Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Anna Jupowicz-Ginalska |
| Tytuł | Dobrymi intencjami to piekło brukują |
| Opis | Autorka pisze o sobie: Prywatnie: szczęśliwa mama małego Stasia i równie szczęśliwa żona Jacka. Miłośniczka popkultury, podróży, dobrej kuchni i muzyki (raczej metalowej). Fanka tatuaży i wschodnich sztuk walki. Zawodowo: specjalista ds. PR z ponad dziesięcioletnim stażem, doktor nauk humanistycznych, wykładowca w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka pierwszego w Polsce podręcznika akademickiego na temat marketingu medialnego oraz wielu artykułów o środkach przekazu. Obecnie pełni funkcję Pełnomocnika Dziekana Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW ds. Promocji. |
| Gatunek | fantasy |
Dobrymi intencjami to piekło brukują – część 3Anna Jupowicz-GinalskaDobrymi intencjami to piekło brukują – część 3Pękł. Prędzej czy później zawsze pękają. • • • – Jesteś opętany? – spytało go jakieś dziecko, gdy skończył wymiotować. Elfi chłopczyk wyglądał na trzy lata, ale Soara wiedział, że u tej rasy wszystko toczyło się znacznie wolniej. Być może widział przed sobą małego stulatka o alabastrowej skórze, pełnych usteczkach, zgrabnym nosku i bursztynowych, mądrych oczach? Chłopiec poczochrał swoje gęste, kręcone włosy i szeroko się uśmiechnął. Piłka, którą trzymał w delikatnych dłoniach, potoczyła się tuż pod nogi mężczyzny. Soara podniósł zabawkę i obrócił ją w rękach. Nawet taki złoczyńca musiał przyznać, że dziecko było wyjątkowo ładne. – A skąd to pytanie? – zagadnął. – Wymiotowałeś – odparł poważnie malec. – Jak się raz zdarzyło mojemu tacie, a wiesz: on jest elfem, to mu się to raczej nie zdarza, no ale jak się raz zdarzyło, to mama mu potem powiedziała: „Yaginal, rzygałeś jak opętany”. – To wiele tłumaczy. – Soara szczerze się uśmiechnął i skonstatował, że to dziwne uczucie. – Twoja mama jest spostrzegawczą kobietą. – A jakże. Tak jak i tata. Tyle że on nie jest kobietą. Hm… – No, nie przeczę w ogóle. – Stash? – W ich stronę zbliżał się ciemnowłosy, brodaty elf o strzelistej sylwetce i rozłożystych barach. – Co robisz? – Ten pan wymiotował – wyjaśnił chłopiec. – Ale myślę, że nie jest opętany, wiesz? Myślę, że jest pijany. Albo że zjadł za dużo truskawek, jak ja wczoraj. – Pewno tak, synku – odpowiedział postawny Yaginal, uważnie obserwując Soarę. – Na pewno pan się źle czuje, prawda? I musi pan już wracać, jeśli się nie mylę? Morderca mierzył wzrokiem elfa, obracając w rękach piłkę Stasha. Innorasowiec nie wyglądał na przestraszonego, wprost przeciwnie. Patrzył hardo, jednocześnie delikatnie ujmując syna za kołnierz. Pociągnął go za ubranie i nieznacznie wycofał, mówiąc: – Idź do mamy. – Ale moja piłka…! Soara krzywo się uśmiechnął. Czuł narastającą żądzę krwi, która rozsadzała mu żyły. Pokozłował zabawką. Ulec czy nie ulec? Ale tutaj, w porcie? W biały dzień? Chwilę przed upragnionym rejsem? Mężczyzna cisnął piłkę do Yaginala, a ten błyskawicznie ją złapał, nie odrywając oczu od nieznajomego. Ech, to byłaby piękna walka. Chłopiec wziął zabawkę i pognał do matki. – Nie tym razem – rzekł cicho Soara, a innorasowiec syknął: – To twój szczęśliwy dzień, człowieku. – Albo twój, elfie. Yaginal w odpowiedzi posłał mu wyjątkowe spojrzenie, które starczyło za miliony wypowiedzianych i niewypowiedzianych słów. • • • – Kim oni są dla mnie? – „Mnich” zaczynał odzyskiwać dech. – W pewnym sensie rodziną. Jak najbliższą… Nie, nie braćmi. Są… to dość skomplikowana sprawa… są mną. – Hę? – spytali równocześnie Skolvitz i Gestleiter. Najwyraźniej nie rozumieli nic a nic z tego, co wygadywał przesłuchiwany. Tylko Sh’elala zahuśtała się na krześle i ponagliła: – Mów dalej. JA nadążam – zapewniła. – Potem im wszystko wyjaśnię. – Przyjechaliśmy tu w pojedynkę. Jako jeden Soara. – Tyle wiemy – odparła. – Domyślam się także, że opłaciłeś celników, aby przy twoim imieniu w rubryczce RASA wpisali informację „mieszaniec”. – Nie inaczej. Łapówka była znacznie większa, niż mówił mi… – „mnich” nagle urwał w połowie zdania. – Kto ci mówił? – Jednooka gwałtownie nachyliła się nad mężczyzną, a świadkowie przesłuchania głośno westchnęli. – Kto tu na ciebie czekał? „Mnich” milczał, przygryzając wargę. Na jego skroni pojawiły się grube krople potu. Schował ręce pod stół, by ukryć ich drżenie. – Lepiej dokończ – poradziła jednooka, znacząco stukając w rękojeść miecza, wychylającą się nad jej ramieniem. Soara szepnął: – Powiedział, że jeżeli zdradzę, to mnie dopadnie. I przerobi tak, że się nie poznam w lustrze. – Jeżeli nie powiesz wszystkiego, zrobię to ja. „Mnich” skulił się i zaczął szeptać jakąś krótką, rymowaną modlitwę. Sh’elala potarła policzki i spytała: – Po jakiego diabła pchałeś się na wyspę? Żeby spotkać kogoś, kto ci będzie groził? – Byłem ochotnikiem. Starzec dużo płacił, jego wiadomość pojawiła się w Metakanie… Wszyscy tam o niej mówili. Skolvitz błyskawicznie notował, a kapitan aż przysiadł obok morderczyni. – Super. Nie ma to jak zastraszyć ochotnika – zakpiła, po czym żachnęła się. – Chwileczkę, ochotnikiem? Do czego? Soara znowu zamilkł. Zabójczyni walnęła pięścią w stół i krzyknęła: – Mów, albo inaczej pogadamy! – Powiedział, że mnie zabije… – Ja też to mogę zrobić! – warknęła i zaraz zniżyła głos. – Chyba że twoje zeznania pozwolą mi rozprawić się z Dyfuzjuszem. Wtedy, kto wie? Może Magistrat cię oszczędzi? Są jednak dwa warunki: po pierwsze, muszę dorwać Soarę-zabójcę, a po drugie: starca. Nie mów, że nie tli się w tobie choćby malusieńki płomyczek chęci zemsty. Pomyśl, ile dobrego możesz zdziałać, mówiąc nam prawdę. Pogadajmy. – Tak, chciałbym, żeby Dyfuzjusz za wszystko mi zapłacił – rozmarzył się przesłuchiwany i nagle zasłonił ręką usta. – Chwila, przecież mówiłem, że nie wiem, jak on ma na imię… Pojmany z rezygnacją zwiesił głowę. – Och – stwierdziła złośliwie Sh’elala. – Ktoś tu kogoś sypnął… „Mnich” długo patrzył na zabójczynię. W końcu otworzył usta. A gdy to zrobił, to nie mógł przestać mówić. Bo – nawet jeżeli czekała go śmierć – to złożonymi zeznaniami mógł uratować przynajmniej część swojej duszy. Cóż, każdy jest egoistą. Nawet mnich, akolita i świętoszek. Każdy. • • • „Straciłem wszystko, co miałem. Brakowało mi pieniędzy. Przegrałem je w karty, przehulałem, przepiłem. A gdy okazało się, że zbiedniałem, moje dziewczyny opuściły mnie, a kamraci przegonili. Błąkałem się więc po Ołogrodzie, stolicy Metakanu. Nie było co jeść, gdzie spać, co pić i co brać… W dzień parzyło mnie pustynne słońce, w nocy – ziębił wiatr, sypiący ostrym piachem. Nie mogłem wrócić do Świątyni Czterech Żywiołów. Przeor wyrzucił mnie ze zgromadzenia, gdy kradzież wyszła na jaw… A ja wtedy naprawdę potrzebowałem peyotlu. Wyniosłem tylko parę świecidełek ze skarbca zakonu. Sprzedałem je i kupiłem kilka działek… Nie spodziewałem się, że kara będzie tak dotkliwa. Nie okazałem skruchy, ba! Swoje odejście zaznaczyłem kolejną kradzieżą. Artefakty sprzedałem w metakańskim lombardzie. Miałem pieniądze, nowe życie, nowych przyjaciół. Rzuciłem się w wir zabawy. A potem upadłem strasznie nisko. Gdy głód był nie do zniesienia, zabiłem pierwszy raz. Obrabowałem trupa… I okazało się, że poczucie sprawowania władzy nad czyimś bytem jest jak narkotyk. Uzależnia. Och, bogowie, posmakowało mi to tak, że przestałem być ostrożny. Trafiłem w końcu do więzienia. Skazali mnie na śmierć, jednak wtedy dopisało mi szczęście. Otrzymałem propozycję…. Sąd miałby odstąpić od wykonania wyroku, gdybym zgodził się uczestniczyć w pewnym eksperymencie, prowadzonym gdzieś na końcu świata. Organizator tajemniczych badań poszukiwał skazańca z Metakanu, który zostałby królikiem doświadczalnym. Obiecywał też złoto, a przede wszystkim – wolność, chociaż ograniczoną wielkością Silva Rerum. Nic wtedy nie wiedziałem o waszej wyspie, właściwie pierwszy raz usłyszałem tę nazwę. Jednak zgodziłem się, bo… nie chciałem umierać. Ruszyłem w daleką podróż, pilnowany przez liczną obstawę metakańskich wojowników. Ci odwieźli mnie aż do Łukowych Pagórów. Jak wiecie, północne krańce tego obszaru przecina niebotycznie głęboka rozpadlina Trzewi Ziemi, której siarczane wyziewy oraz kipiąca lawa uniemożliwiają budowanie mostów, prowadzących do Valtany. A przecież tylko z Valtany można się oficjalnie dostać na Silva Rerum. Musiałem znaleźć inną drogę. |
Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.
więcej »
Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.
więcej »
Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Dobrymi intencjami to piekło brukują – część 2
— Anna Jupowicz-Ginalska
Dobrymi intencjami to piekło brukują – część 1
— Anna Jupowicz-Ginalska
Przeczytałam wszystkie części do końca. Genialne, wciągające i bardzo oryginalne. Połączenie Steampunka z fantasy. Najlepsza była główna bohaterka i krasnoludzica, burmistrz. Polecam każdemu :D