Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

Causa Sui
‹Szabodelico›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Szabodelico
Wykonawca / Kompozytor	Causa Sui
Data wydania	13 listopada 2020
Wydawca	El Paraiso Records
Nośnik	CD
Czas trwania	63:39
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jonas Munk Jensen, Rasmus Rasmussen, Jess Kahr, Jakob Skøtt, Jens Aagaard

Utwory
CD1
1) Echoes of Light	02:33
2) Gabor’s Path	04:27
3) Sole Elettrico	05:07
4) Under the Spell	05:11
5) Vibratone	05:06
6) Laetitia	04:43
7) Szabodelico	07:14
8) Honeydew	02:58
9) Lucien’s Beat	04:24
10) Premonitions	02:48
11) Rosso di sera bel tempo si spera	03:56
12) La Jolla	05:23
13) Merging Waters	09:52

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: W hołdzie dla Madziara
[Causa Sui „Szabodelico” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Przyznam, że po kwartecie Causa Sui spodziewałbym się niemal wszystkiego, ale na pewno nie tego, że ta duńska formacja psychodeliczna nagra płytę w hołdzie węgiersko-amerykańskiemu gitarzyście jazzowemu Gáborowi Szabó. Tym większą, bo niespodziewaną, okazało się to wydawnictwo niespodzianką. A chodzi o album zatytułowany – adekwatnie do sytuacji i zawartości – „Szabodelico”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: W hołdzie dla Madziara
[Causa Sui „Szabodelico” - recenzja]

Causa Sui
‹Szabodelico›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Szabodelico
Wykonawca / Kompozytor	Causa Sui
Data wydania	13 listopada 2020
Wydawca	El Paraiso Records
Nośnik	CD
Czas trwania	63:39
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jonas Munk Jensen, Rasmus Rasmussen, Jess Kahr, Jakob Skøtt, Jens Aagaard

Utwory
CD1
1) Echoes of Light	02:33
2) Gabor’s Path	04:27
3) Sole Elettrico	05:07
4) Under the Spell	05:11
5) Vibratone	05:06
6) Laetitia	04:43
7) Szabodelico	07:14
8) Honeydew	02:58
9) Lucien’s Beat	04:24
10) Premonitions	02:48
11) Rosso di sera bel tempo si spera	03:56
12) La Jolla	05:23
13) Merging Waters	09:52

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kim był Gábor Szabó? Jednym z najwybitniejszych i najbardziej znanych na świecie jazzmanów pochodzenia węgierskiego. Urodził się w Budapeszcie w 1936 roku. Z muzyką jazzową zerknął się jako czternastolatek, słuchając zakazanego w kraju komunistycznym „Głosu Ameryki”. Wtedy też zaczął się uczyć gry na gitarze. Sześć lat później – po upadku rewolucji węgierskiej – rodzina Gábora zdecydowała się na opuszczenie kraju; przyszły artysta trafił tym sposobem za Ocean, do kalifornijskiego San Bernardino. W 1958 ponownie jednak zmienił, chociaż już nie tak radykalnie, otoczenie, podejmując studia w prestiżowej Berklee College of Music w Bostonie. I to był prawdziwy początek jego wielkiej kariery. Związawszy się z zespołem czarnoskórego perkusisty Chico Hamiltona, nagrał z nim aż osiem płyt. Wyrobił sobie w tym czasie nazwisko i uwierzył w siebie tak bardzo, że zdecydował się stanąć na czele własnej grupy. Jednocześnie charakteryzował się niezwykłą wprost pracowitością. W latach 1966-1968 dla kultowej nowojorskiej wytwórni Impulse! zarejestrował aż… dziesięć longplayów.

W tym też okresie powstały jego najwartościowsze dzieła: „Spellbinder” (1966), „The Sorcerer” (1967) i „More Sorcery” (1967) oraz – wydane już przez Skye Records – „Dreams” (1968). W 1974 roku po raz pierwszy od podjęcia decyzji o emigracji odwiedził Węgry; potem chętnie tam wracał na koncerty. Po raz ostatni w 1981 roku, kiedy był już schorowany. Stan jego zdrowia pogarszał się, co było w równym stopniu spowodowane wieloletnim uzależnieniem od narkotyków (trwającym od początku lat 60.), jak i niezdolnością wyrwania się z oków Kościoła Scjentologicznego, z którym nieopatrznie – na swoje wielkie nieszczęście – związał się w 1978 roku (przyjaciołom miał żalić się, że „zamienili go w zombie”). Podczas ostatniego pobytu w ojczyźnie poczuł się w pewnym momencie tak źle, że trafił do szpitala, gdzie po kilku tygodniach zmarł. Słuchali go przede wszystkim wielbiciele jazzu, ale Szabó nie unikał też fusion ani folku czy rocka (chętnie przerabiał na swój artystyczny język kompozycje Donovana, Boba Dylana, Joni Mitchell oraz The Beatles, The Doors, Eltona Johna). Carlos Santana z kolei sięgnął po jego „Gypsy Queen” i uczynił ten utwór wielkim przebojem.

W tej chwili od śmierci Gábora Szabó (co nastąpiło 26 lutego 1982 roku) mija już prawie czterdzieści lat. Mogłoby więc wydawać się, że gitarzysta ten popadł w zapomnienie. Przeczy temu jednak chociażby fakt, że jego twórczością postanowili właśnie zainspirować się muzycy kopenhaskiej formacji Causa Sui, którzy po trzech latach milczenia – tyle minęło od publikacji świetnego krążka „Vibraciones Doradas” – wydali album „Szabodelico” (tradycyjnie w przypadku tego zespołu firmowany przez El Paraiso Records). Nie myślcie jednak, że trafiły na niego covery węgierskiego artysty. Nic z tych rzeczy! Gitarzysta Jonas Munk Jensen i jego kompani – klawiszowiec Rasmus Rasmussen, basista Jess Kahr oraz bębniarz Jakob Skøtt – postanowili uczcić pamięć Węgra, komponując trzynaście nowych utworów utrzymanych w charakterystycznym dla niego stylu, lecz jednocześnie nie odbiegających zbyt daleko od tego, z czego oni sami byli dotąd znani. Na „Szabodelico” nastrojowy gitarowy jazz miesza się więc z psychodelią i krautrockiem, a jako smaczki dodane są elementy ethno i post-rocka.

Poprzednia płyta Causa Sui była krótka; Duńczycy zamknęli wówczas swoją opowieść w niespełna trzydziestu ośmiu minutach. Teraz podarowali słuchaczom ponad godzinę muzyki. I to jakiej! Konstrukcja „Szabodelico” czyni z tego wydawnictwa concept-album – przemyślany i dopracowany pod każdym względem, aczkolwiek pozostawiający także miejsce na odrobinę szaleństwa (inaczej nie byliby sobą). Otwierający krążek najkrótszy w całym zestawieniu „Echoes of Light” to introdukcja służąca głównie „nastrojeniu” instrumentów; z pierwotnego chaosu i dźwiękowego zgiełku po kilkudziesięciu sekundach wybija się na plan pierwszy niezwykle czysto i wyraziście brzmiąca gitara – instrument z oczywistych powodów dominujący na całym albumie. I to ona przeprowadza słuchaczy płynnie z „Echoes of Light” do „Gabor’s Path” – kompozycji tyleż melodyjnej i zapadającej w pamięć, co – za sprawą instrumentów klawiszowych – przeobrażającej się z czasem w przykład klasycznego psychodeliczno-krautrockowego grania. Za co nie sposób nie być Duńczykom wdzięcznym.

Urokliwie brzmi hipnotyczne „Sole Elettrico”, w którym w wydatny sposób w budowaniu nastroju Munka wspomagają Rasmussen na organach oraz zaproszony do studia w Odense – grający na bansuri (to rodzaj popularnego w północnych Indiach fletu) – Jens Aagaard. Za ich sprawą muzyka Causa Sui przypomina wczesne, korzystające z inspiracji world music, dokonania brytyjskiego Jade Warrior. W „Under the Spell” kwartet wraca na wcześniej obrane tory, natomiast w dynamicznym „Vibratone” ponownie zahacza o krautrock, nie rezygnując przy tym z nawiązań do jazz-rocka i gypsy-jazzu (to nie przypadek, że gitarowym mistrzem Gábora Szabó był Django Reinhard). Etnicznie i progresywnie jednocześnie robi się ponownie w utworze „Laetitia”, któremu znów obok gitary Munka ton nadaje duet fletu i organów. Określić tę kompozycję piękną to powiedzieć zdecydowanie zbyt mało. Z kolei w tytułowym „Szabodelico” Duńczycy wracają do motywu, który pojawił się już w „Under the Spell”; tym razem jednak wykluwa się w z niego wirtuozerskie solo Jonasa (typowe dla rocka progresywnego).

Zaliczający się do grona najkrótszych utworów na płycie „Honeydew” (choć mimo wszystko dłuższy od „Echoes of Light”) jest formą przerywnika, a może raczej pomostem łączącym to, co pojawiło się wcześniej, z tym do dopiero ma nastąpić. „Pierwsze skrzypce” grają tu klawisze, które prostą drogą wiodą nas do… raju. Nastroju tego nie psuje „Lucien’s Beat”, choć z czasem nabiera większej mocy. Rytmicznie grający Jonas dołącza do basisty i bębniarza, tym samym pozwalając na rozwinięcie skrzydeł Rasmusowi. Muzyczna monotonia lokuje zaś tę kompozycję w okolicach klimatycznego post-rocka; jej przedłużeniem w pewnym sensie jawi się – oparty na współpracy gitary i syntezatorów – „Premonitions”, który następnie przeistacza się w „Rosso di sera bel tempo si spera”. Munk i Rasmussen snują kolejną swoją opowieść przez prawie cztery minuty, a pozostali koledzy starają się im w tym nie przeszkadzać. Z innej bajki jest za to „La Jolla”, który to utwór z równym powodzeniem mógłby znaleźć się na jednym z albumów Neila Younga – zwłaszcza tych, na których Kanadyjczyk miesza alternatywne country z hipisowską psychodelią. Całe wydawnictwo zamyka prawie dziesięciominutowy „Merging Waters” – i jest to, pod względem nastroju, idealne zwieńczenie: nieśpieszne, urokliwe, pełne smaczków (w postaci klawiszy i przewijających się w tle perkusjonaliów). Szkoda, że Gábor Szabó nie może tej muzyki usłyszeć.

28 stycznia 2021

Skład:
Jonas Munk Jensen – gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe, efekty elektroniczne
Rasmus Rasmussen – instrumenty klawiszowe
Jess Kahr – gitara basowa
Jakob Skøtt – perkusja, instrumenty perkusyjne

gościnnie:
Jens Aagaard – bansuri (3,6)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »