Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Marek Wasielewski
‹Dzieje Tristana i Izoldy inaczej›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Marek Wasielewski
Tytuł	Dzieje Tristana i Izoldy inaczej
Opis	Autor pisze o sobie (2005): Pani od polskiego w podstawówce kładła nam do głów, jak ważne dla analizy jest podanie czasu i miejsca akcji. Postaram się zatem scharakteryzować siebie poprzez te dwie kategorie. Wiek – trzydzieści trzy i jedna trzecia, a więc liczba okrągła i znamienna. Zdecydowanie za późno na młodzieńczy genialny debiut, o wiele za wcześnie na przesycone mądrością dzieło życia. Urodzony i wychowany w Poznaniu, mieście, które nie wydało żadnego literackiego giganta, mieście do bólu nudnym i pozbawionym fantazji. Bez złudzeń, że można to zmienić, co udowadnia fatalistyczne podejście do świata. Tristan ma pokazać, że mimo wszystko poznańskie pyry nie do końca pozbawione są poczucia humoru. A jeśli niczego nie pokaże? Cóż, zawsze można iść w ślady Cegielskiego, pracować organicznie i u podstaw, prawda?
Gatunek	humor / satyra

Dzieje Tristana i Izoldy inaczej – księgi VII-IX

Marek Wasielewski

1 2 3 … 18 »

– Dlaczego ta powieść musi mieć dwanaście ksiąg? – pytał Tristan – Czy to nie może wyjaśnić się już w ósmej?
– Dwanaście to liczba magiczna – odparł O’Merry – Wszystkie ważniejsze dzieła epickie mają dwanaście ksiąg. Apostołów było dwunastu. Godzin jest dwanaście. Kto był parszywy? Ano dwunastka. To prastary system – i nie tylko sumeryjski. Część ludów przedindoeuropejskich też opierała liczenie na dwunastce. Nie wiem dlaczego. Może mieli po dwanaście paluchów? Tuzin, gros, kopa – wszystko oparte na dwunastce. Inaczej być nie może.
– Ale temu gościowi kończą się pomysły!

Marek Wasielewski

Dzieje Tristana i Izoldy inaczej – księgi VII-IX

Marek Wasielewski
‹Dzieje Tristana i Izoldy inaczej›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Marek Wasielewski
Tytuł	Dzieje Tristana i Izoldy inaczej
Opis	Autor pisze o sobie (2005): Pani od polskiego w podstawówce kładła nam do głów, jak ważne dla analizy jest podanie czasu i miejsca akcji. Postaram się zatem scharakteryzować siebie poprzez te dwie kategorie. Wiek – trzydzieści trzy i jedna trzecia, a więc liczba okrągła i znamienna. Zdecydowanie za późno na młodzieńczy genialny debiut, o wiele za wcześnie na przesycone mądrością dzieło życia. Urodzony i wychowany w Poznaniu, mieście, które nie wydało żadnego literackiego giganta, mieście do bólu nudnym i pozbawionym fantazji. Bez złudzeń, że można to zmienić, co udowadnia fatalistyczne podejście do świata. Tristan ma pokazać, że mimo wszystko poznańskie pyry nie do końca pozbawione są poczucia humoru. A jeśli niczego nie pokaże? Cóż, zawsze można iść w ślady Cegielskiego, pracować organicznie i u podstaw, prawda?
Gatunek	humor / satyra

Księga siódma
O poezji epickiej

Jak trafnie przewidziała czarownica, mieszkańcy opuszczonej właśnie krainy z niewiadomych powodów nie mogli ich ścigać poza jej granicami. Armia wiedźminów i druidów stała więc bezradnie na przełęczy, a Drużyna, trochę poniżej, poza zasięgiem strzał, wywalała języki i stroiła głupie miny. Kiedy Ryszard uznał, że już dostatecznie okazali pogardę dla bezsilności wroga, kazał ruszać, by przed nocą dotrzeć do miasteczka widniejącego u podnóża gór.

– Mieliście szczęście, że wam uciekliśmy! – krzyknął na odchodnym książę do ekologów – bo byłoby z wami krucho!

Po tej stronie przełęczy ścieżka prowadząca ku równinom była szeroka, wygodna i dobrze utrzymana. Dojście do miasteczka zabrało im niewiele czasu, słońce nie zdążyło skryć się za horyzontem. Osada nazywała się Asspain i stanowiła przystanek na długim szlaku handlowym ciągnącym się u podnóża gór, ze wschodu na zachód. Stąd też w Asspain znajdowało się kilkanaście gospód i moteli, zawsze gotowych na przyjęcie niespodziewanych gości. Nawet podczas trwających tu kilka razy do roku targów, ściągających kupców ze wszystkich stron świata, można było znaleźć wolne pokoje, w dodatku za nader umiarkowaną cenę. I to różniło średniowieczne Asspain od dwudziestowiecznego Poznania.

W miasteczku akurat nie odbywał się żaden targ, więc bez problemu znaleźli nieodległe od siebie, porządne kwatery dla wszystkich. Z westchnieniem ulgi zrzucili z grzbietów brudne, śmierdzące łachy, zażyli luksusu, jakim była kąpiel w balii, w prawie że ciepłej wodzie, a potem zebrali się w wynajętej największej sali pewnej gospody, gdzie razem ucztowali, rozmawiali, przechwalali się i układali plany na przyszłość.

Ryszard wręcz promieniał. Teraz ich szanse na pomyślne zakończenie wyprawy wyglądały dużo, dużo lepiej, w krainie, w której karta kredytowa króla Aleksandra nie była tylko kawałkiem plastiku z wtopionym mikroprocesorem, lecz kluczem do ciepłej strawy i wygodnego pokoju.

Jak często powtarzał, sens życia to wrócić po wojnie do domu, móc włączyć telewizor i obejrzeć dobry, rodzinny film dla ukojenia skołatanych nerwów.

Książę dał Drużynie cały tydzień na byczenie się, ostre zalewanie pały i napychanie kołduna. Sam natomiast częstokroć spoglądał w gwiazdy, prowadził długie, nudne rozmowy z Uryną i jej czarodziejami, radził z Radą i zadawał trudne pytania. Efektem tych tytanicznych wysiłków był wniosek, że i tak sami nigdy nie odnajdą siedziby wrogów, więc jedynym wyjściem jest wędrować dalej i odnosić sukcesy, by na tyle mocno zdenerwować Merlina i Śniętego Graala, żeby sami się ujawnili, doprowadzając do bezpośredniej konfrontacji. Entuzjazm Ryszarda mocno przygasł.

Wnioskami tymi podzielił się z towarzyszami, oczekując sprzeciwu, oburzenia, może nawet buntu, a przynajmniej burczenia po kątach, jednak przeliczył się, bo przyjęli to obojętnie. Markowi było wszystko jedno, byle by nie zbliżali się za bardzo do zamku Eleonory, książę Henryk zgodnie z zamysłem autora był tylko biernym potakiwaczem bez własnego zdania, więc jakikolwiek sprzeciw z jego strony nie był możliwy. Roland chciał tylko doczekać ósmego stulecia, by zginąć w wąwozie, jak chciała historia, Lancelot otrząsnął się z zadęcia arturiańskiego i postanowił polować na Graala dla czystej przyjemności. A Tristan? On nie miał wyjścia: wszak był bohaterem tytułowym.

Rada z wielkim zdziwieniem przyjęła zdenerwowanie i zniecierpliwienie Ryszarda. Tłumaczono to wyrywającym się bojowym duchem i stłamszoną warunkami rycerską odwagą, która domagała się wolności. Tymczasem Ryszard był wściekły, bo już od tygodnia nie miał żadnego snu erotycznego.

Nadszedł czas wyjazdu. Wyekwipowana, zaopatrzona w zimową odzież Drużyna sformowana w poczwórną kolumnę, karnie wymaszerowała z Asspain. Niejednemu zakręciła się w oku łza rozrzewnienia, kiedy spoglądał na niezapomniane knajpki, przytulne burdeliki, rozłożyste jasnowłose dziewoje, których prawdopodobnie nie ujrzą już nigdy w życiu. Mimo tego żądza przygód gnała ich do przodu.

Tuż za granicami miasteczka, przy rozstaju dróg zatrzymał ich niezwykły widok. Naokoło potężnego słupa przydrożnego, nerwowo macając beton chudymi dłońmi, chodził szlochając stary człowiek z białą laską i czarnymi okularami na nosie. Starzec wył wniebogłosy: Skurwiele! Wypuśćcie mnie! Jak mogliście zamurować ślepca! Sadyści!

Na widok tej absurdalnie bezradnej postaci Tristana przeszedł lodowaty dreszcz. I wy tak skończycie, zagubieni, bezsilni, osamotnieni! – usłyszał ociekający jadem głos odzywający się gdzieś w jego głowie.

– Na litość bogów, pomóżcie mu! – krzyknął Ryszard do swych rycerzy.

Tristan odbezpieczył broń.

– Na ziemię, starcze!

Nacisnął spust. Granatnik przeciwpancerny zaczął wypluwać polaryzowane grawitacyjnie wielkokalibrowe pociski. Dzięki polaryzacji sypiące grudy betonu bezpiecznie omijały rozpłaszczonego na trawie ślepca. Po chwili słup kończył się niecały jard nad ziemią.

– No dobrze, możesz wstać – powiedział Tristan.

Starzec podniósł się, wymacał dłońmi krawędź i ciężko gramoląc się wdrapał na resztki słupa. Szeroko rozłożył ręce i krzyknął: Jestem wolny!

– A teraz złaź do nas. Po twojej prawej.

Ślepiec ostrożnie zsunął się na ziemię i macając laską grunt przed sobą przybliżył się do nich.

– Dzięki wam, dostojni panowie, za wyratowanie mnie z tej srogiej opresji! – mówił wznosząc ręce ku niebu – Szedłem wczoraj spokojnie w stronę miasteczka, licząc na ciepły kąt i jadło za moje opowieści, gdy jakieś podłe skurwysyny zamknęły mnie w tamtym więzieniu. I zdechłbym marnie, gdyby nie wasza pomoc. Weźcie mnie ze sobą, a obiecuję, stukrotnie odwdzięczę się wam i umieszczę wasze imiona w nieśmiertelnych pieśniach.

Ryszard spojrzał na towarzyszy.

– Weźmy go, panie – rzekł Lancelot, po czym dodał ciszej – Bo znów ktoś go zamuruje. Coraz więcej tych słupów ogłoszeniowych.

– Jak cię zwą? – zapytał Tristan.

– Jestem John O’Merry, ślepy poeta, mój panie.

– W porządku, O’Merry, jedziesz z nami – zdecydował Ryszard – Dajcie mu jakiegoś konia. Widzącego.

Ślepiec jakby udowadniając istnienie dodatkowego zmysłu od razu przykleił się do Tristana, jakimś niepojętym sposobem rozpoznając w nim tego, który zniszczył jego więzienie. To nasz bohater jako pierwszy usłyszał historię życia O’Merry’ego.

– Nie zawsze byłem taki, jak teraz, znaczy ślepy – opowiadał stary poeta – Onegdaj, gdy służyłem na dworze króla Artura jako jego nadworny bard, miałem doskonały wzrok, z odległości mili potrafiłem policzyć piździe włosy kąpiących się dwórek. Niestety, odkąd na zamku zjawiła się ta stara jędza, czarownica Morgana, moje dobre oczy przestały być atutem i zaczęły bardzo przeszkadzać. Morgana sączyła jad do uszu naszego króla, na zamku i w państwie zaczęły dziać się niedobre rzeczy. Próbowałem otrzeźwić Artura, lecz niestety nic nie wskórałem. A Morgana zauważyła moje wysiłki i odtąd śledziła mnie nieustannie, wtykała w moje sprawy swoja szpetną twarz. Groziła mi, lecz ja, młody i głupi, lekce sobie ważyłem jej słowa. Kiedyś nie wytrzymałem i publicznie oświadczyłem, że na jej miejscu chodziłbym kanałami, a za taką twarz prosiłbym bogów o odszkodowanie. Nie było to zbyt oryginalne, a już na pewno nie mądre. Oślepiła mnie wtedy mówiąc, że taka kara spotka wszystkich, którzy nie potrafią docenić kobiecej urody. Wyrzucono mnie z zamku, bo stanowiłem niewygodny element dla tych, którym zależało na podtrzymaniu szeroko rozgłaszanej wersji, jak to wspaniale dzieje się w królestwie Artura. Tułałem się po świecie, wiele słyszałem, wiele się nauczyłem, moje pieśni i historie spodobały się dobrym ludziom. Karmiono mnie, dawano wino i kąt do spania, na konkursach bardów zdobywałem nagrody. A teraz podjąłem wędrówkę w poszukiwaniu możnego władcy, niejakiego Ryszarda, o którym wieść mówi, że wyruszył z dzielną drużyną przeciw wrogom króla Artura, przeciw podstępnemu magowi Merlinowi, ojcu i największemu sojusznikowi Morgany, oraz jego pachołkowi, paskudnemu Graalowi. Wiesz może, panie, coś o Ryszardzie?

– Dobrze trafiłeś, O’Merry. Ryszard jest naszym wodzem. My jesteśmy drużyną Ryszarda. A ja jestem Tristan.

– Niech władający światem bogowie mają cię w swojej opiece, mężny Tristanie! Moje życie osiągnęło cel: stworzę poemat epicki o najdzielniejszych rycerzach wszystkich czasów!

– Tak przy okazji, O’Merry – rzekł Tristan – Muszę powiedzieć ci o czymś ważnym. Podczas swojej wędrówki, już jako ślepy bard, trafiłeś w miejsce dość odległe od, hmmm…świata króla Artura, przynajmniej takiego Artura, jakiego znałeś. Nie jest mi łatwo wyrazić to słowami, to dość skomplikowane… jesteś na nieco innej ścieżce rzeczywistości…

– Rozumiem, Tristanie – powiedział starzec – Jestem poetą. Twórcą. Mam otwarty umysł i wielką wyobraźnię. Rozumiem. Mów dalej.

1 2 3 … 18 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 7
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

17 XI 2012

Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 6
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

3 X 2012

Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 5
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

18 VIII 2012

Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.

więcej »