Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 czerwca 2023

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Toundra
‹Hex›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Hex
Wykonawca / Kompozytor	Toundra
Data wydania	14 stycznia 2022
Wydawca	Inside Out Music
Nośnik	CD
Czas trwania	45:24
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Esteban Girón, David „Macón” Paños, Alberto Tocados, Álex Pérez, Marc Clos, Adrià Bauzo

Utwory
CD1
1) El odio, Parte I	08:05
2) El odio, Parte II	06:44
3) El odio, Parte III	06:54
4) Ruinas	05:02
5) La larga marcha	05:50
6) Watt	07:51
7) FIN	04:58

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Piekielna czeluść świata
[Toundra „Hex” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Tytuł najnowszej płyty madryckiego kwartetu postrockowego Toundra – „Klątwa” („Hex”) – może budzić niepokój. Podobnie zresztą jak „szyld” najdłuższej kompozycji na albumie – suity „Nienawiść” („El odio”). Widać więc od razu, że to nie jest muzyka dla każdego, a jedynie dla najwytrwalszych wielbicieli gatunku. Którzy na dodatek nie boją się zajrzeć w piekielną czeluść naszego świata.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Piekielna czeluść świata
[Toundra „Hex” - recenzja]

Toundra
‹Hex›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Hex
Wykonawca / Kompozytor	Toundra
Data wydania	14 stycznia 2022
Wydawca	Inside Out Music
Nośnik	CD
Czas trwania	45:24
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Esteban Girón, David „Macón” Paños, Alberto Tocados, Álex Pérez, Marc Clos, Adrià Bauzo

Utwory
CD1
1) El odio, Parte I	08:05
2) El odio, Parte II	06:44
3) El odio, Parte III	06:54
4) Ruinas	05:02
5) La larga marcha	05:50
6) Watt	07:51
7) FIN	04:58

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Zespół z Madrytu odkryłem dla siebie w połowie poprzedniej dekady, po publikacji czwartej płyty. Trochę późno, ale – jak w znanym powiedzeniu – „lepiej późno niż wcale”. Zaskoczyło mnie w tym kwartecie z hiszpańskiej stolicy niemal wszystko: że na zdjęciach nie pozowali raczej na „dołujących” postrockowców, że chociaż pochodzą ze słonecznego i gorącego zakątka Europy, przyjęli tak mrożący szyld, wreszcie – i najważniejsze – doskonała muzyka, która w niczym nie ustępowała dokonaniom takich klasyków gatunku, jak japońskie Mono czy kanadyjskie Godspeed You! Black Emperor bądź Thee Silver Mt. Zion. Artyści z Półwyspu Pirenejskiego okazali się być bardzo zdolnymi uczniami, co zresztą sukcesywnie udowadniali na kolejnych albumach.

A mają ich już niemało. Zadebiutowali płytą zatytułowaną po prostu „Toundra” w 2008 roku (powstali zaledwie rok wcześniej), później opublikowali natomiast pełnowymiarowe krążki: „II” (2010), „III” (2012), „IV” (2015), „Vortex” (2018) oraz nieco słabszy od wymienionych „Das Cabinet des dr. Caligari” (2020), który był współcześnie skomponowaną ścieżką dźwiękową do klasycznego niemieckiego ekspresjonistycznego horroru z czasów Republiki Weimarskiej autorstwa Roberta Wienego. Ostatnie z wydawnictw Toundry, nie ukrywam, nieco mnie zaniepokoiło; z tym większą niecierpliwością oczekiwałem na kolejne, by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to jedynie chwilowy spadek formy, czy też stała tendencja. Opublikowany w połowie stycznia tego roku album „Hex” – siódmy w dyskografii madrytczyków – nie pozostawia wątpliwości, że mieliśmy do czynienia z tym pierwszym. Na szczęście!

Skład grupy w ciągu ostatnich latach nie uległ zmianie. Wciąż tworzą ją: gitarzysta Esteban Girón (Jiménez), gitarzysta i klawiszowiec David „Macón” Paños (López), grający na syntezatorach Alberto Tocados, który tym razem sięgnął dodatkowo po gitarę basową, oraz perkusista i pianista Álex Pérez. Do tego grona należy dorzucić dwóch gości: perkusjonalistę Marca Closa i saksofonistę Adrię Bauzo. W sumie więc w szóstkę nagrali płytę, którą – bez wątpliwości – można uznać za jedno za najwybitniejszych dzieł Hiszpanów (choć konkurencja w tej dziedzinie jest spora). Nad „Hex” zespół pracował w ubiegłym roku w studiu Ultramarinas Costa Brava w niedużej katalońskiej miejscowości Saint Felin de Guíxols (niedaleko Girony). Płyta ukazała się natomiast, podobnie jak kilka poprzednich, nakładem – powiązanej z Sony Music – amerykańskiej wytwórni (rodem z Pittsburgha) Inside Out Music.

Przede wszystkim należy podkreślić, że „Hex” (po hiszpańsku słowo to oznacza „klątwę”) jest znacznie krótsza od „Das Cabinet des dr. Caligari”, a tym samym mniej rozwlekła i bardziej zwarta. Nie zawiera niepotrzebnych wątków, które na poprzednim wydawnictwie służyły chyba jedynie dopasowaniu długości ścieżki dźwiękowej do czasu trwania filmu. Choć przy okazji należy podkreślić inną rzecz, na którą muzycy zwracali uwagę, zapowiadając ukazanie się najnowszego krążka – że inspiracją do jego powstania była między innymi twórczość reżysera Roberta Wienego oraz Dmitrija Szostakowicza i – proszę, nie zdziwcie się zanadto – Johna Lennona. Jak więc widać, także na „Klątwę” mimo wszystko padł cień opowieści o szalonym doktorze Caligarim. Dobrze o tyle, że – być może właśnie za sprawą tego horroru – muzykę Hiszpanów wciąż spowija wywołujący niepokój mrok.

Płytę otwiera rozpisana na trzy części ponad dwudziestominutowa suita „El odio” („Nienawiść”), która stanowi nietypowe o tyle, że zaprezentowane na samym początku wydawnictwa jego… opus magnum. Z drugiej strony jednak trudno wyobrazić sobie mocniejsze i bardziej zapadające w pamięć entrée. Nie tylko dlatego, że muzyka Hiszpanów przytłacza w tym dziele potęgą, bo przecież bardzo często bywa również stonowana i nastrojowa. W „Parte I” dominują jednak fragmenty energetyczniejsze, zagrane z mocą i rozmachem (tego właśnie brakowało przede wszystkim w soundtracku do „Gabinetu…”), w czym wielka jest zasługa zarówno obu gitarzystów, jak i perfekcyjnie pracującej sekcji rytmicznej. Partie gitarowe raz tną powietrze precyzyjnie jak skalpel, to znów wprowadzają w hipnotyczny trans, a basista i perkusista konsekwentnie budują fundament, na którym dałoby się wznieść budowlę znacznie potężniejszą niż biblijna wieża Babel.

Ciekawym przerywnikiem w tej mrocznej, co sugeruje już przecież tytuł, opowieści jest jednak „Parte II” – zagrane bardziej na luzie, z optymistycznymi wstawkami gitar i niekiedy rozleniwiająco brzmiącą sekcją. Ale i tu nie brakuje momentów potężniejszych, a końcówka to wręcz przytłaczający do ziemi gitarowy czad. Zupełnie inaczej dzieje się w „Parte III”, w którym wreszcie udaje się przebić na plan pierwszy saksofonowi i syntezatorom. Chociaż nie ma co ukrywać, że momentem przełomowym jest obezwładniająca wręcz smutkiem i pięknem solówka Estebana Giróna. Co jednak ciekawe, całość „El odio” kwartet wieńczy ponownie – jak w „Parte II” – dźwiękami bardziej optymistycznymi (gitara plus fortepian). Co jest istotne o tyle, że następujący zaraz potem „Ruinas” to klasyczny postrockowy „energetyk”, po wysłuchaniu którego niektórzy mogą być zmuszeni do zrobienia sobie zimnego kompresu na głowę. Oczywiście ci mniej przyzwyczajeni do takiej muzyki.

„La larga marcha”, czyli „Długi marsz”, wbrew pozorom, nie jest najbardziej rozbudowanym fragmentem płyty. To zaledwie niespełna sześciominutowa kompozycja o bardzo przejrzystej konstrukcji: od nastrojowego otwarcia, poprzez nabierające mocy rozwinięcie, aż po nadzwyczaj intensywne zakończenie (cały czas z melodyjnym lejtmotywem w tle), zwieńczone stopniowo wyciszanymi pogłosami. To post-rock w postaci najczystszej. Czego nie można już powiedzieć na przykład o szóstym na liście utworze „Watt”, w którym kwartet z Madrytu zahacza o stylistykę progresywnego metalu i post-metalu, nie zapominając przy tym o zrównoważeniu potężnej energii pojawiającą się w finale melodię jak z walczyka. Wszystko ostatecznie wygładza i wycisza zamykający „Klątwę” – „FIN”, w którym jest miejsce i na delikatne akordy gitary akustycznej, i na syntezatorowe tło, i na subtelny fortepian. W końcu – na powrót do rzeczywistości.

18 stycznia 2022

Skład:
Esteban Girón – gitara elektryczna
David „Macón” Paños – gitara elektryczna, syntezatory
Alberto Tocados – gitara basowa, syntezatory
Álex Pérez – perkusja, fortepian

gościnnie:
Marc Clos – instrumenty perkusyjne
Adrià Bauzo – saksofon (1-3,6)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Zima w mojej głowie
Sebastian Chosiński

30 V 2023

Z tymi supergrupami człowiek prawie nigdy nie wie, czy za chwilę nie zawieszą działalności, ponieważ tworzący je muzycy zajmą się w końcu swoimi codziennymi obowiązkami i macierzystymi formacjami. W przypadku The End na szczęście ta prawidłowość nie dotyczy: Szwed Mats Gustafsson i Norweg Kjetil Møster starają się o to, by co dwa-trzy lata wejść do studia i nagrać nowy krążek. Tym razem jest to album noszący – po raz pierwszy anglojęzyczny – tytuł „Why Do You Mourn”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Przestrzeń do poszukiwań
Sebastian Chosiński

25 V 2023

Są na polskiej scenie jazzowej zespoły, które objawiają się rzadko, ale kiedy już wydają płyty – trudno przejść obok nich obojętnie. Opublikowany cztery lata po debiucie drugi krążek Petera Sextet, na czele którego stoi pianista Dariusz Petera, łączy w sobie wpływy free jazzu z awangardą i muzyką klasyczną. W tym kontekście jego tytuł – „Władza Algorytmów” – należy potraktować jako artystyczną przekorę.

więcej »

Byśmy rośli w siłę i żyli dostatniej…
Sebastian Chosiński

23 V 2023

Grający na perkusji lider Michel Meis 4tet pochodzi z Luksemburga, ale jego współpracownicy urodzili się w krajach sąsiednich – Francji i Niemczech. Wspólnie grają od co najmniej pięciu lat i mają już na koncie – włącznie z tą, której premiera ma miejsce dzisiaj – trzy płyty. „Lollipop Moment” intryguje jeszcze o tyle, że nawiązuje do biznesowej teorii kanadyjskiego mówcy Drew Dudleya.

więcej »