Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Ed Brubaker, Doug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher
‹Batman: Człowiek, który się śmieje›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBatman: Człowiek, który się śmieje
Scenariusz
Data wydanialipiec 2014
RysunkiDoug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher
Wydawca Egmont
CyklBatman
ISBN9788328102576
Cena70,00
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Uśmiech złoczyńcy i wyrzuty bohatera
[Ed Brubaker, Doug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher „Batman: Człowiek, który się śmieje” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wielbiciele Człowieka-Nietoperza są ostatnimi czasy dopieszczani przez Egmont. Regularnie bowiem światło dzienne oglądają w Polsce kolejne albumy z serii „Nowe DC Comics”, a na dodatek pojawiają się wydania starszych opowieści. W „Człowieku, który się śmieje” zamieszczono dwie historie: tytułową – z Jokerem jako głównym adwersarzem Batmana – oraz „Z drewna zrobiony”, w której w sukurs przychodzi mu Green Lantern.

Sebastian Chosiński

Uśmiech złoczyńcy i wyrzuty bohatera
[Ed Brubaker, Doug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher „Batman: Człowiek, który się śmieje” - recenzja]

Wielbiciele Człowieka-Nietoperza są ostatnimi czasy dopieszczani przez Egmont. Regularnie bowiem światło dzienne oglądają w Polsce kolejne albumy z serii „Nowe DC Comics”, a na dodatek pojawiają się wydania starszych opowieści. W „Człowieku, który się śmieje” zamieszczono dwie historie: tytułową – z Jokerem jako głównym adwersarzem Batmana – oraz „Z drewna zrobiony”, w której w sukurs przychodzi mu Green Lantern.

Ed Brubaker, Doug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher
‹Batman: Człowiek, który się śmieje›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBatman: Człowiek, który się śmieje
Scenariusz
Data wydanialipiec 2014
RysunkiDoug Mahnke, Aaron Sowd, Patrick Zircher
Wydawca Egmont
CyklBatman
ISBN9788328102576
Cena70,00
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Obie historie łączy, poza głównym bohaterem i miejscem akcji, osoba scenarzysty – Eda Brubakera, specjalisty od amerykańskich komiksów superbohaterskich, który na koncie ma między innymi przygody takich postaci, jak Kapitan Ameryka, X-Men, Catwoman czy Daredevil. I oczywiście Batman, któremu poświęcił kilka lat swego życia. Dwie z tych opowieści zebrano w tomie zatytułowanym „Człowiek, który się śmieje”. Powstały one w odstępie dwóch lat – między 2003 a 2005 rokiem – i nie są w jakiś szczególny sposób powiązane ze sobą fabularnie. Pierwsza, która dała tytuł całości, powstała jako osobny album w 2005 roku i nawiązuje do początków kariery Człowieka-Nietoperza, stanowiąc niejako naturalne rozwinięcie wątków zasygnalizowanych w „Roku pierwszym” (1987) Franka Millera i Davida Mazzucchiellego. To tam kapitan James Gordon wspomniał Batmanowi o istnieniu nowego groźnego przestępcy, nazywającego siebie Jokerem, który groził, że zatruje ujęcia wody w Gotham City. Miller historii tej już nie kontynuował, za to po osiemnastu latach zdecydował się dopowiedzieć ją Brubaker.
Warto jednak zaznaczyć, że scenarzysta „Człowieka…” oparł się przede wszystkim na jednej z najwcześniejszych opowieści o Batmanie, oryginalnie wydanej… wiosną 1940 roku. Komiks późniejszy o sześćdziesiąt pięć lat jest w zasadzie remakiem tamtego, tyle że pojawiają się w nim postaci nierozerwalnie związane z Bruce’em Wayne’em dopiero w kolejnych latach (jak chociażby kamerdyner i pomocnik Alfred Pennyworth), których w pierwowzorze jeszcze nie było. Zaczyna się ta historia jak najwytrawniejszy thriller: bezdomny weteran w opuszczonej fabryce znajduje zmasakrowane zwłoki dziesięciu osób. Wezwany na miejsce zdarzenia kapitan Gordon jest zszokowany widokiem; Batman, który przybywa w ślad za nim, też nie pozostaje obojętny. To on zauważa, że ciała te leżą tu już przynajmniej od kilku tygodni, a wyglądają tak, jakby morderca ćwiczył na nich nową metodę zabijania. Co oznaczać może tylko jedno – niebawem w Gotham objawi się nowy, znacznie okrutniejszy od wszystkich znanych wcześniej złoczyńca.
I rzeczywiście, na jego pojawienie się nie trzeba długo czekać. Podczas transmisji na żywo sprzed odnowionego właśnie Azylu Arkham, czyli zakładu dla obłąkanych przestępców, zamordowana zostaje ekipa telewizyjna; twarz reporterki – tuż przed jej śmiercią – na oczach widzów przeobraża się w maskę klauna, po czym na ekranie pojawia się on sam – superzłoczyńca, któremu szybko zostaje nadane imię Joker. Zapowiada on, że dokładnie o północy zabije kolejną osobą – znanego w Gotham przedsiębiorcę Henry’ego Claridge’a. Tak też się dzieje. A potem wyznacza kolejne ofiary, w tym także… Bruce’a Wayne’a. Batman, nie chcąc podzielić losu innych, musi jak najszybciej odnaleźć zbrodniarza. A żeby do niego dotrzeć, przeprowadza śledztwo, które ma mu pomóc odpowiedzieć na pytania, co Joker naprawdę planuje (ponieważ od początku nie ma wątpliwości, że śmierć Claridge’a i pozostałych to jedynie zasłona dymna) i dlaczego pała tak wielką nienawiścią do wszystkich mieszkańców Gotham. W dochodzeniu tym może zaś liczyć na wsparcie kapitana Gordona i wiernego sługi Alfreda.
„Człowiek…” jest klasycznym czarnym kryminałem wpisanym w komiks superbohaterski – tak dobrym właśnie dlatego, że łączy najlepsze cechy obu gatunków. Batman jako śledczy starający się dopaść psychopatycznego seryjnego mordercę o mentalności globalnego terrorysty sprawdza się znakomicie – przebiegłości, intuicji i uporu w dotarciu do prawdy mógłby mu pozazdrościć sam Philip Marlowe. Jedyne, co nieco odstaje poziomem od reszty, to finałowy pojedynek, a konkretniej – tempo, w jakim cała sprawa zostaje załatwiona. Z drugiej strony, jeśli przyjrzeć się temu bez emocji, można Brubakera zrozumieć, w końcu czas naglił i nie było już specjalnych możliwości na dłuższe filozofowanie i roztrząsanie przyczyn stanu rzeczy, który doprowadził do tragedii (a przecież mogłoby się skończyć jeszcze gorzej). Druga z opowieści – „Z drewna zrobiony” – powstała dwa lata wcześniej (w 2003 roku), ale jej akcja rozgrywa się dużo później (mimo że w retrospekcjach sięga jeszcze czasów, gdy Bruce’a Wayne’a nie było nawet na świecie). Po raz pierwszy ukazała się ona w trzech zeszytach z cyklu „Detective Comics”.
James Gordon jest już szanowanym emerytem. Po latach spędzonych w Europie, gdzie nie czuł się jednak najlepiej, wrócił za Ocean i osiadł w Gotham. Po czasach pracy w policji pozostały mu pewne przyzwyczajenia, chociażby poranne wstawanie. Jeszcze zanim miasto zaludnia się osobami śpieszącymi do pracy, staruszek lubi pospacerować pustymi ulicami. W czasie jednego z takich spacerów spotyka dwóch opryszków okradających bezdomnego. Mimo zaawansowanego wieku i nie takiej już sprawności fizycznej, interweniuje, przeganiając ich. I wtedy przekonuje się, że bezdomny jest trupem. Na dodatek na jego odsłoniętej klatce piersiowej ktoś wytatuował: „Z drewna zrobiony”. I raczej nie zrobili tego drobni złodziejaszkowie. Nie bez znaczenia jest też, jak się wydaje, miejsce znalezienia zwłok – to pomnik wielkiego bohatera Gotham z czasów przed Batmanem, Green Lanterna. Dlaczego? Otóż w 1948 roku, krótko po odsłonięciu monumentu, dokonano w mieście kilku makabrycznych zbrodni, ofiarą padł między innymi ówczesny burmistrz, przyjaciel Zielonej Latarni.
Po kilku miesiącach morderca, którego nigdy nie złapano, zamilkł. Teraz powrócił – on albo jego naśladowca. Że mamy do czynienia z tym pierwszym albo drugim – nie ma najmniejszych wątpliwości. Śladem rozwiewającym je jest właśnie ów tajemniczy tatuaż, którym zbrodniarz „ozdabiał” również ciała osób zamordowanych w latach 40. Gordon postanawia szukać tropów w przeszłości, Batman z kolei prowadzi śledztwo w teraźniejszości, a pomaga mu w tym przybyły z Nowego Jorku Green Lantern (w tym przypadku chodzi o tego pierwotnego, Alana Scotta), który całą sprawę traktuje nad wyraz osobiście. Ma bowiem nadzieję, że przynajmniej po pięćdziesięciu pięciu latach odnajdzie zabójcę burmistrza Thorndike’a. W warstwie fabularnej, pomijając oczywiście nadprzyrodzone moce bohaterów, ponownie mamy do czynienia z kryminałem, którego głównym motywem jest tropienie seryjnego mordercy. I naprawdę nie ma tu większego znaczenia rozpiętość czasowa pomiędzy dokonanymi zbrodniami, ponieważ wiążą się one ze sobą bardzo ściśle.
Brubaker wie, jak podbijać napięcie. W „Człowieku…” każe Jokerowi zapolować na samego Bruce’a Wayne’a, w „Z drewna zrobiony” sprawia, że na włosku zawisa życie ekskapitana Gordona, co oczywiście zmusza Batmana do jeszcze energiczniejszych działań. Dodatkowym smaczkiem drugiej z opowieści jest natomiast powrót do zamierzchłych czasów Gotham, kiedy jeszcze nie było ani Człowieka-Nietoperza, ani Jokera, ale to wcale nie oznacza, że mieszkańcom żyło się spokojniej. Bo skoro już wtedy istnieli superbohaterowie (vide Zielona Latarnia), to znaczy, że byli też superzłoczyńcy. I nie ma znaczenia, że z perspektywy czasu ich modus operandi może przywoływać uśmiech na twarzy, skoro odznaczali się odpowiednią siłą fizyczną i determinacją, a na dodatek poznali piętę achillesową głównego obrońcy miasta. Co zresztą było przyczyną późniejszych wieloletnich wyrzutów sumienia Green Lanterna. Obie historie zostały nie tylko świetnie spisane, ale i narysowane. Zarówno Doug Mahnke („Człowiek, który się śmieje”), jak i Patrick Zircher („Z drewna zrobiony”) idealnie wstrzelili się w klimat oddanych im do zilustrowania opowieści. Ten pierwszy, idąc tropem czarnego kryminału, całość rozegrał w scenerii noir, drugi natomiast świetnie poddał przeróbkom portret w miarę sielskiego Gotham sprzed kilkudziesięciu lat. W efekcie otrzymujemy skrajnie odmienne, ale równie fascynujące, wizje tego samego miasta. Jest w każdym razie na czym zawiesić oko!
koniec
30 lipca 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Urodziny Pająka
Marcin Knyszyński

20 V 2024

Ale dużo czytania będzie w najnowszym albumie z cyklu „The Amazing Spider-Man. Epic Collection”! Jest to tom najbardziej wypełniony materiałami dodatkowymi, podsumowaniami, esejami, wypowiedziami twórców i wspominkami. Okazja jest w końcu nie byle jaka – człowiek-pająk skończył trzydzieści lat! Dokładnie tyle – mamy wszak rok 1992.

więcej »

Film animowany w gratisie
Marcin Osuch

19 V 2024

Czy tom trzynasty serii może być pechowy? Na pewno dla Jona Arbucle’a pod tym względem niewiele się zmienia.

więcej »

Sześćdziesiąt lat minęło…
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

18 V 2024

„Wasp: Małe światy” to pozycja, po którą powinien sięgnąć każdy fan Marvela znad Wisły. Głównie z pobudek patriotycznych. W większości jest bowiem zilustrowana przez naszego człowieka w Ameryce – Katarzynę Niemczyk, ukrywającą się pod pseudonimem Kasia Nie.

więcej »

Polecamy

Ambasadorka pokoju

Niekoniecznie jasno pisane:

Ambasadorka pokoju
— Marcin Knyszyński

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Ślizg dla dwóch!
— Marcin Knyszyński

Trzeba zajrzeć tu i tam i dowalić tym i tamtym
— Marcin Knyszyński

Tom i Jerry dla dorosłych
— Marcin Knyszyński

Darkseid nadchodzi. Już tu jest!
— Sebastian Chosiński

Moje jest lepsze!
— Daniel Gizicki

Tegoż autora

Jazzowe oblicze noise’u i post-rocka
— Sebastian Chosiński

Kto nie ryzykuje, ten… w spokoju nie żyje
— Sebastian Chosiński

W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.