Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Slipknot
‹All Hope is Gone›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAll Hope is Gone
Wykonawca / KompozytorSlipknot
Data wydania25 sierpnia 2008
Wydawca Roadrunner Records
NośnikCD
Czas trwania57:39
Gatunekmetal
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) .execute.01:49
2) Gematria (The Killing Name)06:02
3) Sulfur04:38
4) Psychosocial04:42
5) Dead Memories04:29
6) Vendetta05:16
7) Butcher's Hook04:15
8) Gehenna06:53
9) This Cold Black04:40
10) Wherein Lies Continue05:37
11) Snuff04:36
12) All Hope Is Gone04:45
Wyszukaj / Kup

Stępione haki rzeźników
[Slipknot „All Hope is Gone” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Z najnowszą płytą Slipknota „All Hope is Gone” jest tak jak z nową maską wokalisty Coreya Taylora. Niby utrzymana w klimacie poprzednich, ale jakaś taka bez wyrazu i nierobiąca spodziewanego wrażenia – przynajmniej w porównaniu z poprzednią.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Stępione haki rzeźników
[Slipknot „All Hope is Gone” - recenzja]

Z najnowszą płytą Slipknota „All Hope is Gone” jest tak jak z nową maską wokalisty Coreya Taylora. Niby utrzymana w klimacie poprzednich, ale jakaś taka bez wyrazu i nierobiąca spodziewanego wrażenia – przynajmniej w porównaniu z poprzednią.

Slipknot
‹All Hope is Gone›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAll Hope is Gone
Wykonawca / KompozytorSlipknot
Data wydania25 sierpnia 2008
Wydawca Roadrunner Records
NośnikCD
Czas trwania57:39
Gatunekmetal
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) .execute.01:49
2) Gematria (The Killing Name)06:02
3) Sulfur04:38
4) Psychosocial04:42
5) Dead Memories04:29
6) Vendetta05:16
7) Butcher's Hook04:15
8) Gehenna06:53
9) This Cold Black04:40
10) Wherein Lies Continue05:37
11) Snuff04:36
12) All Hope Is Gone04:45
Wyszukaj / Kup
Aż trzy lata kazali nam czekać na swój nowy album rzeźnicy z Iowa. Ten czas dłużył się niemiłosiernie, ponieważ ich poprzednie dzieło okazało się czymś więcej niż tylko metalową młócką dla fanów święta Halloween. Oczekiwania były spore (podobnie jak powstały wokół zespołu szum medialny), zatem tym bardziej smuci, że zespół ich nie spełnił.
„All Hope is Gone” to co prawda porządna płyta, świetnie wyprodukowana i zawierająca kilka potencjalnych przebojów, ale przede wszystkim nieprzekonująca. Jeśli na „Vol. 3 (Subliminal Verses)” zespół potrafił pogodzić agresję z chwytliwymi refrenami, to tu wyraźnie ta proporcja została zachwiana: weźmy na przykład taki „Dead Memories”, który w zasadzie jest całkiem przyjemnym kawałkiem, ale zupełnie niewyróżniającym się z tłumu. Ot, taka tam rockowa przyśpiewka, która zdecydowanie lepiej pasowałaby do bardziej lekkiego stylu Stone Sour (innego projektu Taylora) niż do jazdy Slipknota.
Innym problemem jest zwyczajna monotonia; nawet jeśli panowie grają mocniej, to brakuje w tym choćby odrobiny powiewu świeżości. Patenty jak w „Wherein Lines Continue” czy „This Cold Black” słyszeliśmy już na poprzednich wydawnictwach grupy. No i ten melodyjny refren, który nijak ma się do miażdżącej zwrotki – to przykład kompromisu, jaki niszczy tę płytę. Czasem odnoszę wrażenie, że kompozytorzy chcieli zadowolić zarówno starych (czekających na dźwiękową sieczkę) fanów, jak i tych, którym spodobał się wizerunek grupy i najbardziej znane przeboje. W efekcie nikt nie będzie w pełni uszczęśliwiony.
Na szczęście nie wszystkie kawałki są stracone. Fajnie wypada skandowany śpiew Taylora w „Butcher’s Hook”, a cały skład udowadnia, że nikt nie robi takiej dźwiękowej zadymy jak Slipknot w „Gematria (The Killing Name)” i „Sulfur”. Trzeba przyznać, że chłopaki świetnie sobie radzą i w bardziej wyciszonych momentach („Gehenna”). Nie zabrakło także giganta w postaci „Psychosocial”, zdecydowanie najlepszego kawałka na krążku, który z miejsca powinien stać się slipknotową klasyką. Wreszcie słychać, że w zespole znajduje się trzech perkusistów. I to wykrzykiwane „psychosocial” – rewelacja! Takich numerów oczekiwałbym więcej.
A skoro już wspomniałem o perkusistach, to „All Hope is Gone” stanowi kolejny dowód na to, że Slipknot spokojnie sprawdziłby się jako band cztero-, ostatecznie pięcioosobowy. Po jakiego grzyba tam aż dziewięciu muzyków? Jasne, że na koncercie fajnie jest popatrzeć, jak klient w masce clowna i ten z długim nosem podskakują na kotłach, ale na płycie studyjnej w ogóle nie słychać ich udziału (poza wspomnianym „Psychosocial”). Jednak ten zarzut notorycznie powtarza się przy każdej płycie zespołu.
Czy zatem tytuł albumu „Cała nadzieja przepadła” odnosi się w jakiś sposób do twórczości Slipknot? Są tacy, którzy powiedzą, że przepadła dawno temu, ale bez przesady, aż tak źle nie jest. Szkoda tylko, że czasem trzeba posłużyć się przyciskiem „przewiń”.
koniec
22 września 2008
PS. Na rynku dostępna jest także limitowana edycja „All Hope is Gone”, zawierająca trzy dodatkowe utwory: „Child of Burning Time”, „Vermilion Pt. 2 (Bloodstone Mix)” i „’Til We Die”. Tych, którzy mają w planach zakup właśnie tej wersji uprzedzam, że jeśli wśród podstawowych kawałków znalazły się takie, które odstają od slipknotowego stylu, to te bonusowe to już całkiem inny zespół.

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż autora

I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Baldwin Trędowaty na tropie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Nie należy mylić zagubienia się w masie z tkwieniem w gównie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Diabeł rozbiera się u Prady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kobieta ich bije
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.