Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Bohdan Waszkiewicz
‹Części zamienne›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Bohdan Waszkiewicz
Tytuł	Części zamienne
Opis	Autor urodził się w drugiej połowie lipca w Kętrzynie. Zawodowo zajmuje się logistyką w drukarni, a hobbystycznie muzykowaniem oraz pisarstwem. Kilka jego opowiadań zostało opublikowanych na łamach periodyków literackich, a wkrótce ukaże się jego debiutancka powieść.
Gatunek	SF

Części zamienne

Bohdan Waszkiewicz

1 2 3 »

Na wybiegu dla lwów przebywał mój ulubiony kolega z pracy. Karmił z ręki ufnie podchodzące zwierzęta, coś cichutko do nich mówiąc i szczerząc w uśmiechu nienagannie białe zęby. Nawet pogłaskał po grzywie ogromnego samca, po czym z radością wręczył mu solidny kawał mięsa.

Bohdan Waszkiewicz

Części zamienne

Bohdan Waszkiewicz
‹Części zamienne›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Bohdan Waszkiewicz
Tytuł	Części zamienne
Opis	Autor urodził się w drugiej połowie lipca w Kętrzynie. Zawodowo zajmuje się logistyką w drukarni, a hobbystycznie muzykowaniem oraz pisarstwem. Kilka jego opowiadań zostało opublikowanych na łamach periodyków literackich, a wkrótce ukaże się jego debiutancka powieść.
Gatunek	SF

Wspięliśmy się po schodach do sali konferencyjnej, wiedząc, że spotkanie będzie dotyczyło nowego pracownika. Potem szybko zajęliśmy krzesła ustawione w równych rzędach.

– Oto nasz nowy kolega. – Menadżer, z racji niemałej otyłości nazywany przez nas Serdel, przedstawił stojącego obok niego mężczyznę. – Simon ma wieloletnie doświadczenie w branży magazynowej, więc powinien szybko się wdrożyć w szczegóły funkcjonowania firmy.

Od kilku dni widywaliśmy odwiedzających nasz magazyn potencjalnych nowozatrudnionych, niemniej ten wybór zaskoczył wszystkich. „Dziwna decyzja kierownictwa” – pomyślałem, zdając sobie sprawę z faktu, że inni sądzili podobnie, bo w firmie nie dało się narzekać na brak zajęcia i często zdarzały się miesiące, kiedy z trudem wyrabialiśmy się z robotą.

Simon Porcel stał przed nami w całej swojej okazałości. Mizernej okazałości. Na oko wyglądał na kogoś grubo po pięćdziesiątce i ważył nie więcej niż sześćdziesiąt pięć kilogramów. Biel jego włosów wręcz oślepiała, a pooraną zmarszczkami twarz rozjaśniał szeroki uśmiech. Ani trochę się nie przejął lustrującym wzrokiem trzydziestu ludzi.

– Nie da sobie rady – powiedział cicho Scott, pochylając się nad moim uchem. – Za dwa tygodnie się zwolni, zobaczysz.

Pokiwałem głową. Trudno się było nie zgodzić.

• • •

Nasze przypuszczenia wieszczące szybki koniec kariery Simona zupełnie się nie sprawdziły. Facet pracował za dwóch, a układanie ciężkiego towaru na paletach czy przenoszenie wcale nielekkich pakunków nie sprawiało mu większych trudności. Wszystkie systemy komputerowe ogarnął w okamgnieniu. Dość szybko też znalazł wspólny język z kierowcami, dla których czas spedycji miał ogromne znaczenie, a Porcel bez opieszałości wsiadał do wózka widłowego, po czym szybciutko załadowywał przyczepy. Do tego wszystkim pomagał, jeśli tylko zaszła taka potrzeba.

Generalnie był sympatyczną, pracowitą i pomocną osobą. Nie dało się go nie polubić.

– W porzo, Simon? – przywitałem się z nim na firmowym parkingu kilka minut przed rozpoczęciem pracy.

– Tak, w porządku – odpowiedział, dodając: – Miło porozmawiać z kimś z Londynu. Jakby nie było, jest nas tylko dwóch w firmie.

– Nie jesteś z Nottingham? – Zaskoczył mnie ten fakt. – Mówisz z tutejszym akcentem.

– Bo przyjechałem tutaj z rodzicami, kiedy miałem osiem lat. Ale urodziłem się Londynie – wyjaśnił. –Ty masz typowo londyński akcent. Długo tutaj mieszkasz?

– Pięć lat temu poznałem tutejszą dziewczynę. Przyjechałem do niej i tak już zostało.

Rozmawiając dotarliśmy do magazynu. A potem przez cały dzień gęby nam się nie zamykały. Dowiedziałem się, że mój rozmówca był sześćdziesięciopięciolatkiem, co mnie zdziwiło – obstawiałem nieco niższy wiek. Jego poprzednia firma splajtowała, stąd zatrudnienie u nas, i choć mógł ubiegać się o wcześniejszą emeryturę, zrezygnował z tej możliwości.

– A co niby miałbym robić? – zapytał rozbrajająco. – Lubię pracować, a przede wszystkim przebywać wśród ludzi.

Wspomniałem o moim muzykowaniu w metalowej kapeli, a on opowiedział o swojej grze w miejscowym folkowym zespole, z którym od czasu do czasu występował na festiwalach. Ponadto napomknął o uwielbianych przez niego wypadach rowerowych, a nawet okazało się…

– Do pracy rowerem?! – Aż mi pociemniało w oczach na samą myśl o takiej przejażdżce. – Przecież to dwanaście mil w jedną stronę!

– No niby tak, ale zajmuje mi to jakąś godzinę z kawałkiem, więc nie jest tak źle. – Zaśmiał się, widząc moje zdumienie. – I pedałuję tylko wtedy, kiedy nie pada, bo w deszcz to jednak wolę samochód.

Zatkało mnie. Facet, o trzy dekady starszy ode mnie, robił rowerkiem prawie czterdzieści kilometrów dziennie, a ja odpalałem samochód nawet wtedy, kiedy udawałem się do pobliskiego sklepu. „Kurczę, ale on musi mieć kondychę” – przemknęło mi przez myśl.

• • •

Obudziło nas ciepłe, lipcowe słońce. Biorąc pod uwagę pogodę w północnej Anglii, trzeba było łapać byka za rogi. Abbey postarała się o to, zanim zdążyłem nacieszyć się sobotnim wylegiwaniem w łóżku.

– Pojedźmy do zoo – szepnęła, drapiąc mnie po plecach. – No wstawaj, leniuchu.

Zanurzyłem się w błękicie jej oczu, a po chwili poczułem wilgotne ciepło na moich ustach. Kto w takiej sytuacji by się sprzeciwiał?

– Jasne. Ale najpierw szybki numerek.

I już po chwili stelaż naszego łóżka rytmicznie uderzał o ścianę. Szepty, jęki, pojedyncze słowa przybierały na sile, wybrzmiewając głośniej i głośniej. Aż wreszcie rozległ się krótki kobiecy krzyk.

• • •

Ilustracja: <a href='mailto:rafal.wokacz@gmail.com'>Rafał Wokacz</a>

Ilustracja: Rafał Wokacz

Ogrody zoologiczne nigdy nie wzbudzały we mnie entuzjazmu. Najchętniej wypuściłbym wszystkie zwierzaki na wolność i niechby sobie żyły do późnej starości, ciesząc się swobodą. Tylko, że zaraz potem wylądowałbym w więzieniu, a uciekinierzy zostaliby schwytani w pobliskim Sherwood lub odstrzeleni na ulicach miasta jako potencjalne zagrożenie. Ryzyko niewarte zachodu.

I tak spacerowaliśmy od małp do żyraf, od słoni do hipopotamów, aż wreszcie zatrzymaliśmy się w części z drapieżnymi kotami.

– No, nie wierzę… – wydukałem zaskoczony. – Przecież to Simon.

Pomachałem mu. Zdawszy sobie sprawę, że mnie nie zauważył, jeszcze raz zasygnalizowałem swoją obecność, lecz tym razem uczyniłem to wykrzykując jego imię. Spojrzał w moim kierunku. Pokazał uniesiony kciuk i zasugerował ruchem głowy, że zaraz opuści swoich podopiecznych.

Kiedy po kilku minutach zjawił się obok nas, przedstawiłem mu Abbey, po czym szybko postanowiłem zaspokoić swoją ciekawość:

– Co ty tutaj robisz?

– Jestem wolontariuszem i opiekuję się lwami. Lubię zwierzęta, więc taka praca sprawia mi przyjemność – wyjaśnił pokrótce, dodając ze śmiechem: – Choć ta w magazynie też jest w porządku.

Przez dłuższy czas opowiadał nam z nieukrywaną pasją o swoim weekendowym zajęciu. Do wolontariatu zgłosił się trzy miesiące wcześniej, a po zaliczeniu odpowiednich szkoleń dostał pod opiekę lwy. Szybko streścił, na czym polegała jego praca i zakończył wypowiedź stwierdzeniem, że w przyszłości chciałby również sprawować pieczę nad słoniami.

– Lubię je. To bardzo mądre stworzenia. – Jego oczy zalśniły z podziwu. – Ale słuchajcie, muszę już iść, obowiązki wzywają.

Pożegnaliśmy Simona i wróciliśmy na główny trakt zoo. Po krótkim marszu znaleźliśmy się przy pastwisku dla kóz. Abbey postanowiła podtuczyć zwierzęta zakupioną wcześniej karmą, a ja udałem się do toalety. Nie uszedłem daleko, gdy usłyszałem za sobą głos:

– Halo, przepraszam!

Zerknąłem za siebie i ujrzałem zbliżającego się mężczyznę. W nienagannie skrojonym garniturze sprawiał wrażenie ważnej persony.

– Dzień dobry, jestem menadżerem tego ośrodka. – Zatoczył ręką koło, niejako obrazując czym zarządzał.

– Dzień dobry – odpowiedziałem i natychmiast zacząłem szukać w głowie potencjalnych wykroczeń. Samochód? Zaparkowany zgodnie z przepisami. Śmieci? Nie, przecież wszystkie wylądowały w koszach. Abbey przekarmiła jakąś kozę? Bardzo możliwe.

– Zauważyłem, że rozmawiał pan z moim pracownikiem, Simonem – rozpoczął. – Czy mogę wiedzieć, skąd się znacie?

– Aaa, tak. – Poczułem ulgę, że żadna z kóz nie ucierpiała. – Pracujemy razem w Bertbooks.

– Doprawdy? To fantastycznie! I co pan sądzi o Simonie?

Pytanie wydało mi się nie na miejscu. Arogancja mojego rozmówcy aż waliła w pysk, niemniej jednak postanowiłem mu odpowiedzieć. Bez ceregieli wyłuszczyłem, że Porcel jest nie tylko bardzo dobrym pracownikiem, lecz również wspaniałym kolegą.

– Tak właśnie myślałem… – zrobił krótką pauzę, jakby zbierając się, by wyartykułować: – A jak długo pracujecie razem, jeśli to nie tajemnica?

– Za kilka dni upłynie miesiąc. – W moim głosie pojawiła się nutka irytacji. – A mogę wiedzieć, dlaczego pan o to pyta?

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Kształt duszy
Tomasz Jarząb

16 XII 2023

Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.

więcej »