Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Fulińska
‹Auto da fe›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Fulińska
Tytuł	Auto da fe
Opis	Naukowo i hobbystycznie zajmuje się historią i kulturą XVIII i XIX w., ale nie przepada za „typowym wiktorianizmem”. Debiutowała opowiadaniem „Kobieta, która słyszała smoki” w tomie „Dragoneza” Fantazmatów, w tym roku w różnych miejscach ukaże się jeszcze kilka różnych opowiadań, a w przygotowaniu autorski zbiór historyjek kryminalno-fantastycznych, osadzonych w nieco alternatywnej dziewiętnastowiecznej Francji. Współautorka powieści dla młodzieży pt. „Mysia Wieża” (2019), w najbliższych planach ma także wydanie powieści przygodowo-fantastycznej dziejącej się w czasach napoleońskich. Niepoprawna wielbicielka samochodowych włóczęg po Europie śladami historii i archeologii, targów staroci, wszelkiej fantastyki oraz opery.
Gatunek	fantasy

Auto da fe

Agnieszka Fulińska

1 2 3 … 5 »

Nie potrafił jej pomóc. Gdyby gorączka złapała ją kilka lat później, wyleczyłby ją, tak jak uzdrowił ranną lisicę w lesie, jak leczył własne rany, kiedy błąkał się na pograniczu szkocko-angielskim, nie wiedząc, dokąd się udać.

Agnieszka Fulińska

Auto da fe

Agnieszka Fulińska
‹Auto da fe›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Fulińska
Tytuł	Auto da fe
Opis	Naukowo i hobbystycznie zajmuje się historią i kulturą XVIII i XIX w., ale nie przepada za „typowym wiktorianizmem”. Debiutowała opowiadaniem „Kobieta, która słyszała smoki” w tomie „Dragoneza” Fantazmatów, w tym roku w różnych miejscach ukaże się jeszcze kilka różnych opowiadań, a w przygotowaniu autorski zbiór historyjek kryminalno-fantastycznych, osadzonych w nieco alternatywnej dziewiętnastowiecznej Francji. Współautorka powieści dla młodzieży pt. „Mysia Wieża” (2019), w najbliższych planach ma także wydanie powieści przygodowo-fantastycznej dziejącej się w czasach napoleońskich. Niepoprawna wielbicielka samochodowych włóczęg po Europie śladami historii i archeologii, targów staroci, wszelkiej fantastyki oraz opery.
Gatunek	fantasy

Przyglądał się stosowi z zainteresowaniem, miało ono jednak niewiele wspólnego z żądzą rozrywki. Szturchnął łokciem stojącego obok mężczyznę w lekko wyszarzałym kupieckim kubraku.

– Czyja to kaźń? – spytał, starając się nie zdradzić cudzoziemskiego akcentu.

– Chybaście nietutejszy, że nie wiecie – odpowiedział tamten, obrzucając rozmówcę zdawkowym spojrzeniem.

– Jestem wędrownym bakałarzem.

– A toście, mości bakałarzu, dobrze trafili. Nie byle kogo kaźń zobaczymy, ale czarownika, co mury wszechnicy naszej kunsztem diabelskim splugawił. – Rozmówca wyraźnie silił się na wyszukany język.

Ten, który nazwał się bakałarzem, nic nie odpowiedział, tylko wybałuszył oczy. Kupiec roześmiał się.

– Nie ma się czego bać, panie uczony, święci bracia zabezpieczyli łajdaka, że czaru rzucić nie zdoła. Po tym jak tamta wiedźma rok temu alkada zaczarowała, bardzo się zrobili ostrożni… – dodał, gubiąc nieco z wcześniejszej afektacji.

– Urok rzuciła?

– Ano – wtrącił się chrapliwym głosem wsparty na kuli żebrak. – Słuchy chodzą, że alkad jednej nocy spokojnej potem nie miał. Pewnie o wiedźmie śnił, bo ładna bestyjka była. – Staruch oblizał się lubieżnie.

– I taka z niej wiedźma – rzucił trzeci, nieco młodszy od tamtych, w zawadiacko zarzuconej na ramię czarnej pelerynie – co pod spódnicą swe czary odprawia. Nie lubią takich braciszkowie, oj nie lubią – zaśmiał się pod nosem.

– Albo i za bardzo lubią – zarechotał stary.

– Nie należy takich pogłosek rozpowiadać – skarcił młodzieńca kupiec, spluwając ku nędzarzowi. – Wierz mi, señor. Wiedźma… to wiedźma.

Człowiek, który nazwał się bakałarzem, nie słuchał. Patrzył ku wylotowi ulicy, skąd dobiegał turkot kół drabiniastego wozu. Chwilę później uniósł się na palce, żeby zajrzeć w oczy przykutego do drewnianego pieńka skazańca. W zwyczajne, półprzytomne oczy przerażonego człowieka.

Mimo zmęczenia, mimo śmiertelnego zmęczenia życiem, wciąż nie był pewny, czy jest gotów zamienić się z nim miejscami. Nie wiedział, wciąż nie wiedział, czy głos, który słyszał we śnie, był prawdą, czy tylko czczym omamem udręczonej duszy.

Non necat…

Słyszał to, ilekroć patrzył w płomienie.

Nie zabija…

Powoli wycofał się z placu i przysiadł w zaułku. Strach jak zawsze okazał się silniejszy. Po tylu latach ludzki strach był nadal silniejszy.

• • •

Zdawało się, że całe miasto płonie. Ludzie tratowali się wśród zamętu i szczęku broni, zwycięskie wojska wyrzynały resztki heretyków.

Widział, jak biegła wąską uliczką wiodącą ku katedrze. Dlaczego nie ucieka z miasta, myślał, dlaczego biegnie tam, gdzie żołdacy czekają na takie jak ona? Wtedy zobaczył jej wzrok, w którym wypalił się fanatyzm, a pozostał tylko zwierzęcy lęk. Trzeba ją zatrzymać, pociągnąć w stronę bezpieczniejszej części miasta…

Wyciągnął rękę, usiłując przypomnieć sobie jej imię. Ale ona tylko zaśmiała się jak obłąkana i chwilę później znikła za rogiem. Rozejrzał się po pustym zaułku i trzymając się blisko murów, przekradł się do domu drukarza, u którego mieszkał przez ostatni rok. Zajrzał do kantorka i zabrał kilka sztuk srebra. Starał się nie zastanawiać nad losem gospodarza, który zginął zapewne podczas beznadziejnej obrony miasta, zanim jeszcze żołdactwo zalało ulice świętego Münster, Nowej Jeruzalem. A może uciekł. W każdym razie na pewno tu nie wróci.

Po zmroku przekradł się ku sekretnemu przejściu w murach, odsunął kamień i przecisnął się przez ciasny otwór. Przebiegł kilka kroków i odnalazł ścieżkę wiodącą w dół, ku otaczającym gościniec zagajnikom.

Podnóże góry, na której zbudowano miasto, oświetlone było ogniami straży cesarskich. Usłyszał krakanie i podniósł głowę. Zaniepokojone obecnością żywego człowieka ptaszysko przyglądało mu się z ramienia jednej z wielu ustawionych naprędce szubienic, na której kołysał się niewyraźny jasny kształt. Zza chmury wychynął na chwilę księżyc, zalewając okolicę bladym, nieprzyjaznym światłem.

Odwrócił wzrok. W niewyraźnym kształcie rozpoznał tamtą dziewczynę, a nagłe przypomnienie sobie, że miała na imię Elsa i była córką szewca, zabolało bardziej niż ten upiorny widok.

• • •

– Cóż to, mości bakałarzu, kaźń nie przypadła wam do gustu? – Nad nim stał ten sam elokwentny kupiec, którego zaczepił na placu. – Ech, żałujcie, żeście tak słabego ducha, bo było na co popatrzeć.

Podniósł zamglony wzrok. To nie Münster, jestem w Salamance. Właśnie zamęczono nieszczęśnika, który nie miał pojęcia o czarach.

– A gdybym powiedział inkwizytorowi, że jestem czarownikiem? – zwrócił się do kupca zmęczonym głosem.

– Chyba żeście ze słabości zmysły postradali – odpowiedział tamten cicho, przeżegnał się ukradkiem i oddalił się szybkim krokiem, mrucząc coś pod nosem.

Rozmowy już od jakiegoś czasu stawały się coraz trudniejsze, bo o czym rozmawiać z przypadkowo napotykanymi ludźmi, których życie zamykało się w jednym mieście i kilkudziesięciu latach? Jak opowiedzieć im o tych, którzy dawno umarli, o ukochanej, której rysy zacierały się w pamięci, mimo że wciąż widział blask jej oczu?

Znalazł położony na uboczu zajazd, zapłacił za kilka nocy w osobnej izbie, po czym usiadł w ciemnym kącie sali. Ledwie chudy jak szczapa chłopak zdążył postawić przed nim dzban i kubek, do stołu podeszło dwóch mężczyzn w czarnych pelerynach, spod których wystawały białe kryzy.

– Pozwolisz, señor, że się przysiądziemy – odezwał się młodszy z nich. – Tłoczno tu, nie ma gdzie w spokoju się posilić.

– Jak zawsze, gdy kogoś odeślą na sąd boży – powiedział drugi. – Pospólstwo musi się potem przez całą noc zabawiać. Wy szlachcic, skoro trzymacie się z dala od tłuszczy?

– Szlachcic – skłamał – ale rodzina niezamożna, więc poszedłem w bakałarze.

Tamten skrzywił się nieznacznie, ale obaj wraz z towarzyszem usiedli.

– Pragniesz, señor, dostać posadę na naszym uniwersytecie? – spytał Hiszpan, gdy sługa pojawił się z kolejnym dzbanem wina.

– Szukam spokoju – odpowiedział.

– To źle trafiłeś – roześmiał się młodszy. – Oszaleli zupełnie, tygodnia nie masz, żeby kogoś nie posłali na stos.

Starszy rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie i napełnił szklanki winem. Chudzielec przyniósł wielki półmisek z dymiącą paellą.

– Poczęstuj się, señor – zachęcił młodzieniec. – Jesteś zapewne niebogaty, jak to wędrowni uczeni, a tego starczy dla trzech.

Skinął głową w podzięce. Nawet sobie nie wyobrażasz, kawalerze, z jaką łatwością mógłbym mieć większe bogactwa niż ty, pomyślał z goryczą.

– Niewiele mówisz, seńor, ale wydaje się, że pochodzisz z północnych krajów – zauważył Hiszpan.

Może to szpiedzy, przemknęło mu przez myśl. Co mi tam. Może tak byłoby lepiej.

– Z Niderlandów. – Nie było to całkowite kłamstwo: spędził tam nie tak dawno kilkanaście lat. – Jestem poddanym hiszpańskiego króla.

– Z Niderlandów? – rozpromienił się ten młodszy. – Urodziłem się i wychowałem we Flandrii, niedawno dopiero wyjechałem…

Przeklął swą nieuwagę, przez którą umknął mu północny akcent młodzieńca. Pamięć wydarzeń sprzed raptem kilkudziesięciu lat podsunęła mu wspomnienie hiszpańskiej furii, oblężenie Antwerpii, lazarety oraz ulice pełne rannych i umierających, których cierpieniu nie mógł ulżyć, ponieważ było ich zbyt wielu.

– Uważaj – skarcił tymczasem towarzysza starszy szlachcic. – Różni tam u was mieszkają, może to heretyk?

– Ejże, jaki heretyk zapuszczałby się na ziemie hiszpańskie – odparł niedbale młodzieniec. – Psy pańskie natychmiast takiego na postronek wezmą.

– Nie trzeba o tym głośno mówić. – Starszy szlachcic rozejrzał się trwożnie dookoła, ale żaden z nieźle już podpitych mieszczan nie zwracał na nich uwagi. – Ani ze świętego trybunału żartów nieprzystojnych sobie stroić.

Przez chwilę jedli i pili w milczeniu.

– Jak święty trybunał znajduje heretyków i czarowników?

Hiszpan wzdrygnął się.

– Ponoć wystarczy byle donos, ale ja tam wolę wierzyć, że mają dokładniejsze sposoby. – Postawił wyraźną kropkę na końcu zdania.

– A gdyby pójść i oznajmić, że jest się czarownikiem? – Jakby nie zauważył, że żaden z jego towarzyszy nie ma ochoty ciągnąć tej rozmowy.

– Widać, żeś uczony, señor, bo tylko w uczonej głowie może powstać taka myśl. Tylko głupi napraszałby się sam trybunałowi.

Tak, tylko głupi, pomyślał.

• • •

1 2 3 … 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »