Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Paweł Wolski
‹Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Wolski
Tytuł	Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!
Opis	Paweł Wolski (pseudonim literacki) – gdynianin urodzony w zamierzchłych latach 60. ubiegłego wieku. Absolwent Dziennikarstwa na UW, dziennikarz ekonomiczny, obecnie analityk. Ulubiony uprawiany rodzaj fantastyki – alterhistoria, dzięki czemu jego „Plan Basior” ukazał się w numerze 9/2019 „Nowej Fantastyki”, zaś „Tańczące w słońcu sosny” zdobyły jedną z nagród w konkursie „Trójkąt sudecki”. Pierwsze z cyklu kilkunastu odrębnych, a gotowych już opowiadań o nawigatorze Snuffie zdobyło wyróżnienie specjalne w konkursie na portalu NF i opublikowane zostało w Antologii NF „Fantastyczne Pióra 2018”. Drugie w kolejności – ukazuje się tu i teraz. Poza pracą, hobbystycznie, historyk pierwszej połowy XX wieku, tłumacz rosyjskiej poezji, wodniak, wędkarz, turysta górski.
Gatunek	humor / satyra, SF

Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!

Paweł Wolski

1 2 3 »

Na potrzeby zwiększonej grawitacji na HD 85512b naukowcy i farmerzy wypracowali miliardową populację nowych, trawożernych ras, muskularnych i niemal bezmózgich pięciotonowców na krótkich, silnych nogach. Poza rozlicznymi zaletami, miały jedną podstawową wadę: bez opamiętania żarły i rosły więc, no cóż… sami rozumiecie. Produkty ich przemiany materii trzeba było nieustannie z tej przemiłej planetki wywozić.

Paweł Wolski

Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!

Paweł Wolski
‹Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Wolski
Tytuł	Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!
Opis	Paweł Wolski (pseudonim literacki) – gdynianin urodzony w zamierzchłych latach 60. ubiegłego wieku. Absolwent Dziennikarstwa na UW, dziennikarz ekonomiczny, obecnie analityk. Ulubiony uprawiany rodzaj fantastyki – alterhistoria, dzięki czemu jego „Plan Basior” ukazał się w numerze 9/2019 „Nowej Fantastyki”, zaś „Tańczące w słońcu sosny” zdobyły jedną z nagród w konkursie „Trójkąt sudecki”. Pierwsze z cyklu kilkunastu odrębnych, a gotowych już opowiadań o nawigatorze Snuffie zdobyło wyróżnienie specjalne w konkursie na portalu NF i opublikowane zostało w Antologii NF „Fantastyczne Pióra 2018”. Drugie w kolejności – ukazuje się tu i teraz. Poza pracą, hobbystycznie, historyk pierwszej połowy XX wieku, tłumacz rosyjskiej poezji, wodniak, wędkarz, turysta górski.
Gatunek	humor / satyra, SF

Długo trwał pionierski okres żeglugi międzygwiezdnej, ale i na nas, kosmicznych starych wilków galaktycznych szlaków, też w końcu przyszła kryska. Wezwany przez zarząd spółki załatwiałem właśnie na Dejmosie jakieś papierowe zaległości, nie pamiętam już – odnowienie licencji, badania okresowe czy aktualizację polisy emerytalnej, kiedy na korytarzu wiodącym przez Dział Kadr Trzeciej Kompanii Transportowej dopadł mnie sam wiceprezes Smithy. Złapał mnie, jak to on tylko potrafi, żelaznym chwytem mocarnego łapska za łokieć i bezceremonialnie wciągnął do swego gabinetu. Takie przaśne nawyki zostały mu z przeszłości, gdy robił na Fobosie za dokera i szefa lokalnego związku zawodowego, dopóki z grupką kumpli nie zainwestował oszczędności życia, wspartych uciułanymi przez lata łapówkami od armatorów, w pierwszy kompanijny drobnicowiec międzygwiezdny, używany trzymilionowiec o wdzięcznym mianie „Chyża Surykatka”.

– Snuff, stary kumplu, świetnie cię widzieć, właź, mamy do pogadania – powiedział, gdy już wrzucił mnie do środka i zamknął drzwi. Rozejrzałem się: w głębokich skórzanych fotelach, dzierżąc w dłoniach szklanice z czymś najwyraźniej wysokoprocentowym, siedzieli główny informatyk spółki, dyrektor HR oraz sam prezes Vranec. Patrzyli na mnie, jak to oni: zimnym taksującym wzrokiem. I wcale mi się to nie podobało. Tym bardziej, że Smithy nawet nie zaproponował mi drinka.

– Co, podwyżka? – spytałem, nie licząc, rzecz jasna, na pozytywną odpowiedź. Na rynku bowiem źle się działo: wchodziły do użytku coraz większe statki, a załogi malały. Dziś nawet drudzy nawigatorzy nie mieli żadnej pewności zatrudnienia, a trzeci od dawna wracali na swoje planety. Na bezterminowe bezpłatne urlopy.

– A do tego awans – ku memu najwyższemu zaskoczeniu odpalił radośnie Smithy – obejmujesz za miesiąc „Susła C”, pierwszego w Kompanii stumilionowca. Nowiuśki, wprost ze stoczni na Io. Cieszysz się, komandorze? – I, jak pozostali szefowie, wbił we mnie te swoje chciwe cwane, korporacyjne oczka.

Taaa, chyba nie muszę wam mówić, jak ja się wtedy uradowałem. Jak purchawka pod obcasem. Jak szprotka w pysku dorsza. Mówię wam, noż po prostu mało nie pękłem z radości! Sęk w tym, że Susły C jeszcze nie zeszły z holoekranów projektantów, a już doprowadziły do generalnego, nieudanego niestety, strajku międzygwiezdnej żeglugi. Dlaczego? Prosta sprawa: zaplanowano je jako pierwsze w Galaktyce bezzałogowce. Ściślej – masowce z ludzkim kapitanem. Wyłącznie. Zamiast żywej załogi, złożonej standardowo z nawigatorów, mechaników, pokładowego sztauera, oficera od kalibrowania Ajki, na Suśle C żywy miał być jedynie dowódca, a i tak przez większość trasy uśpiony w anabiozerze. Sprawujący tym samym niemal czysto nominalny nadzór nad człekokształtnymi robotami, kierowanymi przez swe własne wyspecjalizowane AI. Skutecznie, efektywnie lecz przede wszystkim – TANIO! Dla armatorów wielokrotnie taniej, niż w przypadku w pełni ludzkich załóg. Nazwano to, oczywiście, wielce poprawnie i neutralnie – optymalizacją kosztów osobowych. Jak to w korporacjach. Człowiek w roli dowódcy musiał na razie pozostać, przynajmniej do czasu zmiany przepisów. Inaczej poważny międzygwiezdny fracht zdechłby szybko pod ciężarem wyśrubowanych dodatkowych stawek asekuracyjnych, międzyukładowa wymiana handlowa skurczyłaby się do poziomu sprzed rewolucji energetycznej i wynalezienia taniego napędu nadświetlnego, a Galaktykę ogarnęłyby mroki gospodarczego kryzysu.

Wiem, co sobie o mnie teraz pomyślicie – cholerny łamistrajk! Ale, zrozumcie, choć wcale nie uśmiechało mi się paskudne, przyznaję, bo wbrew interesowi własnego środowiska, torowanie nowych dróg dla w pełni automatycznej żeglugi międzygwiezdnej, bo zdawałem sobie sprawę, że jeśli technologia się sprawdzi, to i na żywych kapitanów popyt spadnie wkrótce do zera, przynajmniej na Wielkim Transgalaktycznym, to jednak… Jednak nie miałem wtedy innego wyjścia. Naprawdę, uwierzcie. Drugi rozwód puścił mnie z torbami, a świeżo spłacony dom na zielonym terraformowanym Marsie przepadł, zagarnięty przez pazerną harpię, udającą przez siedem lat wierną i czułą partnerkę.

Na żonę kosmomarynarza to ona się nie nadawała. Nie dość, że na pokłady kolejnych jednostek musiałem wchodzić bokiem, żeby porożem włazów nie porysować, to oszczędności dwudziestu lat służby poszły się bujać, jej adwokaci zostawili mnie w skarpetkach i z gigantycznymi długami, a kapsułowe hotele w bazach przeładunkowych na Szlaku, podczas coraz dłuższych przerw w zaokrętowaniu, wysysały ze mnie każdego wolnego kredyta.

Zgadliście: zgodziłem się. Cóż miałem robić? Kompanijna wierchuszka doskonale wiedziała, którzy z ich nawigatorów i komandorów są aktualnie szczególnie podatni na propozycje nie do odrzucenia. Doskonale rozumiałem, że faceci w głębokich fotelach tylko czekali na odmowę, żeby wywalić mnie na pysk, jak każdego ze strajkujących, a za drzwiami z niecierpliwością czekali kolejni kandydaci, bardziej podatni na zachęty Smithy’ego. Mnie zaś, po ostatecznym przyziemieniu, pozostawałaby dożywotnia rola pariasa. Z papierami drugiego nawigatora w najlepszym przypadku załapałbym się na dochodzącego instruktora w jakiejś peryferyjnej dziecięcej szkółce pilotażu. Za grosze i w nadgodzinach. Z komornikiem wysysającym ze mnie wszystkie soki. A tak, egzekucja ulegała odroczeniu o parę lat standardowych. Może nawet i o dekadę? Trochę to przecież potrwa, zanim nowe Susły się upowszechnią, w międzyczasie pospłacam długi – tak sobie wtedy myślałem. Wyszczerzyłem więc zęby w udawanym entuzjazmie i powiedziałem to, na co oni wszyscy leniwie czekali. Słowo zmieniające dziewczynę w niewolnicę, młodzieńca w zatyranego płatnika, a niegdyś pełnego marzeń nawigatora galaktycznej Żeglugi Wielkiej w pokornego wykonawcę poleceń wielkich tego świata. Czyli łobuzów i jeszcze większych łobuzów. Nad którymi władzę dzierżą już wyłącznie coraz młodsze kochanki, modni trenerzy oraz najsprawniejsi w galaktyce chirurdzy plastyczni.

• • •

Przez kolejne trzy miesiące uczyłem się nowej „załogi”. Ona zaś – mnie. Z grubsza człekokształtne pałuby odznaczały się grubo ciosanym antropomorfizmem. Zaopatrzone w precyzyjne i silne manipulatory, między sobą różniły się kolorami węgloplastowych powłok: dwaj nawigatorzy byli granatowi, trzej mechanicy jasnoczerwoni, sztauer zielony, a cyberoficer żółty. Obiektywnie oceniając, byli nieludzko sprawni, hiperinteligentni (sztuczną inteligencją, rzecz jasna), szybcy, wydajni i trwali. Po serii testów na symulatorach, kiedy wycisnąłem z nich, ile tylko fabryka im dała, a mnie podpowiedziały wiedza, doświadczenie i wyobraźnia, zacząłem się z żalem przekonywać, że chyba rzeczywiście są nieuniknioną przyszłością mego nieszczęsnego fachu. Owszem, moi podopieczni mieli i słabe strony. Zwłaszcza ich, doprawdy, bezbronna naiwność chwytała za serce. Moje jednak, przyznam wam ze skruchą, zdążyło chyba stwardnieć, bo było na nią odporne. Dlatego tym staranniej szkoliłem indywidualnie wybranych członków zespołu, zwłaszcza cyberoficera. Oraz sztauera. Mieli doprawdy niesamowity potencjał. Spece z Kompanii nie przypuszczali nawet, jak wielki. I wiecie co? Bardzo dobrze!

Kompanijny informatyk powiedział mi, że te roboty, choć mało atrakcyjne wizualnie, ba! – wręcz toporne, są całkowicie nowatorskie. Ich AI, po raz pierwszy w historii tak zaawansowana w autonomicznie poruszających się mechanizmach, zapewniła im nawet samoświadomość, co sprawdzono już przy mnie w teście lustra, przed którym ułożono komplet kosmetyków, wyrobów jubilerskich i tym podobnych fidrygałek. Roboty z Susła C co do jednego najpierw oglądały się w zwierciadle z wyraźnym zaciekawieniem, i to z różnych stron, ewidentnie przy tym pozując, a następnie, jak jeden mąż, zaczęły się indywidualizować i upiększać. Przy czym makijaż za pomocą lakierów w sprayu stanowił zaledwie początek. Na przykład sztauer z miejsca nałożył sobie na „szyję” solidny pozłacany łańcuch, a na „przeguby” gustowne tytanowe bransolety. Cyberoficer – po dość długim przyglądaniu się swej jajowatej łysinie, przykleił na nią na stałe, bo klejem molekularnym, perukę z cienkich miedzianych drucików, dodatkowo włożył, wiszący na podparciu lustra, zielony kabacik, a do kompletu pomalował sobie na czerwono nogi. Od stóp po nabite siłownikami „łydki”, przez co wyglądał trochę jak XIX-wieczny dziedzic w butach do konnej jazdy. Dodatkowo ozdobił opatulone gustownym wdziankiem „ramiona” wyciętymi z aluminium pagonami. Zastanawiające, że poprzestał na stopniu majora.

Cyfrowi nawigatorzy popatrzyli na to z wyraźną zawiścią i poszli na całość: przynitowali sobie do tułowi po kilkanaście zegarków podłożonych pod lustrem przez badaczy – pierwszy z owej parki z przodu, a drugi, nie wiadomo dlaczego, na „plecach”. Natomiast cybermechanicy najpierw coś między sobą zerojedynkowo pomigotali, a następnie ubrali się w robocze ogrodniczki i poowijali nawzajem pasami oraz uchwytami podtrzymującymi podręczne narzędzia. Że niby jednakowo? Ależ skąd – pierwszy wybrał ogrodniczki czarne, drugi zielone, a trzeci tęczowe z dodatkowym wzmocnieniem z tyłu i gustownym serduszkiem na kieszonce zaanektowanej przy okazji damskiej torebki. Podobno zaprogramowano go tak w ramach zachowania urzędowego parytetu zatrudnienia, przeniesionego mechanicznie z ludzi na automaty.

1 2 3 »

Komentarze

11 VII 2021 18:42:02

Świetny styl pisania i te lemowskie klimaty! Muszę pamiętać, żeby za rok nominować do Zajdla.

19 VII 2021 15:50:01

Zajdel murowany.
PS-

Któż w końcu jest odpowiedzialny za załogę i jej doczynania, jak nie pierwszy po … CEO?

26 VII 2021 17:44:42

Dobre!!!

30 VIII 2021 18:50:36

Początek nastawił mnie jakoś nieufnie, ale niepotrzebnie, bo całość jest wyborna.

31 VIII 2021 10:42:13

Bardzo dziękuję Wam za lekturę i przychylny odbiór opowiadania. W pełni gotowych jest już 10 "Nawigatorów". Docelowo ma być 13.
Pozdrawiam serdecznie

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »