Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Anna ‘Cranberry’ Nieznaj |
| Tytuł | Obława |
| Opis | Opowiadanie z cyklu zapoczątkowanego „Drugą stroną Mocy” Achiki i Cranberry, ale w wersji alternatywnej, w której Cran przechodzi na Ciemną Stronę i staje się Darth Beyre. Akcja rozgrywa się po upadku Imperium. |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: ObławaBogowie, pomyślała i natychmiast sobie uświadomiła, że jeżeli zacznie używać tego zwrotu równie często w mowie jak w myślach, to będzie źle, ponieważ wskazywał on jednoznacznie na jej coruscanckie pochodzenie, a tego wolałaby uniknąć. Na szczęście nigdy nie była zbyt gadatliwa. A wezwanie do komendanta naprawdę jest tylko małą formalnością. Przechodziła to już parę razy. Policjanci z portu nie byli aż tak głupi, żeby nie widzieć, że jest coś podejrzanego w „pilotach” zjawiających się bez żadnego ładunku i po paru dniach odlatujących, również pustymi statkami. Zwłaszcza jeżeli powtarzało się to dosyć często, a rzekomi pechowi przewoźnicy nie mieli nawet licencji łowców nagród, co by sytuację jakoś tłumaczyło. Ale z drugiej strony, nie mogli im udowodnić jakiegokolwiek przestępstwa, więc na tak porządnych planetach jak Ord Mantell przynajmniej próbowali nękać niezobowiązującymi pogawędkami z komendantem. Beyre była do takich rozmów świetnie przygotowana, miała nawet wzorowo wypełniony elektroniczny formularz przewozów, z licznymi potwierdzeniami odprawy celnej, fakt, że zazwyczaj z małych portów, gdzie nie było kamer przemysłowych i rozmowa między nią i urzędnikiem nie miała okazji być nagrana. Bardzo się pilnowała. Biura mieściły się w osobnym, kilkupiętrowym budynku na samym końcu portu, oddzielone tylko trawiastym pasem od dżungli. Beyre przeszła przez plac, deszcz już nie padał. W kałużach, które utworzyły się w zagłębieniach nierównego betonu, odbijały się odległe światła. Daleko za nią pozostały hangary i sięgająca aż pod horyzont, ogromna przestrzeń lądowiska. Na tle czarnego, ale utkanego gwiazdami nieba, sylwetka budowli wydawała się jeszcze ciemniejsza. Po przekroczeniu drzwi Beyre zmrużyła oczy w ostrym świetle. Port działał całą dobę, ale o tej porze na korytarzu nie było żywego ducha. W absolutnej ciszy Beyre, czekając na windę, usłyszała strzępki rozmowy toczonej w jednym z pokoi. – To kiedy oni wreszcie przylecą z tego Coruscantu? – Jeszcze trochę, spokojnie, wszystko jest pod kontrolą. Potem nagła cisza, ktoś chyba zasunął drzwi. Z Coruscantu? Beyre sprężyła się odruchowo jak do skoku. Nie, spokojnie, nie należy popadać w paranoję. W tym momencie przyjechała winda. Na górze poręczne strzałki wymalowane na ścianach zaprowadziły ją prosto do biura komendanta. Port na Ord Mantell był bardzo funkcjonalnie urządzony. Minimalnym nakładem kosztów. Komendant, Mrlssti, siedział przy biurku. Za plecami miał szerokie okno ze wspaniałym widokiem na tonące w ciemności lądowisko, oświetlone budynki i łunę odległego miasta. Już wiedziała, że to nie jest paranoja. Poznała po tym, jak komendant nerwowo bębnił palcami po blacie. I po jego paraliżującym, lepkim strachu. Nie mógł się tak bać Windu. Bał się jej, Darth Beyre. Stało się. – Nazywam się Windu, to są dokumenty mojego statku. Położyła kartę na stole. Była pewna, że nad drzwiami jest kamera, po prostu czuła, jak wypala jej dziurę na karku, przez związane w węzeł włosy, ale nie mogła się odwrócić i sprawdzić. Nie może zmusić komendanta do wydania pozwolenia na odlot, bo ci, którzy patrzą na nią na ekranie, będą doskonale wiedzieli, że takie pozwolenie nic nie znaczy. A oni, anonimowi i odlegli, byli całkowicie poza jej zasięgiem. Nie mogła wpływać na wolę istoty, której obecności nie wyczuwa. Nawet nie drgnęła jej powieka, ale Moc dała jej w tej chwili siłę, której Mrlssti nigdy by sobie nie wyobrażał. Gdyby widział Beyre na Fra Mauro albo Vadera wchodzącego do bazy na Hoth, nie zgodziłby się spotkać z nią twarzą w twarz. – Tak, to transporty z zeszłego miesiąca. Skraplacze na Tatooine, potem części zamienne do pojazdów wyścigowych – absolutnie spokojna. Wyciszona, potwornie teraz niebezpieczna. Gdyby zechciała. Wyczulony słuch złowił szmer wojskowych butów za ścianą i chrzęst ładowanej broni. Dużo ich, pojawią się, jeżeli coś pójdzie nie tak. Bardzo dużo, tyle, że sobie nie poradzi. Musieli dostać z Coruscantu szczegółowe instrukcje. Więc dobrze. Jednym susem znalazła się na biurku. Odbiła się z całej siły, skoczyła z furkotem płaszcza nad głową komendanta, zasłoniła ramionami głowę i uderzyła barkiem w okno. Przeleciała przez szybę, prawie nie robiąc sobie krzywdy. Większy problem miała z wyhamowaniem upadku z piątego piętra, zaczętego w tak dziwnej pozycji. Jeszcze kilka lat temu by się jej to nie udało. Miał rację stary Jedi, kiedy do znudzenia powtarzał, że nie jest ważny wiek i fizyczna sprawność, tylko wiedza i doświadczenie. Uderzenie było bolesne, przetoczyła się po betonie. Wokół niej brzęczał deszcz potłuczonego szkła. Torba spadła kilka metrów dalej, ale Beyre po nią nie wróciła. Z biurowca i najbliższego hangaru wysypywali się żołnierze, słyszała rozkazy. Spuszczone z uwięzi zwierzęta biegły w jej kierunku, połyskując w ciemności jasną sierścią. Reflektor na dachu włączył się nagle i oblał ją jaskrawym blaskiem. Skoczyła na oślep w mrok, w stronę lasu. Nie oglądała się. Pędziła przed siebie, byle nie być tak na widoku. Żołnierze strzelali, ale czerwone smugi z miotaczy trafiały w pustkę, w beton. Ona się za szybko poruszała, dziwnie, nie po ludzku. Ścigali demona. • • • Beyre słyszała kiedyś legendy o ludziach, którzy pod wpływem światła trzech księżyców Eriadu zamieniali się nocą w drapieżniki. Tak właśnie się w tej chwili czuła. Prawie frunęła nad bagnistą ziemią, nurkowała pod konarami drzew. Wiedziała, że to bzdura, ale mogłaby przysiąc, że jej oczy świecą w ciemnościach. Gdyby ktoś ją teraz zaatakował, przegryzłaby mu gardło. W głowie szumiała jej Ciemna Strona, grała w mięśniach, płynęła tętnicami przez całe ciało. Pogoń została całe kilometry za nią. Nagle Beyre wybiegła z lasu i w ostatniej chwili zatrzymała się nad urwiskiem. W dole płynęła leniwie wielka, mętna rzeka. Daleko majaczył drugi brzeg. Na widocznym teraz niebie płonęły zimne, bardzo jasne gwiazdy. Beyre zaryzykowała i skoczyła. Gdyby tu była płycizna, Moc przecież by ją ostrzegła. Taką przynajmniej miała nadzieję. Otrzeźwienie przyszło natychmiast. Woda była zaskakująco zimna. I brudna. W momencie uderzenia o taflę trochę tej paskudnej, cuchnącej cieczy dostało się Beyre do ust i nosa. Zapadała się coraz głębiej, a nadal nie gruntowała. Dopiero po chwili oprzytomniała na tyle, żeby próbować wypłynąć. A ja się bałam płycizny. Strasznie dawno nie pływała, całe lata. Przeszkadzały jej buty, a ciężki płaszcz ciągnął do dołu. Przez ułamek sekundy walczyła z pokusą, żeby odpiąć klamrę i pozwolić mu opaść na dno, ale tego nie zrobiła. Odezwał się odruch – nie pozbywaj się łatwo rzeczy, które nie wiadomo kiedy będziesz mogła zastąpić innymi. Wreszcie wystawiła głowę na powierzchnię i parsknęła, wypluwając wodę. Twarz oblepiały jej włosy, musiała je odgarnąć. Widać węzeł, w który były związane, rozpadł się jakoś w międzyczasie. Rozejrzała się i w tym momencie zza zakrętu wypłynęła wielka barka, sądząc z kształtu wojskowa. Pruła samym środkiem rzeki, oświetlając oba brzegi reflektorami. Beyre zmięła w ustach to samo co zawsze, przywiezione jeszcze z rodzinnej planety przekleństwo, nabrała powietrza i zanurkowała. Nie próbowała otwierać oczu. Po pierwsze było ciemno, po drugie Moc i tak jej więcej mówiła, a wreszcie po trzecie nie miała pojęcia, co za chemikalia są w tej przeklętej rzece, a nie chciała akurat teraz stracić wzroku. Trwała więc pod wodą, starając się jak najmniej poruszać i wykorzystywała umiejętność wstrzymywania oddechu. Włosy jak obleśne macki oplatały jej głowę. Pozbędę się ich, cholera, zaraz się pozbędę. Przeklinała w duchu własną próżność, która kazała jej ich nie ścinać nawet, kiedy przestała prowadzić luksusowy tryb życia. Co z tego, że ładne. Jesteś Sithem, nie nubiańską królową. Mimo starań nie mogła już dłużej wytrzymać. Znowu się zachłysnęła i charcząc wypłynęła na powierzchnię. Barka była daleko, tylko fala, którą wywołała, znowu przykryła Beyre. Klnąc i plując wynurzyła się ponownie i popłynęła w stronę drugiego brzegu. Włosy, które utrudniały jej nabieranie powietrza, po prostu zlekceważyła. Dobrze, że prąd był niemrawy, bo i tak zniósł ją mocno. A kiedy dotarła do lądu, zdarzył się cud. W małej zatoczce, wyciągnięty na brzeg, leżał ponton. Beyre wyszła na brzeg, wyżęła płaszcz i wylała wodę z butów. Potem zgarnęła włosy do tyłu, jakby je chciała związać w koński ogon, i pasmo po paśmie obcięła swoim na szczęście zawsze ostrym scyzorykiem. Wyszło strasznie krzywo, ale teraz jej to już nie przeszkadzało. Zepchnęła ponton na wodę i zapuściła bezgłośny silnik. Łódka pomknęła w dół rzeki. Nie było powodu, żeby się dziwić, jak im się udało tak szybko zorganizować obławę. Przecież musieli mieć gotowe procedury postępowania w razie ucieczki szczególnie niebezpiecznych więźniów. Pytanie jak się dowiedzieli. Na pewno nie chłopak, mimo że o nim pierwszym pomyślała. Raz, że nie miał jak się zorientować, dwa, że to musiało się stać znacznie wcześniej. Czyli ktoś inny, potem się nad tym zastanowi. Żal jej było torby, zwłaszcza lekarstw. Pozostawiony w hangarze statek eksploduje po drugiej próbie uruchomienia pokładowego komputera przez kogoś o innych niż Beyre liniach papilarnych. Musi się stąd wydostać, zanim „przylecą ci z Coruscantu”. I właśnie w tym momencie uświadomiła sobie, dlaczego płynie w dół rzeki, w stronę miasta. Jedynym statkiem, co do którego można było mieć jakąkolwiek nadzieję, że wystartuje mimo blokady portu, którą teraz na pewno zarządzą, będzie więzienny transportowiec. Może nie wpadną na to, że Beyre zamiast uciekać w głąb dżungli, wróci prosto na kordon otaczający platformę. Bo kiedy tamci przylecą, kiedy ona przyleci, Beyre już się nie wymknie. Było jeszcze ciemno, tylko daleko na wschodzie niebo zaczynało pomarańczowieć. Beyre obchodziła miasto dookoła, klucząc po przedmieściach. W pewnym momencie schowała się za róg. Ktoś szedł. Mężczyzna, humanoid. Trochę pijany, wzrostu podobnego do Beyre. Nie mogła uciekać w swoim czarnym ubraniu, było zbyt charakterystyczne, za oczywiste. Zacisnęła tylko pięść, wszystko stało się dla niej w tej chwili łatwe, nie wkładała w koncentrację żadnego wysiłku. Mężczyzna upadł. Włożyła zdjęte z trupa spodnie, trochę dla niej za szerokie, ale ściągnęła je pasem z bronią, potem bluzę i skórzaną kurtkę. Były cudownie suche. I ciepłe. W kieszeni znalazła pieniądze i mały miotacz, przydadzą się. Jak ja nisko upadłam, co ja robię. Koszula pachniała poprzednim właścicielem, Beyre wzdrygnęła się z obrzydzenia. Sama woń nie była odrażająca, wręcz przeciwnie, zapach potu, tak delikatny, że aż miły, jakiś dezodorant. Paskudne, paskudne. Opanuj się. „Skup się na teraźniejszości, liczy się tylko tu i teraz.” Zjadliwa satysfakcja, z jaką przywołała słowa Jedi w tych akurat okolicznościach, pomogła jej się zmobilizować. Ciało i swoje rzeczy wrzuciła do kontenera na śmieci, oby znaleźli je jak najpóźniej. Tym razem palenie czegokolwiek nie wchodziło w grę. Kiedy doszła do platformy startowej, już szarzało. Statek był ogromny, kilka pootwieranych na oścież wejść, a strażnicy daleko, na obrzeżach platformy. Fakt, że było ich wielu i normalnemu intruzowi nie udałoby się dostać do środka na pewno. Ale Beyre po prostu przeszła szybkim krokiem przez otwartą przestrzeń i wbiegła po trapie. Nikt nawet się za nią nie obejrzał. Była w tym dobra, najlepsza. Znała konstrukcję takich statków na tyle, żeby zaszyć się w ładowni. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, nikt jej tu nie będzie szukał. Zwinęła się w kłębek w swojej kryjówce. Zaczynała mieć dreszcze, rosła jej gorączka, szczękały zęby, przełykała ślinę, ale było jej tylko coraz bardziej niedobrze. Kiedyś ją takie ataki przerażały, bo nasłuchała się przez całe dzieciństwo, że Moc absolutnie nie może działać autodestrukcyjnie, że korzystanie z niej ma być niewymuszone i przyjemne. Bajki dla grzecznych padawanów. Wystarczy się trochę wysilić i już ma się coś, o czym mistrzowie starego Zakonu mogli tylko marzyć. A to są jedynie… drobne efekty uboczne. Można się przyzwyczaić. Dłuższa chwila koncentracji i znowu było jej ciepło. Minęło. Beyre przeczesała ręką krótkie teraz i szorstkie od brudnej wody włosy. Potem się przeciągnęła i zapadła w półsen-półtrans, nie tracąc jednak kontaktu z rzeczywistością, cały czas nasłuchując. Nie była głodna ani nie chciało jej się spać tak naprawdę. Przydały się treningi sprawnościowe, wielodniowe głodówki i odzwyczajanie się od snu, nie zmarnowała lat spędzonych na „The Shadow”. A co będzie dalej? Nie ogłoszą jej „zmartwychwstania”, nie będą chcieli siać paniki. Ale Windu na pewno stanie się wrogiem publicznym numer jeden. No i tych troje zacznie Beyre szukać. „Ciemną Stronę widzieć trudno”, uśmiechnęła się pod nosem. Pobawimy się w chowanego. A jak mnie złapiesz, też dobrze – w końcu to na ciebie czekam. Z ogromną ulgą poczuła, jak włączają się silniki i cały statek zaczyna dygotać. Powoli odrywał się od ziemi. Jeszcze się nie dam zabić. Jeszcze nie.  |
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Nocą wszystkie koty są czarne
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
