Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Grzegorz Wiśniewski
‹Obca Opowieść Wigilijna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Obca Opowieść Wigilijna
Opis	„Obca Opowieść Wigilijna” to trzeci z cyklu świątecznych tekstów Grega Wiśniewskiego. Tym razem niespodziewany atak Świąt czeka załogę statku „Baron Wrangl”.
Gatunek	humor / satyra, SF

Obca opowieść wigilijna

Grzegorz Wiśniewski

1 2 3 »

– Tak więc odkryłaś coś czego nie udało się znaleźć pod żadną z trzystu narodowych wersji choinki – odezwała się znów ruda jędza. Przekartkowała notatki i zaciągnęła się papierosem. – Prezent, który nie potrzebuje nosiciela, sam się przemieszcza i sam rozpakowuje – tak powiedziałaś. I wzbudza skoncentrowaną, absolutnie niemoralną radość, która samym swoim istnieniem godzi w zdrowe, prawe i moralnie zjednoczone społeczeństwo.

Grzegorz Wiśniewski

Obca opowieść wigilijna

Grzegorz Wiśniewski
‹Obca Opowieść Wigilijna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Obca Opowieść Wigilijna
Opis	„Obca Opowieść Wigilijna” to trzeci z cyklu świątecznych tekstów Grega Wiśniewskiego. Tym razem niespodziewany atak Świąt czeka załogę statku „Baron Wrangl”.
Gatunek	humor / satyra, SF

Ciemny kształt dryfował wolno, muskany skąpym światłem odległych gwiazd. Był raczej niewielki, owalny, kanciasty w tylnej części. Wyraźnie poznaczony upływem czasu. Oficerowie wachtowi nie dostrzegli go do ostatniej chwili i potężna, czarna bryła statku nie zwalniając sunęła na mu spotkanie.

W sumie trudno się dziwić – na mostku atomowego lodołamacza ratunkowego „Baron Wrangl” (ex-„Pułkownik Czapajew”) trwały właśnie imieniny kapitana. A na takich okrętach są świetne warunki do świętowania – na mostku szerokie szpalery między stanowiskami, na pulpitach mnóstwo dźwigni i pokręteł, za które można złapać w razie nagłej utraty równowagi – a i do toalety blisko. Kapitan miał gest: w Murmańsku przetoczono na pokład pół cysterny pierwszorzędnego samogonu, pierwotnie przeznaczonego do konserwacji rakietotorped na okrętach podwodnych. Samogon był naprawdę dobry – oficerowie wachtowi nie od niego oślepli. W każdym razie nie bezpośrednio. Dwóch śpiewało w chórze z kapitanem i sternikiem, a trzeci, z głową opartą o ekran radaru, cytował z pamięci ogólną teorię względności. Szczęściem „Baron Wrangl” miał na pokładzie nie tylko oficerów.

Nieznany obiekt zbliżał się na tyle wolno, że możliwa była próba przechwycenia. Z dziobu wychyliły się długie ramiona bosaków i przyciągnęły go do burty. W ślad za bosakami pojawił się jasny promień światła z punktowego reflektora. Dokładnie i bez pośpiechu przeczesał cały obiekt.

Był to nieznaczny odprysk lodowej góry, niewielka kra z małym śnieżnym pagórkiem pośrodku. Pagórkiem o dziwacznym, intrygująco podłużnym kształcie. Przyszpilony snopem światła zdradzał, że nie z samego śniegu i lodu się składa.

Musiał wyglądać faktycznie zachęcająco, bo zabłysł kolejny reflektor, a po nim pojawił się bosak z przymocowanym licznikiem Geigera. Licznik miarowo tykał już na pokładzie, a odsunięty od burty umilkł. W ślad za nim na krę zsunęły się więc dwie postacie w grubych kombinezonach przeciwradiacyjnych. Jedna na wszelki wypadek przyjrzała się licznikowi.

– Chyba bezpiecznie – odezwała się zmęczonym tonem. – Na ten bimber, który bosman pędził w obiegu pierwotnym reagował, nie Pietia? A teraz cisza.

– Ty, Wołodia, może zamarzł?

Wezwany potrząsnął energicznie instrumentem.

– Eee, chyba nie. Tylko coś w nim grzechocze.

Pieta wzruszył ramionami, zajęty obwiązywaniem okrętowej cumy wokół wbitego w krę bosaka. Gdy skończył, obaj podeszli do lodowego pagórka, oświetlając sobie drogę latarkami. Ostrożnie odgarnęli spiętrzony na nim śnieg.

Pod spodem odnaleźli kanciasty obrys jakiegoś pojazdu. Raczej długi, w kolorze trudnym do zidentyfikowania w świetle latarek. Najwyraźniej bez dachu, ale za to z kadłubem przypominającym krzywiznami kwiat narcyza. Pietia zdrapał warstewkę lodu na burcie pojazdu. W oczyszczonym miejscu dostrzegł kontur wpisanej w okrąg gwiazdy.

– Wołodia, zobacz! Zobacz! – zawołał do kolegi, który właśnie oczyszczał ze śniegu lewą, wydłużoną część pagórka. – Mercedes!

Znalezisko spotkało się jednak ze sceptycznym przyjęciem.

– Nie może być – zawyrokował Wołodia wracając do odśnieżania. – To kabrio. Kto wybrałby się czymś podobnym w te strony?

Pietia przyjrzał się jeszcze raz wygrawerowanemu symbolowi.

– Sam nie wiem – mruknął kontynuując odgarnianie śniegu. – Ale widywałem już dziwniejsze rzeczy…

– Ale po samogonie bosmana – przypomniał mu Wołodia. – A wszystkie te… – nagle umilkł w pół słowa i przerwał odgarnianie.

Pietia obejrzał się, poświecił latarką. Wołodia odsłonił chyba większość z tego, co znajdowało się przed pojazdem. Teraz stał, wsparty pod boki i krytycznie oglądał to, co wyłoniło się spod śniegu. Wyglądało, że pojazd był zaprzężony w cztery, teraz zamarznięte, renifery.

Obejrzał się na Pietię.

– Jeżeli to jest to o czym myślę… – powiedział z niedowierzaniem.

– Wiem, wiem – Pietia wpadł mu w słowo. – Dla mnie to też najdziwniejszy Mercedes jakiego widziałem w życiu…

Wołodia tylko parsknął coś w mroźne powietrze.

– A co ty znalazłeś?

Pietia odgarnął ręką jeszcze kilka porządnych pryzm i aż gwizdnął.

– Ktoś tu jest. Na tylnym siedzeniu.

Wołodia zbliżył się pospiesznie i oświetlił całość swoją latarką.

To była kobieta. Młoda i atrakcyjna, odziana w gustownie skrojony futrzany kombinezon i czerwoną czapeczkę z długim ogonem, który zawadiacko spływał jej na ramię. Była mocno zamarznięta. Bladą skórę twarzy pokrywał szron.

Pietia pochylił się i szybko zbadał kobietę. Gdy się prostował, pozwolił sobie na pełne żałości westchnienie.

– Nawet nie ma roleksa – oświadczył smętnie.

– Ty głupi, – Wołodia ofuknął go – mówiłem ci, że to nie mercedes.

Jeszcze raz omietli spojrzeniem zamarzniętą kobietę.

– To co, idziemy? – zaproponował Pietia.

– Czekaj – Wołodia rozpiął przód kombinezonu – zmarzłem nieco. Najpierw po razie – zza pazuchy wydobył ołowianą piersiówkę i odkręcił ją. Przytroczony do pasa Geiger zaterkotał.

– Zamknij się – burknął, podając piersiówkę Pietii. – Mówiłem, że nie jest zamarznięty. – dodał.

Pietia upił porządny łyk i już zamierzał zwrócić naczynie, gdy jakaś gwałtowniejsza fala podrzuciła krą i zepchnęła ją na kadłub. Obaj marynarze zdołali utrzymać równowagę, ale z niedomkniętej piersiówki wydostał się na zewnątrz spory strumyk samogonu.

– Nu, żesz ty, uważaj… – rzucił nerwowo Wołodia, przekrzykując zachłystującego się terkotem Geigera. W tym czasie strużka samogonu sięgnęła twarzy zamarzniętej kobiety, opłukała bladą skórę i przez półotwarte usta spłynęła w dół gardła.

Kobieta westchnęła głęboko. Pietia i Wołodia spojrzeli po sobie zawiedzeni.

– I, cholera, znaleźnego też nie będzie…

Ilustracja: Michał Romanowski

II.

To było nudne zebranie. Nudne i nieprzyjemne. Stała sama, u szczytu stołu konferencyjnego, wokół którego zgromadziły się główne szyszki kompanii StClaus-ZbytTani (Doskonałe święta już za 9.99 bez VATu!). Wszyscy odziani jak przystało na oficjalne spotkanie, w gustowne czerwone kombinezony z białymi obrębieniami. Co bardziej zasłużeni nosili białe brody, długością reprezentujące ich staż w firmie oraz osiągnięte sukcesy. Szefowie pionów dodatkowo zjawili się ze swoimi reprezentacyjnymi workami. Ale ich miny dalekie były od dobrotliwych uśmiechów, tak znanych z tablic reklamowych kompanii.

Śnieżynka Powtórka już opowiedziała im wszystko. Skąd wzięła się na krze, dlaczego tak szaleńczo uciekała. Była porządną, oddaną swej pracy śnieżynką. Śnieżynką z poczuciem misji. Prawdziwą Florence Snowin′ Gale. Święty Mikołaj miał tak dużo na głowie, a należało zadbać o tak wiele prezentów. Śnieżynki starały się w tym pomagać. Jednak tym razem z przygotowywaniem prezentów było coś nie tak – sprawy naprawdę wymknęły się spod kontroli.

Ale Kompania za nic nie chciała przyjąć tego do wiadomości.

– Nie rozumiem – odezwała się znów śnieżynka. – Siedzimy tutaj już trzy i pół godziny. Na ile sposobów mam powtarzać to samo?

– Proszę spojrzeć na to z naszego punktu widzenia – odezwał się prezes WAN Leon. Wystudiowanym ruchem zarzucił na plecy wielkiego pompona, który wieńczył ogon jego czapki. – Proszę – wskazał dłonią krzesło.

Usiadła.

– Przyznaje się pani do zajeżdżenia reniferów i w rezultacie zniszczenia sań wigilijnych klasy M. To raczej kosztowny kawałek sprzętu.

– Czterdzieści dwa miliony dolarów. Bez podatku – podpowiedziała jędza z księgowości. Jako jedyna z kobiet w kadrze kompanii miała prawo do brody. Wbrew przepisom zafundowała sobie rudą. – Nie licząc zawartości worków.

– Autopilot sań częściowo potwierdza pani wersję – podjął WAN Leon. – Odwiedziła pani domek Świętego Mikołaja. Następnie oddaliła się stamtąd i zajeździła renifery – z powodów nieznanych.

– Nie z nieznanych. Odwiedziłam domek Świętego Mikołaja na polecenie Kompanii, żeby zabrać jakiś nowy prezent, który tymczasem zdemoralizował wszystkie gnomy, po czym spłoszył do zajeżdżenia wasze cenne renifery.

– Zespół śledczy zbadał sanie centymetr po centymetrze i nie znalazł śladu po prezencie, który opisałaś.

– Bo wypchnęłam go z gondoli w powietrze! – śnieżynka oklapła. – Jak już zresztą mówiłam.

Jeden z szefów pionów rozejrzał się po sali.

– Czy kiedykolwiek doręczaliśmy już podobne prezenty? – zapytał.

– Nie – odparła jędza. – Nigdy.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »