Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Marianna Szygoń |
| Tytuł | Negatywy |
| Opis | Pisze dla przyjemności. Urodziła się w roku, w którym pilot Hermaszewski ruszył na podbój kosmosu, a pilot Pirx na podbój srebrnego ekranu. Być może właśnie dlatego najlepiej czuje się w mocno niemodnym już kręgu klasycznego sci-fi. Uparcie płodzi też mroczne kryminały, rozgrywające się na pograniczu rzeczywistości. Związana z portalami Nowa Fantastyka i Herbatka u Heleny, gdzie można znaleźć większość jej opowiadań. Autorka domowej roboty e-booka pt. „Metastaza” — minipowieści fantastyczno-naukowej, dostępnej za darmo w sieci. |
| Gatunek | kryminał, sensacja |
NegatywyMarianna SzygońNegatywy– Tak, ona mnie nie widzi. – Skinął głową. – Nie mam czasu na komedie – zagrzmiała Marecka. – Trzeba czegoś więcej niż paru wygłupów, by załapać się na niepoczytalność. Powiesz wreszcie, czyja to była broń? – Pawła. – Aresztantka usłyszała głos śledczego. W pierwszej chwili zdziwiły go własne słowa, nie powinien przecież ingerować w tutejsze śledztwo, ale zrobiło mu się żal tej biednej dziewczyny. Poza tym zdołał już znienawidzić jej narzeczonego; nie tylko za to, że zastrzelił kloszarda o nazwisku Cichoń. – Pawła – Anka powtórzyła za detektywem. Głośno, żeby nagranie wyszło wyraźne. – To on strzelał do tamtych łebków na bocznicy i do menela, a potem dosypał mi prochów do wódy, żeby się mnie pozbyć. Przygruchał sobie jakąś dziwkę i mu zawadzałam. Był ze mną, tam, nad zalewem. Piliśmy razem, potem sobie poszedł. Zostawił mnie samą, żebym zdechła. Na twarz Mareckiej wstąpił rumieniec. – Masz na to świadków? – zadała pytanie zmienionym głosem, jednocześnie zbierając zdjęcia. Przesłuchiwana niepewnie kiwnęła głową. – Sąsiedzi na pewno widzieli, jak wyjeżdżaliście razem – podpowiedział Cichoń. – Sąsiedzi na pewno widzieli, jak wyjeżdżaliśmy razem – powtórzyła Anka. Śledcza wyraźnie sposępniała. Zrozumiała, że tamtego wieczora Paweł wcale nie poszedł pobiegać. Nie zjawił się u niej przypadkiem. Spocony, zdyszany, rozgryzając naprędce pastylkę o smaku wściekłej mięty, zamknął za sobą drzwi z dziwnym pośpiechem i zanim Monika zdążyła o cokolwiek spytać, przycisnął ją do ściany i zaczął całować. Przez resztę nocy nie rozmawiali za wiele; pochłonęły ich inne zajęcia. Uznała, że wziął coś na wspomaganie, ale teraz zobaczyła sprawę w innym świetle. Po prostu chciał zapomnieć. Być może Marecka nie zastanawiałaby się nawet nad wersją Anki, gdyby nie to, że od Pawła rzeczywiście czuć było wtedy alkohol… Nie podnosząc się z krzesła, kazała mundurowemu wyprowadzić zatrzymaną. Najwyraźniej nie zamierzała opuszczać pokoju przesłuchań; w zamyśleniu bębniła palcami w stół. Cichoń westchnął ze współczuciem, miał nawet ochotę uspokajająco pogładzić ją po włosach, ale powstrzymał się w ostatniej chwili, jakby bał się, że ten gest go zdradzi. Podążył za Anką, towarzyszył jej przez cały długi korytarz. Szła ze spuszczoną głową, zerkając na śledczego z ukosa. Gdy prowadzący ją policjant zatrzymał się, by podpisać jakiś papier, spytała cicho: – Jest pan duchem, prawda? – Nie – odparł. – Duchy nie istnieją. Gdy do dziewczyny i mundurowego dołączył drugi funkcjonariusz, Cichoń ruszył z nimi na parking. Przez dłuższą chwilę pokonywali gwarny korytarz w milczeniu; Anka zastanawiała się nad czymś głęboko. – Ale tylko ja pana widzę – szepnęła, siadając na tylnej kanapie radiowozu. Detektyw usiadł z przodu, ale nie zauważyła, by otwierał drzwi. Nagle zrobiło się jej zimno. – Chyba naprawdę oszalałam. – Mimowolnie zadzwoniła zębami. – Bez dwóch zdań – warknął siedzący obok niej policjant. Nie zwróciła na niego uwagi. – Nie. – Cichoń pokręcił głową. – To też nie to. Dziewczyna wlepiła w niego spojrzenie pełne konsternacji. – A co? – szepnęła. Mundurowy tym razem powstrzymał się od komentarza, zmarszczył tylko brwi i chrząknął głośno. – Nie mogę ci powiedzieć. – Detektyw, by ukryć zakłopotanie, odwrócił się do niej plecami i zaczął uważnie przyglądać się poprzedzającym radiowóz samochodom. – Przykro mi, dziecko. Nie mogę. Pokręciła głową z dezaprobatą. Radiowóz zajechał właśnie pod areszt; na widok odrapanych, wzmocnionych metalem wrót Ance nagle zaschło w ustach. Milczała, dopiero gdy na dziedzińcu policjanci wyciągnęli ją z samochodu i poprowadzili do ponurego budynku, rozpłakała się histerycznie. Bez powodzenia próbowała wyrwać ramię z uścisku funkcjonariusza, ale mężczyzna zacisnął palce jeszcze mocniej. Zdołała jedynie odwrócić głowę; Cichoń, oparty o samochód, przyglądał się jej z żalem. – Niech mi pan pomoże – zawyła. – Niech mnie pan nie zostawia! Proszę! – Jebana szajbuska – warknął drugi z policjantów i pomógł koledze przepchnąć Ankę przez próg aresztu. Cichoń odprowadził ją wzrokiem, po czym odwrócił się i powoli ruszył ku bramie, obojętnie mijając paru kręcących się po placu mundurowych. Gdy znalazł się na zewnątrz, wybrał spokojne miejsce tuż pod murem i nieśpiesznie wyjął z kieszeni mały, ciemny pojemnik, nieco mniejszy niż pudełko zapałek. Otworzył go i wydobył ze środka przedmiot przypominający słuchawkę bluetooth, uruchomił go i włożył do ucha. Odczekał chwilę, aż komunikator nawiąże połączenie, po czym powiedział: – Instytut, Instytut, tu Cichoń. Jestem gotowy do powrotu, odbiór. – Tu Instytut, potwierdzam – usłyszał po chwili słaby, zniekształcany zakłóceniami głos. – Przechwyt za dziesięć, dziewięć, osiem… Zanim głos zdążył doliczyć do zera, śledczy zamknął oczy. Jak zawsze. • • • Uniósł powieki, gdy hałas godzin szczytu uderzył go w uszy tak, jakby dopiero co wyjął z nich stopery. Ulica wyglądała tak samo jak przed przechwytem, ale natychmiast poznał, że jest u siebie. Dźwięków nie przytłaczał już nieustanny szum; nietłumione drażniły bębenki bez przeszkód. To nie była jedyna różnica między tą a tamtą stroną. Dwa światy odróżniał od siebie także fakt, że detektyw nie mógł już dłużej pozostawać niewidoczny. Cichoń czasem żałował, że nie może zabrać ze sobą tej wygodnej niewidzialności; ileż spraw rozwiązałby prościej i szybciej… Westchnął frasobliwie, wtłaczając do płuc śmierdzące spalinami powietrze. Pomyślał z tęsknotą, że po tamtej stronie miasto nie cuchnęło tak obrzydliwie, zdając sobie jednocześnie sprawę, że zapewne wrażeniom węchowym nie pozwalał docierać do mózgu ten sam mechanizm, który czynił uszy mniej wrażliwymi na dźwięki; dobrze, że chociaż wzrok pozostał nieczuły na zakłócenia. Niespodziewany ryk klaksonu wyrwał go z zamyślenia; śledczy zatrzymał taksówkę i pojechał na komendę. Liczył na to, że sprawa, która sprawiała mu tyle kłopotów, teraz ruszy z miejsca. Będzie musiał tylko ustalić, do kogo należy – po tej stronie – broń o numerach seryjnych, które znalazł na pistolecie użytym przez Ankę. Tę informację można było zdobyć od ręki, wystarczyło sprawdzić rejestry, ale ledwo Cichoń postawił stopę za progiem, Górecki poinformował go o nowym, pilnym wezwaniu; rozwiązanie zagadki feralnego walthera musiało poczekać. Zanim jeszcze na dobre zagłębili się w ponurej, zasnutej dymami dzielnicy przemysłowej, Cichoń wiedział, że zobaczy zwłoki pozostawione przez tego samego mordercę. Okolica pasowała jak ulał do miejsc, które upodobał sobie zwyrodnialec, nazywany „Strzelcem z torowisk”. Tym razem, zamiast przy kolejowej bocznicy, Górecki zatrzymał samochód tuż przed bramą starej fabryki. Śledczy wysiedli i bez słowa podążyli śladem torów kolejki przemysłowej. Góreckiego korciło co prawda, by znów spytać, jak poszło Cichoniowi „po drugiej stronie”, ale milczał, już raz zbyty jakąś wymijającą odpowiedzią. Wiedział, że i na to przyjdzie czas, więc postanowił partnera nie rozpraszać, zwłaszcza że dotarli właśnie na miejsce. Martwa kobieta, wpatrując się w niebo szeroko otwartymi oczami, leżała w poprzek torów tak, jakby czekała na pociąg i tylko wlot kuli na czole nie pasował do obrazu samobójczyni. Cichoń długo przyglądał się poszarpanym przez zęby drapieżników policzkom i dłoniom denatki, po czym, jakby niechętnie, podniósł wzrok i rozejrzał się wokoło. – Tej bramy nie zamykają na noc? – spytał. – Nie otwierają jej wcale. Po tych torach dawno nie jechał żaden pociąg. – Górecki z wyraźną ulgą przestał przyglądać się zwłokom. – Musiała trafić tu inną drogą. Prawdopodobnie zginęła wczoraj rano, a te rany to sprawka bezpańskich psów. – Daremnie oczekiwał, by Cichoń zadał następne pytanie, aż w końcu, znużony przedłużającym się milczeniem kolegi, spytał: – Znasz ją? – Nie. – Cichoń pokręcił głową. – Nigdy jej nie spotkałem. Ani tutaj, ani tam. Jest nowa. Westchnął, bo odnalezienie kolejnej ofiary oznaczało niechybną „delegację” na drugą stronę. W zasadzie było mu to na rękę, ale poczuł w tej chwili, jak bardzo jest zmęczony. – Wiesława Białas, lat pięćdziesiąt dwa, kilkukrotnie notowana za zakłócanie spokoju – wyjaśnił beznamiętnie Górecki. – Piąta ofiara. – Piąta? |
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Zauważyłem, że kobietom znacznie łatwiej przychodzi odnajdywanie się w gąszczu postaci. Czy to w telenoweli czy w swojej własnej twórczości. One doskonale wiedzą kto jest kto oraz kto z kim i kiedy. Faceci gubią się po trzecim nazwisku. Ale generalnie opowiadanie fajne.