Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Soft Ffog

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSoft Ffog
Wykonawca / KompozytorSoft Ffog
Data wydania27 maja 2022
Wydawca Is It Jazz? Records
NośnikCD
Czas trwania35:39
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Tom Hasslan, Vegard Lien Bjerkan, Trond Frønes, Axel Skalstad
Utwory
CD1
1) Chun Li09:44
2) Zangief08:46
3) Ken07:40
4) Dhalsim09:28
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: W Norwegii supergrupy rodzą się na pniach
[Soft Ffog „Soft Ffog” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nie znacie jeszcze norweskiego kwartetu Soft Ffog? Nic dziwnego! Jego debiutancka płyta, której tytułem jest nazwa zespołu, ukazała się zaledwie dwa tygodnie temu. Uwierzcie jednak, że jest to prawdziwa supergrupa. W jej składzie znaleźli się bowiem muzycy znani z takich formacji, jak Krokofant, Grand General, Red Kite czy Rune Your Day. A muzyka? Mówiąc najkrócej: progresywny jazz-rock z ciągotkami metalowymi.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: W Norwegii supergrupy rodzą się na pniach
[Soft Ffog „Soft Ffog” - recenzja]

Nie znacie jeszcze norweskiego kwartetu Soft Ffog? Nic dziwnego! Jego debiutancka płyta, której tytułem jest nazwa zespołu, ukazała się zaledwie dwa tygodnie temu. Uwierzcie jednak, że jest to prawdziwa supergrupa. W jej składzie znaleźli się bowiem muzycy znani z takich formacji, jak Krokofant, Grand General, Red Kite czy Rune Your Day. A muzyka? Mówiąc najkrócej: progresywny jazz-rock z ciągotkami metalowymi.

