Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Artur Laisen
‹Sto lat w słońcu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Artur Laisen
Tytuł	Sto lat w słońcu
Opis	Laureat jednego z konkursów poetyckich a także konkursu na opowiadanie SF Wydawnictwa Paperback. Autor publikowanych w antologiach tekstów: „Księdza Marka trzy spotkania z demonem”, „Pocałunek Królowej Piasku” oraz „Pieśń żywiołów”, a także thrillera metafizycznego „CK Monogatari”. Prezentowany tutaj tekst „Sto lat w słońcu” stanowi fragment sagi fantasy „Teraia”, której pierwszy tom, „Studnia Zagubionych Aniołów” ukazał się w bieżącym roku nakładem Wydawnictwa Genius Creations. Po przeczytaniu opowiadania należy obowiązkowo odsłuchać piosenkę „Warrior” zespołu Wishbone Ash.
Gatunek	fantasy

Sto lat w słońcu

Artur Laisen

1 2 3 … 6 »

Harahan po raz ostatni rzuca wyzwanie czterem stronom świata. Mruży oczy, spoglądając ku odległemu może o jakieś dwadzieścia mil stożkowi wygasłego wulkanu. W tym momencie powinien właśnie tonąć w promieniach wschodzącego słońca, ale władca Tanmuku zdaje sobie sprawę, że dzień nigdy już nie odzyska władzy nad tym miejscem. Nie po tym, co wydarzyło się poprzedniej nocy.

Artur Laisen

Sto lat w słońcu

Artur Laisen
‹Sto lat w słońcu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Artur Laisen
Tytuł	Sto lat w słońcu
Opis	Laureat jednego z konkursów poetyckich a także konkursu na opowiadanie SF Wydawnictwa Paperback. Autor publikowanych w antologiach tekstów: „Księdza Marka trzy spotkania z demonem”, „Pocałunek Królowej Piasku” oraz „Pieśń żywiołów”, a także thrillera metafizycznego „CK Monogatari”. Prezentowany tutaj tekst „Sto lat w słońcu” stanowi fragment sagi fantasy „Teraia”, której pierwszy tom, „Studnia Zagubionych Aniołów” ukazał się w bieżącym roku nakładem Wydawnictwa Genius Creations. Po przeczytaniu opowiadania należy obowiązkowo odsłuchać piosenkę „Warrior” zespołu Wishbone Ash.
Gatunek	fantasy

I’m leaving to search for something new,
Leaving everything I ever knew.
A hundred years in the sunshine
Hasn’t taught me all there is to know.
[…]
Time will pass away,
Time will guard our secret.
I’ll return again
To fight another day.

I’d have to be a warrior –
A slave I couldn’t be –
A soldier and a conqueror,
Fighting to be free.

Fragment tekstu piosenki Warrior zespołu „Wishbone Ash”

Opowieść Astronoma:

Bohaterowie i wojownicy, niepokonani wodzowie i szlachetni władcy. Co sprawia, że wciąż wymyślamy ich na nowo w dziesiątkach nieprawdopodobnych wcieleń? Dlaczego uparcie pragniemy wierzyć, iż gdzieś, kiedyś naprawdę istnieli? Odważni i rycerscy, na przekór wszystkim i wszystkiemu zmagający się z okrucieństwem świata.

A przecież, by zrozumieć, że nie mogli być tymi, za którymi tęsknimy, nie musimy sięgać do dzieł historyków i kronikarzy; wystarczy uważnie wsłuchać się w mrok tętniący w naszych własnych sercach. Wszak dobrze wiemy, iż miecz w ręku wojownika nie służy obronie uciśnionych. Że genialni wodzowie walczą o własną chwałę, o wpływy i potęgę, nie zaś o lepszy świat. Że bitni władcy dbają jedynie o rozszerzanie granic swych imperiów.

Rozumieją to dobrze apologeci na dworze władcy Hamanu, którzy zawsze przedstawiają pierwszego chosrę jako oświeconego mędrca, łagodnego mistyka i sprawiedliwego choć miłosiernego sędziego, nie zaś wodza czy wojownika. Być może rozumiał to i sam Anwari, który ponoć nigdy nie trzymał w dłoni miecza.

A jednak my wciąż z uporem wracamy do tamtych opowieści, naiwnie wierząc, iż odwaga i siła nie muszą być orężem w ręku ogarniającej świat przemocy.

Harahan Niepokonany. Harahan Zwycięzca Stu Bitew. Harahan Pogromca Królów. Harahan Wybraniec Bogów. Harahan Młot. Najsłynniejszy spośród wszystkich legendarnych wojowników. Czy żył niegdyś istotnie na obszarze utraconych królestw Madagoru – lub w zupełnie innym miejscu? Czy naprawdę to jego dumne oblicze zostało unieśmiertelnione na słynnym obrazie mistrza Effara?

Historycy przeważnie są zgodni, że człowiek o tym imieniu rzeczywiście władał przed wiekami Tanmukiem i zdołał zjednoczyć jedenaście skłóconych królestw Madagoru, co samo w sobie, oczywiście, niezwykle pochlebnie świadczy o jego wojennych i dyplomatycznych umiejętnościach. Ponoć nie pozostawił po sobie jednak męskiego następcy i imperium rozpadło się wkrótce po jego śmierci, a w jakiś czas później cały obszar Madagoru popadł w ruinę. Dziś po Jedenastu Królestwach pozostały jedynie ruiny górskich twierdz i warownych miast oraz barwne legendy i eposy spisane w niezliczonych wersjach.

W nich zaś Harahan żyje drugim życiem, zapewne o wiele ciekawszym niż to, które naprawdę przypadło mu w udziale. Opowieści sławią jego odwagę i waleczność. Mówią o dziesiątkach stoczonych osobiście pojedynków. O tym, jak władcy Madagoru jeden po drugim skłaniali głowy, uznając jego wielkość. Wreszcie o pielgrzymce, jaką odbył na Daleki Zachód, by nad brzegiem błękitnego oceanu, w pałacu którego nie oglądał żaden ze śmiertelnych, otrzymać z rąk bogów swój legendarny młot. O tym, jak na sam koniec wyruszył na czele walecznych armii, by w ostatnim boju zetrzeć się z rzeszami demonów.

Wprawne oko porównując te różne podania szybko dostrzeże ciekawe niuanse, mówiące wiele nie tyle o samym shekkunie, co o kulturach, które stworzyły poszczególne opowieści. I tak, na przykład, w Stu Bitwach, anonimowym eposie powstałym na obszarze Jedenastu Królestw, pragmatycznie sławi się przede wszystkim wojowniczość i przebiegłość Harahana, a także jego wierność mirun – Drodze Woli i Stali. W wersjach legendy opowiadanych na dworze chosry kładzie się z kolei nacisk na jego szlachetność jako władcy i wojownika. Nie dziwi też, iż tutaj to Jeźdźcy Światła podarowują mu legendarny oręż, by stanął do walki z Armiami Nocy.

Zapewne sam Harahan byłby mocno zaskoczony wiedząc, iż największych podbojów i zwycięstw dokona dopiero po śmierci. Przypuszczam, że za życia nie zajmowało go nic prócz typowych pragmatycznych zagadnień władzy.

A jednak… Coś wciąż nie daje mi spokoju, sprawia, że ja sam również naiwnie poddaję się magii jego imienia. Czegóż jednak może mnie nauczyć opowieść o shekkunie Jedenastu Królestw? Co naprawdę spodziewam się tam odnaleźć? Bo przecież nie obchodzą mnie sprawy wojowników i władców. Czy prawda jest w stanie przynieść cokolwiek poza rozczarowaniem?

Tknięty niezrozumiałym przeczuciem rozkładam lunety Teleskopu, aby udać się na pole sto pierwszej bitwy Harahana…

• • •

Gdy po raz kolejny otwiera powieki, jest już świt. Zdziwiony przeciera oczy – był pewien, że ta straszliwa noc nigdy się nie skończy, że świat już na zawsze odtąd spowijać będzie ciemność. Z wysiłkiem wygrzebuje się spod ciała wierzchowca i staje na własnych nogach. Przez chwilę uważnie rozgląda się wokół, by wreszcie trzy kroki dalej dostrzec na ziemi podłużny, lśniący kształt. Z ulgą schyla się i podnosi swój młot.

Teraz znów jest Harahanem. Teraz może już, spokojny i wyprostowany, oczekiwać nadejścia tego, co nieuchronne.

Robi się coraz jaśniej. Słońce powoli wstaje ponad dalekim krajem, do którego nie udało mu się dotrzeć. Kilkanaście mil na południe od miejsca, gdzie się znajduje, nadal wznoszą się ku górze kłęby dymu. Z nieco bliższej odległości wciąż jakby dochodzi szczęk oręża – być może środek jeszcze się broni. Lecz Harahan widział w swym życiu wiele bitew i wie, że to już nie potrwa długo.

Wokół niego leżą dziesiątki ciał. Ciała jego własnych gwardzistów i, niestety, znacznie mniej liczne, wrogów. Teraz już nie wydają się demonami. W istocie ich oręż i zbroje często ustępują tym, w które wyposażeni byli żołnierze Madagoru. Ale, musi to przyznać, tamci nie ustępowali im walecznością.

Przez chwilę władcy Tanmuku wydaje się, że jest ostatnim żyjącym człowiekiem na ziemi. W uczuciu tym jest o wiele więcej ulgi niż smutku. Lecz tylko przez chwilę; kątem oka dostrzega niewielkie gromady jeźdźców przemykające na drugim planie, słyszy dalekie nawoływania.

Wkrótce zauważą go i przyjdą.

Harahan odwraca się w stronę zachodu, w stronę odległej, niemalże niewidocznej ściany gór, w stronę imperium, które za sobą pozostawił i którego budowania nie zdąży już ukończyć. Potem patrzy na wschód, ku krainie, którą miał podbić.

Czemu wyruszył na tę wyprawę? Bo przecież nie dał się zwieść obietnicy rozszerzenia granic swej władzy dalej niż którykolwiek z władców Madagoru odważył się sięgnąć wyobraźnią. Opowieściom o żyznym, zielonym stepie, o lasach pełnych zwierzyny, o wielotysięcznych stadach kumlun i reniferów, o złotych grudkach błyszczących na dnie strumieni. Dobrze wiedział, że tamten kraj położony jest zbyt daleko, że jest zbyt rozległy, że od Madagoru oddziela go inny step, niegościnny i surowy, który zbyt trudno jest przebyć. Ten, na którym właśnie przygotowuje się na spotkanie ze śmiercią.

Uczynił to dla tej bitwy. Gdy nadeszła chwila prawdy, przedłożył sen o chwale ponad pragmatyzm feudała, zakurzone pole walki ponad Orli Tron, nieśmiertelność ponad imperium. Tyle razy wcześniej bezkarnie sięgał po to, czego zapragnął, czyż nie mógł oczekiwać, iż stanie się tak i tym razem? Zwłaszcza po tym, jak daleko na zachodzie ujrzał cuda, o których wcześniej nie pomyślałby, iż mogą stać się udziałem śmiertelnika. Gdy utwierdzono go w przekonaniu, że to właśnie jego nieodgadnione niebiosa uczyniły swoim wybrańcem. Gdy podarowano mu lśniący młot, który miał skruszyć każdy ludzki oręż. Gdy w oczach boga dostrzegł obietnicę spełnienia wykraczającego poza sny niegdysiejszego pretendenta do tronu Tanmuku, a nawet obecnego shekkuna Jedenastu Królestw.

A więc wyruszył, by wziąć udział w tym, co – jak przepowiadano – miało być największą i najważniejszą bitwą w znanej człowiekowi historii. By już na zawsze związać tę bitwę ze swym imieniem.

Nie bez znaczenia była też wiedza, kto dowodzi siłami wroga. Pamiętał własne zdumienie, gdy przekazano mu tę wiadomość. I radość, gdy dostrzegł, po raz pierwszy w swym życiu, wyraźną ścieżkę tego, co w dalekim pałacu nad brzegiem oceanu nazwano matematyką przeznaczenia.

Gdy idące z zachodu armie zalały step, stracił wiele ze swego początkowego entuzjazmu. Nie cieszyła go potęga sojuszu. Sprawiała, że on sam stawał się zaledwie jednym z pięciu czy sześciu najważniejszych wodzów i przywódców, nie zaś samotnym wybrańcem przeznaczenia. Wszystko wskazywało też, iż nadchodząca bitwa nie będzie misterną grą woli i stali, za którą tęsknił, ale prostacką rzezią, egzekucją dokonaną na słabszym pod każdym względem przeciwniku.

1 2 3 … 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »