Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Próby i błędy |
| Opis | Czytelnicy Esensji zdążyli już poznać liczne opowiadania Achiki osadzone w świecie Gwiezdnych Wojen. W bieżącym i dwóch kolejnych numerach magazynu prezentujemy mikropowieść Autorki – kolejne wariacje na temat Nessie i jej mistrza, Qui-Gon Jilla. „Próby i błędy” to początek cyklu opowiadań osadzonych w alternatywnej wersji świata „Gwiezdnych wojen”. Akcja rozgrywa się w czasach Starej Republiki, tuż przed wydarzeniami z Epizodu I, które oczywiście w tej wersji również musiałyby wyglądać inaczej. |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Próby i błędy – część 1Agnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Próby i błędy – część 1Nessie potrząsnęła głową, niezbyt pewna, czy powinna się przyznać do trapiących ją snów. – No! To do roboty! – mistrzyni klepnęła ją w plecy, przyjacielsko, ale z wymówką, i z powrotem uruchomiła kulę. Nessie zacisnęła zęby i zmusiła się do skupienia całej uwagi na nadlatujących strzałach. Po obiedzie udało jej się mniej więcej wrócić do normalności, ale ucząc się na pamięć warunków klimatycznych i przyrodniczych Kothlis nagle przyłapała się na tym, że zamiast powtarzać, bezmyślnie wpatruje się w przestrzeń i usiłuje przypomnieć sobie sen. Zła na siebie wyłączyła komputer i poszła pospacerować trochę korytarzami Świątyni. Może po drodze przypadkowo wpadnie na Yodę i będzie go mogła zapytać, czy te sny oznaczają coś poważnego… Obeszła całą Świątynię dookoła. Tętniący życiem główny korytarz podziałał na nią w jakiś sposób kojąco, chociaż Yody oczywiście nie udało jej się spotkać. Właściwie tak naprawdę go nie potrzebowała – wystarczyło podejść do pierwszego z brzegu znajomego mistrza Jedi, opowiedzieć o swoich problemach i poprosić o pomoc. Nessie jakoś jednak nie mogła się do tego pomysłu przekonać. Popatrzyła na zegarek. Mogłaby pokręcić się trochę przed salą Rady albo przed kwaterą Yody (chociaż w obu tych miejscach samotny padawan ściągnąłby na siebie zainteresowanie każdego przechodnia), ale nie było już czasu: zaraz zaczynał się popołudniowy trening, a jeszcze lekcje czekały na odrobienie… Pobiegła do sali gimnastycznej. Kridd pomachał do niej z daleka. – Cześć, Nessie! Pójdziesz z nami później poćwiczyć na symulatorach? – Pewnie! – odkrzyknęła i nagle zalała ją fala wstydu i złości na samą siebie. Kridd przeżył największą tragedię, jaka może dotknąć Jedi, i jest w stanie normalnie żyć, a ona tu przejmuje się jakimiś snami. Natychmiast masz przestać zajmować się głupotami i skupić na rzeczywistości!, zwymyślała samą siebie. Podziałało. Aż do następnego ranka. Czterdzieści siedem, czterdzieści osiem… nie będę o tym myśleć… czterdzieści dziewięć, pięćdziesiąt. Nie będę o tym myśleć. Jedi nie wierzą w sny… Teraz pompki. Raz… dwa… trzy… to był tylko sen, głupia… cztery… Nessie miała świadomość, że im bardziej próbuje nie myśleć o swoich snach, tym bardziej o nich myśli. Starała się wynajdywać sobie różne zajęcia dla odwrócenia uwagi, ale akurat poranna gimnastyka nie była do tego najlepsza – zajmowała tylko ciało, podczas, gdy umysł swobodnie krążył wokół najbardziej niechcianych tematów. Za karę dołożyła sobie dodatkowych dwadzieścia pompek, ale nie pomogło. Przez ostatnie dwa dni sytuacja robiła się coraz gorsza. Nessie albo w kółko rozmyślała o dręczących ją koszmarach, albo zamartwiała się, co się dzieje z jej mistrzem. Nie przesłał jej żadnych wiadomości i z tego, co wiedziała, nie odmeldował się Radzie, to jednak nie musiało jeszcze oznaczać nic złego. Nie musiało, ale… Oprócz uporczywych snów, które starała się ignorować, Nessie coraz częściej miała wrażenie, że coś wyczuwa. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że dzieje się coś złego, że Qui-Gon jest w niebezpieczeństwie, że potrzebuje pomocy. Starała się wmówić sobie, że to tylko jej przywidzenia. Ostatecznie, była dopiero padawanem; gdyby naprawdę coś się działo, to przecież Obi-Wan pierwszy by to wyczuł. Może wyczuł, skąd możesz wiedzieć. Przecież tu go nie ma. Och, przestań w kółko o tym myśleć! Za kwadrans trening, lepiej się pozbieraj, kretynko, bo mistrzyni Tekku znowu ci zmyje głowę przy wszystkich. Przypasała miecz i wybiegła z kwatery, przekonując samą siebie, że zostawia złe myśli za zamkniętymi drzwiami. Dzień upłynął całkiem przyjemnie. Lin Tekku pokazała im kilka nowych ciosów, a po południu poszli z Kriddem, Ne’drą i Bai-Tr do miasta, bo akurat wypadało jakieś kalamariańskie święto i Kridd zaprosił ich na ciastka. Potem powygłupiali się trochę, biegając i skacząc po wąskich galeryjkach i przęsłach konstrukcyjnych na wysokości dwudziestego piętra. Uspokoili się dopiero wtedy, kiedy jakaś starsza Twi’lek o mało nie zemdlała, patrząc na nich. Nessie wróciła do kwatery w wyjątkowo dobrym humorze. Błyskawicznie odrobiła lekcje, odbyła wieczorną medytację i ćwiczenia relaksacyjne, potem pozwoliła sobie na obejrzenie w holowizji jakiegoś programu rozrywkowego. Kiedy się skończył, zaczęła bezmyślnie przerzucać kanały, aż uświadomiła sobie, że tak naprawdę próbuje tylko odwlec chwilę pójścia spać. Dosyć tego. Jutro idę porozmawiać z Yodą. Posiedzenia Rady Jedi odbywały się o stałych porach, znanych wszystkim, choć oczywiście nikt postronny nie miał na nie wstępu bez wezwania. Nessie z bijącym sercem stanęła w obszernym, półkolistym przedsionku przed salą Rady. Pancerne okno wychodziło na piękną panoramę rozsłonecznionego Coruscantu, ale nie miała teraz głowy do widoków. W myślach powtarzała sobie ułożone rano zdania i gorączkowo zastanawiała się, jak rozegrać sprawę. Podejść do Yody i zagadnąć go? Niegrzecznie. Może lepiej stać z boku i czekać, aż sam podejdzie? Ale wtedy może w ogóle nie podejść… Zorientowała się nagle, że nerwowo przygryza koniec warkoczyka, więc wyjęła go z ust. Podejść czy nie podejść? Może poczekać, aż wszyscy się rozejdą i dopiero wtedy zaczepić Yodę? Ale co będzie, jeśli wyjdzie jako pierwszy?… Syk otwieranych drzwi zaskoczył ją tak, że aż drgnęła. Przeklęła się w myślach za brak skupienia: powinna była wyczuć, że ktoś podchodzi do wyjścia. Członkowie Rady zaczęli opuszczać salę. W ułamku sekundy Nessie nabrała ochoty, żeby odwrócić się i uciec, ale było już za późno i należało wziąć gundarka za rogi. Odetchnęła głęboko i wyprostowała ramiona. Oni cię nie zjedzą, idiotko, czego się boisz?! Plo Koon i Ki-Adi-Mundi w drodze do windy minęli ją jak powietrze. Nessie poszukała wzrokiem Yody, ale stary mistrz z jakichś powodów najwyraźniej został jeszcze na sali. Zawahała się, niepewna, czy ma prawo tam wejść, i w tym momencie podszedł do niej Saesee Tinn. – Co tu robisz, dziecko? Przechodząca obok Adi Gallia zatrzymała się, zaciekawiona. – Po… chciałam… porozmawiać – wykrztusiła Nessie, czując, jak zdradzieckie gorąco zalewa jej policzki. Całe szczęście, że Rada znów odbywała się w okrojonym składzie, bo gdyby tak zwróciło na nią uwagę wszystkich dwunastu członków, to chyba umarłaby na miejscu. – Z mistrzem Yodą – dodała szybko, rzucając pełne nadziei spojrzenie na drzwi do sali, w których pojawiła się właśnie znajoma, spiczastoucha postać. Iktotchianin odwrócił się, zamiatając ciemnobrązowymi szatami. – Mistrzu Yodo? Ktoś ma ważną sprawę do ciebie – w jego głosie pobrzmiewało rozbawienie, ale Yoda na rozbawionego nie wyglądał. – Co takiego, hmm? Cała tak starannie przygotowana przemowa dawno już wywietrzała Nessie z głowy. Zebrała więc całą odwagę i rzuciła się na głęboką wodę. – Czy mistrz Qui-Gon Jinn się odmeldowywał, bo mam poważne obawy, że grozi mu jakieś niebezpieczeństwo – wyrzuciła z siebie jednym tchem. – Niebezpieczeństwo rycerzowi Jedi często grozi – powiedział surowo Yoda. – Poradzić sobie Qui-Gon Jinn potrafi, dlatego mistrzem jest. Zbyt wiele spraw w całej galaktyce się toczy, byśmy jego bezpieczeństwem zajmować się mieli. – W układzie Otega grozi wojna planetarna, kanclerz Valorum poprosił Radę o interwencję – dodał Saesee Tinn jakby wyjaśniająco. – W dodatku zaostrza się ten konflikt z Federacją Handlową… – Nie tłumacz jej, mistrzu Tinn! – Yoda ostro stuknął swoim kijkiem o podłogę. – Nawet padawan orientować się powinien, które sprawy najważniejsze są.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady – To może chociaż wysłalibyście mu kogoś na pomoc, na przykład rycerza Kenobiego – desperacko powiedziała Nessie i aż zabrakło jej tchu z przerażenia, kiedy uświadomiła sobie, co właśnie robi: poucza członków Rady! Zakręciło jej się w głowie i dopiero po chwili dotarło do niej, co mówi Yoda: – …mówiłem, na teraźniejszości, nie na swoich przeczuciach skupić się powinnaś! Przywiązanie do mistrza chwalebne jest, jednak świata ci przesłaniać nie powinno. Jeszcze raz stuknął laseczką, odwrócił się stanowczo i podreptał w stronę swojej kwatery. Saesee Tinn również odszedł, oglądając się przez ramię; z wyrazu jego ceglastoczerwonej twarzy nie dawało się nic wyczytać. Przy Nessie została tylko Adi Gallia. – O jakich przeczuciach mówił Yoda? Miałaś jakieś wizje? – Sny – przyznała niechętnie Nessie, opuszczając głowę. – Wiem, że to głupie… starałam się je ignorować… robię co mogę, naprawdę, ale to nic nie daje. Pogarszają się. Nie mogę.. nie mogę się na niczym skupić. Nie wiem, co mam robić – w przypływie rozpaczy podniosła wzrok i spojrzała młodej mistrzyni prosto w oczy, zaraz jednak z powrotem spuściła głowę, zawstydzona. |
Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.
więcej »
Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.
więcej »
Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
