Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Bartek Szumowski
‹Sörensen›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Bartek Szumowski
Tytuł	Sörensen
Opis	Rocznik 1976. Pisze od liceum, kiedy stworzył artzina „Brytan Od Nowa”, gdzie publikował prozę i poezję swoją oraz swoich znajomych. Był cieciem, rozklejaczem plakatów, nauczycielem, a nawet pracował przy produkcji lodów. Przez większą część życia dziennikarz i redaktor w prasie, a także wydawnictwach. Wydał dwa autorskie zbiory opowiadań i Siedlecką Antologię Młodej Prozy „OD NOWA”. Od dwóch lat jeden z trzech współautorów internetowej opowieści w odcinkach „Pięć Tysięcy Znaków”.
Gatunek	groza / horror

Sörensen

Bartek Szumowski

1 2 3 »

A dla mnie to definicja życia. Tysiące poranków, kiedy powtarzamy sobie, że tym razem musi być dobrze. Setki przedmiotów, które teraz na pewno będą warte wydanych na nie pieniędzy. Książkowe ścierwo, które wystarczyło zareklamować jako literackie odkrycie, a je kupiliśmy. Pracodawcy, którzy mają nie wyjść na tych, co widzą w podwładnych niewolników, i pracownicy, którzy przecież nie mogą być przygłupami od A do Z. Przyjaźnie zawiązywane, bo niemożliwe, żeby wszyscy okazywali się na końcu egoistycznymi sukinsynami. Miłości, gdzie przy każdej powtarzamy, że jest pierwsza i prawdziwa. I tak w kółko i w kółko.

Bartek Szumowski

Sörensen

Bartek Szumowski
‹Sörensen›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Bartek Szumowski
Tytuł	Sörensen
Opis	Rocznik 1976. Pisze od liceum, kiedy stworzył artzina „Brytan Od Nowa”, gdzie publikował prozę i poezję swoją oraz swoich znajomych. Był cieciem, rozklejaczem plakatów, nauczycielem, a nawet pracował przy produkcji lodów. Przez większą część życia dziennikarz i redaktor w prasie, a także wydawnictwach. Wydał dwa autorskie zbiory opowiadań i Siedlecką Antologię Młodej Prozy „OD NOWA”. Od dwóch lat jeden z trzech współautorów internetowej opowieści w odcinkach „Pięć Tysięcy Znaków”.
Gatunek	groza / horror

Nie uczyniłeś mnie ślepym
Dzięki Ci za to Panie

– myśli z przyzwyczajenia Karolina, przecierając dłonią oczy i ziewając. Boli ją kark, a gdzieś pod czaszką swoje rychłe przybycie zapowiada migrena.

Nie uczyniłeś mnie garbatym
Dzięki Ci za to Panie

– podpowiada jej pamięć magistra polonistyki.

W pokoju jest pusto, jak zwykle w redakcji gazety lokalnej w późne popołudnie. Karolina siedzi przy wysłużonym biurku z dużym monitorem i klawiaturą o powycieranych klawiszach.

Na blacie panuje, mówiąc najkrócej, pierdolnik. Po lewej list od czytelnika, oczywiście, takiego po sześćdziesiątce. Dziś tylko oni mają czas na gryzmolenie żalów do świata na papierze – młodsi też w miarę chętnie wylewają swoje pretensje, ale już raczej w mailach. Temat obywatelskiego donosu, tym razem skreślonego małymi wąskimi literami, klasyczny: kiepska droga i brak chodnika. Świat się zmienia, telewizory chudną, telefony komórkowe mają parametry wczorajszych komputerów, a czytelnicy gazet utyskują wciąż na to samo – przychodzi na myśl Karolinie, nim przypomni sobie kolejny fragment wiersza.

Nie uczyniłeś mnie dziecięciem alkoholika
Dzięki Ci za to Panie

Na biurku, za listem, leży wysłużony redakcyjny dyktafon, a obok – liczący kilkanaście lat aparat fotograficzny. Zza niego wygląda zwinięte w kulkę opakowanie po wafelku w czekoladzie. Garść długopisów, zwykle o wypisanych wkładach, rozsypała się po karteczkach z chaotycznymi notatkami, wykonanymi podczas rozmów. Na wierzchu koperta z banku, w której rogu Karolina napisała dziś: „Burmistrz – zadzwonić wtorek 17-a”. Nie pamięta już jednak, czego dotyczy większość pozostałych notatek, choćby ta z wielgachnym i podkreślonym podwójnie: „NIE MOŻE”.

Nie uczyniłeś mnie wodogłowcem
Dzięki Ci za to Panie

Wie za to, że na biurku Konrada podobny rozgardiasz nie panował nigdy. Wystarczy rzut oka w stronę przeciwległej ściany, tej obok pokoju, gdzie dziennikarze, w zależności od okoliczności, przyjmują gości lub jedzą drugie śniadania. Sterylny wręcz porządek, żadnego zbędnego szpargału, który mógłby sugerować, że w tej branży pracują sami bałaganiarze. To biurko eksponat, ideał, do którego można zmierzać, ale nie uda się go nigdy osiągnąć.

W głowie Karoliny odzywa się kolejny zapamiętany lata temu fragment poezji.

Nie uczyniłeś mnie jąkałą kuternogą karłem epileptykiem
hermafrodytą koniem mchem ani niczym z fauny i flory

A może to wina samej Karoliny i szczęścia, którego los jej poskąpił? Może innym dziennikarzom udaje się nie wyjść na specjalistów od zamieniania biurka w chlew, bo ich praca wygląda inaczej?

Weźmy ten dzień. Na początek spisywanie tych kilku nagrań, którymi nie mogła się zająć w domu, bo inne teksty były „na wczoraj”. Oczywiście, rzecz dałoby się skończyć w godzinę czy dwie, ale dziś to jej przypadła rola zderzaka między tą częścią czytelników, którym nie wystarczają gniewne listy, a redakcją. Kto był pierwszy? A, kobieta żądająca sprostowania artykułu sprzed pół roku, choć Karolina przez dziesięć minut nie wyłowiła z potoku gróźb, co tak naprawdę wymaga owego sprostowania. Było więc szukanie w archiwum właściwego numeru i właściwego materiału, co wymagało rozkładania gazet na biurku Karoliny. A wtedy okazało się, że redakcja niewiele ma do prostowania, gdyż oburzający fragment to cytat z bloga, o który pretensje można mieć tylko do blogera. Gdy niezadowolona pani opuszczała już redakcję, zadzwoniła kolejna, tym razem żaląca się na bublowate kozaki. Karolina, oczywiście, zapisywała na bieżąco wszystkie szczegóły niefortunnego zakupu, zaśmiecając blat przed sobą kolejną karteluszką. Wszystko po to, by na koniec usłyszeć: „Ja nie chcę artykułu. Pani ma ich nastraszyć, żeby mi oddali pieniądze”. Kolejny raz tego dnia zapragnęła kogoś ugryźć.

Po pełnych pretensji czytelnikach były polecenia, których zapomniano jej wydać wcześniej, i dopraszanie się u lokalnych polityków (w tym burmistrza z notatki na kopercie) o autoryzację wypowiedzi. Oraz pośpieszne przełykanie wafelka, bo nagrania wciąż czekały, o normalnym posiłku w pokoju obok nie mogło być więc mowy. A kiedy już mogła wrócić do spisywania, zajęło to więcej niż godzinę. Jak łatwo zgadnąć – przez zmęczenie, wkurzenie i tę powoli nadchodzącą migrenę.

Dzięki Ci za to Panie
Ale dlaczego uczyniłeś mnie dziennikarzem?

– myśli Karolina, parafrazując puentę „Modlitwy” Bursy. Czuje obrzydzenie do swojej pracy i dojmującą chęć wtulenia się w Konrada.

Wtedy do pustego pokoju wchodzi naczelny, za plecami zawsze nazywany Mariuszkiem. Jest jak zwykle w garniturze, ale wygląda na sprzedawcę odkurzaczy lub doradcę ubezpieczeniowego – kogoś, kto będzie ci wciskał swój produkt, choć wcale go nie potrzebujesz.

Mariuszek staje w progu i chwilę się zastanawia. Wydaje się, że nawet nie zauważył dziennikarki przy biurku z karteluszkami i papierkiem po słodkości.

– Pani Karolino, proszę do mnie – mówi jednak i wykonuje w tył zwrot, nie czekając na reakcję.

Gabinet naczelnego, zwłaszcza teraz, w półmroku zimowego popołudnia, jest pozbawiony wyrazu. Wygląda jak pokój, w którym, co prawda, stoi wiele mebli i przedmiotów, ale umieszczono je tam bez większego zastanowienia. Jakby ktoś wniósł to wszystko tutaj w drodze do właściwego miejsca przeznaczenia, postawił na chwilę, a potem porzucił.

Mimo to Mariuszek właśnie tu czuje się władcą w pełni absolutnym. Przy tym biurku i pod tym oknem niekompetencja oraz niezdecydowanie, dzięki którym zyskał w redakcji taki, a nie inny przydomek, zdają się go nie dotyczyć.

– Pani siądzie – mówi tonem, który na pewno uważa za władczy.

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

Karolina siada, opierając splecione nerwowo dłonie o biurko przed sobą. Głowa zaczyna ją boleć na dobre. Ból rozpalonym ostrzem wwierca się w przestrzeń za okiem i rozpycha się w głąb czaszki.

– Pani wie, że pani Rawacka odchodzi – bardziej stwierdza niż pyta Mariuszek, zupełnie nie zwracając uwagi na podwładną.

Tak, wiem, ty obślizgły fiucie. Rawacka postanowiła olać ciepłym moczem gazetę i przestać uszczęśliwiać ją pełnieniem w tym szmatławcu równie niezbędnej, co powszechnie lekceważonej, funkcji sekretarza redakcji. A ty na jej miejsce planujesz awansować jedną z moich tak zwanych koleżanek, od lat przekonanych, że są świetnymi dziennikarkami, bo przecież w szkole miały piątki z polskiego – pomyślałaby Karolina, gdyby nie czuła się tak zmęczona i przestraszona.

A w tej gazecie przestraszona czuje się bez przerwy. Nie, nie dlatego, że wisi nad nią realna groźba zwolnienia czy degradacji. To wina irracjonalnego przekonania, które zrosło się z Karoliną jak pasożyt, zatruwając jej myśli. Z tym strachem wygrywa chyba tylko niechęć do tego, co Karolina robi, pracując tutaj.

Naczelny przez dłuższą chwilę czeka na odpowiedź albo choćby przytaknięcie. Nie doczekawszy się, postanawia kontynuować, ale teraz już w sposób, który w tych okolicznościach może uchodzić za zbliżony do serdecznego.

– Pani Karolino… Ja się przyglądam pani pracy, pani wie – zaczyna Mariuszek, teraz już patrząc jej prosto w oczy. – Pani dobre pisze te teksty. I ludzie mówią, i dzwonią, że dobre. Ja też tak uważam – ciągnie, a w tym samym czasie przesuwa ręce na biurku w jej kierunku.

– Dziękuję – mówi dziennikarka, czując nagłą suchość w gardle. – Dziękuję, miło to słyszeć.

– No – oznajmia znów władczo przełożony Karoliny. Ale szybko wraca do nieszczerej przymilności. – I ja myślę, że coś z tym by trzeba było zrobić. Znaczy z tym, że pani Rawacka odchodzi i że pani dobrze pisze, prawda? No, bo jak to tak, marnować się z takim talentem? No, nie mam racji, pani Karolinko?

W Karolinie zaczyna kiełkować pomysł, żeby chociaż w myśli skrzywić się na obleśnie niedwuznaczne aluzje szefa. Nim jednak przestraszona część jej natury rozpocznie negocjacje z resztkami rozsądku, Mariuszek kładzie jedną ze swoich dłoni natarczywego sprzedawcy w okolicach palca serdecznego jej prawej dłoni. Tego z pierścionkiem, który dostała od Konrada.

– Pani Karolinko – powtarza niezrażony naczelny. – Mnie się wydaje tak… Jest problem, nie mam racji? Jest problem, no to trzeba rozwiązać ten problem. Ja tu za miastem taki domek mam – dodaje, a drugą ręką zatacza w powietrzu koło, jakby oznaczając strefę swoich wpływów. – Cicho, pani Karolinko, spokojnie… Łono, że tak powiem, natury. Pojedziemy, porozmawiamy, no przecież gazeta musi mieć sekretarza. Nie mam racji? Pani opowie o tych swoich… No… O, kompetencjach. Pani opowie, coś zjemy, może jakieś winko wypijemy. Ja, wie pani…

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »