• • •
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Paweł Wolski |
| Tytuł | Opowieści starego nawigatora: Miasto Słońca |
| Opis | Paweł Wolski (pseudonim literacki) – gdynianin urodzony w zamierzchłych latach 60. ubiegłego wieku. Absolwent dziennikarstwa na UW, dziennikarz ekonomiczny, obecnie analityk. Ulubiony uprawiany rodzaj fantastyki – alterhistoria, dzięki czemu jego „Plan Basior” ukazał się w numerze 9/2019 „Nowej Fantastyki”, zaś „Tańczące w słońcu sosny” zdobyły jedną z nagród w konkursie „Trójkąt sudecki”. Pierwsze z cyklu kilkunastu odrębnych, a gotowych już opowiadań o nawigatorze Snuffie zdobyło wyróżnienie specjalne w konkursie na portalu NF i opublikowane zostało w Antologii NF „Fantastyczne Pióra 2018”. Drugie w kolejności ukazało się w „Esensji” w lipcu 2021. Poza pracą, hobbystycznie, historyk pierwszej połowy XX wieku, tłumacz rosyjskiej poezji, wodniak, wędkarz, turysta górski. |
| Gatunek | humor / satyra, SF |
Opowieści starego nawigatora: Miasto SłońcaPaweł Wolski
Paweł WolskiOpowieści starego nawigatora: Miasto Słońca• • •  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady Weszliśmy na salę zaledwie kilka minut po czasie, bo oczywiście Ania w ostatniej chwili musiała zmienić pantofelki, mnie natomiast zapodział się gdzieś stetson, ściągnięty wprost z Austin w Teksasie. Gigantyczny hall wiodący ku centralnej auli Miasta Słońca był już pełen gości. Przechadzali się w strojach rzymskich senatorów, kusych kostiumach egzotycznych tancerek, a nawet w przebraniach zmieniających ich w obcoplanetnych Grzebieniastych, co w tym roku jawiło się szczytem karnawałowej mody. Wśród nich snuł się niczym postać z zupełnie innej baśni, jakiś solidnie już zmęczony rezydent Kolonii, wystrojony w uniform średniowiecznego halabardnika. Nieustannie zaczepiający autentycznym hartowanym orężem a to o kreacje pań, a to o zastawę, co rodziło wiele uciesznych qui pro quo… Kiedy weszliśmy, zwróciło się ku nam, moim zdaniem, stanowczo zbyt wiele par oczu. Ania odebrała to chyba podobnie, bo poczułem jej dłoń kurczowo zaciskającą się na moim ramieniu. – Nie bój się, mała – szepnąłem jej do ucha. – Będzie dobrze, chwilę pogwiazdorzymy, a oni zaraz zajmą się sobą. – Po co mi to było, rany boskie, Snuff, co mi odbiło z tym wyjazdem – rozpaczliwie wyjęczała w odpowiedzi, ale krótko, bo już ciągnął do nas korowód gospodarzy. Z przyklejonymi do ust uśmiechami zaczęliśmy więc witać tych znanych nam i tych dotychczas nie poznanych władców ludzkiego kawałka Kosmosu. Honory domu pełnił Informatyk Moore. Przyznam, że po którymś, wartym ileś tam bilionów kredytów nababie, paradującym z uczepioną go małżonką, obwieszoną fiołkowo-oranżowymi aleksandrytami ze skalistego księżyca czwartej planety Tau Wieloryba, wyłączyłem się nieco. Na szczęście część powitalna nie trwała długo i mogliśmy spokojnie zaszyć się w oddalonym kącie hallu, nieopodal niedużego szwedzkiego stołu. Z rzadka niepokoiły nas jedynie androidy roznoszące drinki. I tam właśnie dopadł nas zupełnie obcy mi człowieczek, przez którego wieczór ten do dziś wspominany jest ze zgrozą w każdej informacyjnej holosieci. – Szanowna pani Snuff, drogi panie Snuff! – Jeszcze nie całkiem do nas podbiegł, a już krzyczał. – No gdzież się państwo ukrywacie, przecież za chwilę będziecie otwierać Niespodziankę Wieczoru! Proszę, proszę za mną, pospieszmy się, wszyscy już się gromadzą!– I pociągnął nas za sobą niczym zasapany parowozik holujący kurzące się gdzieś na bocznicy wagoniki. No tak, zapomniałem, przecież w programie stało jak wół: goście honorowi, czyli my, mamy rozpocząć najbardziej oczekiwaną część każdego Wielkiego Balu: osobiście otworzyć opakowanie z Niespodzianką. Co roku inną, w tajemnicy kontraktowaną u najznakomitszych mistrzów rzemiosła i sztuk wszelakich przez samego Mistrza Pionu Miłości. Aktualnie był nim niejaki F.B. Acon, niestety, na razie nieobecny, bo witający na pobliskim lądowisku spóźnioną delegację rządu Federacji Galaktycznej. Niespodzianką raz okazywała się najsłynniejsza diva operowa, kiedy indziej wszechświatowy mistrz iluzji lub treser z rozchwytywanego w Sol cyrku, występujący z płucodysznym, czworonożnym, modyfikowanym genetycznie rekinem wielkości graviciężarówki. Zawsze jednak Niespodzianka jawiła się strzałem w samo sedno, czymś, co napełniało reprezentacyjny hall Kolonii emocjami i zachwytem, a miliardy widzów celebryckich holostacji – buzującą żółcią zawiści. Cóż było robić. Rozdając uśmiechy i, jak to się u nas na mostku mówi, krzepko dzierżąc wolanty, lekko już wstawieni, za to ciężko przestraszeni, podeszliśmy do podestu, na którym, osłonięte bogato zdobionym jedwabiem, stało to wyczekiwane COŚ, co za kilka sekund miało wywołać tradycyjny ryk solariańskiego entuzjazmu. Tym razem jednak, kiedy na dany mi przez cicerone znak ściągnąłem z Niespodzianki osłaniającą ją materię, jedynym, co rozbrzmiało pośród dwóch tysięcy zgromadzonych wokół rezydentów Kolonii, była absolutna cisza. Zasłona skrywała prosty czarny, pozbawiony oznaczeń, tłusto połyskujący prostopadłościenny kontener, mniej więcej trzymetrowej wysokości. Z jego szerszej ściany sterczała obrotowa rączka z sześciokątnym przyciskiem na szczycie. I nic więcej. Niespodzianka wyglądała konkretnie, żeby nie powiedzieć – groźnie. I jakoś nie przystawała mi ani do miejsca, ani otoczenia i okazji. Obszedłem prostopadłościan dookoła. Z czymś mi się kojarzył, ale że wypite drinki szumiały w głowie, nawet nie starałem się uruchamiać utrudzonej pamięci. Jakiekolwiek jednak było, skojarzenie nie wydawało się przyjemne. Czarna powierzchnia co pewien czas lekko się skrzyła, co wskazywało na trzymające ją w kupie pola siłowe. Coraz mniej mi się to podobało. Gościom chyba też, bo z kilku miejsc sali dały się słyszeć nerwowe śmiechy kobiet. Spojrzałem pytająco na krótkonogiego wodzireja. – Otwieraj pan – szepnął niespeszony. – Wszyscy czekają, przyleciało wprost z bazy na ziemskim Księżycu, tym samym statkiem, co delegaci Federacji… – Uruchomić? Na pewno? – Na pewno, na pewno. Sam F.B. Acon zamawiał, a ja wypełniałem listy przewozowe. – Uśmiechał się sztucznie, jak to czynią niższej rangi urzędnicy postawieni w sytuacji, która zaczyna ich przerastać. Nic dziwnego. Jego szefa wciąż nie było, rezydenci szemrali ze zniecierpliwieniem, zaplanowany starannie show rozjeżdżał się coraz bardziej z harmonogramem i oczekiwaniami publiczności. Nacisnąłem guzik. Nic. Powtórzyłem czynność. Bez efektu. Złapałem rączkę i lekko ją pociągnąłem. Coś jakby szczęknęło. Walnąłem w guzik ponownie. Zero reakcji. Przekręciłem uchwyt w prawo. Opór. Przekręciłem w lewo. Poszło, acz z trudem i ponownie nic się nie stało. Miałem już zrezygnować, ale wtedy coś mnie podkusiło i jeszcze raz wdusiłem uparty przycisk. Raz za razem trzykrotnie, bo trochę już zaczęło mnie to irytować. W rogach monolitu zamigotały pomarańczowe światła i mechaniczny głos z ukrytego wewnątrz głośnika wygłosił dokładnie trzy zdania. Pierwsze dwa z nich brzmiały niczym wyrok: „Sekwencja wybrana poprawnie. Aktywowano moduł automatycznego utylizatora OK-234a”. A ostatnie: „Start programu za dziewięćset sekund, proszę oddalić się na minimum osiemdziesiąt mil od miejsca aktywacji”. Na rozświetlonym, a dotychczas niewidocznym, panelu kontrolnym zaczęły migotać zmniejszające się liczby: 900, 899, 898, 897… I wtedy wreszcie przypomniałem sobie, gdzie dane mi było oglądać coś takiego: kiedy kończyłem sprzątać odcinek Wielkiego Szlaku, zapaskudzony przez rozsiane na skutek pierwszego w historii strajku robotów sto milionów ton krowiego guana. Po zwiezieniu całości na pobocze Szlaku i ustabilizowaniu w znacznej odległości od przelatujących gwiazdolotów, podleciała do niej Surykatka asenizatorów z najbliższego Węzła. Chwilę pogadaliśmy, chłopaki zdrowo się uśmiali z mojej roboty, a w końcu poprosili tylko, bym nieco odsunął statek od gigantycznego zwałowiska mrożonego obornika. Właśnie wtedy usłyszałem ten skrót: OK234a. Tak nazywał się kilkutonowy ładunek wysłany przez nich automatyczną sondą i pieczołowicie ulokowany wewnątrz kosmicznej megakupy. Robili to ostrożnie, bo, jak mi wyjaśnili, aktywowany już moduł potrafił niekiedy wyłączyć się (albo co gorsza – gwałtownie zastartować) samoczynnie, od lada wstrząsu. Następnie odpalili ustrojstwo. Po dokładnie piętnastu minutach krowi obornik zaczął się pomalutku zapadać do wewnątrz, niczym czarny monolit z przedpotopowej, absurdalnej ramoty o zbuntowanej Ajce. Najpierw nieśpiesznie, potem coraz szybciej. Po kolejnym kwadransie w miejscu stu milionów ton stabilizowanych polem siłowym nieczystości został jedynie rozpraszający się szybko obłok drobnego pyłu. Neutralizator potrafił łagodnie zmienić w rozmywający się w przestrzeni rój atomów dosłownie wszystko, co znalazło się w zaprogramowanym promieniu działania. Używany był więc do likwidowania potencjalnie kłopotliwych asteroid, niwelowania terenu pod kosmiczne budowy, do uprzątania odpadów, których nie opłacało się przewozić do stacji uzdatniania. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Opowieści starego nawigatora: Tylko nie z robotami!
— Paweł Wolski
