Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 17 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Paweł Lach
‹Porażka Callidufelosa›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Lach
Tytuł	Porażka Callidufelosa
Opis	Autor pisze o sobie: Zamieszkały w Oświęcimiu, pracownik tamtejszego Centrum Kultury. Socjolog z wykształcenia. Miłośnik dobrej muzyki, książki i hokeja. Opublikował dotąd kilka opowiadań na łamach „Magazynu Fantastycznego”.
Gatunek	fantasy, humor / satyra

Porażka Callidufelosa

Paweł Lach

1 2 3 »

Ale lista jego zasług bynajmniej na tym się nie kończyła: diabeł wypucował wszystkie lichtarze i naczynia, jakie tylko znalazł w klasztorze, rozdawał chleb ubogim, oporządzał zwierzęta, pocieszał sieroty i wdowy, biczował się i pościł często, a w klasztornym chórze śpiewał tak czysto i wzniośle, że braciszkowie nie mogli się nadziwić jego talentom i pobożności.

Paweł Lach

Porażka Callidufelosa

Paweł Lach
‹Porażka Callidufelosa›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Lach
Tytuł	Porażka Callidufelosa
Opis	Autor pisze o sobie: Zamieszkały w Oświęcimiu, pracownik tamtejszego Centrum Kultury. Socjolog z wykształcenia. Miłośnik dobrej muzyki, książki i hokeja. Opublikował dotąd kilka opowiadań na łamach „Magazynu Fantastycznego”.
Gatunek	fantasy, humor / satyra

W pewnym mieście, na schodach prowadzących do strzelistej katedry siedział diabeł zwany przez śmiertelnych Callidufelosem i nudził się potwornie. A że czart nie znał bezczynności i nie potrafił wysiedzieć w spokoju dłużej niż przez moment, dla zabawy zaczął uprzykrzać przechodniom życie, bo w tym akurat miał sporą wprawę. Gdy tylko przed wrotami katedry pojawiał się jakiś mężczyzna, diabeł pstrykał swoimi szponiastymi palcami, a wtedy z głowy przechodnia spadał kapelusz i toczył się długo po stopniach oraz nierównym bruku, zanim nieszczęśnikowi udało się zgubę z trudem dogonić, a czasem i stracić z oczu. Kiedy zaś niedaleko schodów znalazła się jakaś szykowna dama, za sprawką Callidufelosa zrywał się gwałtowny wicher, który unosił jej wszystkie wykrochmalone spódnice oraz halki. Tak potraktowana niewiasta zwykle oblewała się rumieńcem i uciekała w popłochu, bowiem wokół pobliskiego rynku stało wielu przekupniów, a żaden nie szczędził grubiańskich uwag na widok pulchnych kobiecych ud. Na domiar złego wszystko to działo się ku zgorszeniu pobożnych staruszek, które przed katedrą sprzedawały własnoręcznie upieczone ciasta, nie dla zysku, lecz dla wspomożenia ubogich sierot z pobliskiego przytułku.

Callidufelos zaśmiewał się w głos, aż mu się trząsł wielki brzuch. A kiedy ktoś z powodu jego żartów złorzeczył w pobliżu katedry, czart mrugał z zadowoleniem okiem. W końcu udawało mu się w ten sposób doprowadzić człowieka do grzechu, niewielkiego być może, grzeszku właściwie, ale jednak grzechu.

Los chciał, że jeden z mieszczan, który został potraktowany przez diabła wyjątkowo okrutnie – człowiek ten wpadł w nowym ubraniu do kałuży pełnej końskiego łajna – miał przy swoim boku niezwykle skrupulatnego anioła stróża. Anioł ten był w dodatku bardzo młody i niedoświadczony, nigdy dotąd nie spotkał się z żadnym z diabłów i niewiele wiedział o ich zwyczajach. Niebiański posłaniec nie zdawał sobie zatem w ogóle sprawy z tego, że czart, którego napotkał – bez względu na to, jak błahym rozrywkom się oddawał – był dość potężny i biegły w swym fachu. W końcu wystarczy powiedzieć, że Callidufelos nie bał się święconej wody, w karty grywał z samym Samaelem – nie bez sukcesów zresztą – i często przechadzał się po ostatnim kręgu piekieł, gdzie oddawał się tajemnym sprawom decydującym o losach Świata i Zaświatów.

Ale anioł, o którym mowa, był na tyle naiwny, że nie tylko nie uciekł zawczasu gdzie pieprz rośnie, ale i ubzdurał sobie, iż musi pouczyć diabła.

– Dlaczego to robisz? – zapytał swoim delikatnym głosem, prawie sopranem, którego brzmienie wielce rozbawiło Callidufelosa.

– Dlaczego to robisz… Dlaczego to robisz…. – diabeł zaczął przedrzeźniać anioła, wypowiadając słowa na coraz to wyższym dźwięku, aż w końcu w katedrze pękła ozdobna rozeta. – A co ci do tego? Zajmij się lepiej swoją robotą. Może byś się zgłosił do kościelnego chóru? Tam przyjmują kastratów i bardzo ich cenią.

– Nie mogę przejść obojętnie, gdy komuś dzieje się krzywda.

– No proszę! – zaśmiał się czart. – Jaki szlachetny… Pewnie jeszcze nie wiesz, młokosie, że na tym świecie to moja moc jest potężniejsza i ja tu jestem panem, więc wolno mi robić to, na co mam ochotę. Tobie nic do tego. Hej! – krzyknął diabeł widząc, że anioł ani myśli iść dalej. – Co tak stoisz? Uciekaj stąd, bo mi zasłaniasz widok!

– Bluźnisz, czarcie! – zaprotestował anioł z niezwykłą żarliwością, typową dla jego młodego wieku, który nie zna jeszcze kompromisów w sądach o świecie. – Jakże twoja moc może być potężniejszą od boskiej?

– A może chcesz się ze mną zmierzyć? – rzucił Callidufelos od niechcenia i ucieszył się, bo mogła być z tego jakaś draka. – Jeśli jesteś taki pewny swego, to przyjmij moje wyzwanie.

– Niech tak będzie. Ale robię to tylko dla chwały mojego Pana i żeby udowodnić ci, jak bardzo się mylisz.

– O tak. Widzę, żeś albo odważny, albo bardzo głupi. Jak znam życie, to raczej skłaniałbym się ku tej drugiej ewentualności.

Anioł się nie obraził, lecz przysiadł na stopniu katedry obok diabła, gdzie leżało sporo topniejącego śniegu. Callidufelos chciał nawet poczęstować go fajką, ale anioł odmówił.

– Jakie są twoje warunki, czarcie? – spytał, pewny siebie.

Diabeł zaczął się zastanawiać. Pykał sobie przy tym z fajki i obserwował okoliczne kamienice, myśląc tylko o tym, ile musi w nich być cudzołożnic i okrutnych mężów.

– Urządzimy sobie zawody, mój ty czysty jak łza aniele – powiedział w końcu. – Wymyślisz dla mnie trzy dowolne zadania, a ja zrewanżuję się tym samym. Kto wypełni wszystkie należycie, ten wygra. I wtedy będziemy mogli rozstrzygnąć, za kim stoi potężniejsza moc. Chyba to dobry sposób? Mogę dać ci słowo, że będzie to uczciwy pojedynek.

– Zgadzam się na te warunki – odparł anioł, zresztą dosyć pochopnie i nierozważnie.

– Skoro tak, wymyślaj pierwszy.

Anioł głowił się długo. Wymyślił w końcu, że diabeł faktycznie może wiele zdziałać, ale przecież nie jest zdolny do czynienia żadnego dobra.

– Mam już dla ciebie zadanie – powiedział w końcu anioł.

– Trochę to trwało – odparł diabeł ze znudzeniem, bo zdążył już sobie przypiłować wszystkie pazury, a słońce w tym czasie przewędrowało kawał nieba.

– Zabiorę cię do pewnej wsi – rzekł anioł. – Przechodziłem przez nią jakiś czas temu i bardzo zmartwiłem się żałosnym widokiem, który tam zastałem. Niedawno spalił się w tejże osadzie drewniany kościół i ludzie nie mają gdzie chodzić na mszę. Chciałbym, abyś w miejscu pogorzeliska postawił nową świątynię, i to w jeden dzień. Ale czekaj, bo widzę, że się już wyrywasz! Niech będzie murowana. Spraw się też dobrze. Kościół ma służyć tym ludziom przez wiele pokoleń.

– Myślałem, że się bardziej postarasz – rzekł diabeł i wstał ze schodów. – Dla mnie to nic trudnego.

• • •

Jeszcze tego dnia poszli do wsi, gdzie przy rozstaju dróg znajdowały się zgliszcza dawnego kościoła. Callidufelos, nim przystąpił do działania, rozejrzał się uważnie po okolicy. Zaczął coś mierzyć, wyliczać, obmyślać, chyba tylko na pokaz. A gdy stwierdził, że jest już gotowy, pstryknął palcem. Wnet się zakotłowało i świat wokół zaczął wirować. Zewsząd zebrały się tłumy piekielnych pomagierów, którzy pod dyktando Callidufelosa uwijali się jak w ukropie.

Nie trwało ani chwili, gdy na miejscu pogorzeliska stanął przepiękny kościół – strzelisty, z rozetami, witrażami i figurami archaniołów. W środku pełno było misternych fresków i złoceń. Wszystko wyłożone zostało perłową masą, a ławki wykonano z kosztownego mahoniu. Bramę natomiast diabeł pokrył płaskorzeźbami przedstawiającymi żywoty świętych, którzy się ruszali i wyglądali całkiem jak żywi. Nie brakowało też wielkich organów o czystym dźwięku i ogromnego dzwonu, którego głos niósł się daleko. Kościół przypominał najwspanialsze katedry, jakie odwiedzało się w wiekowych stolicach księstw i królestw. Sam anioł zachwycił się tym widokiem.

– To naprawdę niesamowita budowla – powiedział stojąc u bram kościoła, wodząc wzrokiem po niebosiężnych murach.

– Możesz się już teraz domyślić – zaczął z dumą diabeł – kto stawiał w piekle zamek dla mego pana. Jestem najbieglejszym wśród diabelskich architektów.

– Mogę sobie wyobrazić, że każdy z cudów świata wzniesionych ludzką ręką jest dla ciebie igraszką. Nie potrafię jednak zrozumieć, dlaczego z taką łatwością odbudowałeś kościół, skoro wiesz, że ludzie będą się w nim modlić do Boga?

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

– A bo to ważne ile jest kościołów na świecie? – rzekł Callidufelos wzruszając ramionami i nabijając ponownie fajkę. – Istotne tylko, co się w nich głosi. O nic się nie bój. Przysiądę sobie kiedyś pod amboną, pstryknę palcami, i tak poplączę księdzu język, że na następną mszę przyjdzie garstka wiernych. Nic tak nie cieszy diabła, jak pusty kościół… A im większa świątynia, tym większa pustka, gdy nie zachodzą do jej wnętrza wierni. – Zaśmiał się. – A ty się lepiej nie martw o mnie, ale wymyślaj kolejne zadanie.

Anioł wiedział już, że nie ma do czynienia z byle kim. Moc diabła była wielka, więc trzeba go było wziąć innym sposobem.

– Spisałeś się świetnie – przyznał i zaczął zastanawiać się ponownie. – Ale żaden diabeł nie jest w stanie prowadzić świątobliwego życia.

– Tak myślisz?

– Jestem tego pewien. Niedaleko, za tym wzgórzem i za rzeką, która je opływa, znajduje się klasztor. Tam, zgodnie z surową regułą, żyją ubodzy mnisi. Wstąp do ich zgromadzenia, wypełniaj wszelkie nakazy, pomagaj we wszystkim i módl się wraz z braciszkami. Jeśli wytrzymasz choć tydzień, uznam, że zadanie zostało wypełnione.

– Nieźle to sobie wymyśliłeś – stwierdził diabeł – ale nie myśl, że się przestraszę.

• • •

1 2 3 »

Komentarze

03 I 2013 11:13:07

Nie doczytałem do końca, ale czy przypadkiem sam tytuł nie jest typowym spojlerem?

03 I 2013 12:07:22

Na to pytanie odpowiedzieć nie mogę, bo to by było właśnie spojlerowaniem :). Tytuł ma swój sens, jak doczytasz do końca, zrozumiesz dlaczego taki, a nie inny. Nawet gdyby zdarzyło się, że autor jest mało bystry (a w moim wypadku, to bardzo możliwe), to redakcja zmieniłaby tytuł :).

03 I 2013 12:16:46

Oooj nie, tytuł nie jest spojlerem :D

03 I 2013 12:18:04

I moja odpowiedź raczej też nie (przepraszam Autora). Nie większym niż tytuł...

16 I 2013 09:23:13

Co to jest spojler?

16 I 2013 10:46:04

Zdradzenie jakichś elementów treści utworu, mogące pozbawić odbiorcę przyjemności z czytania/oglądania.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »