedynie na trzech instrumentach. „Boska komedia” jest dużo bardziej jednorodna, oparta na ciężkim metalowym rytmie, okraszona natomiast solowymi popisami Matta Hollenberga i Johna Medeskiego. Jazz miesza się tutaj z progresywnym metalem, ale nie brakuje również odskoków do świata rockowej psychodelii (zwłaszcza w partiach organowych).

Siedem utworów znajdujących się pomiędzy „The Illusionist” a „The Divine Comedy” dobranych zostało w taki sposób, aby nie psuć ogólnej koncepcji. Są też one znacznie krótsze, dzięki czemu udaje się uniknąć poczucia monotonii. W „Ghost Sonata” (to jedyny reprezentant „Inferno”) robi się, jak w tak samo zatytułowanym filmie Ingmara Bergmana, duszno i niepokojąco, za co odpowiada przede wszystkim Medeski; w „Ravens” z kolei (wyjętym z „The Painted Bird”) zespół wkracza w rejony mocno awangardowe, by następnie uraczyć słuchaczy wirtuozerskim popisem gitarowym Matta, który odgrywa także pierwszoplanową rolę w niespełna trzyminutowym „Alterities” (z debiutu). Dba przy tym, aby zmieniały się nastroje i stopniowały emocje. Przy „Danse Macabre” (z szalonego „49 Acts of Unspeakable Depravity in the Abominable Life and Times of Gilles de Rais”) można próbować sobie potańczyć (jest nieco spokojniej i melodyjniej), ale co by z takich pląsów wyszło – aż strach pomyśleć!

„Plague” to powrót do „Malowanego ptaka” – i to powrót bardzo energetyczny. Trio przewala się tutaj po słuchaczach jak walec, a całość puentują nadzwyczaj dynamicznym duetem gitarzysta i organista. Na litość z ich strony nie ma także co liczyć w „Dark Pageant” (kolejnym rozdziale opowieści o wyjątkowo skopanym umysłowo kompanie Joanny Orleańskiej, Gilles’u de Rais), aczkolwiek pojawiają się tu intrygujące smaczki, jak chociażby jazzowa partia organów i progresywna solówka gitary. Otwarcie „Angelic Voices” (z tej samej płyty co poprzednia kompozycja) stoi w sprzeczności z anielskim tytułem; dopiero po kilkudziesięciu sekundach muzycy powściągają swoje namiętności – wykluwa się z tego nieco bardziej stonowany niż wcześniejsze popis Hollenberga, aczkolwiek kiedy do głosu dochodzi Medeski, robi się ponownie dużo intensywniej. A potem… potem zostajemy wciągnięci w zawiłości „Boskiej komedii”, o której była mowa dwa akapity powyżej. Podsumowując: Dobrze się stało, że John Zorn skusił swoich przyjaciół do jeszcze jednego wcielenia się w Simulacrum, ale byłoby znacznie ciekawiej, gdyby zaowocowało to zupełnie nowymi nagraniami. Ale kto wie, może kiedyś, w niedalekiej przyszłości…

20 marca 2020

Skład:
John Medeski – organy
Matt Hollenberg – gitara elektryczna
Kenny Grohowski – perkusja

oraz
John Zorn – muzyka, aranżacja, produkcja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Na płaskowyżu lepiej widać
Sebastian Chosiński

24 V 2022

To supergrupa, którą w Polsce chyba mało kto zna (co wcale nie musi być wstydem). Teraz jednak może się to szansę zmienić, albowiem swój czwarty w dyskografii pełnowymiarowy album – zatytułowany „Tellus” – kwartet Action & Tension & Space nagrał dla renomowanej wytwórni Rune Grammofon. A ona na pewno zadba o odpowiednią dystrybucję i promocję.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Świętość zgrzytliwa i awangardowa
Sebastian Chosiński

19 V 2022

Pięć lat temu, gdy ukazała się pierwsza płyta Weserbergland, zastanawiałem się, czy będzie to jedynie efemeryczny projekt Ketila Vestruma Einarsena i Mattiasa Olssona, czy też zespół zagości na scenie na dłużej. Trzy lata później światło dzienne ujrzał kolejny album, a przed paroma miesiącami trzeci. Jego tytuł – „Sacrae Symphoniae Nr. 1” – sugeruje, że za jakiś czas możemy spodziewać się następnych.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Częstotliwość ma znaczenie!
Sebastian Chosiński

17 V 2022

Nie ma wątpliwości, że pochodzący z Częstochowy Krzysztof Majchrzak to jeden z najbardziej konsekwentnych polskich artystów. Chociaż zaczynał jako jazzman, jego obecne zainteresowania artystycznej wykraczają daleko poza jazz improwizowany. Aczkolwiek nie odżegnują się od niego. Najnowszy album muzyka – „432 Hz” – może zainteresować zarówno wielbicieli free jazzu, jak i elektroniki.

więcej »