Soft Ffog

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSoft Ffog
Wykonawca / KompozytorSoft Ffog
Data wydania27 maja 2022
Wydawca Is It Jazz? Records
NośnikCD
Czas trwania35:39
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Tom Hasslan, Vegard Lien Bjerkan, Trond Frønes, Axel Skalstad
Utwory
CD1
1) Chun Li09:44
2) Zangief08:46
3) Ken07:40
4) Dhalsim09:28
Wyszukaj / Kup
To prawdopodobnie nigdy nie będzie normalnie funkcjonujący zespół rockowy. Raczej projekt poboczny norweskich muzyków związanych na co dzień z kilkoma innymi formacjami (także jazzowymi), który co kilka lat, jeśli w ogóle, przypomni o sobie okazjonalnie nagraną płytą. Tak jak stało się to w przypadku debiutanckiego albumu „Soft Ffog”, który powstał tylko dlatego, że lider grupy postanowił ocalić od zapomnienia utwory, jakie do tej pory prezentowane były podczas nielicznych koncertów. Tym liderem jest natomiast gitarzysta (i przy okazji kompozytor całego materiału) Tom Hasslan, znany głównie z wielokrotnie chwalonego na łamach „Esensji”, mogącego pochwalić się już pięcioma wydawnictwami, Krokofant. Do współpracy zaprosił on jeszcze trzech artystów: klawiszowca Vegarda Liena Bjerkana (wziętego muzyka sesyjnego, który kooperował zarówno z wykonawcami jazzowymi, rockowymi, jak i popowymi), basistę Tronda Frønesa (dobrze znanego w Skandynawii z takich projektów, jak Grand General czy Red Kite) oraz swojego dobrego kompana z macierzystego zespołu, to jest perkusistę Axela Skalstada (także w jazzowym Rune Your Day).
Początki Soft Ffog sięgają 2016 roku. To wtedy do Hasslana zgłosili się organizatorzy prestiżowego Kongsberg Jazzfestival i zamówili u niego koncert formacji, która miała być jednorazowym projektem. Tom zgodził się, zebrał skład i przygotował zupełnie nowy materiał, starając się przy tym bardzo, aby nie był on bezpośrednim nawiązaniem do dokonań Krokofant. Oceny po występie były bardzo przychylne, więc padł oczywisty w takiej sytuacji pomysł, aby tak pięknie rozpoczętą przygodę – kontynuować. Na przeszkodzie stały jednak napięte harmonogramy, zaangażowanie muzyków na innych polach, wreszcie pandemia koronawirusa. Kwartet, jeśli wychodził na scenę, robił to od „wielkiego dzwonu”, raz na kilka miesięcy, może nawet rzadziej. Aż w końcu Hasslan doszedł do wniosku, że nawet jeśli historia Soft Ffog ma być krótka, byłoby dobrze, gdyby mimo wszystko została jakoś udokumentowana. Kolegów nie trzeba było do tego długo namawiać; wystarczyło znaleźć wolny termin, by zamknąć się w studiu Paradiso w Oslo i w ekspresowym tempie nagrać materiał. Udało się to w 2020 roku.
Na wydanie albumu trzeba było jednak trochę poczekać. Światło dzienne ujrzał on bowiem dopiero pod koniec maja tego roku, a stało się to za sprawą powołanej do życia w tym roku bergeńskiej wytwórni o nieco zaskakującej nazwie… Is It Jazz? Records, która jest sublabelem nieco bardziej znanej w światku rockowym Karismy. Jak można zdefiniować muzykę Soft Ffog? Pomagają w tym nieco sami muzycy, wyraźnie wskazując swoje podstawowe inspiracje artystyczne: Terje Rypdal i Deep Purple, Pat Metheny i King Crimson. Ciekawa mieszanka, prawda? Ale, co najważniejsze, wcale nie przesadzona, choć – co należy uczciwie podkreślić – najmniej na debiucie Norwegów słychać wpływów Metheny’ego. W ogóle to płyta, jak na dzisiejsze standardy, zaskakująco krótka – cztery instrumentalne utwory trwają niespełna trzydzieści sześć minut. Ale za to sporo się w nich dzieje, więc ta „krótkość” nie rzuca się aż tak bardzo w uszy.
Na pierwszy ogień Hasslan wybrał niemal dziesięciominutowy „Chun Li”. Zaczyna się on od powłóczystych brzmień klawiszy, do których po kilkudziesięciu sekundach dołącza zadziorna gitara lidera. A potem następuje tak potężne uderzenie, że aż nieprzygotowanego słuchacza może zwalić z nóg. No dobra… nieco przesadziłem, ale rzeczywiście zespół nagle podkręca tempo: do ostrej, przeszywającej słuch gitary dochodzi demolujący uszy bas i szalona perkusja. Wszystko to urywa się jednak szybko i niespodziewanie, by zmienić się w lekko jazzującą fazę przejściową, po której następuje wyjątkowo energetyczna i zaskakująco długa, kilkuminutowa solówka Hasslana. Przybrudzone brzmienie gitary przydaje temu utworowi charakter „garażowy”, choć jednocześnie całość nie jest pozbawiona poloru progresywnego z jazzowo-metalowym zacięciem (tu kłania się King Crimson z połowy lat 90. ubiegłego wieku).
Drugi w kolejności „Zangief” kontynuuje główny wątek podjęty w „Chun Li”. Niepotrzebne są więc w nim subtelne introdukcje – tu niemal od początku królują potężne decybele, choć zdarzają się również fragmenty stonowane. Przychodzi jednak taki moment, kiedy całość w niepodzielne władanie ponownie obejmuje Hasslan, który płynnie przechodzi od partii jazzrockowej do progresywno-metalowej (z mnóstwem kombinacji rytmicznych). Kiedy zaś Tom postanawia chwilę odpocząć, korzysta z tego Bjerkan, który wybija się na plan pierwszy ze swymi organami, by następnie zaserwować słuchaczom elektryzujące solo na syntezatorze. Dzieje się, nieprawdaż? A to dopiero połowa albumu! Chciałoby się rzec, że najlepsze dopiero przed nami, choć gwoli ścisłości – to „najlepsze” mamy przez cały czas. Chodzi jednak o to, że następujący po „Zangief” „Ken” może okazać się najbliższy polskiemu słuchaczowi. Dlaczego? Ponieważ Vegard gra tu w taki sposób, jakby przez wiele tygodni poprzedzających sesję nagraniową „Soft Ffog” nie robił nic innego, tylko wsłuchiwał się w syntezatorowe popisy Józefa Skrzeka.
I chociaż nic mi nie wiadomo o koncertach grupy SBB w Norwegii (co nie musi znaczyć, że do nich nie doszło), to jednak należy pamiętać, że w Skandynawii polskie trio było w latach 70. zespołem znanym i podziwianym. Bjerkan może więc znać stare nagrania śląskiej formacji, a stąd już tylko krok do ewentualnej inspiracji. W każdym razie to, co klawiszowiec wyczarowuje w „Kenie” w żaden sposób nie pasuje do inspiracji Deep Purple ani King Crimson. Jak już, to może kojarzyć się nieco z dokonaniami Terjego Rypdala z czasów „After the Rain” (1976). Skrzekowe syntezatory powracają jeszcze w finale, spinając progresywną klamrą całą tę opowieść. W zamykającym album „Dhalsim” czeka nas kolejne zaskoczenie, którym jest… heavymetalowe zakończenie. Zanim jednak do niego dochodzi przez osiem minut norweski kwartet raczy nas motorycznym progresywnym fusion, którego główną ozdobą jest – jak we wszystkich wcześniejszych kompozycjach – gitarowa solówka lidera. Po przesłuchaniu całego albumu przestaje dziwić fakt, dlaczego Tomowi Hasslanowi tak bardzo zależało na zarejestrowaniu tego materiału.
koniec
14 czerwca 2022
Skład:
Tom Hasslan – gitara elektryczna, muzyka
Vegard Lien Bjerkan – organy, syntezatory
Trond Frønes – gitara basowa
Axel Skalstad – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.