Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Joanna Krystyna Radosz
‹Pocztówka ze Sztokholmu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Joanna Krystyna Radosz
Tytuł	Pocztówka ze Sztokholmu
Opis	Joanna Krystyna Radosz (ur. 1992) – na co dzień doktorantka w Instytucie Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej UAM, gdzie zajmuje się między innymi folklorem i najnowszą literaturą rosyjską (w tym fantastyką). Pół życia poświęca pracy z tekstem. Pisze naukowo i nienaukowo, tłumaczy literaturę z angielskiego i rosyjskiego (zarówno new adult, jak i poważne historyczne opracowania o drugiej wojnie światowej), redaguje i robi korekty. Drugie pół życia oddaje rękodziełu i… sportowi, zwłaszcza temu na jednośladach z silnikami. Od ponad dekady zajmuje się dziennikarstwem żużlowym, współpracuje też z Fundacją Speedwaya wspierającą potrzebujące osoby ze środowiska „czarnego sportu”. Z połączenia literackiego zacięcia z żużlową pasją zrodziło się uniwersum sports fiction, do którego należą dwie opublikowane antologie opowiadań: „Czarna książka” (2016) oraz „Czarna książka. Zostać mistrzem” (2018), i w którym dzieje się akcja „Pocztówki ze Sztokholmu”. Pisuje również fantastykę, kryminały i opowiadania obyczajowe, które publikowała w kilku antologiach oraz w Internecie. W przygotowaniu ma także debiut powieściowy.
Gatunek	obyczajowa

Pocztówka ze Sztokholmu

Joanna Krystyna Radosz

1 2 3 … 6 »

Mogła nie znać środowiskowych plotek, nie wiedzieć, kto się ożenił, a kto rozwiódł, ani który klub wyszkolił najwięcej juniorów, ale doskonale znała daty meczów, szczególnie tych ważnych. Za kilkanaście godzin Paweł i Marcin mieli poprowadzić swoje drużyny w boju o finał Ekstraligi. Na razie jednak wciąż trwała noc, a niedawni i przyszli rywale jedli zgodnie z jednej tacy.

Joanna Krystyna Radosz

Pocztówka ze Sztokholmu

Joanna Krystyna Radosz
‹Pocztówka ze Sztokholmu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Joanna Krystyna Radosz
Tytuł	Pocztówka ze Sztokholmu
Opis	Joanna Krystyna Radosz (ur. 1992) – na co dzień doktorantka w Instytucie Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej UAM, gdzie zajmuje się między innymi folklorem i najnowszą literaturą rosyjską (w tym fantastyką). Pół życia poświęca pracy z tekstem. Pisze naukowo i nienaukowo, tłumaczy literaturę z angielskiego i rosyjskiego (zarówno new adult, jak i poważne historyczne opracowania o drugiej wojnie światowej), redaguje i robi korekty. Drugie pół życia oddaje rękodziełu i… sportowi, zwłaszcza temu na jednośladach z silnikami. Od ponad dekady zajmuje się dziennikarstwem żużlowym, współpracuje też z Fundacją Speedwaya wspierającą potrzebujące osoby ze środowiska „czarnego sportu”. Z połączenia literackiego zacięcia z żużlową pasją zrodziło się uniwersum sports fiction, do którego należą dwie opublikowane antologie opowiadań: „Czarna książka” (2016) oraz „Czarna książka. Zostać mistrzem” (2018), i w którym dzieje się akcja „Pocztówki ze Sztokholmu”. Pisuje również fantastykę, kryminały i opowiadania obyczajowe, które publikowała w kilku antologiach oraz w Internecie. W przygotowaniu ma także debiut powieściowy.
Gatunek	obyczajowa

Sztokholm, wrzesień 2016

W żużlu, jak w każdej dyscyplinie, nie ma faworytów absolutnych. Ileż to razy zdarzało się w ostatnich latach, że pewniak do mistrzowskiego tytułu nie to, że nie zdobywał złota, ale nawet nie występował w finale. A kiedy już występował, wykładał się na prostych rywalach, jakby liderzy nagle zapomnieli, w którą stronę się jeździ. Natomiast niżej notowany przeciwnik bezlitośnie punktował Goliata, wykorzystując każde jego potknięcie.

W starciu ze snem Franka, to jest Franciszka Szara, była faworytką, ale rywal stawiał opór tak zaciekły, że powoli zaczęła ulegać, niczym ci pewni swego mistrzowie upadający na kilka metrów przed linią mety. Dopadł ją znienacka, nad kanapką w całodobowym fast foodzie w centrum Sztokholmu, dokąd Frankę zagnał chłód wrześniowej nocy. Choć wcześniej przysypiała zwinięta w kłębek wokół plecaka, zamknięcie dworca autobusowego wybudziło ją – zdawałoby się – na dobre. Najpierw kłóciła się z ochroniarzem, że nie ma gdzie się podziać, a do pierwszego busa na lotnisko zostało trzy i pół godziny. Potem spasowała – Szwed pozostał obojętny na jej osobisty dramat i podkrążone oczy. „Możesz zaczekać na zewnątrz, noc jest ciepła”, powiedział, choć Franka nawet w budynku trzęsła się z zimna. „Dwie przecznice stąd jest restauracja. Nic więcej nie mogę dla ciebie zrobić”. Znaczyło to tyle, że Franka ma się wynosić razem z cuchnącymi alkoholem kibicami głównie w polskich barwach, parą ukraińskich turystów i jeszcze jakąś dziewczyną nieustalonej narodowości, samotną podobnie jak ona, tylko młodszą co najmniej o dekadę.

Dziewczyna całkiem nieźle mówiła po angielsku i też czekała na bus na lotnisko, więc umówiły się, że zaczekają razem w fast foodzie. Teoretycznie Franka mogłaby po niemal dwóch dobach bez snu w końcu się zdrzemnąć, ale jeszcze nie ufała nowej znajomej na tyle, by zostawiać pod jej opieką laptopa. A teraz sen podlazł niebezpiecznie blisko, głowa sama odchyliła się do tyłu, aż dotknęła obicia fotela, usta rozchyliły się wcale nie po to, by odgryźć kawałek kanapki…

Franka walczyła ze snem, próbując zmusić umysł do działania. Trzeba zjeść, zostawiając kawałek bułki, by mieć pretekst do siedzenia tu przez najbliższe dwie godziny, trzeba wyciągnąć komputer i na gorąco spisać wrażenia po turnieju. A potem wysłać pod właściwego maila i wierzyć, że naczelny alternatywnego portalu żużlowego nie żartował, mówiąc, że marzy o jej zwerbowaniu w swoje szeregi.

„To byłoby coś”, odtwarzała w myślach jego słowa. „Tylko u nas: triumfalny powrót Lady Grey! Klikalność skoczy o sto procent”. „A podobno nie pracujesz dla klików, tylko dla idei”, odpowiedziała półżartem i zaraz otrzymała ripostę: „Ideą nie opłacę serwera”.

Życie było bezlitosne nie tylko dla sympatycznego Krzyśka, z którym zagadała się po otwarciu sezonu w Lesznie. Kiedy przed trzema laty urodziła dziecko, włodarze stacji Sport24 niemal codziennie bombardowali ją zapytaniami, kiedy wraca na antenę. Podobne wiadomości dostawała od kibiców, dla których była ponoć najpiękniejszą twarzą żużla. Tylko że Marysia chorowała, urlop macierzyński się przedłużał, a zaledwie pojawiła się na Grand Prix w Togliatti u progu sezonu 2014, zachorowała i sama Franka. Męczący powrót z Rosji zmienił niegroźne przeziębienie w zapalenie płuc. Zbagatelizowane objawy zemściły się powikłaniami i chociaż chorobę udało się szybko opanować, to jednak stan gardła nie pozwalał na prowadzenie studia w Sport24. Płynął czas, Frankę zastąpili młodsi, obrotniejsi, lepiej obeznani z potrzebami współczesnego widza, i nagle okazało się, że jest już niepotrzebna. Stacja, do której przyszła na praktyki po drugim roku polonistyki na UAM i w której zadomowiła się na dobre, po kilkunastu latach podziękowała jej za współpracę. Damian, młodszy od niej o trzy lata nowy szef Sport24 nie powiedział tego, ale między wierszami usłyszała: „W dobrym momencie przytrafiły ci się te przypadki, i tak mieliśmy cię zwolnić. Jesteś za stara. Za brzydka”. Bo przecież Franka po ciąży straciła talię osy, zmieniła się jej twarz i już nie tylko kurze łapki od ciągłych uśmiechów trzeba było tuszować w charakteryzatorni, ale zużywać tonę podkładu i pudru na przykrycie jej zmarszczek. Prawie czterdzieści lat to nie ten wiek, żeby kobieta mogła się pokazywać w telewizji. Zwłaszcza przy okazji sportu, który oglądają przeważnie mężczyźni, spragnieni jędrnych kobiecych ciał i pięknych twarzy bez skazy. Znalazły się młodsze na jej miejsce, młodsze, ładniejsze i wcale nieustępujące jej wiedzą o sporcie żużlowym. Co z tego, że nie znały anegdot sprzed lat? Przecież od retro ciekawostek Sport24 miał byłych zawodników i trenerów.

Niewesołe myśli wcale nie rozbudziły Franki. Rozdrapywanie ran, w domowym łóżku wywołujące bezsenność, tu popchnęło ją prosto w objęcia snu. Zdawała sobie sprawę, że się wyłącza, z głową zadartą do góry i nieładnie otwartymi ustami, lecz ciało już przestało słuchać. Nie mogła usnąć w jadącym do Gdańska busie ani na lotnisku Lecha Wałęsy. W samolocie tylko drzemała. A teraz ponad czterdzieści godzin na nogach mściło się, jeden po drugim odłączając jej organy i zmysły, aż w końcu został tylko słuch, wyłapujący gwar restauracji. Przestał jej przeszkadzać wszechobecny smród papierosów, alkoholu i fastfoodowego jedzenia, obecność zagłębionej w przeglądaniu internetu współtowarzyszki niedoli, kurz oblepiający jej własne ciało…

Być może przespałaby na tej kanapie i bus na lotnisko Skavsta, i samolot powrotny, i nawet półfinał Ekstraligi. Ocknęła się dopiero na dźwięk głosu, i wcale nie głosu półznajomej dziewczyny imieniem Sigrid.

Ktoś mówił po polsku. Znała ten głos.

– …powinniśmy już jechać!

Oczy się otworzyły, usta zamknęły, głowa wróciła do właściwej pozycji. Franka drgnęła i odwróciła się w stronę wejścia, w którym stanęła czteroosobowa grupka.

– To se jedź w cholerę. – Najniższy z grupki, łysy chłopak w bluzie z kapturem, zrobił krok do przodu. Na jego plecach widniał numer 49: rok pierwszego mistrzostwa Unii Leszno. – Ja przed odjazdem zamierzam się nażreć. Nie dałeś nam pić na twoją cześć, to daj chociaż zjeść hamburgera.

– Jak chcesz. – Jego towarzysz, blondyn o surowej aparycji, w skórzanej kurtce narzuconej na białą koszulę, wzruszył ramionami. – Najesz się tego świństwa, Paweł, to będzie ci jutro niedobrze i punktów nie zrobisz.

– Cinek, naiwniaku – do dyskusji wmieszał się trzeci jegomość, wysoki, cherlawy brunet z zakrzywionym nosem i przekrzywioną czapeczką na głowie – ty pamiętasz, jak Pawełek na kacu zaiwaniał rok temu na drużynówce? Też mu było niedobrze…

Cała czwórka weszła jednak do środka i grzecznie ustawiła się w długiej jak na tę porę kolejce. Franka patrzyła to na nich, kwiat polskiego (i nie tylko) żużla, to na pijaków w barwach narodowych, którzy byli tak pijani, że nie zauważyli nawet, iż do fast foodu weszli ich idole.

– Ty pamiętasz drużynówkę rok temu, Kamil? – zdziwił się ostatni z chłopaków, prawie tak wysoki jak brunet, o nieco bardziej wschodniej urodzie i w dżinsowej kurtce, w której na pewno nie było mu ciepło tej nocy. Jego głos Franka rozpoznałaby i bez patrzenia, bo zaciągał w bardzo charakterystyczny sposób.

– Ty to byś pewnie wolał zapomnieć – zaśmiał się łysy i dodał: – Tej, panowie, który dziś tak ładnie śmigał po szwedzku? Marcin, dawaj, zamawiaj, może dostaniesz zniżkę dla zwycięzcy turnieju.

Pijacy w barwach narodowych patrzyli na grupę nieprzytomnymi oczami, ale chyba nadal nie skojarzyli, że jednego z tych chłopaków, Marcina Jodłę, kilka godzin temu entuzjastycznie oklaskiwali na stadionie. Jodła zaś, zdecydowany lider klasyfikacji generalnej Indywidualnych Mistrzostw Świata na żużlu, poszedł bajerować szwedzką obsługę. Uwadze Franki nie umknął fakt, że nawet nie zapytał kolegów, co im zamówić. Jodła uchodził za egoistę i samotnika, który na torze nie miewa przyjaciół, ale gdy zdarzał mu się dobry dzień, był tak samo sympatycznym chłopakiem jak cała reszta słowiańskiego towarzystwa.

– Pewnie, że bym wolał – pociągnął temat jedyny Rosjanin w tym towarzystwie, siadając na jedynym wolnym miejscu, obok smutnego rastamana wpatrzonego w punkt gdzieś na przeciwległej ścianie. – Wyście wygrali, a ja jeszcze się nasłuchałem, że załatwiłem sobie miejsce w reprezentacji przez łóżko.

Łysy Paweł i wysoki Kamil zgodnie wybałuszyli oczy. Marcin zajęty był mamrotaniem czegoś prawdopodobnie po szwedzku. France, która nie bez kozery przez półtorej dekady uchodziła za najlepiej poinformowaną w żużlowych plotkach kobietę w Polsce, senność odeszła jak ręką odjął.

– Przespałeś się z sędzią i liczyłeś na chody? – zdumiał się Kamil.

– Macie jakąś ukrytą menedżerkę? – zasugerował Paweł.

– A może zaliczyłeś żonę menedżera?

Rosjanin zaśmiał się nieco zbyt głośno, wyrywając z apatii rastamana i połowę pijaków w barwach.

1 2 3 … 6 »

Komentarze

30 III 2020 09:16:36

Ładne. Nieoczywiste.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »