Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
‹Nocą wszystkie koty są czarne›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Tytuł	Nocą wszystkie koty są czarne
Opis	Anna „Cranberry” Nieznaj (ur. 1979 r.), absolwentka matematyki, programistka. Mężatka, ma dwoje dzieci, mieszka w Lublinie. Debiutowała w 1996 r. pod panieńskim nazwiskiem Borówko. Publikowała w Science Fiction, SFFiH, Esensji, Fahrenheicie i Szortalu. Laureatka konkursów Pigmalion Fantastyki 2010 („Kredyt”) i „Science Fiction po polsku 2” w 2013 r. („Dziewczynka ze strychu”), finalistka Horyzontów Wyobraźni 2011 („Cyberdziadek”). „Nocą wszystkie koty są czarne” to samodzielne opowiadanie będące częścią dłuższej historii o genetycznie modyfikowanych agentach wywiadu.
Gatunek	sensacja, SF

Nocą wszystkie koty są czarne

Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

1 2 3 … 9 »

Po chwili na dachu i tarasie bungalowu zamajaczyły sylwetki w hełmach, z bronią długą. Koty przechodziły różne szkolenia, ale nikt ich do zajmowania budynków nie używał. Byłoby to jak wbijanie gwoździ laptopem – niby można, ale kosztowne to i niezbyt skuteczne.

Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

Nocą wszystkie koty są czarne

Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
‹Nocą wszystkie koty są czarne›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Tytuł	Nocą wszystkie koty są czarne
Opis	Anna „Cranberry” Nieznaj (ur. 1979 r.), absolwentka matematyki, programistka. Mężatka, ma dwoje dzieci, mieszka w Lublinie. Debiutowała w 1996 r. pod panieńskim nazwiskiem Borówko. Publikowała w Science Fiction, SFFiH, Esensji, Fahrenheicie i Szortalu. Laureatka konkursów Pigmalion Fantastyki 2010 („Kredyt”) i „Science Fiction po polsku 2” w 2013 r. („Dziewczynka ze strychu”), finalistka Horyzontów Wyobraźni 2011 („Cyberdziadek”). „Nocą wszystkie koty są czarne” to samodzielne opowiadanie będące częścią dłuższej historii o genetycznie modyfikowanych agentach wywiadu.
Gatunek	sensacja, SF

Jak zawsze wzbudzili nieufność. Nikt im jej nie okazał, ale przecież właśnie po to byli – żeby wyczuć takie rzeczy, z nieświadomych gestów, drgnień mięśni twarzy. Szli we troje pomiędzy mundurowymi przez lądowisko zalane obezwładniającym, cudownie jaskrawym blaskiem śródziemnomorskiego słońca. Wyróżniali się wszystkim: cywilnymi ciuchami, jasną, nieopaloną skórą, kolorem włosów – Sanja ruda, a Peter i Majka pięknie, archetypicznie jasnowłosi, jak ucieleśnienie bezpiecznej północy na trwającym w gotowości bojowej unijnym południu.

Grecy, Włosi i – zwłaszcza – Hiszpanie zazwyczaj byli przekonani, że z Londynu czy Berlina sprawy wyglądają znacznie bardziej niewinnie. Nieco egzaltowana patriotycznie Maja Szymczyk, nie bez powodu zwana przez kumpli „Lwie Serce”, powiedziała kiedyś, że Ateny od zielonych sztandarów Kalifatu Rijadzkiego dzieli tylko kawałek usianego kamienistymi wysepkami morza i dwa największe lotniskowce świata – twierdza Kreta i twierdza Cypr. Sanja Popović, choć mniej skłonna do propagandowo malowniczych porównań, zgadzała się z drugą Kotką co do meritum.

O ile większości wojskowych trójka młodych cywili wydawała się tylko podejrzanymi turystami (znowu jakieś szwedzkie książątko na wizycie szkoleniowej?), o tyle prowadzący ich przez teren jednostki kapitan Dimitris Katranidis prezentował klasyczny zestaw reakcji na Koty: niepokój, próba nadmiernego panowania nad swoim zachowaniem – żeby się „czegoś” niepotrzebnie o nim nie dowiedzieli, ciekawość, irytacja, że wplątał się w sprawę takiej rangi, że musi teraz bawić tu jakichś genetycznie modyfikowanych agentów, co to nie wiadomo, czego się w zasadzie po nich spodziewać. Bo plotki chodzą na ten temat najdziksze, mało kto ich na własne oczy widział. A jak już oto Dimitris zobaczył, to w zasadzie może powiedzieć tylko, że co innego sobie wyobrażał. Choć, spytany dokładniej, nie umiałby powiedzieć, co mianowicie.

„Najlepsze jeszcze przed nami” – pomyślała wisielczo Sanja. „Jak zaczniemy obwąchiwać trupy, wtedy dopiero gospodarze zapałają do nas ciepłym uczuciem.”

Zatrzymała się przed wejściem do budynku i omiotła spojrzeniem ciągnącą się za murami jednostki dzielnicę Cholargos. Zbudowana wysoko na wzgórzach, była ponoć luksusowo chłodna jak na ateńskie warunki. Powietrze pachniało rozgrzanym betonem, smarem samochodowym i bezpiecznie – ludźmi. Gdzieś zza ogrodzenia płynęła kwiatowo-cytrusowa nuta, zmieszana z kwaśnym smrodkiem najbliższego śmietnika, który jednak nie był dla Kotki obrzydliwy. Był konkretną informacją: co tam gniło, od jak dawna i co z tego można by jeszcze ewentualnie zjeść, gdyby życiowe okoliczności przymusiły. Co nie zmieniało faktu, że Sanja liczyła raczej na tzatziki i smażone kalmary w jakimś przyjemniejszym miejscu niż śmietnik.

No, ale najpierw jednak te trupy. Za to im płacili ofiarni europejscy podatnicy, zatrwożeni o los demokracji, praw człowieka oraz pełni troski o zachodni model cywilizacji. Sanja zastanawiała się czasem, jak jej własne istnienie miało się do praw człowieka.

„Lwie Serce” Szymczyk przeżegnała się po katolicku, kiedy mijali białą kopułę przyszpitalnej cerkiewki. Dla niej każda wizyta na południu oznaczała kolejny krok przygotowań do wyprawy tam – za skrawek ciemnego morza. Maja byłaby świetnym krzyżowcem, tylko niestety nie miała już czego odbijać z rąk innowierców. Nawet, jeżeli założyć, że w multikulturowej Europie ktokolwiek zawracałby sobie głowę walką o kawałek ziemi mający wyłącznie znaczenie symboliczne. Kanał Sueski – to prędzej byłoby coś wartego burzenia pozornej, zimnowojennej stabilizacji, która powstała, kiedy Kalifat połknął wszystko, co tylko dało się połknąć w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, a potem Arabia oraz Unia przyczaiły się i nawiązały stosunki dyplomatyczne, reorganizując się tymczasem wewnętrznie i zbrojąc na potęgę.

Popović wiedziała, że już zbyt długo gapi się na zakryte kolorowymi markizami balkony bloków na Cholargosie. Katranidis może i z pozoru wygląda na faceta flegmatycznego, wiecznie trochę sennego – to przez te opadające powieki – ale w rzeczywistości jest mocno niecierpliwy.

Nagle Kotka spojrzała w górę, łowiąc daleki dźwięk wirnika. Grecki kapitan podążył za jej wzrokiem, z trudem rozpoznając majaczącą na tle głębokiego błękitu czarną plamkę.

– Szef leci do pracy – wyjaśnił. – Codzienne o tej samej porze. Ma dom na wyspie.

Popović skinęła głową. Szkoda, że jej tata musiał robić karierę akurat w Polsce, pomyślała z przekąsem. O ileż milej byłoby być córką greckiego generała.

– Słyszysz helikopter? – Katranidis wreszcie odważył się przejść do fazy jawnych pytań. – To znaczy – spojrzał przelotnie na Majkę i Petera Ruecknera – wy wszyscy słyszycie?

– Yhm. – Sanja poczuwała się do wzięcia na siebie roli interfejsu Koty-świat.

– No, teraz to chyba nawet pan słyszy – rzuciła beztrosko Szymczyk, jak zwykle bez świadomości, jak lekceważąco to zabrzmiało.

– Eeee… Tak jakby? – zawahał się Dimitris.

„Gówno słyszy, ale się nie przyzna. A już na pewno nie babie” – podsumowała Popović na własny użytek. Odwróciła się na pięcie i weszła w śmierdzący środkami dezynfekcyjnymi chłód szpitala.

• • •

Trupy były trzy, świeżutkie. Płci męskiej, w wieku od dwudziestu trzech do około czterdziestu pięciu lat. Dwa miały imiona i nazwiska, a nawet po kilka imion i nazwisk, z czego niektóre przewijały się już od jakiegoś czasu w bazach unijnych wywiadów. Zwłoki najstarszego z mężczyzn stanowiły zagadkę.

Sanja przeszła tylko najbardziej podstawowe szkolenie medyczne, ale Rueckner potwierdził później jej ocenę sytuacji – jeden oberwał w tętnicę i błyskawicznie się wykrwawił, drugi utonął, trzeci zabił się sam, bo jednak należało założyć, że nikt nie strzelałby z bliskiej odległości prosto w twarz potencjalnemu źródłu informacji.

Kotce kręciło się w głowie od zapachu krwi. Od dziecka prowadzana do szpitali i kostnic, teoretycznie uodporniona na kontakt z ludzkim bólem, umiała opanować instynktowny wstręt i chęć ucieczki. Kontrolowała nawet wyraz twarzy, zachowując pozory profesjonalnej koncentracji. Pozostałej dwójce wychodziło to lepiej – Peter jako ratownik miał więcej doświadczenia, a Majka po prostu z natury była twarda.

Popović wzięła się w garść i zrobiła, co do niej należało. Kiedy udało jej się przestać zwracać uwagę na gryzącą, alarmującą woń krwi, strachu i w jednym przypadku niewyschniętej do końca słonej wody, Kotka wyczuwała niepowtarzalną nutę zapachu każdego z mężczyzn. Jeszcze uchwytną i pozwalającą na identyfikację.

Schylona tuż nad ciałem węszyła, próbując odnaleźć jakieś podobieństwo. Potem drugi raz. I trzeci. Wreszcie stanęła z boku, po przeciwnej stronie pomieszczenia niż Grecy, patrząc na dwa pozostałe Koty, powtarzające procedurę. Kiedy skończyli, złowiła ich spojrzenia i powiedziała na głos:

– Żaden z nich.

– Ale co konkretnie żaden?

Katranidis maskował irytacją nawet nie tyle lęk – on nie z tych podatnych na zabobonne lęki – ile głębokie uczucie obcości, które narastało w obserwatorach.

– Nie jest spokrewniony z dawcą wzorca – uściśliła Popović.

„Czy moglibyśmy już stąd wyjść? Do jasnej cholery?” Może i ludziom nie przeszkadza towarzystwo trzech udręczonych przed śmiercią facetów, ale Sanja była Kotką i wbrew pozorom – jej przeszkadzało jak diabli.

– Szkoda. – Zwalisty, kwadratowy ekskomandos odwrócił się zaskakująco zwinnie i skinął na gości, żeby poszli za nim.

Popović myślała, że ciąg dalszy rozmowy odbędzie się w którymś z labiryntu połączonych podziemnymi korytarzami budynków jednostki, ale zostali znów wyprowadzeni na powietrze i wsadzeni do cywilnego samochodu.

– Zorganizowałem dla was bezpieczne mieszkanie. – Katranidis machnął ręką w stronę wzgórz. – Na Cholargosie. Jeżeli nic się nie zmieni, pewnie jutro będziecie mogli wrócić do Warszawy. Chociaż oczywiście mam nadzieję, że uda nam się dostarczyć inny… materiał do analizy.

– Może tym razem dla odmiany żywy? – palnęła Sanja, zanim zdążyła ugryźć się w język.

Dimitris rzucił jej długie spojrzenie.

– Oby. Nie ja kierowałem tamtą akcją i nie ja ją spieprzyłem. Moi szanowni koledzy mieli złapać przemytników. Złapać, a nie wystrzelać, potopić oraz podziwiać, jak topią i strzelają się sami.

Grek prychnął, wzruszył ramionami i odpalił silnik.

– Teraz mam robotę, ale może wyjdziemy gdzieś wieczorem? – Pytanie skierowane było jakoś pomiędzy siedzącą z przodu Sanję a jasnowłosą Maję na tylnym fotelu, z pominięciem Petera. Oczywiście na pewno dlatego, że do niego Katranidis musiałby się odwrócić o pełne sto osiemdziesiąt stopni. Na pewno była to jedyna przyczyna. Popović uśmiechnęła się pod nosem.

1 2 3 … 9 »

Komentarze

25 IX 2013 22:40:50

Muszę powiedzieć, żeee... podobało mi się, nawet bardzo.
Akcja toczyła się wartko, ale bez zbędnego pośpiechu i w sposób dla mnie przynajmniej nieprzewidywalny. Zakończenie okazało się w pełni satysfakcjonujące i świetnie rozegrane.
A jako piękne dopełnienie, ten śródziemnomorski klimacik.

02 X 2013 13:57:12

Może nie od samego początku mnie wciągnęło, ale potem było coraz lepiej. Całkiem wartka akcja, ciekawie rozwinięta. Sam pomysł wykorzystania modyfikowanych agentów jest frapujący. Koty mają te same zdolności, ale różnią się pod względem osobowości. To sprawia, że każdy z nich ma w sobie coś charakterystycznego tylko dla siebie. Fajnie napisane. Podobało się.

07 X 2013 16:52:47

Musiałem czytać na raty, bo długie:)
Nie zawiodłem się. Wartka akcja, wciągająca historia, choć na początku jest trochę nudnawo. Sam pomysł bardzo dobry.
Pozdrawiam

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »