Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 16 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Strachy Na Lachy
‹Dodekafonia›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDodekafonia
Wykonawca / KompozytorStrachy Na Lachy
Data wydania22 lutego 2010
Wydawca S.P. Records
NośnikCD
Czas trwania54:54
Gatunekfolk, pop, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Chory na wszystko3:58
2) Nieuchwytni buziakowcy4:13
3) Twoje oczy lubią mnie 3:21
4) Ostatki - nie widzisz stawki3:45
5) Cafe sztok4:35
6) Dziewczyna o chłopięcych sutkach6:11
7) Ten wiatrak, ta łąka5:47
8) Spacer do Strefy Zero4:01
9) Żyję w kraju4:42
10) doDekafonia5:36
11) Radio Dalmacija8:39
Wyszukaj / Kup

Nie zamierzam się stąd ruszać. Tu mi dobrze
[Strachy Na Lachy „Dodekafonia” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Po pięcioletniej przerwie Strachy Na Lachy prezentują na „Dodekafonii” kawałki, nie będące coverami. Zapewne wielu słuchaczy zastanawiało się, jak wypadł zespół – i w jakiej formie jest drugi po Kaziku publicysta polskiego rocka.

Jakub Stępień

Nie zamierzam się stąd ruszać. Tu mi dobrze
[Strachy Na Lachy „Dodekafonia” - recenzja]

Po pięcioletniej przerwie Strachy Na Lachy prezentują na „Dodekafonii” kawałki, nie będące coverami. Zapewne wielu słuchaczy zastanawiało się, jak wypadł zespół – i w jakiej formie jest drugi po Kaziku publicysta polskiego rocka.

Strachy Na Lachy
‹Dodekafonia›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDodekafonia
Wykonawca / KompozytorStrachy Na Lachy
Data wydania22 lutego 2010
Wydawca S.P. Records
NośnikCD
Czas trwania54:54
Gatunekfolk, pop, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Chory na wszystko3:58
2) Nieuchwytni buziakowcy4:13
3) Twoje oczy lubią mnie 3:21
4) Ostatki - nie widzisz stawki3:45
5) Cafe sztok4:35
6) Dziewczyna o chłopięcych sutkach6:11
7) Ten wiatrak, ta łąka5:47
8) Spacer do Strefy Zero4:01
9) Żyję w kraju4:42
10) doDekafonia5:36
11) Radio Dalmacija8:39
Wyszukaj / Kup
Pidżama Porno wpisała się w kanon polskiego rocka lat 90 ubiegłego wieku. To wtedy Krzysztof „Grabaż” Grabowski nagrywał z kolegami swoje najlepsze numery i wydał kilka niezłych, choć i parę słabszych płyt. Dynamiczne punkowe kawałki, songi w rytmie reggae oraz bezkompromisowe teksty były znakiem rozpoznawczym poznańskiej kapeli i tym, czym zespół porwał buntownicze dusze. Dziś Grabaż jest liderem Strachów Na Lachy, kapeli grającej łagodniej, opierającej kompozycje częściej na miejskim folku niż punk rocku, a dorobek twórców „Styropianu” stał się inspiracją dla młodszych kolegów, z Happysad na czele. Również styl, przekaz i maniera wokalna Grabaża znalazły wielu naśladowców. Szkoda, że sam „guru” także zaczął kopiować swoje dokonania sprzed lat. Może dlatego ostatnie dwa wydawnictwa Strachów nie zawierały premierowych nagrań (raz były to utwory Kaczmarskiego, raz piosenki bardziej i mniej znanych kapel z lat 80.), lecz i te w większości, podobnie do debiutu i „Piła Tango”, wpadały jednym uchem, wypadały drugim. Teraz Panowie powracają z kompletnie nowym materiałem, który jest niestety tylko kontynuacją dwóch poprzednich autorskich albumów.
Stylistycznie nic się nie zmieniło. Proste melodie raz spokojnie rozbujane („Chory na wszystko”), raz z bardziej energicznym rytmem („Twoje oczy lubią mnie”) i chwytliwe linie wokalne pasują w sam raz do zaśpiewania przy ogniskowym piwku. Czasem więcej jest rockowej energii („Ostatki – nie widzisz stawki”), lecz całość jest raczej spokojniejszym podkładem dla refleksji lidera. Niestety momentami żal słuchać, jak dobrze zapowiadający się utwór zamienia się w schematyczną, nieskomplikowaną piosenkę („Żyję w kraju”). Najlepiej wypadają fragmenty mniej typowe dla Strachów, choćby bardziej epicki „Radio Dalmacija”, który mimo długości nie nuży, a sam Grabaż przypomina w nim kilka starszych tekstów wymieszanych niczym w dostrajanym radioodbiorniku, czy „Dziewczyna o chłopięcych sutkach”, z wypełniającymi tło gitarowymi dźwiękami i urzekającym wokalem znanej z Happy Pills Natalii Fiedorczuk. Ten drugi to zarazem najciekawszy literacko kawałek na płycie, nie będący pseudo-poetycką publicystyką, choć niektóre zwroty i metafory mogą drażnić banalnością. Ogólnie teksty i puenty w nich zawarte są bardziej pesymistyczne niż na wcześniejszych autorskich albumach Strachów, więcej w nich smutku, zawodu, a nawet jadu. Niestety, zbyt często popadają w banał oraz powielają znane „grabażowe” schematy, przez co stają się bardzo przewidywalne. Szczególnie słabo wypadają pidżamowe wersy w „Żyję w kraju” i to nie tylko z powodu wulgaryzmów. Lider Strachów zjada swój własny ogon – typowe dla niego zabawy rymem, słowem i podtekstami nie są już ani odkrywacze ani zaskakujące, a większość melodii można wrzucić do szuflady z napisem „gdzieś to słyszałem”.
Krzysztof Grabowski nigdy nie zachwycał wokalnie, lecz jego maniera, barwa głosu i przede wszystkim przekazywane słowa wyróżniały go w rockowym środowisku. Głos się nie zmienił, maniera również. Niestety tematy (choć zmieniło się spojrzenie na niektóre kwestie) i sposób ich przedstawiania także (a, jeżeli już, to na gorsze), co uwidacznia, że artysta stoi w miejscu, w którym grunt wydeptał sobie dawno temu. W miejscu po prostu bezpiecznym, zapewniającym stałe i wierne audytorium – i, co tu kryć, kontrolowany dopływ finansów (więc chyba można go zrozumieć). Jeżeli spełnia tym swoje artystyczne ambicje, to pozostaje życzyć wszystkiego najlepszego. Najnowszą płytą Strachy Na Lachy mnie nie przekonały i zaczynam tracić nadzieję by jeszcze kiedyś Grabaż wrócił do formy z lat 90 i zaproponował coś wybijającego się na tle innych płyt nagrywanych w tym kraju. „Dodekafonia” ani przez chwilę nie jest w stanie porwać słuchacza, dostarczyć mu prawdziwych emocji i pozwolić się nad czymkolwiek na dłużej zadumać – poza dwoma wspomnianymi już wyjątkami oraz „Cafe Sztok”, w którym kubańskie rytmy naprawdę mogą się podobać. A także „Ten wiatrak, ta łąka” z mocnym, transowym basem i ciekawie budowanym nastrojem. Cztery kawałki to trochę mało na całą płytę, pozostałe to porcja dźwięków, które wybrzmią zapewne na niejednej szkolnej imprezie, lecz nic więcej.
Strachy Na Lachy uparcie idą obranym na początku szlakiem, który może i za pierwszym razem był do strawienia, a nawet mógł porwać niejednego fana muzyki, w prosty sposób łącząc punk, reggae i folk, ale powielany po raz kolejny nuży okrutnie. Fakt, kapeli nie można zarzucić braku profesjonalizmu, kompozycje trzymają poziom, do jakiego Strachy nas przyzwyczaiły, płyta jest dobrze zrobiona – tylko po co? Sam Grabaż, tak kiedyś się wybijający, dziś razem z zespołem jest tylko jednym z wielu.
koniec
20 kwietnia 2010

Komentarze

15 II 2019   22:41:19

Panie Stepień. Tak zjechać jedną z najlepszych płyt polskiego rocka ostatnich 20 lat? Nie wspomnieć nic o genialnym utworze tytułowym? Przecież Grabaż podsumował tą płytą całą sytuację naszego kraju po tzw. transformacji. Fakt - skomentował gorzko i to bardzo. No ale Pana porywają pewnie piosenki w stylu "Dzień dobry, kocham cię". Coś trudniejszego i poważniejszego już nie wchodzi? Totalnie nietrafiona i odosobniona w swej wymowie recka.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Muzyczny seans spirytystyczny
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

W latach 2019-2020 Alan Davey, były gitarzysta basowy Hawkwind, wydał pod nawiązującym do tej legendarnej formacji szyldem Hawkestrel trzy albumy, po czym… zamilkł. A w zasadzie zajął się innymi konceptami artystycznymi. Musiały minąć cztery lata, aby przypomniał sobie o tym projekcie i uraczył fanów longplayem o wielce mówiącym tytule „Chaos Rocks”.

więcej »

Płynąć na chmurach
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

Choć ich artystyczna współpraca rozpoczęła się przed ośmioma laty, to jednak dopiero teraz duński duet skonsumował ją poprzez wydanie wspólnej płyty. Album „Clouds” – lokujący się gdzieś na pograniczu jazzu i elektroniki (z elementami awangardy i folku) – sygnują swoimi nazwiskami improwizująca wokalistka Randi Pontoppidan oraz jazzowy wibrafonista Martin Fabricius.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Ciało, umysł i duch
Sebastian Chosiński

11 IV 2024

Tym razem szwedzki pianista Mathias Landæus postanowił poszerzyć skład swego Tria, z którym podbija świat jazzu improwizowanego od początku poprzedniej dekady, do kwintetu. Do współpracy zaprosił więc amerykańskiego trębacza Tima Hagansa oraz saksofonistę Karla-Martina Almqvista. W tym zestawieniu personalnym nagrał materiał, który ukazuje się właśnie na kolejnym znakomitym albumie tego artysty – „Path”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż twórcy

Nie tacy gorsi
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Strrrrrraszny punk rock
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tam, gdzie kurwy, grzyby i krasnale
— Marek Staszewski

Tegoż autora

Anioły są na ziemi. Diabły też
— Jakub Stępień

Fanom – fani
— Jakub Stępień

Jeszcze jedno muzyczne podsumowanie 2011
— Jakub Stępień

Ta Nosowska
— Jakub Stępień

Już nie taki „Antypop”
— Jakub Stępień

…a będzie coraz lepiej
— Jakub Stępień

Wieści z wariatkowa
— Jakub Stępień

Mgiełki (z) Dzikiego Zachodu
— Jakub Stępień

Wycinanki i wyklejanki
— Jakub Stępień

Niektóre rzeczy się nie zmieniają
— Jakub Stępień

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.