Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Michał Walczewski
‹Myślogodzina›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Michał Walczewski
Tytuł	Myślogodzina
Opis	Michał Walczewski – absolwent Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu. Zawodowo związany z prawną ochroną zabytków i zamówieniami publicznymi. W swojej twórczości interesuje się w szczególności nurtem fantastyki socjologicznej oraz science-fiction opartego na twardych podstawach naukowych.
Gatunek	SF

Myślogodzina

Michał Walczewski

1 2 3 … 5 »

To nie do końca tak – zaprotestował Marek. – Neurolink przejmie kontrolę nad twoim mózgiem, kiedy będziesz, na przykład, jadł śniadanie. Czy potrzebna ci do tego jakaś szczególna koncentracja? Albo, kiedy będziesz spał. Z ośmiu godzin, które prześpisz, implant zabierze ci góra godzinę.

Michał Walczewski

Myślogodzina

Michał Walczewski
‹Myślogodzina›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Michał Walczewski
Tytuł	Myślogodzina
Opis	Michał Walczewski – absolwent Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu. Zawodowo związany z prawną ochroną zabytków i zamówieniami publicznymi. W swojej twórczości interesuje się w szczególności nurtem fantastyki socjologicznej oraz science-fiction opartego na twardych podstawach naukowych.
Gatunek	SF

Maj śpiesznym krokiem przemierzał ulicę Poznania. Poczuł na policzku wilgoć i czym prędzej założył na głowę kapelusz z szerokim rondem. Spojrzał w górę. Tak jak się spodziewał – „deszcz” rozpylała artmatka zainstalowana na dachu jednego z wieżowców reklamowych. Dotknął ronda swojego kapelusza, aktywując zaszytą w jego wnętrzu elektronikę. Miękki materiał zajarzył się fluorescencyjnym blaskiem, kiedy pierwsze krople deszczu spadły na jego brzeg.

Jednak Maj nie robił tego z powodu strachu przed deszczem. Nie, on już dawno zapomniał, że natura może sprawić człowiekowi jakikolwiek problem. W mieście to nie zjawiska przyrodnicze były zagrożeniem dla mieszkańców.

Miał tylko nadzieję, że te kilka kropli nasączonego hydrobitem deszczu, wystrzeliwanego z artmatki nie zepsuje mu dzisiejszych planów. Już nie raz przecież bywało, że spokojnie zaplanowany wieczór zamieniał się w szał zakupów, dzięki informacji zakodowanej w niewinnej kropelce wody, która wchłaniana przez skórę w ciągu kilku minut, zmieniała cały układ biochemiczny w mózgu.

Maj przez chwilę zastanawiał się, na jakim wieżowcu stała artmatka. Ostatnim razem oberwał z tej stojącej na Arsenale – natychmiast zapragnął wtedy wejść w posiadanie najnowszych block-busterów. Innym razem dostał z jakiejś amatorskiej produkcji na środku ulicy – od razu potwornie zachciało mu się jeść. „Na szczęście” naprzeciwko stało przydrożne bistro. Niestety, amator który zaprogramował urządzenie, nie pomyślał o zainstalowaniu bezpiecznika i Maj skończył w szpitalu na płukaniu żołądka. Uratowało mu to życie, bo mało brakowało, a pękłby z przejedzenia.

Najgorsze artmatki działały jednak w okolicach Starego Browaru – ich „deszcz” był profesjonalnie i kompleksowo zaprogramowany, więc ofiara mogła nawet przepaść bez śladu. Oczywiście do czasu wyczerpania kredytu w banku.

Niewiele myśląc, Maj wyjął z kieszeni przenośny dozownik antidotum, przyłożył go sobie do szyi i nacisnął spust. Należało dmuchać na zimne – tym bardziej, że hydrobit zaczynał działać niespodziewanie, a kiedy zaskoczył, było już za późno na jakiekolwiek przeciwdziałania.

Zbliżał się do alei Adama Smitha, przecinającej miasto trzema kondygnacjami torów ekspresowych dla wszelkiego rodzaju autonomicznych bolidów. Z kieszeni płaszcza wyjął parę nienaturalnie wyglądających czerwonych soczewek, po czym wprawnym ruchem włożył je sobie do oczu.

Natężenie rozmaitych widów zwiększało się z każdym krokiem, a Jerzy Maj chciał się dzisiaj wyspać. Widy zapisywały w korze mózgowej treść reklamową i uaktywniały się podczas snu. Nieraz zdarzyło się Majowi „zaspać” do pracy, kiedy projekcja reklamowa nadmiernie się przedłużała, nie pozwalając mu się obudzić. Wprawdzie Urząd Kontroli Reklam wydał w zeszłym roku rozporządzenie mówiące, że projekcja nie może przekroczyć sześciu godzin, ale i tak wszyscy je zręcznie omijali.

• • •

Maj stanął przed drzwiami swojego mieszkania w ogromnym betonowym mrówkowcu, który wybudowano przed laty dla uchodźców ze Wschodu. Włodarze miasta próbowali w ten sposób udawać, że radzą sobie z przeludnieniem. Mężczyzna dotknął ręką detektora przed drzwiami. Elektroniczny czujnik ożył i po krótkiej chwili odezwał się ciepłym, matowym głosem:

– Dzień dobry, panie Maj. Aby wejść do mieszkania, proszę odpowiedzieć, dlaczego produkty firmy Omnitech są najlepsze?

Maj podrapał się po głowie. Co za parszywe czasy! Kiedyś drzwi pytały tylko o znajomość konkretnego produktu! A teraz pytania z roku na rok stawały się coraz bardziej podchwytliwe. Taki był jednak urok mieszkań komunalnych. W zamian za niższy czynsz, trzeba się było zgodzić na treści reklamowe, które atakowały człowieka z każdego miejsca jego własnego domu.

– Daj spokój! – jęknął w końcu. – I wpuść mnie do środka. Miałem parszywy dzień. Czuję, że zaraz zacznę halucynować.

– Współczuję, panie Maj, ale dobrze pan wie, że musi pan odpowiedzieć na pytanie. W tym tygodniu nie zużył pan żadnego z trzech kół ratunkowych. Może życzy pan sobie wykorzystać teraz któreś z nich?

Oczywiście! Każdy mieszkaniec mógł otrzymać w ciągu tygodnia trzy podpowiedzi. W zamian Jerzy będzie musiał, co prawda, obejrzeć godzinną prezentację reklamową, bo jeśli tego nie uczyni, drzwi nie wpuszczą go do mieszkania. Tylko czy koło wystarczy? Błędna odpowiedź po zużyciu kół również oznaczałaby nocleg na ławce w parku. A tamtejsze ławki i reklamo–drzewa zachwalające produkty ekologiczne były wyjątkowo uciążliwe. Na dodatek siedziska miały wbudowane biosensory zbierające „do celów marketingowych” dane biometryczne osób z nich korzystających. Oczywiście z zachowaniem pełnej anonimowości.

Trzeba się skupić, trzeba odpowiedzieć prawidłowo! Dlaczego produkty Omnitech są… Dlaczego?!

– W takim razie wezmę jedno – mruknął w końcu zrezygnowany Maj.

– Proszę bardzo. Oto ono: firma Omnitech zajmuje się produkcją narządów wewnętrznych klasy premium!

– Niech cię cholera – stęknął Maj. – To ma być podpowiedź? Skąd ja mogę wiedzieć dlaczego ich…

W tym momencie go oświeciło. Przecież to oczywiste! To ta reklama, w której występuje Staś Nerkowski, od jakiegoś czasu ulubieniec i maskotka całej lokalnej Sieci! A i Maj przecież sam niedawno rozważał, czy nie wymienić sobie kilku organów w promocji – wprawdzie nie wszystkie go jeszcze zawodziły, ale tak będzie przecież taniej. No i lepiej zawczasu myśleć o przyszłości!

– Produkty Omitech są najlepsze, bo organy nie są hodowane w sztucznych macicach, ale pobierane od wysokiej jakości klonów – wyrecytował Maj, przytaczając z pamięci treść reklamy.

– „Boli cię wątroba? Po co zmieniać dietę, zmień sobie bebechy!” – Drzwi zaśpiewały głosem Stasia, po czym bezszelestnie się otworzyły. – Witam w Domu, panie Maj. Pańską prezentację reklamową wyznaczyłem na godzinę osiemnastą. Proszę pamiętać, że jest ona obowiązkowa.

• • •

Maj przeszedł przez próg i powiesił płaszcz na wieszaku. Dezaktywował kapelusz i umieścił go na komodzie w stacji ładowarki. Z oczu wyjął soczewki odbijające. Zdjął z ramion szelki chroniące go przed czujkami czytników reklamowych. Gdyby kiedykolwiek zapomniał o tych wszystkich zabezpieczeniach, prawdopodobnie nie wróciłby z miasta – zostałby pożarty przez wszechobecne, spragnione ludzkiej obecności, zdziczałe reklamy.

Westchnął głośno i powłócząc nogami, powlókł się do kuchni, a później do pokoju. Marek – jego przyjaciel i sublokator siedział w fotelu z głupkowatym, błogim uśmiechem na twarzy. Jego nieobecne oczy jarzyły się dziwnym blaskiem. Maj zrezygnował z przywitania się z nim, domyślając się, że kolega jest znowu w jednym z tych swoich adwertransów. Marek pracował bowiem w agencji reklamowej i był wielkim zwolennikiem implantów reklamowych wszczepianych bezpośrednio do mózgu. Prawdopodobnie właśnie testował na sobie jeden z tych wynalazków.

Maj wrócił do kuchni i otworzył drzwi lodówki. W polu wbudowanego rzutnika holograficznego pojawiła się miniaturowa postać dziewczyny. Mógłby ją opisać, nie otwierając oczu. W końcu była wytworem jego własnej wyobraźni – wyabstrahowanym jako jego idealna partnerka przez centralny procesor lodówki, wyłącznie na podstawie produktów, które zamawiał.

Maszyna najwyraźniej doszła do wniosku, że sprzeda mu więcej towaru, posługując się ideałem wyciągniętym z głębin podświadomości jej użytkownika, choć wobec każdego z domowników stosowała inną strategię. Kiedyś widział Marka, który prowadził ożywioną dyskusję z Dyziem Korposzczurem, animowanym bohaterem bajek dla dzieci.

– Witaj, Jerzy! – Dziewczyna odezwała się do niego niskim, gardłowym głosem. Maj mruknął coś w odpowiedzi, szperając przy tym w lodówce.

– Widzę, że nie jesteś dzisiaj w humorze? – Hologram doskonale naśladował zatroskanie. Najwyraźniej ostatnie aktualizacje oprogramowania, które Dom pobrał z Sieci dla wszystkich urządzeń w mieszkaniu nie poszły całkiem na marne.

– Być może powinieneś zamówić odrobinę antydepresyjnego herozacu? A może pomogła by ci amfodrenalina? Mogę zrealizować zamówienie w dziesięć minut, wiesz przecież…

Nie zwracając uwagi na trajkoczącą dziewczynę, Maj wyjął z lodówki gotowe danie.

– … że dla ciebie zrobię wszystko.

– Dziękuję – powiedział, zamykając lodówkę. Głos dziewczyny ucichł jak urwany. Z pewnością następnym razem będzie mu z tego powodu robić wyrzuty. Kobiety, nawet te wirtualne, nie lubią, kiedy się im przerywa.

Maj skonsumował w pośpiechu aromatycznie przyprawione białkowo-węglowodanowe brykiety i usadowił się przed fotelem na zamówioną przez Dom karną sesję reklamową. Przyczepił do skroni macki wirtualizatora – treści miały być wyświetlane bezpośrednio w jego mózgu.

1 2 3 … 5 »

Komentarze

18 VI 2023 10:32:36

Stephensonowsko-morganowski mroczny (post)cyberpunk (z echami Dicka) wymieszany z zajdloidalnym komentarzo-ostrzeżeniem, ale zauważyć się da i spore pokrewieństwo z "Kongresem futurologicznym" wymieszanym z "Ostatnią podróżą Ijona Tichego". A na koniec jakby coś znanego ze "Star Treka". Niezły, aktualny, kawałek, choć trudno być dziś stuprocentowo oryginalnym, jak widać (to niekoniecznie jest zarzut, kto czytał moje ledwo wznowione opowiadania, wie, że nie mam prawa rzucić kamieniem ;) ).

W każdym razie - jako kontynuatorka tradycji mówienia o rzeczach ważnych, i efektowny tekst - wygląda mi "Myślogodzina" na murowanego kandydata do przyszłorocznego Zajdla (do Żuławskiego też bym ją nominował, 1. gdyby wciąż nagradzano i krótkie formy, 2. nie podchodziłbym znów, chwilowo, pod definicję czynnego pisarza).

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »