Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Anna Sikorska
‹Sin-ra›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Sikorska
Tytuł	Sin-ra
Opis	Anna Sikorska – Łodzianka szukająca swojego miejsca w Europie. Jej opowiadania ukazały się w „Fenixie Antologii”, „Marsie” oraz w zbiorach z serii „U nas za stodołą”, „Zapomniane sny” i „Rubieże rzeczywistości”. Zdobyła wyróżnienie w konkursie „Krajobrazy słowa”. Regularnie publikuje w „ForuM” MP, udziela się w projekcie Fantazmaty, tłumaczy opowiadania science-fiction. W wolnym czasie czyta, gotuje i zaklina rośliny w ogródku.
Gatunek	SF

Sin-ra

Anna Sikorska

1 2 3 4 »

Spróbowała odtworzyć w pamięci ich nieskładną wymianę zdań. Jej biedny, ranny symbiont nie mógł pomóc. Z zapamiętanych fragmentów wywnioskowała, że Gertrand pytał głównie o sin-ra. Wtedy złożyła to na karb ich obcości, faktu, że sami nie posiadali symbiontów, ale teraz…

Anna Sikorska

Sin-ra

Anna Sikorska
‹Sin-ra›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Anna Sikorska
Tytuł	Sin-ra
Opis	Anna Sikorska – Łodzianka szukająca swojego miejsca w Europie. Jej opowiadania ukazały się w „Fenixie Antologii”, „Marsie” oraz w zbiorach z serii „U nas za stodołą”, „Zapomniane sny” i „Rubieże rzeczywistości”. Zdobyła wyróżnienie w konkursie „Krajobrazy słowa”. Regularnie publikuje w „ForuM” MP, udziela się w projekcie Fantazmaty, tłumaczy opowiadania science-fiction. W wolnym czasie czyta, gotuje i zaklina rośliny w ogródku.
Gatunek	SF

Quarana stała na krawędzi klifu. Jej szatą targał wiatr. Poczucie winy wróciło, teraz silniejsze niż kiedykolwiek. Myśli towarzyszące jej od dekad, odsuwane skutecznie za dnia, dręczące nocami, były jedynym, co zostało z nią aż do końca. Zawiodła ich wszystkich. Zdradziła, choć nie celowo. Może po prostu została oszukana? Ale jak?! Przecież na taką ewentualność się przygotowywała przez długie lata. A gdy wyczekiwane nadeszło, zawiodła.

Wychyliła się, patrząc w dół. Daleko, niezmiernie daleko do skał i niespokojnego morza. A przecież wystarczy jeden krok i roztrzaska się o kamienie. Wtedy dojrzały już sin-ra uwolni się z jej ciała i odleci – pozbawiona rozumu, lekkomyślna, wolna jak ptak istota. Stworzenie, które być może będzie w stanie ocalić ich świat przed rzeczami tak ohydnymi, tak niewiarygodnie wykrzywionymi, że Ekkotli nie znali nawet słów, by je opisać.

Musi tylko zdobyć się na odwagę, by zrobić ten krok, by odkupić to, co uczyniła ponad pół życia temu. Już czas…

• • •

– Wychowano mnie w przekonaniu, że obcy powrócą. Nauczono ich języka i przekazano skąpą wiedzę, która pozostała po ich poprzedniej wizycie. Ostrzeżono, że ich podobieństwo do nas jest złudne, że to tylko wygląd. Zrobiono wszystko, bym godnie reprezentowała Ekkotli. Nie przygotowano mnie na jedno: całkowitą ciszę ze strony przybyszy.

Kobieta rozejrzała się wokół, jej wzrok prześlizgiwał się po twarzach oświetlonych blaskiem ogniska. Starzy, mądrzy wodzowie, zahartowani ciężką pracą rolnicy i młodzi, sprawni myśliwi, wszyscy ci, którzy odpowiadali za los wioski, siedzieli w kręgu wokół ognia, z uwagą słuchając jej słów. Ich sin-ra dzieliły tę samą obecność, wzmacniając przekaz, przeżywając emocje i wspomnienia symbionta Quarany. Nie zawsze tak było. Przed tragedią ignorowano ją, sierotę uczoną zbędnych bzdur. Potem… Zdecydowanie odsunęła wspomnienia z dzieciństwa i skupiła się na historii, którą do znudzenia opowiadała w setkach wiosek.

– Obcy pojawili się nagle, wychodząc z dziur w powietrzu – podjęła. – Poszłam do nich, a towarzyszyli mi Rener i Gerez, nasi najlepsi myśliwi…

• • •

Przybysze rozstawili na brzegu lasu dziwaczne, okrągłe, zielonkawe konstrukcje. Quarana i jej dwaj towarzysze przez dłuższy czas przyglądali się obozowi zza osłony krzewów. Dzielili ten sam niepokój i zdumienie. Obcych jakby tam nie było. Owszem, widzieli ich krzątających się przy zwierzętach czy przygotowujących strawę, słyszeli nawet ich śmiech i nawoływania, ale nie czuli nic, żadnej emocji, nawet śladu obecności.

– Uczono mnie, że tak z nimi jest – wyszeptała, by uspokoić mężczyzn. – Ale to jest… niewyobrażalne.

Przytaknęli w milczeniu.

– Miejsce wygląda spokojnie – zauważył Rener. – Idziemy do nich?

Quarana odetchnęła głęboko. Bała się nadchodzącego spotkania, bała się, że nie podoła zadaniu i że zniszczy jedyną szansę na porozumienie. Odpowiedzialność wobec wioski przygniatała ją. Gerez uścisnął jej ramię, dodając otuchy. Spojrzała na niego z wdzięcznością. Zawsze pomagał, nawet wtedy, gdy inni się z niej naigrawali.

– Chodźmy – zdecydowała.

Udali się w stronę obozu niespiesznym, ale zdecydowanym krokiem. Mieli misję do wypełnienia. Starszyzna wioski wysłała ich z zadaniem nawiązania kontaktu, zorientowania się, czego obcy szukają na ich terenie i czy mają coś, co przydałoby się Ekkotli. Podobno poprzednim razem doszło do wymiany dóbr, ale opowieści nie zawierały szczegółów. Gdyby i teraz przybysze zapragnęli handlu, ich trójka miała rozpocząć rozmowy.

Przyjęto ich życzliwie i gestami zaproszono do ogniska. Poczuli się jak wyczekiwani goście. Czy znajdowali się pod obserwacją, czy też takie zachowanie wynikało z historii o mieszkańcach tej okolicy krążących pośród obcych, nie wiedzieli. Quarana rozejrzała się wokół. Przy ognisku zasiadali przeważnie ludzie młodzi. Tych w średnim wieku mogła policzyć na palcach jednej dłoni, zaś starców nie było w ogóle. Czyżby przybyli tu tylko młodzi, czy też może dojrzalsi obozowali gdzie indziej?

Dziewczyna szybko zauważyła, że jej umiejętności na nic się nie zdadzą. Obcy nie używali języka, którego nauczyła ją Kevi. Prawie spanikowała, ale sympatyczny brodaty mężczyzna w sile wieku, przedstawiający się jako Gertrand, uspokoił ją. Jego znajomość tutejszej mowy była ograniczona, ale wystarczająca. Posadził gości obok siebie, poczęstował strawą i napitkiem. Dialog toczył się powoli i z przerwami. Dotyczył głównie spraw codziennych, podobieństw i różnic między ich światami. Panowała przyjazna, ciepła atmosfera, zachęcająca do odprężenia. Quarana z ciekawością słuchała opowieści o wielu narodach zamieszkujących świat przybyszy, o kamiennych miastach i urokliwych wioskach, o podróżowaniu wozami, o handlu płodami ziemi i wyrobami rzemiosła. Świat przybyszy, choć odmienny od jej własnego, zdał się dziewczynie zadziwiająco zrozumiały. Sama chętnie odpowiadała na pytania Gertranda. Zanim ustalili, w czym mogą sobie nawzajem pomóc, zapadł zmrok. Ekkotli otrzymali na noc jedną z dziwacznych konstrukcji wraz z zapewnieniami dobrej woli, bezpieczeństwa i chęci kontynuowania rozmów następnego dnia.

Schronienie przypominało myśliwski szałas, tyle że wykonany z szorstkiej, wytrzymałej tkaniny. Wewnątrz zastali cztery skromne, składane posłania, każde z płaską poduszką i ciepłym kocem. Środek zajmował stół z czterema krzesłami, dzbanem wody, kubkami i lampą. Zapalili ją i usiedli. Rener jako pierwszy spróbował napitku. To w jego obowiązku, jako najstarszego, leżało zapewnienie bezpieczeństwa ich małej grupce.

– Nie sądzę, żeby chcieli nas otruć – stwierdziła cierpko Quarana, zmęczona długim dniem.

– Być może. – Rener z niewzruszonym postanowieniem odsunął dzban poza jej zasięg. – Nie śmiertelnej trucizny się obawiam, ale czegoś, co może nas osłabić czy sprawić, że zaczniemy zachowywać się wbrew rozsądkowi.

– Ale po co? Nie wiemy, czego od nas chcą, ani nawet czy w ogóle czegokolwiek.

– Czegoś na pewno. Inaczej by ich tu nie było. Ale czego? Nie wiemy, a historia też nam niewiele mówi, prawda? Lepiej być ostrożnym.

Musiała pogodzić się z jego oceną sytuacji. Opowieści o wcześniejszej wizycie były dość skąpe. Obcy pojawili się znikąd, nie zostali długo, pokręcili się po okolicy, zabrali kilka sadzonek roślin, wymienili się darami z miejscowymi, po czym zniknęli i nikt o nich nie słyszał przez następne sześćdziesiąt obrotów. Teraz wrócili. Quarana podejrzewała, że ci tutaj mogli być z zupełnie innej części świata niż poprzednicy, w końcu posługiwali się odmiennym językiem. Ich cele mogły się znacząco różnić. Jutro dowie się więcej. Teraz muszą się porządnie wyspać. Nie widząc negatywnego wpływu wody na Renera, wypili po kubku i położyli się spać na niewygodnych posłaniach. Gerez pierwszy czuwał udając sen. W obozie wkrótce zapadła cisza. Pogaszono większość lamp, jedynie największy szałas pozostał dość długo oświetlony stłumionym blaskiem ognia.

• • •

Zaraz po świcie ledwo rozbudzonych Ekkotli odwiedziła postawna kobieta. Zerwali się z posłań, na których siedzieli, i pokłonili jej na powitanie. Jedyne, co uzyskali, to krótkie skinienie głową, a po chwili ich szałas zaroił się od strażników. Każde z nich dostało po dwóch. Wykręcili im ramiona.

– O co chodzi? – zapytała przerażona Quarana.

Obca nie odpowiedziała. Podeszła bliżej, jej twarz wykrzywił grymas, którego Ekkotli nie potrafili odczytać, który jednak nie wróżył nic dobrego. Rozkazującym tonem powiedziała coś do trzymających ich mężczyzn. Ci zmusili myśliwych, by usiedli. Quarana nadal stała. Obca patrzyła na nią z góry. Nagle rozerwała jej tunikę, odsłaniając tors. Powyżej piersi pulsował delikatnie bursztynowym światłem naciek wielkości pięści. Oczy obcej rozszerzyły się, jej oddech przyspieszył. Drapieżnym ruchem sięgnęła ku sin-ra. Quarana targnęła się w uścisku strażników. Przytrzymali ją mocniej. Obca dotknęła skóry Ekkotli. Bursztyn pod spodem zadrżał. Palce kobiety powędrowały do brzegów narośli, obmacały je. Wyjęła nóż i wsunęła ostrze pomiędzy ciało dziewczyny a sin-ra.

Z tego, co nastąpiło potem, pozostały Quaranie jedynie przebłyski wspomnień.

Jej towarzysze rzucili się na pomoc. Gerez zginął od razu, Rener walczył dłużej. Przezroczysta, żywiczna krew zmieszana z jej własną, purpurową, płynęła między piersiami i kapała na ziemię. Straszliwe, prymitywne przerażenie rannego symbionta uderzyło w jej umysł. Sin-ra przejął jej ciało, dodając przy tym siły, determinacji i żywotności. Wyrwała się strażnikom, uderzyła napastniczkę, przetrącając jej kark, i rzuciła się w stronę lasu. Biegła nie zatrzymując się, poprzez chaszcze, strumienie, wykroty. Jak szalona. Jak zranione, oszalałe z bólu i rozpaczy zwierzę. Jakaś część jej umysłu zarejestrowała śmierć Renera. Zarejestrowała z obojętnością. Inna część odczuła odejście jego sin-ra i Quarana zawyła rozpaczliwie.

1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »