Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Paweł Lach
‹Czas Mrozów›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Lach
Tytuł	Czas Mrozów
Opis	Autor pisze o sobie: Zamieszkały w Oświęcimiu, pracownik tamtejszego Centrum Kultury. Socjolog z wykształcenia. Miłośnik dobrej muzyki, książki i hokeja. Opublikował dotąd kilka opowiadań na łamach „Magazynu Fantastycznego”.
Gatunek	groza / horror, realizm magiczny

Czas Mrozów

Paweł Lach

1 2 3 4 »

Babka stała pośrodku strumienia. Starucha zastygła w bezruchu nie mówiąc ani słowa. Wiatr unosił jej siwe włosy. Babka trzymała w dłoniach gromnicę. Ten blask był moim drogowskazem w świecie mroku, który schronił się w katedrze martwych drzew. Tylko obecność staruchy odganiała złe dusze i głosy zmarłych.

Paweł Lach

Czas Mrozów

Paweł Lach
‹Czas Mrozów›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Lach
Tytuł	Czas Mrozów
Opis	Autor pisze o sobie: Zamieszkały w Oświęcimiu, pracownik tamtejszego Centrum Kultury. Socjolog z wykształcenia. Miłośnik dobrej muzyki, książki i hokeja. Opublikował dotąd kilka opowiadań na łamach „Magazynu Fantastycznego”.
Gatunek	groza / horror, realizm magiczny

Zima objęła mroźnym oddechem dolinę rzeki, odmieniając ją i czyniąc obcą. Chmury rozpostarły nad okolicą skłębione ciała, okradając wieczór z resztek światła. Świat skrył się za śnieżną zasłoną.

W dolinie znajdowało się zaledwie kilkanaście domów, oddzielonych od siebie gęstwiną drzew. Tutaj czas i przestrzeń miały inne znaczenie. Niedaleko, za rzeką i lasem, znajdowało się miasto. Prowadziła doń szosa, która przecinała las, wijąc się szarą wstęgą.

Wpatrując się w dal, długo nie widziałem nic poza czernią. Czekałem jednak wytrwale. Co noc w dolinie starzy ludzie stawiali w oknach swych domów świece. Trudno było z początku dostrzec blask płomyków. Dopiero kiedy śnieg przestawał na moment padać, światełka świec zaczynały migotać w ciemnościach. Znajdujące się dalej miasto rozbłyskiwało latarniami. Wydawało się, że to gwiazdy rozsiały się na zboczu wzgórz.

Drzwi skrzypnęły przeciągle. Odwróciłem twarz. Do pokoju, przestępując bezszelestnie próg, weszła babka. Stała przez moment w mroku, bez słowa, nie poruszając się.

– Już pora – powiedziała poważnym głosem.

– Taak… – wyjąkałem odchodząc od okna.

Podeszła bliżej. Wyciągnęła z kieszeni spódnicy pudełko zapałek i zapaliła stojącą na parapecie gromnicę. Żółtawe światło przegoniło ciemność. Przez chwilę płomień więził nasze spojrzenia. Na twarzy staruchy pojawiło się tajemnicze skupienie. Była to twarz zapadła, poznaczona bruzdami. Prawa źrenica babki znajdowała się nieco wyżej – może właśnie dlatego wydawało się, że starucha nieustępliwie przygląda się wszystkiemu, badając każdy szczegół otoczenia.

– Teraz uklęknij – szepnęła.

Zrobiłem, co nakazała. Byłem zawsze wierny jej poleceniom, które wydawały się słuszne. Składając dłonie do modlitwy zacząłem poruszać ustami w takt wyuczonych formułek. Spoglądałem przez cały ten czas na przybitego do krzyża Chrystusa. Może i on bał się ciemności? Nie mógł się przecież poruszyć. Był uwięziony na wieczność, skazany na nasze współczucie bądź pogardę.

Czarne ramiona drzew splatały się ze sobą po drugiej stronie strumienia. Wiatr wyginał powykrzywiane konary, które sięgały aż tutaj, przerzucając swe ciała nad zamarzniętym nurtem. Gdy modliliśmy się z babką, ośnieżone gałęzie pukały do okna. Ich kłębowisko przypominające wielkie ptasie gniazdo rozrastało się, mimo że drzewa były martwe.

Moje zmysły wyostrzały się. Zapach zgnilizny, ostry i kwaśny, dochodził do moich nozdrzy. Do tego natrętne stukanie, głos wiatru i szmer nurtu, który spięła lodowa powłoka. Ale w dobiegających do mnie odgłosach było coś jeszcze.

– Słyszysz? – zapytałem niepewnie, wiedząc dobrze, że babka myśli o tym samym, co ja.

– Módl się – skarciła mnie. – Powtarzaj słowa, których cię nauczyłam.

Z otwierającej się za oknem pustki wyławiałem głos tamtej kobiety. Była to cicha kołysanka. Nie rozpoznawałem słów. Gnijące usta i gardło. Starałem się zapomnieć o tym obrazie. Skrzypienie gałęzi. Miarowe. Jakby ktoś zawiesił na konarze wahadło odmierzające czas. Rozpraszało mnie zbyt wiele wrażeń. Trudno było powtarzać słowa zaklęć.

Stara miała przymknięte oczy. Bezzębne dziąsła poruszały się. Drewniany Bóg wysłuchiwał jej modlitw, a przynajmniej nie śmiał się z nich, jak inni. To i tak wiele. W tej chwili byli sobie bliscy. Miałem wrażenie, że Chrystus dzieli z babką podobne lęki, że rozumieją się tylko nawzajem, znając utajony dla innych język.

Skończyliśmy modlitwę. Nasze szepty, przyzywające zastępy zapomnianych świętych, umilkły. Położyłem się do łóżka. Babka przykryła mnie kołdrą.

– Niech Bóg czuwa nad tobą – powiedziała.

– Dobranoc.

– Śpij spokojnie.

Wyszła. W świetle świecy ginęły ćmy. Chrystus rozpostarł swój cień na białej pościeli. Martwy i niemy stróż mojego snu czuwał z rozkazu staruchy. Nigdy nie zasypiał, bo ból nieustannie przeszywał jego ciało. Drewniany Bóg, skazany przez ludzi na wieczne cierpienie, był moim jedynym towarzyszem.

• • •

Babka prawie w ogóle nie wychodziła z domu. Czuła się pewniej w labiryncie korytarzy i pokoi, który był dla niej całym światem, rozległym i wystarczającym dla topniejących potrzeb starej kobiety. Przechadzała się czasem po podwórzu doglądając dobytku, który został po jej zmarłym mężu. Nie było tego wiele. Kilka kur, parę wspomnień i cisza pustkowia. Odkąd dojście do kościoła zza wzgórzem zaczęło przerastać jej siły, babka nie wychodziła poza płot ogradzający obejście.

Tylko z początkiem zimy starucha udawała się nad strumień każdego wieczoru, wbrew swym przyzwyczajeniom. Gdy czerwieniejące słońce powoli zagłębiało się w masywie wzgórz, babka stukała kosturem w pokrywę lodu, z początku nie grubszą od szkła. Bredziła coś przy tym pod nosem, oblizywała wargi. Wpatrywała się długo w czerń plączących się po drugiej stronie gałęzi i wsłuchiwała się w szept strumienia, jakby w nurcie stygnącej wody dało się wyczytać jakąś prawdę. Potem starucha odchodziła od brzegu, wspierając się o kostur. Przemierzała na powrót swój stały zimowy szlak, przyglądając się każdemu źdźbłu zeschniętej i przykrytej szronem trawy. Gdy wracała do wnętrza sieni, wpuszczała przez drzwi lodowy podmuch. Potem udawała się do swojego pokoju. Stamtąd dobiegał po chwili jej szept i ciche pobrzękiwanie paciorków różańca.

Jednak każdej zimy nadchodził dzień, gdy babka zmieniała nieco przebieg swojego rytuału. Zamiast iść od razu do swego pokoju, wchodziła do kuchni. Szukała tam czegoś. Potem ze skupionym wzrokiem przechodziła przez sień, zostawiając za sobą zapach ziół i starości, ciągnąc długi tren wspomnień i dusz, które podążały za nią. Babce towarzyszył wtedy płomień gromnicznej świecy. Cienie tańczyły na ścianach, a potem uciekały przed swoją przewodniczką, kryjąc się w zakamarkach korytarzy.

Babka przypominała podczas tamtych dni kapłankę lub wiedźmę. Może stawała się nią rzeczywiście? Ze strachu unikałem wtedy jej spojrzenia. Szła pewniej, bez laski, podtrzymywana przez kroczących za światłem gromnicy zmarłych, z którymi musiała być zbratana. Wchodziła zawsze do mojego pokoju, otwierając drzwi z jakąś obawą. Zatrzymywała się obok niewielkiego okna wychodzącego na dolinę i strumień. Stawiała na parapecie świecę. Światło trwało przy mnie przez noc. Tak wyglądały noce w dolinie.

Być może w niedalekim mieście, do którego prowadziła kręta szosa, i którego zamazane kontury widać było z mojego okna, sprawy wyglądały inaczej. Ludzie mieli tam swoje wynalazki, okradające ich z czasu i magii. Świat był dla nich miejscem, gdzie zaklęcia i modlitwy przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Doliną rzeki wciąż władały jednak inne prawa. W tym miejscu, zapomnianym przez czas, słowa i rytuały babki zachowywały swą moc. Łudziłem się, że będzie tak już zawsze. A przecież z każdym rokiem migoczących w ciemnościach ogników świec było mniej, mimo iż w dolinie przybywało domów.

Nie rozumiałem jeszcze wtedy pojęcia śmierci, przynajmniej w pełni. Jakoś nie potrafiłem sobie uświadomić, że może ona dotyczyć ludzi, których znałem z doliny rzeki. Starzy ludzie po prostu odchodzili. Nie wiedziałem dokąd, ale z pewnością gdzieś daleko, może za linię wzgórz, bo żaden z nich już nie powrócił. Gdy starzy ludzie znikali, ich bliscy ubierali się na czarno i byli zamyśleni, najczęściej wydawali się smutni, choć zdarzało się widywać na ich twarzach uśmiech, jakby pozbywali się jakiejś troski lub problemu.

Obawiałem się, że któregoś dnia babka także może zniknąć w ten sposób, zabierając z sobą światło gromnicznej świecy i moc swych zaklęć, które strzegły nas przed złem.

• • •

– Nie powinien chodzić nad rzekę, gdy mróz ścina wodę – mówiła stara każdego zimowego poranka, gdy zasiadaliśmy do śniadania. Tamtego dnia również powtórzyła swoje zaklęcie, wiedząc dobrze, że nikt jej nie będzie słuchał.

Ojciec rzeczywiście nie podniósł spojrzenia znad gazety. Dłubał widelcem w zimnej już jajecznicy, nie zwracając uwagi na słowa babki. Matka chodziła po kuchni. Miałem wrażenie, że rodzice zbywają staruchę. Robili wszystko, by nie słuchać jej zrzędzenia. Czasem wydawało mi się, że rodzice wyczekują tylko śmierci babki.

– Czy robi coś złego? – mruknął ojciec, przewracając stronę gazety.

– Nie, nie robi nic złego – odparła babka. – W tym rzecz. Jest niewinny. Jak wszystkie dzieci. Idź, spytaj starej Zofii, dlaczego wciąż nosi żałobę. Nikt nie odnalazł nawet kości jej córki. Nie mogła pochować własnego dziecka.

– Jesteś przewrażliwiona – powiedział ojciec, spoglądając na babkę wrogo. – Nie opowiadaj przy dziecku takich rzeczy.

1 2 3 4 »

Komentarze

09 III 2012 10:22:37

Fajne, klimatyczne.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »