Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Konrad T. Lewandowski
‹Żywa woda›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Konrad T. Lewandowski
Tytuł	Żywa woda
Gatunek	groza / horror

Żywa woda

Konrad T. Lewandowski

1 2 3 … 6 »

Konary schylonego nad nurtem, niewidocznego w ciemnościach drzewa przegarnęły ich jak sękate palce. Potężne uderzenie w burtę pchnęło kajak ostro w prawo. Zatrzeszczał niebezpiecznie wgniatany laminat. Krzysztof skontrował zamaszyście i wtedy dziób kajaka opadł nienaturalnie głęboko, jakby trafił w dół w wodzie.

Konrad T. Lewandowski

Żywa woda

Konrad T. Lewandowski
‹Żywa woda›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Konrad T. Lewandowski
Tytuł	Żywa woda
Gatunek	groza / horror

„Bądź jak drzewo rosnące nad brzegiem”, uczyli buddyści. Wszystko przepływa obok i przemija, ty trwasz spokojny i niewzruszony. To drzewo rosło nad samym brzegiem rzeki, ale stanowiło zaprzeczenie sensu buddyjskiej maksymy. Pień i gałęzie trwały zastygłe w spazmatycznej konwulsji. Tadeusz Młynarczyk, syn Stefana, z zawodu grabarz, obecnie na urlopie, siedząc w przytulonym do brzegu kajaku, z dłonią wczepioną w kępę trawy, przyglądał się drzewu z rosnącą fascynacją. Wyglądało jak nadmorskie świerki czy sosny, zaplątane w supły przez sztormowe wichury. Tyle że to była jabłoń, zdziczała, mało powiedziane. Jej owoce na pierwszy rzut oka kojarzyły się z trucizną. Gdyby coś takiego rosło w raju, pramatka Ewa po dziś dzień byłaby wzorem posłuszeństwa. Poza tym tutaj, wszystkie inne drzewa w okolicy niczym się nie wyróżniały, rosły tylko ciut dalej od rzeki, szerokiej na rzut kamieniem. Zatem wygląd tej jabłoni nie mógł być dziełem wiatrów. Młynarczyk przyglądając się powykręcanym wielokrotnie gałęziom, mimowolnie wyobraził sobie, jak powinny były wyglądać normalnie, po czym w myśli odtworzył ruch, który musiał doprowadzić je do obecnego stanu. Aż przeszły go ciarki. Ujrzał istotę wijącą się w strachu i bólu, w niewyobrażalnym cierpieniu, które potęgował upływający czas. Bez możliwości ucieczki, wydania krzyku, za granicami ostatecznego obłędu, z jednym tylko szaleńczym pragnieniem – by wyrwać z ziemi korzenie!

Młynarczyk otrząsnął się. Drzewo stało nieruchomo, nie zadrżał ani jeden liść. Ot, wybryk natury. Młynarczyk zmobilizował zdrowy rozsądek. Pewnie od Czarnobyla tak się porobiło, brakuje tylko wisielca, znaczy świętej pamięci klienta, poprawił się w duchu i spojrzał na resztę uczestników spływu kajakowego.

Właśnie zbierali się pięćdziesiąt metrów przed nim. Młynarczyk stwierdziwszy, że został na końcu, odepchnął się od brzegu i po chwili dołączył do grupy.

– Niemożliwe, rzućcie jeszcze kilka patyków! – wołała Agniecha.

– Przecież mówię ci, że to klasyczna bifurkacja – odpowiedział jej Krzysiek, zwany Syreną, łamiąc w rękach gałązkę.

Szefowa spływu, Beata Mocek, ksywa Rzepa, absolwentka psychologii, pośpiesznie wertowała rozłożone na kolanach mapę i przewodnik. Lechu trzymał jej kajak, żeby nie spłynęła z prądem.

– Tu nic o tym nie ma – stwierdziła. – Taki fenomen powinien być główna atrakcją turystyczną. Bifirkujące rzeki w całej Polsce można policzyć na palcach jednej ręki!

Młynarczyk zrównał się z nimi i zobaczył, że rzeka rozwidla się kilkanaście metrów dalej. Ostry występ brzegu dzielił koryto na dwie równe odnogi.

– Tego rozwidlenia nie ma na mapie – kontynuowała Rzepa.

– Rzucam! – zawołał Krzysiek i cisnął garść patyków dokładnie na środek rzeki.

Parę metrów dalej miniaturowa flotylla rozdzieliła się na dwie grupy, z których każda znikła w innej odnodze.

– Rzucaj pojedynczo – poleciła podekscytowana Agnieszka. Siedzący za nią Rysiek, jej chłopak, bardziej interesował się faktem, że krzak, o który zakotwiczył kajak właśnie wyłazi z korzeniami z grząskiego gruntu.

Patyczki rzucane kolejno do wody wpływały raz w jedną gałąź rozwidlenia, raz w drugą, z prawdopodobieństwem bliskim podziału pół na pół. Nurt nie wpływał w obie odnogi na raz, lecz przełączał się rytmicznie, płynąc raz w prawo, raz w lewo.

– To bifurkacja, jak nic – podsumował Syrena.

– E tam, pewnie wyspa, zaraz za nią nurt znowu się łączy – wzruszył ramionami Leszek.

– Nie, już sprawdziłam – zaprzeczyła Rzepa – rzeka rozdziela się na dobre. Pewnie obie części niezależnie wpadają do jeziora.

– To którędy płyniemy? – odezwał się Młynarczyk.

– Przynajmniej Tadzik powiedział coś sensownego – podsumował Rysiek, z zawodu kierowca ciężarówki.

– Zdajmy się na los – zaproponowała Agnieszka.

– Wtedy prąd nas rozdzieli – zauważyła Rzepa.

– Popłyniemy tam, gdzie będzie większość!

– Jest pięć kajaków, więc nie będzie po równo… – głośno myślał Krzysiek.

– Ustawcie się dokładnie na środku nurtu! – Agniecha przejęła dowodzenie. – Puszczamy się na trzy, cztery i zdajemy na bifurkację. No już! Trzy… cztery…

Minutę później wszyscy znaleźli się w jednej odnodze, tej po lewej.

– To sprzeczne z rachunkiem prawdopodobieństwa – stwierdził Syrena.

– Zwykła statystyczna fluktuacja – odparła Agnieszka. – No, to płyniemy!

Ruszyli z prądem i przez jakiś czas słychać było tylko plusk wioseł.

– Wiecie co, do kitu ta mapa! – odezwała się nagle zirytowana Rzepa. – Wynika z niej, że płyniemy pod górę… – mocniej chwyciła wiosło i nie wypuszczając z rąk płachty papieru, energicznie odepchnęła się od pochylonego nad nurtem pnia.

– Uważaj, żeby nie zamoczyć tej mapy – prychnął Lechu. – Przyda się na podpałkę. A teraz postarajcie się wszyscy nie gadać za dużo, spróbuję złowić coś na kolację… – chwycił wiosło jedną ręką, drugą wyciągnął zwój żyłki i zaczął manipulować przy haczyku.

– Masz kartę wędkarską? – zainteresowała się Rzepa, rozprostowując zmiętą mapę.

– To dobre dla frajerów – odparł beztrosko Lechu, nadziewając dżdżownicę.

Beata dała spokój i ruszyła na czele spływu. Młynarczyk rozparł się wygodnie w siedzisku kajaka, ograniczając wiosłowanie do niezbędnego minimum. Zadarł głowę i wpatrzył w korony drzew, chwytając wzrokiem błyski słońca. Było luzacko, przyjemnie, znajomo. Jak na cmentarzu, pomyślał leniwie, nie zastanawiając się głębiej nad tą myślą. Istotnie, jak zazwyczaj na cmentarzu, nie śpiewał tu żaden ptak. Ten stan był dla grabarza tak normalny, że aż nie godny uwagi.

Inni też nic nie spostrzegli. Rysiek najpierw wodził ręką pod bluzką mocno odchylonej do tyłu Agnieszki, po czym ich kajak znalazł się na końcu konwoju i nie pojawił po kolejnym zakręcie. Beata dzieliła uwagę między wypatrywanie drogi i studiowanie mapy. Leszek co chwila zerkał na żyłkę wleczoną za kajakiem, Syrena wiosłował w milczeniu. Było sielsko, a parze z tyłu zapewne jeszcze anielsko. Najbliższe pół godziny wypełniła kwintesencja relaksu. Kołysanie, złote fale słońca na wodzie i chwilami wręcz idealna cisza.

Potem spokój zakłócił nerwowy plusk wody.

– Jasna kurwica! – wybuchnął Lechu.

– Czy ktoś tu przypadkiem nie prosił o spokój? – przygadał mu Tadeusz, prostując się w kajaku.

– Patrzcie no tylko! – Leszek podniósł do góry żyłkę z szamoczącą się na końcu rybą. – Co za kurestwo?!

Podpłynęli do niego. Ryba była wielkości dłoni i składała się przede wszystkim z nieproporcjonalnie dużego, kanciastego łba, z którego sterczał długi na palec, sękaty tułów. Całość pokrywały nierówno przylegające łuski. Stwór miotał się niezbyt energicznie.

– Chyba okoń, chory jakiś… – stwierdził niepewnie Syrena.

– Pokażcie! – dotarła do nich zawracająca pod prąd Rzepa. Dłuższą chwilę przyglądała się rybie. – To forma głodowa okonia – stwierdziła. – Narządy i mięśnie zredukowane do absolutnego minimum, niezbędnego dla przeżycia. Widziałam już takie zagłodzone ryby na hodowli, w stawie rybnym, którego właściciel umarł niespodziewanie. W tej rzece widać nie ma pokarmu…

– Jak to, kurwa, w rzece może nie być pokarmu? – zirytował się Lechu. – Przecież to nie jest zamknięty staw ani żaden basen. Tu musiał mieć czym się żywić! Robale, muchy, narybek…

– Pewnie miał jakąś chorobę i nie mógł łykać – podsunął Krzysiek.

– Nie gadaj, Syrena! Przynętę pożarł tak głęboko, że chyba mu zaraz tyłkiem wyjdzie… – szarpnął brutalnie żyłkę, wywlekając rybie przez pysk połowę wnętrzności. Rzepa odwróciła wzrok. – Won ścierwo! – uwolniwszy haczyk, wyrzucił szczątki do wody. Zaczął zwijać żyłkę.

– Nie będziesz już łowić? – zapytał Tadeusz.

– Odechciało mi się.

Pojawili się Agniecha z Ryśkiem.

– Stało się coś? – spytała zaróżowiona Agnieszka.

– Nie, nic – odarł Leszek spoglądając na nich wyzywająco. – A wam, jak poszło?

Rysiek za plecami dziewczyny pokazał mu uniesiony kciuk.

– Ruszcie się, bo nie zdążymy do jeziora przed zmierzchem! – ponagliła Rzepa.

– Może zrobimy przerwę na drugie śniadanie? – zaprotestowała Agniecha. – Zgłodniałam…

– Za pół godziny – zdecydowała Beata. – Teraz przyłóżcie się do wioseł!

1 2 3 … 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »