Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Alan Akab
‹Więzień układu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Alan Akab
Tytuł	Więzień układu
Opis	Autor pisze: O autorze może tyle – absolwent technikum chemicznego, ukończył biologię, lecz na równi ze ścisłym umysłem ceni humanizm. Czymże bowiem byłaby ludzka technika, cywilizacja, czy choćby najbardziej udane społeczeństwo bez wiedzy o człowieku, o tym jaki jest naprawdę, jakim chciałby być widziany, czego pragnie i jakie są jego słabości?
Gatunek	SF

Więzień układu – część 11

Alan Akab

« 1 2 3 4 … 9 »

Alan Akab

Więzień układu – część 11

Do kuchni wpadł Arto. Wleciał niczym kometa, lecz pod ich spojrzeniami stanął jak wryty. Rzucił szybkie spojrzenie na stół, gdzie pomiędzy pustymi workami po kawie leżał sześcianik kolonisty. Popatrzył na niego, a potem na Zefreda. Chciał coś powiedzieć, próbował otworzyć usta, lecz nie mógł wydobyć głosu.

– Co się stało? – Wilan spytał syna. – Powinieneś…

– Ja… wiem… pomóc! – wydyszał, zachłystując się powietrzem.

Zefred odkleił się od ściany. Powoli podszedł do chłopca. W kuchni zapadła cisza.

– Wiem jak tam dojść! – Arto był przerażony. Słowa wypowiadał z wyraźnym trudem. – Nie wiedziałem…

– Podsłuchiwałeś? – spytał Wilan. Kolonista uciszył go gestem ręki.

– Niech mówi – powiedział wpatrując się w chłopca. Niemal przykląkł, spoglądając w jego oczy jakby chciał się wwiercić w jego umysł.

Arto przełknął ślinę.

– Musimy tylko dostać się do doku dla gwiazdolotu, tak? – spytał.

– Wiesz jak? – kolonista, choć nawet nie drgnął, wyglądał jakby potrząsał chłopcem samą siłą umysłu.

– Byłem tam wiele razy!

– Byłeś w dokach? – zdumienie było zbyt słabym określeniem tego, co odczuł Wilan. Jak jego syn mógł znać rozwiązanie problemu, nad którym sam bezskutecznie głowił się miesiącami?

– W dokach i w stoczni! Wszystko pokażę, to bardzo proste!

– Pokaż – zażądał kolonista. – Teraz. Wy zaczekajcie aż wrócimy – szybkim krokiem podszedł do stołu i zabrał sześcianik. – Pod żadnym pozorem nie opuszczajcie domu.

• • •

Czuł się jak we śnie. Kolonista postarał się o wszystko – miał gwiazdolot, znał sposób na bezpieczne wejście do doku, lecz nie potrafi się tam dostać – coś, co Arto robił, gdy tylko miał ochotę! Jak wspaniale uzupełniały się ich plany…

Jego sen został przerwany, gdy minęli najbliższe skrzyżowanie. Wysunął się naprzód, gdy nagle poczuł mocny uścisk na ramieniu. Kolonista płynnym, silnym ruchem odwrócił go do siebie, zaciągnął do bocznego korytarza, złapał za koszulkę, przyparł plecami do ściany i uniósł w górę. W jego oczach czaił się gniew starszaka. Nic nie mogło go lepiej przekonać, iż kolonista naprawdę przeszedł przez szkołę.

– Coście narobili? – spytał ostro. – Nie kłam! To musi być wasza robota! Wymiaucz wszystko, nim głębiej wpadniemy w zgotowaną przez waszą głupotę plazmę!

Zaskoczony, przez chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa. Silny, przygniatający go do ściany uścisk kolonisty nie był tym, co pomogłoby mu dojść do siebie.

– My… poszliśmy wczoraj na policję – wydusił wreszcie. – Ale mówiliśmy tylko o szkole! Nie powiedziałem niczego ważnego, przysięgam…!

– Czyś ty oszalał? – tylko fakt przebywania w publicznym miejscu zmuszał kolonistę do opanowania, lecz jego samokontrola zdawała się teraz bardziej powierzchowna niż kiedykolwiek wcześniej. – Powiedziałeś policji co się tam dzieje?

– Wtedy nie wiedziałem o obserwatorach! – zaprotestował ostro. – Trzeba mi było powiedzieć wcześniej! Na tyle się zdają te wasze tajemnice!

– To także twoje tajemnice! Co się tam działo? Mów, na zarazę!

– Próbowali mnie zabić! – syknął gniewnie, patrząc mu hardo prosto w oczy, choć jego stopy nie sięgały podłogi. – Zadowolony? Myślałem, że jak przyjdzie policja to jakoś wytrzymamy…

Chwilę mierzyli się wzrokiem. Ich oczy nawet nie drgnęły.

– Dziękuj rodzicom za to, że zatrzymali cię w domu, bo policja nie przyjdzie – kolonista rozwarł dłonie. Arto miękko opadł na podłogę.

– Musi przyjść! – zaprotestował. – Wiedzą dość, by zamknąć Anhela! Gdy on zniknie…

Urwał. Oczekiwał, że kolonista się wścieknie, zacznie na niego ryczeć, może nawet bić, lecz on tylko oparł się dłońmi o ścianę i zaczął się śmiać, choć brzmiało to raczej jak chichot obłąkanego. Było w nim coś tak przerażającego, że ciarki przeszły mu po plecach.

– Jasna gwiazdo! – szepnął kolonista, uśmiechając się bezsilnie. Na chwilę położył dłoń na głowie Arto, po czym ciężko opadł plecami na ścianę. – Przewidziałem tyle możliwości, wszystko, co człowiek mógł przewidzieć, za wyjątkiem dziecięcej desperacji. Jeden dzień! – klepnął się w uda – o jeden dzień za późno! Dlaczego to musiało się stać akurat teraz?

– Przysięgam, nie wiedziałem! – Arto zaczął się zaciekle bronić. – Skąd miałem wiedzieć, że nie będę musiał tam wracać? Chciałem…

– Wierzę, lecz to nie zmienia naszej sytuacji!

– Sam pan mówił, że zwykli ludzie nic nie wiedzą!

– Bo nie wiedzą! Ale są obserwowani, tak jak i wy. Gdy policja zaczęła przeszukiwać dane, by powiązać was z tym Anhelem, ktoś z góry zauważył, że grzebią w sprawach szkoły i przejął ich śledztwo. Nie wiem z iloma osobami rozmawialiście, lecz myślę, że niedługo wrócą one na Ziemię, by ścigać widma. Pierwszą rzeczą, którą się robi, jak ktoś się wygada, jest sprawdzenie ile osób coś wie. Zaczęli od twoich rodziców, sprawdzając czy nie zachowują się inaczej niż zwykle. O tak, gdy skończą robić statystykę obrazów, na pewno ucieszy ich to, na co trafili! Na mnie!

Ilustracja: <a href=mailto:changer@interia.pl>Rafał Kulik</a>

Ilustracja: Rafał Kulik

– Chcieliśmy tylko dotrwać do odlotu… – głos Arto stał się błagalny.

– Wiesz ile rodzin mam na głowie? – twarz kolonisty stała się chłodna i bezlitosna, lecz oczy mu płonęły. – Myślałeś, że tu chodzi tylko o ciebie i twojego kolegę? Ich życie i bezpieczeństwo zależy teraz od tego czy coś da się z tym zrobić! Tak samo twoje i twoich rodziców. Gdy Kosa wykryje co się dzieje, wszystkie stacje w Układzie zostaną postawione w stan alarmu. Cała operacja może zawieść! Czy tak wygląda odpowiedzialność dorosłego? Nie mam czasu, by cię niańczyć! Mam was zostawić, dla bezpieczeństwa pozostałych? – zbliżył twarz do twarzy Arto. – Co powinienem wybrać, kapitanie?

Arto zagryzł wargi. Żałował, że nie może się zapaść pod podłogę. Całe jego ciało mówiło przepraszam, lecz w tej sprawie nie było przeproś. Popełnił straszliwy błąd i kolonista chciał, by go dobrze popamiętał.

– Przepraszam, naprawdę…

– Póki się nie wychylasz, nic ci nie grozi. Ale ty nie chciałeś siedzieć cicho – kolonista wyprostował się. – Ci, którzy to robią, bywają niszczeni razem z całymi rodzinami. Wierzę, że jest ci naprawdę przykro, lecz to nie zapewni bezpieczeństwa tym, którzy mi zaufali.

Winowajca zamilkł. Myślał tylko o jednym – gdyby nie tajemnice, to nigdy by się nie zdarzyło. Wszystko byłoby prostsze, łatwiejsze. Lecz ukrywali przed sobą tyle rzeczy, że połapanie się we wszystkim stało się zbyt trudne, nawet dla niego.

– Obaj popełniliśmy błędy – odezwał się kolonista. Ruszył do przodu, nawet nie spoglądając za siebie – Najważniejsze to je naprawić. Twoja głupota może nas zgubić lub ocalić.

– Powie pan rodzicom?

Kolonista zatrzymał się. Spojrzał za siebie.

– Sam im wszystko opowiesz, na statku. To twoja kara.

Ton jego głosu nie pozostawił mu złudzeń. Arto poczuł ucisk w gardle. Nie mógł wymyślić gorszej kary niż zmuszenie go, by powiedział rodzicom, iż okłamał ich po raz kolejny.

Wyprzedził go bez słowa i skręcił w korytarz. Żaden z nich nie wrócił do tematu rozmowy. Kolonista uznał go za zakończony. Dalszą drogę przebyli w milczeniu.

• • •

Weszli do szybu wentylacyjnego. Dorosły mieścił się w nim bez problemu. Nim ruszyli dalej, kolonista dokładnie zmierzył szerokość i zbadał coś swoim sześcianikiem. W milczeniu przeciskali się w głąb instalacji, w milczeniu Arto przeprowadził go przez główny szyb. Twoja wina – mógłby przysiąc, że słyszy to przez całą drogę. Kolonista wiedział jak milczeć.

Sprawność, z jaką jego towarzysz poruszał się w szybie wentylacji zbijała Arto z tropu. Nie mógł uwierzyć, że dorosły, nawet po szkole, wciąż może robić to ze zręcznością młodszaka. Całą drogę przyświecał sobie lampą, badając każdy szczegół trasy, lecz zawsze był tuż za nim.

W rozdzielni było gorąco. Nawet światło lampy było za słabe, by stłumić bijącą od garbów kanałów poświatę. Sprawdził czas.

– Dalej nie można – powiedział. – Teraz idzie impuls, ale możemy poczekać.

– Nie ma po co. Nie będę ryzykował. Jak jest po drugiej stronie? Są jakieś wąskie przejścia?

– Nie węższe niż przy wejściu – odpowiedział po chwili wahania. – Jeśli ktoś dojdzie aż tutaj, dotrze aż do samej kratki w doku. Dla mnie droga jest dobra, ale wy jesteście więksi.

Opisał resztę drogi, wspominając o każdym szczególe, jaki tylko przyszedł mu na myśl.

« 1 2 3 4 … 9 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 7
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

17 XI 2012

Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 6
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

3 X 2012

Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 5
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

18 VIII 2012

Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.

więcej »