Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Marianna Szygoń |
| Tytuł | Negatywy |
| Opis | Pisze dla przyjemności. Urodziła się w roku, w którym pilot Hermaszewski ruszył na podbój kosmosu, a pilot Pirx na podbój srebrnego ekranu. Być może właśnie dlatego najlepiej czuje się w mocno niemodnym już kręgu klasycznego sci-fi. Uparcie płodzi też mroczne kryminały, rozgrywające się na pograniczu rzeczywistości. Związana z portalami Nowa Fantastyka i Herbatka u Heleny, gdzie można znaleźć większość jej opowiadań. Autorka domowej roboty e-booka pt. „Metastaza” — minipowieści fantastyczno-naukowej, dostępnej za darmo w sieci. |
| Gatunek | kryminał, sensacja |
NegatywyMarianna SzygońNegatywy– Zapali pan? – Wyciągnął dłoń z pudełkiem do rozmówcy. – Chciał udowodnić prawdziwość teorii makrosplątania, słyszałem to już. – O nie. – Naukowiec kiwnięciem dłoni zaprosił detektywa do palarni w końcu korytarza. – Słuszność tej teorii udowodnili już Marshall i O’Toole z Princeton. Orzelski chciał podważyć ich ustalenia. – To znaczy? – Chciał obalić tezę, że pomiędzy światem naszym i światem bliźniaczym zbudowanym z ciemnej materii istnieją powiązania, które determinują los osób po jednej i drugiej stronie. A przecież w Stanach służby już korzystają z tego odkrycia przy zwalczaniu chociażby islamskiego terroryzmu. Orzelski przy swoim oślim uporze raczej nie dochrapie się profesury. Górecki wypuścił z ust kłąb dymu. – Obalić – powtórzył w zamyśleniu. – Co musiałby zrobić, żeby tego dokonać? – Znaleźć inny czynnik sprawczy – padła odpowiedź. – Albo udowodnić, że wydarzeniami po tej i po tamtej stronie rządzi czysty przypadek. Ale taką opcję wyklucza statystyka. – Czynnik sprawczy? – podchwycił Górecki. – Na przykład człowiek, który odpowiadałby za śmierć tych samych ludzi po obu stronach? Naukowiec skinął głową bez przekonania. – Na przykład. Ale to wyjście należy z kolei do skrajnie nieprawdopodobnych. Na drugi koniec korytarza ze schodów wytoczyła się otyła portierka, a za nią wyszedł mężczyzna w kombinezonie roboczym. Na ich widok detektyw pośpiesznie zdusił papierosa w popielniczce na pokracznym stoliku i wrócił pod drzwi pracowni Orzelskiego. Starszy naukowiec niczym cień podążył jego śladem. – Otwieraj pan – mruknął Górecki do ślusarza. Mężczyzna bez słowa zabrał się do pracy; hałas powstający podczas wyłamywania zamka mieszał się z odgłosami pociągania nosem portierki i niecierpliwym pochrząkiwaniem uczonego. Jedynie detektyw pozostał niewzruszony. Gdy drzwi wreszcie stanęły otworem, pierwszy przekroczył próg; pozostała trójka zatrzymała się tuż przed wejściem i zaglądała do zagraconego pomieszczenia z nieskrywanym rozczarowaniem. – Nie ma go – zauważyła kobieta. – Mówiłem. – Naukowiec skrzywił się z wyższością. Górecki podszedł do biurka i poruszył myszą; czarny ekran monitora nagle ożył, ukazując panel logowania. Od razu przeniósł wzrok na komorę przesyłową; była zamknięta, a z urządzeń za nią wydobywało się monotonne buczenie. – Aparatura działa – stwierdził. – Zna pan hasło? Uczony pokręcił głową. – Ja? Skąd? Niech pan popyta doktorantów, prędzej któryś z nich… Ale i tak wątpię, by umieli to obsługiwać. Orzelski poznał tę technologię w Stanach. – Popytam – rzucił nieobecnym głosem Górecki, po czym zwrócił się do ślusarza: – Pan naprawi ten zamek. Zamkniemy ten pokój, tym razem od zewnątrz. Człowiek w kombinezonie roboczym mruknął pod nosem coś w rodzaju: „Się zrobi”, a naukowiec uśmiechnął się do śledczego poufale. – Na wypadek gdyby nasz przyjaciel wrócił? – spytał, stukając zgiętym palcem we właz komory przesyłowej. Górecki wzruszył ramionami. Pierwszą myśl, że Orzelski wyruszył, by zrehabilitować się, odnajdując zaginionego Cichonia, zdążyła już zastąpić następna: że nie wybrał się w taką podróż po raz pierwszy. – Na wszelki wypadek – odpowiedział wymijająco. • • • – Dość. – Orzelski dołączył do swojego negatywu, obserwującego ulicę zza pordzewiałej bramy rozsypującej się kamienicy. – Od teraz nie rób nic. – A ty? – Wracam do siebie. – Uruchomił lokalizator, po czym włożył go do ucha. – Wpiszę współrzędne tego obszaru i ściągnę Cichonia. Wiem, że tu jest. Musi tu być. – Co ze mną? Jeśli znajdą moje ślady w tych autach? – W głosie nauczyciela i niespełnionego wynalazcy pojawił się strach. – A jeśli Kurczych widział, jak zabieram mu telefon? A jeśli ona cię widziała? Przecież wyglądasz tak jak ja. Orzelski, wyraźnie zdenerwowany, z niecierpliwością czekał, aż lokalizator połączy się z komputerem w Instytucie. – Miałeś się postarać, żeby nie znaleźli żadnych śladów. Poza tym nikt oprócz ciebie mnie tutaj nie widzi. Częściowa manifestacja, rozumiesz? – Wskazał ruchem głowy na ulicę, gdzie oszołomiona Marecka pochylała się właśnie nad nieprzytomną Białas. – Będzie się upierała, że to sprawka Cichonia i że samochody były puste. Zatrzymałem się odpowiednio blisko, by mogła przyjrzeć się dokładnie – dodał złośliwie. – Nie martw się, tu wszyscy uważają rzeczywistości bliźniacze za bzdurę. W razie czego możesz zgrywać wariata. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale usłyszał charakterystyczne pikanie. Komputer przygotowywał automatyczne przeniesienie. Zanim zdążył przymknąć powieki, obraz obskurnej bramy rozmył mu się przed oczami. • • • – Cichoń, niech cię szlag trafi – powtarzała Marecka, pocierając piekące, zaczerwienione od powstrzymywanego płaczu oczy. – Po co to wszystko? Po co? Od dłuższej chwili roztrzęsiona klęczała nad ciałem konającej Wiesławy. Cichoń przysiadł na krawężniku nieopodal, ze smutkiem wpatrując się w negatyw przybranej córki. – To nie ja, Moniś – wyjaśnił łamiącym się głosem, choć dobrze wiedział, że nie mogła go usłyszeć. – Nie ja. Nie wiem kto, dużo bym dał, żeby się dowiedzieć. Żałuję, że nigdy się nie dowiem, choć pewnie Orzelski maczał w tym palce. Szkoda mi Wieśki, naprawdę szkoda, ale ktoś, kto umiera po tamtej stronie, musi umrzeć też i po tej. Przynajmniej ty żyjesz… Jeszcze. I oby jak najdłużej. Bo to, skarbie, niestety przesądzone. A tak bardzo chciałbym wpadać tu od czasu do czasu. Widywać ciebie… Zobaczyć wnuka… Ulicę wypełnił ryk sygnału nadjeżdżającej karetki; migotanie kogutów wydobyło z mroku mokre policzki śledczej, ożywiając je barwnymi refleksami. – Niech cię diabli wezmą, sukinsynu – jęknęła, zaciskając pięści. – Nienawidzę cię! – Wiem. Powiedziałaś mi to już kiedyś, zanim uciekłaś z domu. Właściwie cię rozumiem, wiem, czemu wykradłaś mi walthera. Zapewne morderca sam cię znalazł, namówił, przekonał, że w ten sposób się zemścisz. Zasłużyłem sobie na to. Tak, wiem, że tak naprawdę to nie ty, tylko moja mała dziewczynka, ale… – Żebyś zdechł… Cichoń pokiwał głową z rezygnacją. – To już się stało, Moniś. Na dobrą sprawę już wtedy, gdy twój kochanek zastrzelił tamtego włóczęgę. A gdy w garażu pozbyłem się komunikatora, już nic… Nie dokończył; widok ulicy na przedmieściach zastąpiła doskonała, głęboka czerń. • • • Rozgorączkowany Orzelski szarpnął uchwyt włazu komory przesyłowej natychmiast po tym, jak zgasła lampka kontrolna. Z rozmachem otworzył drzwiczki; śmierdząca czerwona breja wylała się z wnętrza na wytartą wykładzinę. Naukowiec osłupiał, wpatrując się z obrzydzeniem w połowę rozerwanego potężną siłą ciała. Czując żołądek podchodzący do gardła, odwrócił wzrok, ale nie zdołał powstrzymać mdłości. Zrozumiał. Wpisując współrzędne zbytnio zawęził przeszukiwany obszar i część Cichonia pozostała po tamtej stronie. Najgorsze było to, że mimowolnie potwierdził w ten sposób amerykańską teorię; tę, którą tak bardzo chciał obalić. Na ironię losu zakrawał fakt, że nawet gdy tracił kontrolę nad wydarzeniami, sprawy i tak ostatecznie biegły przetartym już wcześniej szlakiem. Przecież to Anka miała wtedy zginąć tam, na torowisku, miało to być jeszcze jedno, tajemnicze morderstwo, za które finalnie obciążono by starego śledczego. Szlag by to trafił; tej teorii nie da się podważyć. Przynajmniej nie tak łatwo, jak się Orzelskiemu zdawało. Wmanewrowanie Cichonia we wszystkie te zbrodnie może nie wystarczyć. Hałas w pracowni zwrócił uwagę kogoś w korytarzu; zadudniły ciężkie kroki, rozległ się ostry krzyk, ktoś inny równie głośno odpowiedział. Na moment zapadła cisza, ale odgłosy zaraz powróciły i to ze zdwojoną siłą. Dopiero wtedy Orzelski zauważył, że w zamku brakuje klucza. Zastygł, wsłuchując się w zwielokrotnione echa butów stukających w posadzkę. Ożywił się dopiero, gdy głosy, tym razem stłumione, rozległy się pod samymi drzwiami. W jednej chwili dopadł komputera, ale zanim zaprogramował współrzędne przeniesienia, usłyszał chrobot klucza, po czym drzwi otwarły się z hukiem. – Stać! – powiedział Górecki, choć naukowiec stał jak skamieniały. – Stefanie Orzelski, jest pan aresztowany pod zarzutem morderstwa Ilony Gackiej, Henryki Musiał, Anny Nowak, Moniki Mareckiej i Wiesławy Białas. – Ogarnął wzrokiem czerwoną maź pod stopami naukowca i podszedł bliżej, omijając ją z odrazą. Zbladł jak papier, widząc zawartość komory przesyłowej, i dodał po chwili zdławionym głosem: – A także, z tego co widzę, detektywa Jakuba Cichonia. – Nie masz dowodów – wymamrotał naukowiec. – Mam. Pistolet w twojej szopie. – Górecki skinął na zastygłych w progu mundurowych. – Skuć go i wezwać ekipę. Sam jak najszybciej opuścił pracownię, jak na skrzydłach pokonał schody i wypadł przed Instytut, gwałtownie łapiąc mroźne, ciężkie od pyłu i spalin powietrze. W porównaniu z fetorem laboratorium wydało mu się ono krystalicznie czyste.  |
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Zauważyłem, że kobietom znacznie łatwiej przychodzi odnajdywanie się w gąszczu postaci. Czy to w telenoweli czy w swojej własnej twórczości. One doskonale wiedzą kto jest kto oraz kto z kim i kiedy. Faceci gubią się po trzecim nazwisku. Ale generalnie opowiadanie fajne.