Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Agnieszka ‘Achika’ Szady
‹Odyseja ko(s)miczna›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
AutorAgnieszka ‘Achika’ Szady
TytułOdyseja ko(s)miczna
OpisWszelkie podobieństwo do realnie istniejących członków Esensji jest całkowicie nieprzypadkowe. Uprzejmie uprasza się o nieobrażanie się oraz wybaczenie ewentualnych faux pas wynikających z niedostatecznej znajomości większości osób.
Gatunekhumor / satyra, SF

Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna

Tymczasem kapitan skierował spojrzenie w najbardziej hałaśliwy i zatłoczony kąt, w którym rozparci w fotelach Sebastian i Piotrek wiedli gorący spór. Nad nimi lewitowało w znudzonych pozach kilkanaście prostytutek. Piotrek nagle poderwał się ze swego miejsca, chwycił jedną i rzucił w swego adwersarza. Sebastian uchylił się zręcznie, a lecąca po krzywej balistycznej panienka omal nie trafiła w Marcina.

Agnieszka ‘Achika’ Szady

Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna

Tymczasem kapitan skierował spojrzenie w najbardziej hałaśliwy i zatłoczony kąt, w którym rozparci w fotelach Sebastian i Piotrek wiedli gorący spór. Nad nimi lewitowało w znudzonych pozach kilkanaście prostytutek. Piotrek nagle poderwał się ze swego miejsca, chwycił jedną i rzucił w swego adwersarza. Sebastian uchylił się zręcznie, a lecąca po krzywej balistycznej panienka omal nie trafiła w Marcina.

Agnieszka ‘Achika’ Szady
‹Odyseja ko(s)miczna›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
AutorAgnieszka ‘Achika’ Szady
TytułOdyseja ko(s)miczna
OpisWszelkie podobieństwo do realnie istniejących członków Esensji jest całkowicie nieprzypadkowe. Uprzejmie uprasza się o nieobrażanie się oraz wybaczenie ewentualnych faux pas wynikających z niedostatecznej znajomości większości osób.
Gatunekhumor / satyra, SF
Kapitan statku kosmicznego S/S “Esensja” gwałtownie usiadł na posłaniu, obudzony nagłym hałasem. Światła w kajucie były przyćmione, a czerwone cyferki na wyświetlaczu zegara oznajmiały jakąś drastycznie wczesną godzinę, jednak dochodzące zza plastostalowych ścian wrzaski, tupot i łomoty świadczyły o tym, że załoga rozpoczęła już normalne funkcjonowanie. Kapitan posłuchał chwilę, pokiwał głową, po czym udał się do kabiny prysznicowej.
Kiedy umyty i ogolony wyszedł na główny korytarz, omal nie został przewrócony przez pędzącego przed siebie Eryka. Tylko nabyty w długich bojach ze sponsorami, niesolidnymi redaktorami i grymaśnymi autorami refleks sprawił, że błyskawicznie przycisnął się do ściany, chroniąc swoje ciało przed zderzeniem z ogromną postacią pierwszego oficera, od którego kroków drżała podłoga.
– Co się stało? – kapitan zmarszczył swe wyraziste brwi, zaniepokojony zachowaniem swojego zwykle stoicko opanowanego podwładnego.
– Jak to, nie pamiętasz? – rzucił przez ramię Eryk, hamując na moment. – Przecież wkrótce będziemy świętowali sto lat świetlnych naszej podróży! Musimy naszym pasażerom przygotować coś ekstra!
– A gdzie jest… – zaczął kapitan S/S “Esensja”, ale jego pytanie odbiło się od szerokich pleców oddalającego się Eryka, który z głośnym “Bong!!” otworzył przesuwane drzwi sektora łączności i zniknął w środku.
Kapitan z westchnieniem skierował się w stronę sterowni, z której dochodził największy hałas. Zanim zdążył dojść do pomieszczenia, wypadł z niego komendant Wini z potarganym włosem i lekko błędnym spojrzeniem. Zrobił ruch, jakby chciał zatrzasnąć za sobą drzwi i oprzeć się o nie plecami, ale zdał sobie sprawę, że z rozsuwanymi drzwiami na statku kosmicznym ten numer nie przejdzie.
– Dobrze, że jesteś, Konradzie – wydyszał, patrząc z nadzieją na kapitana. – Sebastian i Piotrek znowu pokłócili się o recenzję filmu. Kurwy latają gęsto…
Otarł pot z czoła i chwiejnym krokiem udał się w kierunku jednostki medycznej. Kapitan wziął głęboki oddech, zebrał się w sobie i przekroczył próg sterowni. Buchnął w niego gwar rozmów, mieszające się okrzyki i popiskiwanie rozlicznych przyrządów, przy których miotali się pokładowi technicy – Tomek i Jo’Asia. Migoczące kontrolki przyrządów nadawały pomieszczeniu atmosferę dyskoteki z lat 70-tych. Na ścianie nad podwyższeniem pysznił się ogromny ekran, ukazujący czerń kosmicznej pustki. Dookoła jego górnej krawędzi upięta była girlanda z żółtych i pomarańczowych baloników, a jeszcze wyżej Wojtek i Artur, wspomagani przez Achikę, zawieszali ogromny transparent z napisem “ZROBILIŚMY 100!!!”.
Ilustracja: <a href=mailto:changer@interia.pl>Rafał Kulik</a>
Ilustracja: Rafał Kulik
– O, szef przyszedł! – wykrzyknęła Achika, odwracając się w stronę Konrada. Przydeptała sobie przy tym skraj płaszcza Jedi i omal nie spadła z drabiny. Złapała równowagę, wypuściła z rąk brzeg transparentu, który, łagodnie falując, opadł na głowy Artura i Wojtka, po czym wsunęła ręce w rękawy brązowej szaty i złożyła kapitanowi dżedajowski ukłon.
– Sie masz, Konrad – uprzejmie powiedział Artur.
– Nie mówi się “się masz”, tylko “masz się” – Kaja odwróciła się od komputera pokładowego z surową miną.
– Dopóki nie zacznie mówić jak Yoda, nie masz się czego czepiać – wtrąciła się Achika.
– Muszę. Mam taką pracę na tym statku i zamierzam ją dobrze wykonywać! – odparła z godnością naczelna korektorka. Rzuciła okiem na licznik cytatów, kiwnęła głową z zadowoleniem i wróciła do swoich zajęć. Tymczasem kapitan skierował spojrzenie w najbardziej hałaśliwy i zatłoczony kąt, w którym rozparci w fotelach Sebastian i Piotrek wiedli gorący spór. Nad nimi lewitowało w znudzonych pozach kilkanaście prostytutek. Piotrek nagle poderwał się ze swego miejsca, chwycił jedną i rzucił w swego adwersarza. Sebastian uchylił się zręcznie, a lecąca po krzywej balistycznej panienka omal nie trafiła w Marcina.
– Mówiłem ci, żebyś nie rzucał kurwami! – zdenerwował się ów. – Konrad, zrób coś z nimi!
– Chłopaki, spokój – powiedział mechanicznie kapitan. Jeszcze raz rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając swego zastępcy. – Gdzie jest Arti?
Nikt nie zdążył mu odpowiedzieć, bo w tej samej chwili w pomieszczeniu rozległo się przenikliwe wycie systemów alarmowych. Nad kilkoma pulpitami zaczęły nerwowo migać czerwone światełka.
– Co się dzieje?! – Ula, najmłodsza stażem członkini załogi, poderwała się z przestrachem ze swego stanowiska, przy którym pilnie obliczała zużycie przecinków na metr bieżący tekstu.
– Nic, to tylko alarm zatorowy – odpowiedział jej najbliżej siedzący Łukasz.
Ilustracja: <a href=mailto:changer@interia.pl>Rafał Kulik</a>
Ilustracja: Rafał Kulik
– Tylko?! – Jo’Asia, zamiatając długą spódnicą, odwróciła się i spiorunowała go spojrzeniem. – W dziale książek pięć tekstów czeka na opinię, w dziale filmów trzy, a połowa z was nie odniosła się jeszcze do uwag korekty! Kapitanie…?
Konrad odchrząknął, przygładził mundur i podszedł do najbliższego stanowiska, wciskając klawisz interkomu.
– Mówi wasz kapitan. Ogłaszam alarm zatorowy trzeciego stopnia. Wszystkie ręce na pokład! Przy okazji przypominam o opiniach do “Top 100” i naszym wewnątrzzałogowym głosowaniu…
Artur, Wojtek i Achika porzucili wieszanie transparentu i usiedli przy najbliższych wolnych komputerach. Z jednostki medycznej wrócił Wini i bez słowa również zajął się stukaniem w klawisze. Zapalające się kontrolki zwiastowały, że załoga zgromadzona w innych sektorach również podjęła swoje obowiązki. Nawet Sebastian i Piotrek przycichli i w sterowni zapanowała atmosfera niezwykłego skupienia.
Kapitan przeszedł przez całe pomieszczenie, kierując się do swojego miejsca na podwyższeniu przed ogromnym ekranem. Obrotowy fotel o kanciastych poręczach zdradzał wprawdzie pewne podobieństwo do siedziska Imperatora, ale wyglądał o wiele bardziej przyjaźnie. Rozbrykana załoga czasami, w ramach niewinnych dowcipów, podmieniała mu go na fotel dentystyczny, łóżko wodne lub nadmuchiwane plażowe krzesło w kształcie foki, tym razem jednak wszystko było w porządku. Konrad zagłębił się w owalne siedzisko i przysunął sobie końcówkę komputera.
– Czy ktoś wie, jaki był tytuł tego filmu o krótkofalowcu, który się porozumiewa ze swoim nieżyjącym ojcem? – zapytała nagle Achika, odrywając się na chwilę od pisania.
– Już ci wrzucam dane, poczekaj chwilę – Jo’Asia zdjęła czapkę z godłem Barrayarskiej Floty Kosmicznej. Spod puszystej, rudej grzywki błysnęło gniazdo cyberłącza. Naczelna technik S/S “Esensja” z wdziękiem wetknęła do niego wtyczkę. – Szybsze niż Googiel – uśmiechnęła się.
– Jo’Asia jest cyborgiem?! – zszokowany Jale nachylił się do siedzącego obok Łukasza.
– Teraz już wiemy, dlaczego wygrywa tyle konkursów na konwentach – mruknęła cicho Achika.
W tej samej chwili jeden z ekranów zaświecił na niebiesko i ukazała się na nim lekko rozpikselowana twarz dziwnej istoty.
– Halo? Chciałbym nawiązać dialog… – powiedział alien. Kapitan podniósł wzrok znad swojego monitora i machnął ręką w stronę gdzieś pomiędzy Tomkiem a Marcinem.
– Przełączcie go do Piotrka. A tak przy okazji – przysunął sobie mikrofon interkomu – jaka prognoza meteo?
– Nu, wiatr kak zwykle ze wschodu, wsio normalno – rozległ się lekko zniekształcony przez zakłócenia głos Pawła.
– Na co komu prognoza pogody w kosmosie? – zdziwiła się Ula, ale nikt jej nie odpowiedział.
Tu zapis z cyfrowej kroniki pokładowej urywa się. Trwają poszukiwania kodu dostępu…
koniec
1 kwietnia 2007

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: Waldemar Jagliński

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »
Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »
Ilustracja: Małgorzata Myśliborska

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »

Polecamy

...ze szkicownika, cz. 9

...ze szkicownika:

...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak

Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak

...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak

Zobacz też

Tegoż twórcy

Gwiezdne wojny: Powinności Jedi
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Daleko od domu
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Bez wyjścia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 2
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Ucieczka
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 1
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Gwiezdne wojny: Na straży
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.