Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind
The Night is the Night
Rotem Geffen
Better
Tomasz Dąbrowski & The Individual Beings

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings

więcej »

Neil Young, Promise of the Real
‹Noise & Flowers›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Noise & Flowers
Wykonawca / Kompozytor	Neil Young, Promise of the Real
Data wydania	5 sierpnia 2022
Wydawca	Reprise Records
Nośnik	CD
Czas trwania	74:55
Gatunek	folk, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Lukas Nelson, Micah Nelson, Corey McCormick, Eduardo „Tato” Melgar, Anthony LoGerfo, Neil Young

Utwory
CD1
1) Mr. Soul	04:33
2) Everybody Knows This is Nowhere	02:46
3) Helpless	05:23
4) Field of Opportunity	04:17
5) Alabama	04:14
6) Throw Your Hatred Down	09:01
7) Rockin’ in the Free World	09:52
8) Comes a Time	03:20
9) From Hank to Hendrix	05:07
10) On the Beach	07:35
11) Are You Ready for the Country?	03:16
12) I’ve Been Waiting for You	03:52
13) Winterlong	04:12
14) Fuckin’ Up	07:17

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Człowiek z duszą i sercem
[Neil Young, Promise of the Real „Noise & Flowers” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Zaledwie miesiąc temu ukazała się nagrana przez Neila Younga z towarzyszeniem Crazy Horse płyta „Toast” (trafiły na nią utwory zarejestrowane na przełomie lat 2000-2001), a już pojawił się w sprzedaży nowy krążek Kanadyjczyka. „Noise & Flowers” to koncertowy zapis jego europejskiej trasy, jaka miała miejsce przed trzema laty z towarzyszeniem amerykańskiego kwintetu Promise of the Real.

Sebastian Chosiński

Człowiek z duszą i sercem
[Neil Young, Promise of the Real „Noise & Flowers” - recenzja]

Neil Young, Promise of the Real
‹Noise & Flowers›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Noise & Flowers
Wykonawca / Kompozytor	Neil Young, Promise of the Real
Data wydania	5 sierpnia 2022
Wydawca	Reprise Records
Nośnik	CD
Czas trwania	74:55
Gatunek	folk, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Lukas Nelson, Micah Nelson, Corey McCormick, Eduardo „Tato” Melgar, Anthony LoGerfo, Neil Young

Utwory
CD1
1) Mr. Soul	04:33
2) Everybody Knows This is Nowhere	02:46
3) Helpless	05:23
4) Field of Opportunity	04:17
5) Alabama	04:14
6) Throw Your Hatred Down	09:01
7) Rockin’ in the Free World	09:52
8) Comes a Time	03:20
9) From Hank to Hendrix	05:07
10) On the Beach	07:35
11) Are You Ready for the Country?	03:16
12) I’ve Been Waiting for You	03:52
13) Winterlong	04:12
14) Fuckin’ Up	07:17

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Neil Young to artysta, który nie zwalnia tempa. I na przeszkodzie w aktywnej działalności nie stają mu ani wiek, ani problemy rodzinne, z jakimi boryka się przecież każdy. Kanadyjczyk po prostu od sześciu dekad robi swoje. I choć z jednej strony nadzwyczaj chętnie korzysta ze swego wcześniejszego dorobku, to z drugiej – nie stroni od wyzwań i poszukiwań nowych rozwiązań. Takim wyzwaniem na pewno było nawiązanie przed ośmioma już laty współpracy z amerykańską formacją Promise of the Real. To nie jest tylko, jak swego czasu Crazy Horse czy Stray Gators, zespół akompaniujący Neilowi; to odrębny byt artystyczny, będący „dzieckiem” syna legendarnego wokalisty i gitarzysty country’owego Willie’ego Nelsona, Lukasa. Stworzył on Promise of the Real w 2008 roku, a pierwszą płytę studyjną wydał dwa lata później. Young zwrócił na niego uwagę jeszcze później, już po wydaniu „Wasted” (2012), a całkiem prawdopodobne, że stało się to za sprawą publikacji płyty Nelsona seniora „Heroes” (2012), na której udzielał się nie tylko Lukas, ale też jego młodszy brat Micah.

We wrześniu 2014 roku zarówno Willie, jak i Promise of the Real zostali zaproszeni przez Neila na kolejną edycję jego charytatywnego festiwalu Farm Aid. I to był początek bliskiej kooperacji. W ciągu kolejnych czterech lat wydali wspólnie cztery krążki: concept-album „The Monsanto Years” (2015), dwupłytowy koncertowy „Earth” (2016), „The Visitor” (2017) oraz będący soundtrackiem do filmu Daryl Hannah (wówczas świeżo poślubionej małżonki Younga) „Paradox” (2018). Wielbiciele Kanadyjczyka odnieśli się do jego nowej propozycji z uznaniem, koledzy z Crazy Horse też nie mieli nic przeciwko (zwłaszcza że Neil nie miał wcale zamiaru ich zaniedbywać), więc współpraca nabierała rozpędu. W czerwcu 2019 roku Promise of the Real wybrali się u boku Younga na dziewięć koncertów do Europy. Ich fragmenty ukazały się właśnie na albumie „Noise & Flowers”, który ujrzał światło dzienne w piątek 5 sierpnia nakładem Reprise Records.

Jak widać, Neil ani przez moment nie daje o sobie zapomnieć. Po publikacji w grudniu ubiegłego roku krążka „Barn”, a w lipcu tego – „Toast” (obu zarejestrowanych z towarzyszeniem Crazy Horse) „Noise & Flowers” to kolejna potężna porcja jego muzyki. Wprawdzie nie nowej, bo na płycie nie ma ani jednego premierowego utworu, ale to w niczym jej nie ujmuje. Koncertowe wydawnictwa Younga zawsze są bowiem wydarzeniem i nie inaczej jest w tym przypadku. Ktoś mógłby się jednak zastanawiać, po co kilka lat po „Earth” wydawać kolejny – nagrany z towarzyszeniem Promise of the Real – krążek live. Ma to sens? Owszem, bo na obu wydawnictwach nie powtarza się ani jeden numer. Ktoś mający tak bogaty repertuar jak Kanadyjczyk może sobie na to pozwolić. Ba! gdyby Neil uparł się, mógłby zapewne przez kolejne lata systematycznie wydawać następne albumy koncertowe, których zawartość by się nie powtarzała.

Na „Noise & Flowers” trafiło czternaście kompozycji: najstarsza („Mr. Soul”) pochodzi z 1967 roku, najmłodsza („Throw Your Hatred Down”) po raz pierwszy ukazała się na płycie dwadzieścia osiem lat później. Od strony stylistycznej krążek prezentuje dwa oblicza Younga: rockmana, który lubi zadziornie zaśpiewać i zagrać solówkę na przesterowanej gitarze, oraz subtelnego wykonawcę country, który nie stroni od folkowych ballad bliskich estetyce Boba Dylana. Neil od kilkudziesięciu lat idealnie łączy te gatunki i w obu jest szczery i w pełni przekonujący. W jednej chwili potrafi wzruszyć do łez rzewną melodią zagraną na harmonijce ustnej, a zaraz potem przygwoździć do podłogi energetyczną partią gitary. To fenomen, który niełatwo wytłumaczyć. Choć może ta wielka tajemnica kryje się w jednym prostym stwierdzeniu: Kanadyjczyk to geniusz prostoty przekazu, który cokolwiek by zrobił, kupi sobie publikę tym, że jest sobą, nikogo nie udaje, a w swojej muzyce stawia na emocje. Co najwyraźniej słychać właśnie na płytach koncertowych.

„Mr. Soul” (utwór oryginalnie wydany w 1967 roku na singlu grupy The Buffalo Springfield) otwiera album. I jest to mocny, rockowy początek z charakterystycznym gitarowym riffem, który może przywodzić na myśl opublikowany dwa lata wcześniej wielki przebój The Rolling Stones „(I Can’t Get No) Satisfaction”. Na początek występu – doskonały wybór. Rzecz, która sprawia, że publika z miejsca wpada w ekstazę i pozostaje w niej do samego końca. Rockowej proweniencji, choć już z dużymi wpływami country, jest drugi w kolejności „Everybody Knows This is Nowhere” (z tak właśnie zatytułowanego, wydanego w 1969 roku longplaya solowego Neila). Nie ma co ukrywać, to jeden z evergreenów Kanadyjczyka – numer, który jego fani rozpoznają po pierwszych dźwiękach. A tu dochodzi jeszcze dwugłos Younga z Lukasem Nelsonem oraz chórki w wykonaniu Micaha Nelsona i basisty Coreya McCormicka. Efekt jest doskonały. Ewolucyjna zmiana nastroju prowadzi ostatecznie do country’owego „Helpless” (z repertuaru Crosby, Stills, Nash & Young i ich płyty „Déjà Vu” z 1970 roku), w którym to utworze Kanadyjczyk po raz pierwszy sięga po harmonijkę ustną. Ta wspaniała ballada ma najwięcej wspólnego z dokonaniami Dylana, choć oczywiście nie mam tu na myśli żadnego naśladownictwa.

Ze świata country (i to tego ortodoksyjnego) pochodzi również „Field of Opportunity” (z longplaya „Comes a Time”, 1978) – jeden z mniej znanych numerów, po jakie Young sięga na koncertach. O jego wartości decydują głównie dwa elementy: najpierw dialog gitary (Lukas) z harmonijką (Neil), a następnie solówka gitarowa. Do tego momentu repertuar dobrany był chronologicznie. Teraz jednak Young postanowił cofnąć się o kilka lat, sięgając po „Alabamę” (z niesamowicie popularnego krążka „Harvest”, 1972). I choć to wciąż jeszcze country, ponownie pojawiają się – jak w „Mr. Soul” czy „Everybody Knows This is Nowhere” – energetyczne rockowe gitary, którym dodatkowo towarzyszą klawisze Micaha Nelsona. To subtelna zapowiedź tego, co czeka słuchaczy przez następne prawie dwadzieścia minut. A są to: najpierw wspomniany już powyżej „Throw Your Hatred Down” (pierwotnie nagrany z Pearl Jam na „Mirror Ball”, 1995), a następnie jeden z najwspanialszych politycznych manifestów Kanadyjczyka (przed trzema dekadami ważny zwłaszcza dla mieszkańców Europy Środkowo-Wschodniej), czyli „Rockin’ in the Free World” (z longplaya „Freedom”, 1989).

Każdy z nich trwa po dziewięć minut. I są to rockowe zadziory, zagrane i zaśpiewane przez Neila całym sercem i całą duszą. Przebijają z nich zarówno smutek (wynikający z tego, że świat, w którym żyjemy, nie jest doskonały), ale i nadzieja (że mamy w sobie tyle sił, aby przynajmniej próbować go naprawić). Partie gitar są absolutnie zniewalające, a jakby tego było mało, Kanadyjczyk tradycyjnie zostawia swoim akompaniatorom miejsce na improwizacje. Mogą się więc popisać i perkusjonista Eduardo „Tato” Melgar, i bębniarz Anthony LoGerfo, nie mówiąc już o braciach Nelsonach. Po tak potężnej dawce emocji Young znów czuje się zobowiązany do wyciszenia narracji; stąd powrót do stylistyki country za sprawą nastrojowych „Comes a Time” (z tego samego longplaya co „Field of Opportunity”) oraz „From Hank to Hendrix” (pierwotnie na „Harvest Moon”, 1992). Harmonijce towarzyszy tu gitara akustyczna, a śpiew Neila brzmi nadzwyczaj kojąco. Podobnie zresztą jak w „On the Beach” (z tak właśnie zatytułowanej płyty z 1974 roku), aczkolwiek w warstwie instrumentalnej muzyk robi tu wycieczki w stronę folku, rocka i bluesa (vide rytmika, przestery).

Tytuł kolejnego numeru – „Are You Ready for the Country?” (jeszcze jeden fragment „Harvest”) – mówi sam za siebie. Istotne jest jednak, w jakim tonie pytanie to zostaje zadane. A robi to Young dynamicznie, posiłkując się harmonijką i rytmicznie zaaranżowanym fortepianem. W „I’ve Been Waiting for You” artysta sięga z kolei do prapoczątków swojej działalności solowej; jest to bowiem kompozycja z nagranego pod koniec 1968 roku debiutu Kanadyjczyka, kiedy bardzo udanie – robi to zresztą do dzisiaj – łączył ze sobą psychodeliczny folk i rock. To jednocześnie ostatni stylistyczny zakręt na tej płycie, zmierzający ku rockowemu finałowi. W „Winterlong” (powstałym w czasach pracy nad „Tonight’s the Night”, czyli przed połową lat 70. XX wieku, ale opublikowanym dopiero w 1977 roku na składance „Decade”), mimo balladowego tempa, coraz więcej bowiem do powiedzenia mają gitary, natomiast w zamykającym „Noise & Flowers” „Fuckin’ Up” (z fenomenalnego krążka „Ragged Glory”, 1990) – szaleją już one bez żadnych granic i opamiętania. Tak jak „Mr. Soul” był idealnym otwarcie, tak „Fuckin’ Up” jest doskonałym zwieńczeniem całości. I tym samym – jak można się domyślać – dosadnym komentarzem. Choć zapewne śpiewając ten numer w czerwcu 2019 roku, Neil Young miał co innego na myśli, niż mamy dzisiaj my, którzy słuchamy go trzy lata później.

9 sierpnia 2022

Skład:
Neil Young – śpiew, gitara elektryczna (solowa), gitara akustyczna, harmonijka ustna, muzyka, teksty
Lukas Nelson – gitara elektryczna (solowa), chórek
Micah Nelson – gitara elektryczna (rytmiczna), instrumenty klawiszowe, chórek
Corey McCormick – gitara basowa, chórek
Eduardo „Tato” Melgar – instrumenty perkusyjne
Anthony LoGerfo – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »