Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Subiektywny Przegląd Muzyczny: Gargamel z Księciem w szkatułce Pandory
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kiedy przed paroma miesiącami przygotowywaliśmy muzyczne podsumowanie 2008 roku, miałem ogromny problem, aby wybrać dziesięć płyt, które zrobiły na mnie jako takie wrażenie. Jakież więc było moje zaskoczenie, gdy nagle – wkroczywszy w rok następny – zostałem zalany całą masą znakomitej muzyki. Minęło dopiero niespełna pięć miesięcy, a już bym mógł z czystym sumieniem sporządzić swój Top Ten Anno Domini 2009. Dzisiaj pierwsza piątka…

Sebastian Chosiński

Subiektywny Przegląd Muzyczny: Gargamel z Księciem w szkatułce Pandory
[ - recenzja]

Kiedy przed paroma miesiącami przygotowywaliśmy muzyczne podsumowanie 2008 roku, miałem ogromny problem, aby wybrać dziesięć płyt, które zrobiły na mnie jako takie wrażenie. Jakież więc było moje zaskoczenie, gdy nagle – wkroczywszy w rok następny – zostałem zalany całą masą znakomitej muzyki. Minęło dopiero niespełna pięć miesięcy, a już bym mógł z czystym sumieniem sporządzić swój Top Ten Anno Domini 2009. Dzisiaj pierwsza piątka…
Gargamel, „Descending”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Wydawałoby się, że nie można wymyślić dla zespołu bardziej idiotycznej nazwy, niż zrobili to Norwegowie. Tyle że jeśli w tym wypadku ktoś potraktuje ich po macoszemu, ponieważ będą mu się kojarzyć jedynie z bajką o Smerfach – popełni kardynalny błąd. „Descending” to drugi pełnowymiarowy album kwartetu. Jak na dzisiejsze standardy, nie jest zbyt długi – zawiera nieco ponad czterdzieści siedem minut. Ale cóż w tym czasie usłyszymy! W zaledwie czterech utworach muzycy streścili niemal całą historię rocka progresywnego: od rozbudowanych form typowych dla wczesnych King Crimson, Yes i Genesis, poprzez szaleństwo krautrocka i piękne melodie a la Camel (fantastyczne partie fletu, na którym gra Tom Uglebakken, pełniący jednocześnie funkcje gitarzysty i głównego wokalisty), aż po zagrywki jazz-rockowe i progmetalowe. W dwóch najdłuższych na płycie kawałkach – „Prevail” oraz „Labyrinth” – dzieje się znacznie więcej niż na dziesiątkach albumów kapel spod znaku neoproga. W muzyce Gargamela jest i siła, i piękno; są pokręcone rytmy i wspaniałe muzyczne pejzaże. I co najważniejsze – z tej muzyki płyną emocje! Dlatego nie sposób przejść obok niej obojętnie.
Mastodon, „Crack the Skye”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Słuchając „Remission”, debiutanckiego krążka Amerykanów sprzed siedmiu lat, trudno uwierzyć, że Troy Sanders i jego koledzy dokonali aż tak wielkiego jakościowego skoku. Zespół, który w początkach kariery specjalizował się w brutalnym wymiataniu, dzisiaj jest już majestatycznym – nomen omen – dinozaurem, którego dokonania mają szanse trafić do bardzo szerokiego grona odbiorców. Zmiana ta dokonała się na drodze ewolucji, co zaświadczają płyty „Leviathan” i „Blood Mountain” (2006), stanowiące niejako introdukcję do tego, co ostatecznie otrzymaliśmy na „Crack the Skye”. Panowie z Mastodon – nie rezygnując ze swoich dotychczasowych atrybutów (potężne gitarowe riffy i szybkie tempo) – zwrócili się ku nieco łagodniejszym brzmieniom. W ich przypadku oznacza to przede wszystkim czerpanie z dorobku klasyków hard rocka i psychodelii. Nowością jest także rozbudowane instrumentarium (mellotron, banjo); nie brakuje także coraz odważniejszych zabaw z rytmiką. Wszystko to doprowadziło do tego, że – nie tracąc energii – muzyka Mastodon zyskała na finezji. Potrzeba dowodów? Proszę, posłuchajcie majestatycznej jedenastominutowej kompozycji „The Czar” oraz zamykającego album szaleńczego „The Last Baron”.
Mr. So & So, „Sugarstealer”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Przyznam, że już jakiś czas temu straciłem wszelką nadzieję, iż jeszcze kiedyś dane mi będzie usłyszeć nowe nagrania Brytyjczyków z Mr. So & So. Od premiery ich poprzedniej płyty – „The Overlap” – minęło już bowiem długich jedenaście lat. I kiedy się wydawało, że muzyczny projekt Shauna McGowana już na dobre spoczął w ziemi przebity osikowym kołkiem, nastąpiło zaskakujące zmartwychwstanie. „Sugarstealer” to typowy brytyjski neoprog, umiejscowiony w okolicach Pendragona, Areny oraz Marillion ze Steve’em Hogarthem na wokalu. Ani specjalnie od nich lepszy, ani gorszy. A jednak, gdy mam wybór, wolę sięgnąć właśnie po ich nagrania. Bo nie brakuje w nich pięknych melodii (vide „Honey Jar”, „New Year’s Day”, „White Sun”, „Oh Look! A Rainbow!!”); zawsze znajdę też odpowiednią dla siebie dozę gitarowego łojenia („Falling”, „Bi-Polar”, końcówka „(Return of) The Gold”); lekiem na skołatane uszy będą natomiast – inspirowane Camelem – urokliwe instrumentalne i instrumentalno-wokalne miniaturowe przerywniki („Dandelion Amongst the Violets”, „Seeking Poppies in the Dark”, „Green Ward 13”). Opłacało się czekać na ten krążek całą dekadę. I tylko należy mieć nadzieję, że okres oczekiwania na następcę „Sugarstealer” będzie mimo wszystko trochę krótszy.
Pandora, „Dramma di un Poeta Ubriaco”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Nigdy nie ukrywałem, że jestem wielkim fanem włoskiego rocka progresywnego. Kapele takie jak Premiata Forneria Marconi, Quella Vecchia Locanda, Planetarium, Banco Del Mutuo Soccorso, Le Orme, Nuova Era, Goblin, New Trolls czy Il Balletto di Bronzo zawsze mogą liczyć na moją uwagę i uznanie. Na tle wcześniej wymienionych klasycznych zespołów Pandora to zaledwie… osesek. Grupa powstała bowiem w 2005 roku, a „Dramma di un Poeta Ubriaco” to jej płytowy debiut. Nazwać jednak ten krążek niedojrzałym byłoby wielkim grzechem. W muzyce Piemontczyków pobrzmiewają – i to wcale nie dalekie – echa dokonań największych tuzów italskiego progrocka. Muzyka Pandory zanurzona jest w klimacie lat 70. XX wieku, a więc w okresie najbardziej twórczym dla tego gatunku muzyki. Słuchając „Cosi Come Sei”, utworu tytułowego czy też zamykającego album monumentalnego „Salto nel Buio”, słuchacz wsiada do wygodnego wehikułu czasu i przenosi się o ponad trzy dekady wstecz. Pięknym interludium są również dwie rozbudowane kompozycje instrumentalne – „March to Hell” oraz… „Pandora” – które dają całkiem niezłe pojęcie na temat umiejętności technicznych muzyków. Dla każdego fana starych brzmień otwarcie tej szkatułki będzie nader miłym doświadczeniem.
Prince, „Lotusflow3r”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Nowy krążek Prince’a wyszedł jako trzypłytowy box, w którym znalazły się dwie płyty Księcia – „Lotusflow3r” i „MplSound” (w sumie dziewięćdziesiąt pięć minut muzyki) – oraz debiutancki album jego nowej protegowanej Brii Valente, zatytułowany „Elixer”, nad którym nie ma sensu zatrzymywać się dłużej. Za to nowe nagrania Amerykanina, powstałe w ciągu ostatnich trzech lat, zdecydowanie zasługują na uwagę. „Lotusflow3r” może zaskoczyć tych wszystkich, którzy przygodę z Prince’em zaczynali w latach 90. ubiegłego wieku. Jest to bowiem najbardziej rockowa i gitarowa płyta artysty od czasów „Purple Rain”, czyli od ćwierćwiecza. W nagraniach takich jak „Boom”, „Crimson & Clover”, „Walls of Berlin” czy „Dreamer” Książę udowadnia, że wciąż jest nie tylko wybornym kompozytorem, ale również wyśmienitym gitarzystą. Z kolei wielbicielom Prince’owych ballad do gustu powinien przypaść utwór „Colonized Mind”. Drugi krążek, czyli „MplSound”, przedstawia funkowe i rhythm n’ bluesowe oblicze artysty (a więc będące kontynuacją nagrań z „3121” i „Planet Earth”). Znacznie więcej tu numerów do tańca i bujania się, co automatycznie oznacza, że fani rocka powinni tę płytę omijać raczej szerokim łukiem.
koniec
18 maja 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: W poszukiwaniu zapomnianej przyszłości
Sebastian Chosiński

18 IV 2024

Każdy wielbiciel rodzimej progresywnej elektroniki powinien z uwagą przyglądać się kolejnym produkcjom kierowanego przez Jarosława Pijarowskiego Teatru Tworzenia. Chociaż lider pochodzi z Bydgoszczy, jest to projekt wykraczający znacznie poza miasto nad Brdą, a w przypadku najnowszego materiału – „Forbidden Archaeology (Opus 1,1)” – wręcz międzynarodowy. Jak na razie udostępniony został jedynie w sieci, także w formie filmu wideo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.