Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Anna ‘Cranberry’ Nieznaj |
| Tytuł | Wróg publiczny |
| Opis | Anna „Cranberry” Nieznaj (ur. 1979 r.), absolwentka matematyki, programistka. Mężatka, ma dwoje dzieci, mieszka w Lublinie. Pod panieńskim nazwiskiem Borówko – debiut w 1996 r., a następnie opowiadanie „Telemach” w „Science Fiction” (7/28/2003). Pod obecnym – „Kredyt” (II miejsce w konkursie Pigmalion Fantastyki 2010) i „Czarne Koty” („SFFiH” 4/66/2011). Finalistka konkursu Horyzonty Wyobraźni 2011. |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 1Anna ‘Cranberry’ NieznajGwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 1Ojciec zmierzył go zdziwionym spojrzeniem. Chłopak miał co prawda tylko dziewiętnaście lat, ale nie należał do tchórzy i zdawał się raczej rosnąć na awanturnika. Na przykład lubił ostatnio kręcić się po takich knajpach, do których nawet miejska policja wolała nie zaglądać. Fakt, że przed nieprzyjemnościami ze strony łowców nagród chroniły go głównie nazwisko i legenda ojca. – O co chodzi? Co się stało? – Piroman?! – prawie jęknął młody, odgarniając z twarzy długie, ciemnobrązowe włosy. – W magazynach, tu, niedaleko?… Przed chwilą przez komunikator zgłaszałem pożar, nikt mi nie powiedział, że… – Magazyny też się palą?! – Nie, jeden magazyn, ale to nieduży pożar, zaraz zgaszą. Myślałem, że chciała zniszczyć komuś towar. To była… piromanka? – Chłopak zamiast się uspokoić, zrobił się jeszcze bardziej zielony i aż usiadł na jedynym wolnym krześle. Jasnowłosa, sporo od niego starsza najemniczka w czarnym płaszczu, która zaczepiła go kilka godzin temu przy barze w pewnej podłej mordowni niedaleko portu. Nie pozwoliła zapłacić za pokój i szczerze mówiąc, potraktowała dość instrumentalnie, ale cóż, chcącemu nie dzieje się krzywda. Miała zielone oczy i gibkie, wysportowane ciało, więc nawet nie przeszkadzały mu paskudne blizny na jej ramionach. Wyglądające jak blizny od ognia. Młodemu Lowellowi zrobiło się odrobinę niedobrze. – Piromanka?! Kobieta?! Jakiej rasy, skąd wiesz? – zawołał jego ojciec. – Pali się centrum „Mgławica gier”, setki ludzi były uwięzione w środku. Całkowita blokada portu, nikt stąd nie odleci bez mojej zgody. Ściągnąłem do pomocy wojsko. A gdzie ty się podziewałeś cały ten czas?! Widziałeś ją? Chłopak zdążył się wziąć w garść, pod spojrzeniami podwładnych komendanta. – Podpaliła magazyn, zobaczyłem to z daleka. Znam ją z widzenia. Barman powiedział mi, że nazywa się Windu. – Windu! – Ridd Lowell i szef ochrony portu skrzyżowali spojrzenia. – Piroman z Sullust to Windu?! – Była tu u nas w mieście już dwa razy – wyjaśnił synowi komendant. – Formalnie nie mamy jej nic do zarzucenia, ale mówi się, że zarabia wykonywaniem mafijnych wyroków. Kazałem za nią wysłać ogon, tylko że zaraz wszystkich zgubiła. A teraz… Jasna cholera, myślisz, że to ona jest piromanem z Sullust? O tym psychopatycznym mordercy wiadomo było tylko, że mieszka najprawdopodobniej na Sullust i z rzadka udaje się na wakacje w jakieś typowo turystyczne miejsce, na przykład na Rodię, by pozostawić tam upiorne dowody swojej obecności. A tym razem przeszedł sam siebie… – Widziałem tylko, jak podpalała magazyn, nie centrum – szepnął chłopak bardzo cicho. W tym momencie inny z członków sztabu kryzysowego zawołał komendanta do panelu komunikacji. – W jednym z kasyn miał miejsce dziwny wypadek. Jakiś facet skoczył oknem na sam widok kobiety, która nosi czarny płaszcz i przedstawiła się ochroniarzowi jako Windu. – Dawaj mi tego ochroniarza na prywatną linię! Komendant krążył po gabinecie, słuchając zeznań wartownika i zadając mu od czasu do czasu precyzujące pytania. Potem rozłączył rozmowę i ściągnął na boczny projektor hologram z monitoringu przedstawiający Windu, jak przechodzi przez bramkę odprawy celnej. Przyglądał się przez chwilę niewyraźnemu obrazowi. Rano rzucił na niego okiem, ale nieuważnie – co mu po hologramie twarzy zasłoniętej kapturem. Powiódł wzrokiem po swoich współpracownikach, zastanawiając się, co powinien powiedzieć. Ridd Lowell w czasie wojny służył w wywiadzie Sojuszu. Teraz nie bez powodu został obsadzony na kluczowym stanowisku – w wielkim, bardzo uczęszczanym porcie. Pełnił nadal swoje nieoficjalne funkcje. Incydent w kasynie, rysopis podawany przez wszystkich świadków i film z monitoringu – niby zupełnie niewystarczający do identyfikacji osoby, ale tak pasujący do tego, co Ridd sam kiedyś widział na własne oczy. No i to centrum rozrywkowe, chociaż ono właściwie najmniej do tego wszystkiego pasowało… – Ściągnijcie mi tu wojsko, z działkiem fotonowym – powiedział, ważąc słowa. – Zlikwidujcie ją, kiedy będzie przechodzić przez odprawę celną do statku. Za wszelką cenę, każdym kosztem, choćbyście mieli rozwalić budynek do fundamentów. – Szefie?… – dowódca ochrony starał uczynić swój protest możliwie łatwostrawnym dla apodyktycznego przełożonego. – Zna pan portret psychologiczny piromana… To jest mężczyzna, prawie na pewno. – Może być zmiennokształtny – wzruszył ramionami Lowell, myśląc chyba o czym innym. – No racja – zreflektował się oficer. – Ale to nie jest typ, na którego trzeba wojska i działek fotonowych! Poradzimy sobie sami, zwłaszcza, jeżeli nie trzeba jej aresztować, a można zabić na miejscu. – Ściągnij wojsko – powtórzył dobitnie komendant. – A ty chodź na chwilę – skinął na syna i wyszli obaj na korytarz. Kiedy znaleźli się już odpowiednio daleko od drzwi gabinetu, Ridd powiedział cicho: – Windu nie jest piromanką z Sullust. – Nie jest zmiennokształtna! – zawołał chłopak z taką nadzieją i ulgą, że aż zwróciło to uwagę ojca. Ten potwierdził skinieniem głowy i dodał ponuro: – Bo mam praktycznie pewność… – urwał. Nie powinien rozmawiać o tym z nikim ze swoich podwładnych, a tym bardziej z synem. Ale starał się kształcić chłopaka na swojego następcę i obiecał sobie, że zawsze będzie wobec niego szczery. – Wierz mi – podjął – swoje w życiu widziałem i teraz podejmuję decyzję z całą odpowiedzialnością, zaraz wyślę szyfrowany komunikat na Coruscant… Jestem pewien, że Windu to Darth Beyre.  Kolaż: Agnieszka ‘Ignite’ Hałas – Beyre… Czyli ta… – syn komendanta nagle zaczął się jąkać. – Ta lady Sith, która niby zginęła w bitwie nad Ord Mantell. Ej, młody, co ty?… Ty mi tu, do jasnej cholery, nie zamierzasz chyba zemdleć?! Ostre, ojcowskie szturchnięcie w ucho podziałało skuteczniej niż najlepsze sole trzeźwiące, ale morale młodego Lowella przedstawiało się absolutnie żałośnie. • • • Beyre biegła przez dżunglę, mokrą po tropikalnym ciepłym deszczu. Przedzierała się przez gąszcz, a gałęzie szarpały jej płaszcz. W całkowitym mroku prowadziła ją Moc, Ciemna Strona, spotęgowana strachem i stoczoną niedawno walką. Lady Sith podniosła do ust bransoletę komunikatora i wydała polecenie, zachrypniętym, zdyszanym głosem, z trudem łapiąc oddech między kolejnymi słowami procedury i zatwierdzających ją haseł. Komputer pokładowy statku, z którym się połączyła, przeanalizował tembr głosu, zidentyfikował właścicielkę i wykonał polecenie. Ciemne niebo nad lądowiskiem rozjarzył na moment upiorny blask samoniszczącego wybuchu. Statek zarejestrowany na Windu stanął w płomieniach. Chaos wokół zniszczonego granatami i strzałami z działka budynku odprawy celnej osiągnął apogeum. Do wojskowych latających sanitarek ładowano żołnierzy, którzy podczas strzelaniny zostali najciężej ranni. Teraz ktoś próbował gasić dopalający się wrak statku, ale brakowało odpowiedniego sprzętu, odesłanego wcześniej do miasta. W „Mgławicy gier” trwał armageddon wywołany przez anonimowego, ukrytego w tłumie, sullusjańskiego psychopatę. A przez dżunglę szła wielka, organizowana w rozpaczliwym pośpiechu wojskowa obława. • • • – Statek więzienny nie może stać w porcie dłużej niż dobę – stwierdził stanowczo Ridd Lowell. – Już dwa razy mieliśmy przypadki zbrojnego odbijania skazańców. Ruch nad planetą został zamknięty, ale to jest wyjątek. Przekażcie im, żeby przygotowywali się do startu. – Tak jest. – Młody porucznik federalnej armii trzasnął obcasami i wyszedł z gabinetu. Komendant stał przy oknie i w bladym świetle mglistego, równikowego świtu patrzył na zrujnowany budynek odpraw oraz zwęglone szczątki na lądowisku. Z dreszczem zgrozy wspomniał nocną walkę. Nie zdawał sobie sprawy, jak może wyglądać starcie z Sithem. Kiedy wydawał tamte rozkazy, myślał, że przesadza z liczebnością i uzbrojeniem oddziału. Obejrzał się na sztabowy holoprojektor, pokazujący teraz pozycje oddziałów pościgowych w dżungli. Lowell uczył się na własnych błędach i rzucił do obławy prawie wszystkie siły, którymi dysponował. Ale był prawie pewien, że coś poszło nie tak, bardzo nie tak. Skoro nadal szukają, to znaczy, że im uciekła. Przeniknęła przez zbyt duże oczka sieci i mogła być w tej chwili po prostu wszędzie. |
Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.
więcej »
Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.
więcej »
Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Nocą wszystkie koty są czarne
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Cranberry w starej, dobrej formie, nie jestem co prawda fanem SW ale po przeczytaniu textu zastanawiam się co tę kobitkę tak doskonale konserwuje? jest jak wino...