Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe (wybrane)
Proud to be nerdWojciech Orliński Przydałoby nam się w Polsce coś w rodzaju nerdowego Stonewall – jakaś parada „Nerd Pride”, na której z dumą wymachiwalibyśmy okularami, programowalnymi kalkulatorami Hewlett-Packard i pornolami z Elen Feiss – dla „Esensji” mówi Wojciech Orliński, dziennikarz i autor książki „Co to są sepulki? Wszystko o Lemie”.
Wojciech OrlińskiProud to be nerdPrzydałoby nam się w Polsce coś w rodzaju nerdowego Stonewall – jakaś parada „Nerd Pride”, na której z dumą wymachiwalibyśmy okularami, programowalnymi kalkulatorami Hewlett-Packard i pornolami z Elen Feiss – dla „Esensji” mówi Wojciech Orliński, dziennikarz i autor książki „Co to są sepulki? Wszystko o Lemie”. Michał R. Wiśniewski: Dlaczego Lem? Wojciech Orliński: Odpowiem trochę okrężnie. Kiedy jeszcze pracowałem w „Wiadomościach Kulturalnych”, mój ówczesny szef Krzysztof Teodor Toeplitz pomógł mi zaaranżować wywiad z Lemem (ten, który natychmiast potem wpuściłem do Internetu i jest ciągle do wyguglania). Byłem tym tak podniecony, że powiedziałem Toeplitzowi, że to najpiękniejszy moment w mojej karierze. Toeplitz mnie delikatnie wyśmiał, zwracając uwagę, że trochę za wcześnie na składanie takich deklaracji. No ale dziesięć lat później, gdy myślę o swojej karierze dziennikarskiej i próbuję ułożyć jakąś „pierwszą dziesiątkę” najwspanialszych wydarzeń, od razu myślę o swojej pielgrzymce do domu Lema. Jest to też na pewno w pierwszej trójce i obawiam się, że także w pierwszej jedynce. Mam nadzieję, że to pozwala sobie wyobrazić, jak duże znaczenie dla mnie ma Lem. MRW: Tak, wciąż tu wisi. No ale opowiadaj, opowiadaj, jak było? WO: Genialnie. Nad Krakowem rozszalała się wtedy burza i w pewnym momencie wysiadł prąd, ale Lem odpalił generator w piwnicy. Czy może była to pani Barbara? W każdym razie Lem na chwilę mnie przeprosił, coś na stronie omawiał z małżonką i po chwili znowu stało się światło. Jako dziennikarz staram się zwykle pamiętać, że jestem upierdliwym petentem dla osób, które wywiaduję. W końcu zabieram komuś czas, ktoś się fatyguje, a ja to potem rzucę jako swój materiał i jeszcze zgarnę wierszówkę. Często zresztą nie muszę o tym pamiętać, bo wywiadowana osoba jakoś mi to potrafi przypomnieć. Lem jednak w ogóle po sobie nie okazywał znużenia. Już dawno wyłączyłem magnetofon, czekając na najdrobniejszą aluzję typu „nie wyrzucam pana, ale…”. Tymczasem on dalej cierpliwie ze mną rozmawiał, odpowiadając już na różne moje czysto prywatne, fanowskie pytania typu „miałem kiedyś taką interpretację tego opowiadania, że chodzi o…”. Zresztą widać, jak to się w końcu obróciło – jego ostatnim felietonem w „Tygodniku Powszechnym” były odpowiedzi na pytania fanów, traf chciał, że rosyjskich. Musiałem się w końcu siłą zmusić do opuszczenia jego domu, po prostu by nie nadużywać jego uprzejmości. Miałem wrażenie, że gdybym sam nie wyszedł, to mógłbym tu po prostu rozbić obozowisko w salonie pełnym książek, dokarmiany przez panią Barbarę i nieustannie zabawiany konwersacją przez Lema. MRW: Spełniony sen fana! A jak wyglądał ten pierwszy raz – z Lemem i/lub fantastyką? WO: Hm, niepokojąco zbliżamy się w tym wywiadzie do streszczania osobistego wstępu do książki, więc wolałbym zmianę tematu. Tak ogólnie to byłem klasycznym nerdem, uciekającym w eskapistyczną fantastykę po prostu przed ogólną syfiastością rzeczywistości jako takiej. Ponieważ pochłaniałem też nieprzyzwoite ilości książek popularnonaukowych, typowa fantastyka z mackami i blasterami była dla mnie przeważnie zbyt durna, żebym to traktował serio. Lem na tym tle… no, sam wiesz, jak wygląda Lem na tym tle. MRW: Już zbaczam. Użyłeś właśnie wstydliwego słowa na „e” – pytanie „dlaczego młodzi ludzie uciekają w fantastykę?” przyprawia niektórych fantastów o apopleksję. Czy widzisz coś złego w eskapizmie? WO: Tak ogólnie uważam, że niektórzy fantaści odczuwają niemądry, niepotrzebny opór przed byciem zaszufladkowanymi w roli „nerda”. Przypomnę choćby temperaturę flejma, jakiego na sf-f wywołałem niewinną wzmianką na temat syndromu Aspergera, naszej endemicznej choroby. Przydałoby nam się w Polsce coś w rodzaju nerdowego Stonewall – jakaś parada „Nerd Pride”, na której z dumą wymachiwalibyśmy okularami, programowalnymi kalkulatorami Hewlett-Packard i pornolami z Elen Feiss. Ludzie, powtarzajcie za mną – jestem nerdem i jest mi z tym dobrze, jak ktoś ma z tym jakiś problem, to już problem tego kogoś. Ale to dygresja. Uważam literaturę za miękki narkotyk. Przez całą swoją obleśną młodość dobrą książkę (niekoniecznie fantastyczną) traktowałem jako zastrzyk, który pozwoli mi przez parę godzin być w dziewiętnastowiecznym Petersburgu i obserwować miotaninę pewnego studenta z kuszącymi go demonami. Wszystko było lepsze od realu. Może zresztą to właśnie powinni mieć w telefonach zaufania dla samobójców – jakąś dobrą książkę, która faceta wciągnie od pierwszych stron, tak by odłożył ten ostatni krok, dopóki się nie dowie, jak się skończy. Oczywiście, jak każdy narkotyk, literacki eskapizm może być niebezpieczny. Ale chyba tu też lepsza fantastyka, za sprawą której najwyżej człowiek potem nie będzie mógł się pogodzić z zarzuceniem przez ludzkość lotów kosmicznych, od innej literatury, która dzieciom każe ginąć na wojnach za polityków? MRW: Zapominasz o fantastyce militarnej i patriotic fiction spod znaku moro. WO: Faktycznie – za moich czasów tego praktycznie nie było. Zostawmy więc, że Lem jest stosunkowo mało szkodliwy. MRW: Problem nerdowskiej dumy tkwi chyba w mentalności oblężonej twierdzy. W połowie lat 90. w prasie fantastycznej dominowały głosy z „getta dyskryminowanego przez mainstream”: w głównym nurcie fantastyki nie tykano bądź nie rozumiano (pamiętam alarmujący felieton z „Feniksa": dlaczego Johnny Mnemonic dostał tylko 2 gwiazdki!?). A jak to wyglądało z perspektywy „naszego człowieka w gestapo”? Wojciech Orliński | ||||||||||||||||||||||||||||||||
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Co to są sepulki? Wszystko o Lemie |
| Data wydania | 20 marca 2007 |
| Autor | Wojciech Orliński |
| Wydawca | Znak |
| ISBN | 978-83-240-0798-1 |
| Format | 284s. 144×205mm |
| Cena | 34,— |
| Gatunek | non‑fiction |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Jacek Sikora – malarz, aktor, podróżnik. Twórca sennych krajobrazów, nostalgicznych portretów, monochromatycznych aktów. Jego twórczość sytuuje się na pograniczu figuratywności i abstrakcji, statyczności i dynamiki, subtelności i ekspresji. Esencją jego prac, w których temat podporządkowuje się kompozycji, jest niezmiennie rozedrgana materia oraz gra świetlnych refleksów. O ewolucji warsztatu malarskiego, wpływu podróży na charakter sztuki oraz plany związane z dalszą działalnością artystyczną (...)
więcej »
O swoim malarstwie artystka rozmawia z Różą Jachyra.
więcej »
„Po jedenastym września utraciliśmy zdolność do rozpoznawania niewinności. Jesteśmy zbyt podejrzliwi” – mówi australijski dramaturg i scenarzysta, Andrew Bovell, autor scenariusza do filmu „Bardzo poszukiwany człowiek” i dramatu „Językami mówić będą”.
więcej »
GSB – Etap 21: Stożek - Ustroń
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 20: Węgierska Górka – Stożek
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 19: Hala Miziowa – Węgierska Górka
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 18: Markowe Szczawiny – Hala Miziowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 17: Hala Krupowa – Markowe Szczawiny
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 16: Skawa – Hala Krupowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 15: Turbacz – Skawa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 14: Krościenko nad Dunajcem - Turbacz
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 13: Przehyba – Krościenko nad Dunajcem
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 12: Hala Łabowska - Przehyba
— Marcin Grabiński
Esensja czyta: Grudzień 2017
— Dominika Cirocka, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski
Indianie, do jasnej ciasnej!
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Esensja czyta: Grudzień 2014
— Miłosz Cybowski, Daniel Markiewicz, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Luty 2013
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski
Route 66 nie istnieje, ale zawsze warto się nią przejechać
— Konrad Wągrowski
Ameryka oczami geeka
— Agnieszka Szady
Raport z kraju, którego nie ma
— Konrad Wągrowski
Diabeł warszawski
— Wojciech Orliński
