Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Kšatrápavan›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Kšatrápavan
Opis	Autor pisze o tekście: Kšatrápavan to mikropowieść, nawiązujaca w nazewnictwie i sposobie przedstawienia mechanizmów władzy do państwa perskiego w starożytności.
Gatunek	SF

Kšatrápavan

Sebastian Chosiński

« 1 2 3 4 5 … 22 »

Sebastian Chosiński

Kšatrápavan

– Uhm – przytaknął.

– To nie dzisiaj. Źle pan trafił – stwierdził taksówkarz, uśmiechnąwszy się pod nosem. Bawili go tacy pasażerowie. Zamiast zwiedzać zabytki, łyknąć trochę miejscowego folkloru, oni woleli tułać się po zatłoczonych, choć akurat nie dzisiaj, centrach handlowych, które w każdym zakątku wszechświata wglądają dokładnie tak samo. A i kupić w nich można niemal te same towary.

– Naprawdę? – udanie zdziwił się Adrian.

– Co pan, radia nie słucha, prasy nie czyta? – Irytacja taksówkarza powoli sięgała zenitu.

Na twarzy Adriana zagościło ogromne zaskoczenie.

– Ech, wy – machnął ręką od niechcenia kierowca. – Turyści – dodał, a słowo to w jego ustach zamieniło się w najstraszniejsze przekleństwo.

Ilustracja: Artur Wawrzaszek

Na szczęście jednak – zarówno dla Adriana, jak i zapewne siebie samego – było to przedostatnie słowo, jakie powiedział taksówkarz głośno. Ostatnim było „dziękuję”, kiedy – żegnając go na parkingu przy jednym z największych, oczywiście tego dnia nieczynnych, supermarketów w stolicy – odbierał z jego rąk plik banknotów.

Dopiero gdy samochód zniknął za rogiem ulicy, Adrian pozwolił sobie na ironiczny uśmieszek. Spojrzał na zegarek. Zgodnie z planem, za piętnaście minut dwie przecznice dalej powinna podjechać druga taksówka, z Arweną w środku. Poszedł w umówione miejsce i gapiąc się z zainteresowaniem w sklepowe witryny, cierpliwie czekał, kątem oka uważnie obserwując całą długość ulicy.

Przyjechała niemal punktualnie. Niemal, bo przecież dwie, trzy minuty spóźnienia nie grają tutaj żadnej roli. Czasu i tak mają, jak do tej pory, w nadmiarze. Wysiadła, po czym przez uchyloną przednią szybę podała kierowcy dwa banknoty i chwilę odczekała, aż ten, zapewne przeklinając gówniarę w myśli, odda jej resztę co do ostatniego grosika. Zostawszy na ulicy sama, szybko zauważyła Adriana i podążyła za nim. Szli tak, wydawałoby się, że bez celu, prawie dwadzieścia minut. Dopiero w jednej z bocznych uliczek, Adrian przystanął, czekając, aż go dziewczyna dogoni.

– Wszystko w porządku? – przywitał ją.

– Zgodnie z planem, dowódco! – odparła.

– Nie żartuj sobie. I jeśli już, to zwracaj się do mnie raczej per stryju, bo na twojego starszego brata też raczej nie wyglądam – wyjaśnił oschle.

– Ja nigdy nie miałam rodzeństwa – odpowiedziała tak żałosnym głosem, że zrobiło mu się jej żal. Nie potrafił jednak zdobyć się na żaden inny gest, jak zwykłe poklepanie jej po ramieniu. Nie umiał opiekować się nastoletnimi panienkami i nikt, nawet ta cholerna Alisa, nie powinna mieć o to do niego żalu.

“Poza tym mam jej uratować życie, a nie rozpieszczać” – pomyślał i od razu zrobiło mu się lżej na duszy.

– Co teraz będziemy robić? – spytała Arwena, wyrywając Adriana z zamyślenia.

– Musimy poczekać, aż zacznie się ściemniać – odparł. – Dopiero wtedy dostaniemy się na lotnisko.

Dziewczyna spojrzał na zegarek.

– To mamy jakieś dwie godziny czasu, a ja… – przerwała na moment, jakby bojąc się, że to, co zaraz powie, nie spodoba się jej opiekunowi – jestem głodna.

Miała rację, bo zareagował przekleństwem. Bardziej miał jednak żal do siebie, aniżeli do małej.

“Powinienem o tym pomyśleć i zabrać coś z hotelu” – skarcił się w myśli.

Głośno zaś zapytał:

– Nie wytrzymasz?

– Może – odpowiedziała niepewnie i dokładnie w tej samej chwili zaburczało jej w brzuchu tak głośno, że aż on usłyszał.

– Poczekasz tu na mnie, a ja przejdę się i skołuję coś do żarcia.

Wolał nie zostawiać jej samej, ale co miał innego do wyboru – pozwolić umrzeć jej z głodu i nigdy nie zobaczyć obiecanych przez Alisę pieniędzy?

Znalazł bar kilkadziesiąt metrów dalej. Speluna mieściła się w podziemiach, ale przynajmniej była otwarta. Barman i nieliczni o tej porze i tego właśnie dnia goście oglądali telewizję, a w niej – przemawiającego prezydenta Dariusza.

Szczerbaty staruszek, będący w jednej osobie barmanem, kucharzem i właścicielem speluny, z ociąganiem przyjął zamówienie, stwierdziwszy uprzednio, że i tak „zaproponować” może tylko gorghu. Miejscowa potrawa przypominała mocno posiekany kotlet schabowy i wyglądała bardzo nieapetycznie.

Arwena patrzyła nań przez dłuższy czas z niedowierzaniem.

– Gdzie ci to wcisnęli? – spytała.

– Nikt cię nie zmusza do jedzenia – odparował, przeklinając w duchu wielkopańskie maniery dziewczyny. Jej śmiech rozładował jednak sytuację. Podzielili porcję na dwie części i – choć trudno powiedzieć, że zrobili to z apetytem – zjedli.

Kiedy Arwena wytarła chusteczką usta, nagle sobie o czymś przypomniała i ni to stwierdziła, ni to spytała:

– Ciekawe, czy już jest po wszystkim?

Adrian domyślił się, że chodzi jej o dzisiejszą uroczystość.

– W barze oglądali transmisję. – Nic nie powiedziała, ale jej pytające spojrzenie spowodowało, że kontynuował: – Akurat przemawiał wasz prezydent, ale na jego głowie nie widziałem jeszcze żadnych cesarskich insygniów.

Wydawało mu się, że odetchnęła z ulgą, ale mogło to być tylko złudzenie. Przecież i tak nie jest w stanie zapobiec niczemu zapobiec. Po cóż więc się dodatkowo dręczyć? Żal mu się zrobiło dziewczynki, która wbrew sobie wciągnięta została w wir wielkiej politycznej intrygi, której zapewne ani nie rozumiała, ani nawet nie chciała zrozumieć.

– To nie jest dobry dzień na wyrzuty sumienia – stwierdziła, patrząc mu, czego wcześniej nie dostrzegł, od dłuższej już chwili prosto w oczy.

– Żaden dzień nie jest dobry na wyrzuty sumienia – uzupełnił. “Ale co ty możesz o tym wiedzieć?” – dodał w myśli.

Powoli zaczęło zmierzchać.

– Czeka nas teraz kawałek drogi na piechotę – powiedział. Podał jej dłoń i pociągnął za sobą. Wyszli na wciąż tak samo wymarłą ulicę. Instynktownie przyspieszał kroku. Wolałby siedzieć już w kabinie swego stateczku, mając pewność, że przygłupi robol zatankował wczoraj bak do pełna.

Droga zajęła im prawie godzinę. Port był pusty; tylko przy jednym z okienek siedziała znudzona kobieta w średnim wieku. Ona również oglądała w malutkim, zapewne sprowadzonym z Terry, telewizorze transmisję z uroczystości państwowych.

Adrian zostawił dziewczynkę w pustej poczekalni i ruszył do holu. Odgłos kroków na korytarzu przykuł uwagę urzędniczki. Ze zdziwieniem otaksowała wzrokiem przybysza. Całkiem możliwe, że był tego dnia pierwszym klientem.

– Chciałbym zapłacić za tankowanie i postój – wyjaśnił, znalazłszy się przy okienku. Podał nazwę statku. – Meldowałem się wczoraj – dodał.

– I dzisiaj chce pan odlecieć?

– Jeśli tylko bak jest pełen…

– Dzisiaj w zasadzie lotnisko nie pracuje – stwierdziła kobieta – ale… – Cóż, ten mężczyzna jej się spodobał. Dlaczego nie miałaby uczynić dla niego wyjątku? Przecież i tak nie jest mieszkańcem Kserksesa.

Wpisała coś do komputera i chwilę odczekała na wydruk.

– Proszę, oto rachunek – podała mu kartkę papieru.

Rzucił okiem na rząd cyfr i zapłacił. Odchodząc od okienka z odebraną od urzędniczki kartą dostępu do statku, spojrzał jeszcze odruchowo w ekranik telewizora. Prezydent Dariusz stał właśnie na trybunie honorowej, a kamera zrobiła najazd na insygnia cesarskie, rozłożone na długim obitym złotym suknem stoliku.

– Stanie się – powiedział.

– Cały naród na to czeka – odparła kobieta w okienku.

Zdążył odejść parę kroków, gdy nagle za jego plecami rozległ się krzyk – krzyk przerażenia, krzyk rozpaczy, nie potrafił zdefiniować tego dźwięku. Odwrócił się natychmiast, oczekując najgorszego. Ale zobaczył tylko wystraszoną twarz kobiety wbitą w ekran odbiornika.

– Zabili go! – krzyknęła w jego kierunku.

– Kogo? – spytał, podbiegając.

– Prezydenta!

Z obrazu na ekranie trudno było wywnioskować, co się w rzeczywistości stało. Panowało tam ogromne zamieszanie, ktoś biegał, ktoś inny chował głowę w ramionach, jakaś kobieta krzyczała, a mężczyzna w mundurze celował do kogoś – choć zapewne sam nie wiedział do kogo – z karabinu. Dopiero po chwili, która, takie miał wrażenie, trwała całą godzinę, kamerzysta zrobił zbliżenie człowieka, który w kałuży krwi leżał na podeście.

To był Dariusz.

– Zabili, zabili prezydenta! – powtarzała w kółko kobieta.

Nie zastanawiając się dłużej, Adrian wybiegł z holu. Arwena czekała, tak jak ją zostawił, w poczekalni; z twarzą przyklejoną do okna, spoglądała na płytę lotniska. Gdzieś tam w ciemnościach stał jego statek; statek, którym miał wywieźć ją z Kserksesa.

« 1 2 3 4 5 … 22 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 7
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

17 XI 2012

Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 6
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

3 X 2012

Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 5
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

18 VIII 2012

Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.

więcej »