Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Katarzyna Rupiewicz
‹Prawi›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Katarzyna Rupiewicz
Tytuł	Prawi
Opis	Autorka ukończyła język francuski, socjologię reklamy i administrację Linuxem. Od kilku lat jest członkiem sekcji literackiej Śląskiego Klubu Fantastyki. Jej opowiadania można przeczytać w klubowej antologii „Światy równoległe”, a także w internetowym NOLu i Szortalu. W tym roku nakładem Genius Creations ukaże się jej pierwsza powieść pt. „Redlum”.
Gatunek	groza / horror

Prawi

Katarzyna Rupiewicz

1 2 3 … 6 »

Zdarzało mi się marzyć, aby już był kolejny dzień. Bałam się wprawdzie nocy, lecz lubiłam udawać, że nowy świt wymazuje ból, łzy i nieopatrznie wypowiedziane słowa. Dzisiaj nie potrafiłam udawać, że nic się nie stało, ale jutro mogło mi się udać.

Katarzyna Rupiewicz

Prawi

Katarzyna Rupiewicz
‹Prawi›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Katarzyna Rupiewicz
Tytuł	Prawi
Opis	Autorka ukończyła język francuski, socjologię reklamy i administrację Linuxem. Od kilku lat jest członkiem sekcji literackiej Śląskiego Klubu Fantastyki. Jej opowiadania można przeczytać w klubowej antologii „Światy równoległe”, a także w internetowym NOLu i Szortalu. W tym roku nakładem Genius Creations ukaże się jej pierwsza powieść pt. „Redlum”.
Gatunek	groza / horror

Znowu obudził mnie ból. Najbardziej bolała prawa ręka. Nie nogi – tych nie czułam wcale. Lekarze na razie nic o tym nie mówili, ale przecież byłam dostatecznie duża, żeby wiedzieć, co to oznacza. Widziałam kilka filmów, w których ludzie w szpitalu nie mogli poruszyć stopą, a potem okazywało się, że resztę życia spędzą na wózku. Bardzo często jednak wstawali, gdy tylko mocno w to uwierzyli, więc nie traciłam jeszcze nadziei.

Twarzy też nie czułam, ale w zupełnie inny sposób. Chwilami przebiegały po niej ciarki albo drętwiała, tak jak nogi, gdy siedzi się zbyt długo w jednej pozycji. Po zastrzyku zdarzało się, że nawet język zamieniał się w kołek. Pielęgniarka powiedziała, że podaje mi miejscowe znieczulenie i nie mogę dotykać buzi, żeby szwy się ładnie goiły.

Wiedziałam, że kłamie, bo był to ten charakterystyczny typ kłamstwa, jakiego używają dorośli. Mówią „Bądź grzeczna, bo Mikołaj przyniesie ci rózgę” albo „Jedz warzywa, to szybciej urośniesz”, a przecież muszą się domyślać, że już im nie wierzę. Mimo to stosuję się do ich zaleceń. To taka nasza niepisana umowa. Wszyscy udajemy, że mówią prawdę.

Nie dotykam więc bandaży przysłaniających twarz, a czasem nawet się zastanawiam, gdzie są te szwy i czy będzie je bardzo widać, jak dorosnę.

Lewa ręka jest cała. Miała szczęście, skoro nawet zadrapań jest na niej niewiele. Mogę wzywać pielęgniarkę albo sama sięgnąć po wodę ze słomką.

Z wyliczenia wynika więc, że tylko prawa ręka powinna mnie boleć. Ramię znajduje się dostatecznie wysoko, bym nie straciła w nim czucia. No i nie można zrobić zastrzyku. Nie można, bo prawej ręki wcale nie ma. Pielęgniarka mówi, że to, co zostało, jest znieczulone i tylko mi się wydaje. Na początku kłóciłam się z nią, że jestem pewna, ale robiła się wtedy smutna i patrzyła tak, jakby nic dobrego w życiu mnie już nie czekało. Nie lubiłam tego spojrzenia.

Zauważyłam, że ktoś naciska klamkę, i zamknęłam oczy. Wolałam udawać, że śpię, niż oglądać te wymuszone uśmiechy. Najgorsi byli moi rodzice. Miałam wrażenie, że tuż przed wejściem chowają mokre od łez chusteczki, a rozmawiając ze mną, rozciągają usta w grymasie uśmiechu, na który nie dałaby się nabrać nawet moja młodsza siostra. Zresztą będę ją mogła o to zapytać, jak tylko wyzdrowieję na tyle, żeby przejść do pokoju obok.

Do środka weszły dwie pielęgniarki. Wiedziałam, że to one, jeszcze zanim się odezwały. Ich buty były znacznie cichsze niż pantofle lekarzy czy foliowe nakładki rodziny.

– W dzisiejszej gazecie napisali, że kierowca mógł być pijany – szepnęła jedna z nich.

– Nie wierzę, że ktoś, kto przewozi dzieci, był aż tak nieodpowiedzialny – odparła druga.

Przez chwilę milczały. Zdaje się, że zbliżyły się do mojego łóżka.

– Dużo śpi – powiedziała ta pierwsza, jakby nabrała podejrzeń.

– Po takiej dawce leków? – spytała druga, choć miałam wrażenie, że to bardziej odpowiedź niż pytanie.

Myślę, że druga była starsza. Mówiła zupełnie tak, jakby tłumaczyła coś oczywistego.

– To jej siostra zmarła dzisiaj rano? – odezwała się znów pierwsza.

– A brat zginął na miejscu – uzupełniła druga swoim nauczycielskim tonem.

Wiem, że nie wyszły od razu. Wymieniły jeszcze kilka uwag i to może nawet na mój temat. Chyba ich już nie słyszałam lub tylko nie zapamiętałam słów. Powinnam była wybuchnąć płaczem. Dlaczego tego nie zrobiłam? Przecież nie byłam za mała, by zrozumieć. Udawałam, że śpię. Wydaje mi się, że zanim drzwi zamknęły się cichutko, ta pierwsza powiedziała „Jej rodzice zrobiliby wszystko, żeby to się nie stało”.

Czasami nie jestem pewna, czy nie dopowiedziałam sobie tego po latach. Rzeczywiście, moi rodzice zrobili wszystko. Wstyd mi za siebie, ale cieszę się, że to była ich decyzja, a nie moja. Czy na ich miejscu postąpiłabym tak samo? Nie potrafię powiedzieć. Nie dziś, gdy już znam cenę.

• • •

Znowu obudził mnie ból. Najbardziej bolała prawa ręka. Ręce i nogi cierpną w różny sposób. Najczęściej po prostu mrowią, a sporadycznie stają się ciężkie i pozbawione czucia, ale najgorzej jest, gdy najpierw pojawia się przeszywający ból.

Zaczęłam nerwowo rozcierać przedramię, nadgarstek i dłoń, próbując wypchnąć to okropne uczucie przez opuszki palców. W pierwszej chwili nasiliło się, jakby moje zabiegi tylko je rozjuszyły, lecz szybko ustąpiło, dopuszczając do głosu łagodne mrowienie.

Dopiero teraz umysł mógł odnotować kłucie w szyi, tępe ćmienie z tyłu głowy, delikatny ból pleców i wilgoć zmoczonej sukienki. Poruszyłam lekko nogami, ale nie miałam odwagi zmienić pozycji. Najchętniej wyciągnęłabym się jak długa na brudnej podłodze w piwnicy.

Jakiś kształt wyłonił się ze ściany i podpełznął w moim kierunku. Zniknął. Podejrzewałam, że zniknie, ale i tak się wystraszyłam. Prawi karmili się strachem. Jeśli uznawali, że ktoś boi się niedostatecznie mocno, znajdowali sposób, żeby to zmienić.

Ból pleców coraz skuteczniej walczył o moją uwagę. Czy mogłam wstać? Nie powinno im to przeszkadzać. Gorzej, jeśli później nie pozwolą mi znowu usiąść. To była kwintesencja ich sadyzmu. Zostawiali nas w ciszy i spokoju tak długo, aż musieliśmy podjąć jakąś decyzje. Czasami, gdy się nad tym spokojnie zastanawiałam, dochodziłam do wniosku, że każda decyzja jest równie zła, co dobra. Mimo to potrafili nas przekonać, że nasze cierpienie będzie prostą konsekwencją wyboru, jakiego dokonaliśmy.

W piwnicy zrobiło się jaśniej, ściany wygładziły się, a kąty przestały pulsować ciemnością. Musieli zauważyć moje wahanie i teraz nie zrobią niczego, dopóki się na coś nie zdecyduję. Mam spokój, ale przecież wiem, że w końcu będę musiała się poruszyć, czyli – tak czy inaczej – dam im pretekst. Pytanie, czy nie lepiej to przyśpieszyć, mógłby zadać tylko ktoś, kto nigdy nie doświadczył ich okrucieństwa. Siedziałam więc nieruchomo i miałam nadzieje, że spodoba im się taki dowód pokory – dowód strachu.

Czekałam. Nie zrobiłam ostatnio nic złego, więc nie wiedziałam za co się tutaj znalazłam. Łatwo było urazić ich nieświadomie, ale wtedy również kara była odpowiednio niewysoka. Nie mogę powiedzieć, że miałam nadzieję na szybki powrót do domu, bo też nie mogłam o tym myśleć. Taka zarozumiała kalkulacja bardzo by ich rozwścieczyła.

Półmrok w piwnicy nasycił się większą ilością światła, a drzwi przede mną otworzyły się gwałtownie. Podskoczyłam. Nie tylko dlatego, że był to jedyny dźwięk, jaki usłyszałam od nie wiem ilu godzin. Nadzieja? Nie. Strach. Musiał być pierwszą emocją, bezwarunkowym odruchem niezbędnym, by przeżyć.

Fala przebiegła tuż pod powierzchnią podłogi i uniosła mnie na krótko. Miałam wstać, więc podniosłam się szybko, chociaż mięśnie zaprotestowały. Patrzyłam na otwarte drzwi, zastanawiając się, czy to już jest rozkaz. Na pewno mam wyjść?

Dźwięk za mną. Plusk, jakby coś spadało do wody z niewielkiej wysokości. Odwróciłam głowę. Ściana wypełniła się ruchem kształtów, które rodziły się i lądowały na podłodze. Wyglądały jak ślepe, pozbawione sierści kotki z sinymi pępowinami łączącymi je z murem. Nie miały tylnych łapek, więc pełzły w moim kierunku, odpychając się nieporadnie przednimi.

Prawi chcieli, żebym wyszła.

Powinnam mieć problem z postawieniem pierwszych kroków, ale strach pomógł mi o tym zapomnieć. Kotków było coraz więcej, tak że ich pępowiny plątały się w powietrzu.

Ostrożnie wyszłam z piwnicy. Nie wiedziałam, w którym budynku jestem, ale na szczęście moje więzienie znajdowało się na końcu korytarza, który wiódł tylko w kierunku schodów na górę. Nadzieja? Nie. Strach.

Ruszyłam powoli przed siebie, uważając, by nie dotknąć ścian, ale to ściany chciały dotknąć mnie. Dłonie nie wyłoniły się z nich. W jednej chwili były wszędzie, jakby ktoś wykorzystał moje mrugnięcie, by podmienić dekoracje. Jedne dłonie miały dwa palce, inne cztery, a jeszcze inne tyle, że nie miałam czasu ich policzyć. Palce, tak długie jak rączki dziecka lub tak krótkie jak dziecięce paluszki, były miękkie, pozbawione kości. Wszystkie próbowały mnie pochwycić.

Chcieli, żebym się pospieszyła.

Pobiegłam więc tak szybko, jak potrafiłam, długim korytarzem, a potem schodami w górę. Kilka dłoni szarpnęło mnie za włosy, zanim znalazłam się w przedpokoju tuż przed drzwiami otwartymi na zewnątrz. Zawahałam się, ale dłonie sięgnęły po mnie, prężąc wężowe ramiona.

Wybiegłam z domu prosto w noc i już się nie zatrzymywałam, bo najwyraźniej sobie tego nie życzyli. Prowadzili mnie dokądś i ilekroć obrałam zły kierunek, drzewa albo rozwścieczone psy zagradzały mi drogę. Nie miałam czasu, by się zastanawiać, czy biegnę do własnego domu, czy do następnej pułapki.

1 2 3 … 6 »

Komentarze

18 VII 2015 21:58:13

Interesujące, ale brak jakiejkolwiek synchronizacji czasoprzestrzennej między światami przedstawionymi powoduje że czyta się jak dwa opowiadania równocześnie. Jedno w świecie postapo z nieciekawym wątkiem magicznym ale dobrym przedstawieniem podstaw, i drugie- mało interesujące o traumie powypadkowej.

20 VIII 2015 00:55:53

Ciekawe,dwie płaszczyzny przenikające się nawzajem i cena za wyjście z cienia.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »