Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

SBB
‹SBB 3: Pamięć›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	SBB 3: Pamięć
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	27 listopada 2020
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	75:31
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) W kołysce dłoni twych [Ojcu]	09:06
2) Z których krwi krew moja	10:10
3) Pamięć w kamień wrasta	19:53
4) Toczy się koło historii	08:35
5) FOS	15:58
6) Z których krwi krew moja [Radio]	11:40

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: 3 razy „k”: Kołyska, krew i kamień
[SBB „SBB 3: Pamięć” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Nikt, kto poznał historię SBB, nie ma prawa wątpić w to, że zespół ze Śląska bardzo ciężko pracował na swój sukces. Tym bardziej że – mówiąc symbolicznie – nic nie było dane im „za darmo”. Grali przecież muzykę, która nie cieszyła się wsparciem władz. Mieli jednak po swojej stronie publiczność, która kochała ich bezwarunkowo i której odwdzięczali się tak doskonałymi albumami, jak wydana w 1976 roku „Pamięć”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: 3 razy „k”: Kołyska, krew i kamień
[SBB „SBB 3: Pamięć” - recenzja]

SBB
‹SBB 3: Pamięć›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	SBB 3: Pamięć
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	27 listopada 2020
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	75:31
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) W kołysce dłoni twych [Ojcu]	09:06
2) Z których krwi krew moja	10:10
3) Pamięć w kamień wrasta	19:53
4) Toczy się koło historii	08:35
5) FOS	15:58
6) Z których krwi krew moja [Radio]	11:40

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Po niespełna dwuletniej – datowanej od końca 1971 do lata 1973 roku – współpracy z Czesławem Niemenem, której owocem stały się trzy longplaye (dwa opublikowane w Polsce: „Niemen Vol. 1” oraz „Niemen Vol. 2”; jeden przeznaczony na rynek zachodnioeuropejski: „Ode to Venus”) trio SBB znalazło się na rozdrożu. Byli nawet tacy, którzy powątpiewali w to, czy młodzi artyści (najstarszy z nich miał Józef Skrzek miał w tym momencie dwadzieścia pięć, a najmłodszy Apostolis Anthimos jedynie dziewiętnaście lat) poradzą sobie bez wsparcia legendarnego wokalisty. Na szczęście – zarówno dla samych muzyków, jak i całego polskiego rocka – pójście własną drogą stało się początkiem wspaniałej kariery, znaczonej wieloma doskonałymi płytami i licznymi koncertami, które wprawiały w zachwyt nie tylko polskich, ale także niemieckich i skandynawskich słuchaczy. Pierwsze albumy zespołu – koncertowy „SBB” (1974) i studyjny „Nowy horyzont” (1975) – ugruntowały pozycję SBB na polskim rynku.

Jak silna to była pozycja, dobitnie świadczą wydane – niekiedy po dekadach – płyty kompaktowe zawierające materiał zarejestrowany w latach 1974-1975. Trio przyjmowane było na koncertach owacyjnie, choć przecież wcale nie grało łatwej muzyki. Wystarczy wsłuchać się w „Live in Opole 1974. Rock przez cały rok” (2009) czy „Live Jazz nad Odrą 1975” (2013) oraz – będące pamiątką po nadzwyczaj udanej trasie koncertowej po Szwecji – „Hofors 1975” (2016) i „Karlstad 1975 Plus” (2018). Był to również okres, kiedy Skrzek, Anthimos i Jerzy Piotrowski przygotowywali repertuar na drugi studyjny (a trzeci w ogóle) krążek winylowy. Nagrano go podczas trwającej szesnaście dni sesji – od 15 do 31 października 1975 roku – która odbyła się w studiu Polskich Nagrań. Później też ta właśnie wytwórnia opublikowała „Pamięć”, choć akurat na tę przyjemność wielbiciele SBB musieli czekać niemal rok.

Efekt końcowy różnił się znacząco od tego, co muzycy sobie pierwotnie wymarzyli. Planowali bowiem publikację wydawnictwa dwupłytowego (które w tamtym czasie było na polskim rynku prawdziwą rzadkością, zarezerwowaną między innymi dla Czesława Niemena); jakby tego było mało, planowali zaprosić na sesję gościa specjalnego – awangardowego trębacza jazzowego Andrzeja Przybielskiego. Z zamierzeń tych nic ostatecznie nie wyszło; „Pamięć” nagrali w składzie trzyosobowym – i wyszła im kolejna doskonała, choć bardzo różniąca się od dwóch wcześniejszych, płyta. Przede wszystkim mniej było na niej zadziornego, improwizowanego jazz-rocka (z bluesowymi inklinacjami), znacznie więcej natomiast klasycznego rocka progresywnego. Co podkreślały zwłaszcza wszechobecne instrumenty klawiszowe: od syntezatorów (Davolisint i Mooga), poprzez fortepiany (akustyczny i elektryczny), aż po organy Hammonda. Czysto „progresywny” był również czas trwania utworów, pod którymi jako kompozytor podpisał się Skrzek (słowa do wszystkich numerów napisał Julian Matej). Dość powiedzieć, że na longplay trafiły trzy rozbudowane dzieła, w tym – na stronie B – dwudziestominutowa suita, którą można uznać za tytułową.

Wydaną w końcu listopada tego roku przez GAD Records reedycję „Pamięci” wzbogacono o trzy bonusy, które były już wcześniej publikowane. Jeśli chodzi o zawartość, nie ma więc tutaj żadnych nowości; nowy jest za to mastering i układ kompozycji, które przynależą do tego samego okresu w dziejach zespołu. Stronę A otwiera dziewięciominutowy „W kołysce dłoni twych (Ojcu)”, który zaczyna się od nastrojowego klawiszowego tła i nieco sennego śpiewu Skrzeka. Piękna introdukcja kończy się wraz z mocnym wejściem bębnów Jerzego Piotrowskiego, które spychają partię wokalną lidera na drugi plan. Tu słychać wyraźnie dawne, bluesowo-rockowe (z hardrockową wręcz zadziornością) SBB. W dalszej części, mimo uspokojenia, zespół nie zwalnia tempa: w warstwie rytmicznej „Ketę” wspierają pulsujące syntezatory, wybija się natomiast podgryzająca kolegów gitara „Lakisa”. Z czasem krystalizuje się też charakterystyczny melodyjny motyw, powtarzany przez nałożone na siebie ścieżki klawiszy i wzbogacony pojawiającymi się w tle chórkami. Choć dominacja Skrzeka jest tu niemal absolutna, to jednak do zwieńczenia całości zaprasza on Anthimosa, którego partia gitary – zagrana z prawdziwym rozmachem – zamyka tę poetycką w warstwie tekstowej opowieść.

Druga w kolejności kompozycja – dziesięciominutowa „Z których krwi krew moja” – ma podobną strukturę. Zaczyna się od delikatnego wstępu, tyle że gitarowego, by z czasem nabrać mocy. Znacznie więcej do powiedzenia ma tu jednak Apostolis, którego powłóczyste dźwięki z miejsca nadają utworowi klasyczny progresywny charakter. I nie zmienia się to do samego końca. Nawet wtedy, gdy wyeksponowane zostają syntezatory Mooga, gitara pozostaje na pierwszym planie. „Lakis” ma sporo czasu, aby snuć swoją opowieść i udowodnić – nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni – jak wybitnym jest wirtuozem. Podobieństwo do „W kołysce dłoni twych (Ojcu)” uwidacznia się także w końcowych fragmentach utworu, gdy po wyciszeniu następuje ponownie stopniowe przejście do niemal symfonicznego rozmachu. I pomyśleć, że taki efekt zdołało osiągnąć zaledwie trzech muzyków. Ale za to jak utalentowanych! A to dopiero pierwsze danie; drugim jest wypełniająca całą stronę B oryginalnego longplaya suita „Pamięć w kamień wrasta”, w której wszystko jest podobne do tego, co słyszeliśmy wcześniej, ale jeszcze wzmocnione i spotęgowane.

Syntezatorowy wstęp, okraszony liryczną wokalizą lidera SBB, trwa aż pięć minut i spokojnie mógłby być osobnym utworem. Następnie – po dołączeniu Anthimosa i Piotrowskiego – Skrzek sięga dodatkowo, oprócz Mooga, po organy Hammonda, które przydają całości patetycznego wyrazu, a wraz z partią perkusji przywodzą na myśl heavyprogowe początki grupy. Im bliżej końca, na tym więcej eksperymentów dźwiękowych pozwalają sobie muzycy, jak chociażby zderzenie solówki gitarowej z „dyskotekowo” (przesada jest tu naprawdę niewielka) pulsującymi syntezatorami. Dość enigmatyczny i bardzo krótki, składający się zaledwie z dwóch trzywersowych strof, wiersz Juliana Mateja Skrzek rozbudowuje o wokalizy, które zawsze pojawiają się na dalszym planie i pełnią funkcję czysto użytkową. Raz jednak wysłuchawszy „Pamięć w kamień wrasta”, trudno wyobrazić sobie suitę bez nich. Są nie tylko smaczkiem, ale integralną częścią kompozycji.

Przejdźmy teraz do bonusów. Dwa pierwsze – „Toczy się koło historii” (najbardziej znany z solowego longplaya Skrzeka „Ojciec chrzestny Dominika” z 1980 roku) i „FOS” – są owocem sesji, jaką zespół odbył w sierpniu 1975 roku, a więc dwa miesiące wcześniej, w studiu Polskiego Radia w Gdańsku. W obu proporcje są odwrócone w stosunku do utworów zawartych na „Pamięci”, co oznacza, że najpierw mamy do czynienia z mocnym wejściem całej formacji, a dopiero potem następuje wyciszenie; podobnie odwrotnie rzecz ma się z finałami obu kompozycji, w których trio tonuje emocje. Ogólnie jednak więcej tu zadziorności i rockowego czasu; Apostolis może sobie poszaleć na gitarze, a dodatkową atrakcją jest charakterystyczne brzmienie fortepianu elektrycznego (w „Toczy się koło historii”). Z kolei w częściowo improwizowanym „FOS” na solowy popis na bębnach decyduje się „Keta”. Ta wersja „Toczy się…” pojawiła się pierwotnie na reedycji pierwszego krążka tria (w boksie „Anthology 1974-2004”), natomiast „FOS” umieszczono na albumie „Sierpień”, który trafił do zbioru „Lost Tapes, Vol. 1” (2005), a potem został wykorzystany przez GAD Records na opublikowanym w ubiegłym roku trzecim winylu zbierającym radiowe sesje zespołu.

Ach! no tak, jest przecież jeszcze trzeci bonus – to radiowa, dłuższa od płytowej o półtorej minuty, wersja „Z których krwi krew moja”, którą trio zarejestrowało dziewięć miesięcy wcześniej, to jest w styczniu 1975 roku, w czasie sesji w katowickim studiu Polskiego Radia. Wtedy też powstał „Wyjątek z Wolności”, który dodano jako bonus do najnowszej reedycji albumu „Nowy horyzont”. Ta wersja „Z których krwi…” po raz pierwszy została upubliczniona we wspomnianej powyżej antologii jako część płyty „Wicher w polu dmie” (2004). Różni ją bardziej surowe brzmienie oraz fortepianowy wstęp, po których pojawiają się przesterowane syntezatory. Stylistycznie jest ona bliższa „Nowemu horyzontowi”, nie należy się więc dziwić, że dopasowując tę kompozycję do nowego, zaprezentowanego na „Pamięci”, oblicza zespołu, Skrzek, Anthimos i Piotrowski wyczyścili ją z „brudów” i nieco… uprogresywnili.

15 grudnia 2020

Skład:
Józef Skrzek – śpiew, wokalizy, syntezator Davolisint, syntezator Mooga, fortepian, fortepian elektryczny, organy Hammonda
Apostolis Anthimos – gitara elektryczna
Jerzy Piotrowski – perkusja, instrumenty perkusyjne

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »