Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Hermann Huppen
‹Jeremiah #5: Laboratorium wieczności›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJeremiah #5: Laboratorium wieczności
Scenariusz
Data wydania24 maja 2015
RysunkiHermann Huppen
Wydawca Elemental
CyklJeremiah
Cena38,00
Gatuneksensacja
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Wampir jak Marylin Monroe
[Hermann Huppen „Jeremiah #5: Laboratorium wieczności” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W „Jeremiahu” Hermanna Huppena schemat jest prosty. Dwaj przyjaciele – trochę z przypadku, trochę z konieczności – wędrują przez wyniszczone wojną atomową Stany Zjednoczone, co rusz wpadając w tarapaty. Wtedy ratują się nawzajem: raz Kurdy Malloy Jeremiaha, to znów na odwrót. W „Laboratorium wieczności” za ostatnią deskę ratunku służy bohater tytułowy.

Sebastian Chosiński

Wampir jak Marylin Monroe
[Hermann Huppen „Jeremiah #5: Laboratorium wieczności” - recenzja]

W „Jeremiahu” Hermanna Huppena schemat jest prosty. Dwaj przyjaciele – trochę z przypadku, trochę z konieczności – wędrują przez wyniszczone wojną atomową Stany Zjednoczone, co rusz wpadając w tarapaty. Wtedy ratują się nawzajem: raz Kurdy Malloy Jeremiaha, to znów na odwrót. W „Laboratorium wieczności” za ostatnią deskę ratunku służy bohater tytułowy.

Hermann Huppen
‹Jeremiah #5: Laboratorium wieczności›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułJeremiah #5: Laboratorium wieczności
Scenariusz
Data wydania24 maja 2015
RysunkiHermann Huppen
Wydawca Elemental
CyklJeremiah
Cena38,00
Gatuneksensacja
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Pomiędzy kolejnymi odsłonami sagi Hermanna Huppena zawsze jest w fabule jakiś odstęp czasowy. Było to o tyle wygodne dla belgijskiego twórcy – i tym samym jak najbardziej usprawiedliwione – że zaczynając pracę nad następnym tomem, nie musiał kurczowo trzymać się tego, co działo się w poprzednim. Niejako więc za każdym razem zaczynał od nowa. Z punktu widzenia czytelnika taka opcja też wydaje się praktyczniejsza. Tym bardziej gdy na kolejne albumy musiał – z czasem – czekać coraz dłużej. O ile bowiem pierwsze cztery części „Jeremiaha” ukazały się w ciągu dwóch lat (1979-1980), kolejne pojawiały się już średnio co dwanaście miesięcy. „Laboratorium wieczności” – oznaczone numerkiem „pięć” – miało swoją premierę w 1981 roku.
Po makabrycznych przygodach, jakie były udziałem Kurdy’ego i Jeremiaha poprzednim razem (vide „Oczy płonące żelazem”), Hermann pozwolił teraz obu chłopakom trochę odetchnąć. Mieszkają więc w starym wagonie kolejowym z cudem odnalezioną ciotką Jeremiaha, Marthą; większość czasu zajmuje im zdobycie pożywienia. Ba! mają nawet przydomowy ogródek, a w nim uprawiają warzywa (pewnie napromieniowane, ale kto by się przejmował takimi szczegółami w świecie po apokalipsie jądrowej). Ta sielanka nie trwa jednak długo. Pewnego dnia odnajduje bowiem Malloya stary kumpel – choć nie jest powiedziane, od jak dawna się znają i w jakich okolicznościach doszło do zawarcia tej znajomości – niejaki Stonebridge (zwany też pieszczotliwie przez Kurdy’ego Stone B., co byłoby dowodem pewnej, mimo że podszytej ironią, zażyłości). W każdym razie przybysz proponuje swemu towarzyszowi świetny interes – z góry płaci sześć stów, a zarobek może ostatecznie okazać się jeszcze wyższy.
Za co? Sęk w tym, że tego właśnie nie wiadomo. Stonebridge przekonuje, że to tajemnica jego szefa, który zwykł zdradzać cel misji dopiero w ostatniej chwili. Propozycja jest na tyle kusząca, że Malloy przystaje na nią, nie czekając nawet na radę nieobecnego w tej chwili Jeremiaha. Jest zaskakująco ufny. Ale czy można się temu dziwić, skoro ze Stone’em B. podróżuje piękna i słodka blond piękność Cheryl? To głównie dzięki niej i wytwarzanej przez nią pozytywnej aurze przybyszowi udaje się skaptować Kurdy’ego. Następnego dnia rano mężczyźni ruszają więc w drogę – pełną zagadek i niebezpieczeństw, u kresu której czeka na nich tytułowe „laboratorium wieczności”, a w nim tyleż charyzmatyczny, co i enigmatyczny uczony, którego pseudonaukowe badania nie mogą nie skojarzyć się z hitlerowskimi lekarzami pracującymi w czasie wojny w obozach koncentracyjnych. Wprawdzie stwierdzenie, że Huppen wzorował tę postać na doktorze Josefie Mengele mogłoby być zdecydowanie zbyt daleko idące… ale kto wie?
Tytuł albumu zdradza sporo. Gdy powiąże się go jeszcze z dwuplanszową introdukcją (o fabule której dla pewności nie piszemy ani słowa), można zagadkę rozwiązać już na wstępie. Nie jest to jednak wpadka scenarzysty, ale jego świadomy zabieg. Hermann robił już tak wcześniej – odsłaniał najatrakcyjniejszą część obrazu, aby pobudzić zainteresowanie czytelnika resztą. I tak jest także w tym przypadku. Belg niczym nie ryzykował, wiedząc, że docieranie do rozwiązania łamigłówki i tak okrasi wieloma innymi atrakcjami, które z jednej strony odwrócą uwagę od tego, co zdradził na początku, z drugiej – wciągną w lekturę tak bardzo, że myśleć będzie się o tym, co przed, a nie za nami. „Laboratorium wieczności” ma dwa niezaprzeczalne plusy: wyrazistych nowych bohaterów (vide Stonebridge, Cheryl i bezimienny lekarz) oraz domieszkę klasycznego science fiction w stopniu, w jakim nie występowała ona w żadnym z poprzednim tomów. Ale ma też jeden poważny minus. Wprowadzając postać doktora, Huppen nie zdołał wymyślić, na czym polegają jego eksperymenty. Poznajemy ich cel i skutek, ale nie dowiadujemy się, jaką drogą je osiąga.
Fabularnie, mimo tego mankamentu, jest jednak – zgodnie z tradycją – bardzo interesująco. Po raz kolejny mamy zaprezentowany – jak w klasycznym westernie, którym przecież „Jeremiah” również jest – jaskrawy podział na Dobro i Zło. Nie brakuje też nagłych zwrotów akcji i krwawych pojedynków. Co więcej, pojawia się wątek romansowy! Ale czy może być inaczej, skoro Cheryl oszałamia seksapilem? W warstwie graficznej też przy okazji pojawia się nowość. Przyzwyczailiśmy się bowiem do tego, że postaci rysowane przez Hermanna (co widoczne było również w „Wieżach Bois-Maury”) raczej nie zachwycają urodą. Tym razem jest inaczej – i to nie tylko za sprawą blondwłosej kobiety, ale i pensjonariuszy (tak zwanych „oczekujących”) tytułowego laboratorium. Poza tym wszystko jednak wygląda dokładnie tak samo, jak we wcześniejszych odsłonach serii. Co oznacza, że dominują twarze ludzi zmęczonych i wyniszczonych, a świat, w jakim przyszło im żyć – napawa przerażeniem i rodzi depresję. Słowem: norma!
koniec
24 kwietnia 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Normanie, powtarzasz się
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

2 VI 2024

„Zielony Goblin powraca” to oryginalnie 850 numer „Amazing Spider-Man”. U nas wszedł w skład dziesiątego tomu serii ukazującej się w ramach linii Marvel Fresh.

więcej »

Galaktyczny syndrom sztokholmski
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

1 VI 2024

Marvel to mistrz rozmieniania się na drobne. Jeśli jakiś pomysł zaskoczył, możemy być pewni, że za chwilę powstanie milion kopiujących go komiksów. Tak właśnie stało się z Mroczną Phoenix, której potęga przez kolejne pokolenia scenarzystów jest uszczuplana. Na przykład w takich historiach jak „Avengers: Wejście Feniksa”.

więcej »

Góra, czyli punkt kulminacyjny
Marcin Osuch

31 V 2024

Makoto Fukamachi, japoński fotograf uczestniczący w wyprawach wysokogórskich, podąża śladami Habu Jojiego, jednego z najwybitniejszych himalaistów z Kraju Kwitnącej Wiśni. Spotykając się z kolejnymi osobami, które miały do czynienia z Jojim, Fukamachi odkrywa przed czytelnikami historię tego tajemniczego człowieka. Tom pierwszy „Szczytu bogów” kończy się, gdy wspinacz wchodzi na arenę międzynarodową.

więcej »

Polecamy

Ambasadorka pokoju

Niekoniecznie jasno pisane:

Ambasadorka pokoju
— Marcin Knyszyński

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Miasto grzechu i występku
— Sebastian Chosiński

Konflikt pokoleń
— Sebastian Chosiński

Gwiazda wyrwana z galaktyki
— Sebastian Chosiński

Diamenty nie zapewniają wieczności
— Sebastian Chosiński

Na miedzianej ziemi
— Tomasz Nowak

Prawo i bezprawie
— Tomasz Nowak

Odwaga i poświęcenie
— Sebastian Chosiński

Prosto i spójnie
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Tragedia pomyłek
— Dagmara Trembicka-Brzozowska

Co za porąbana rodzinka!
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Nad piękną i modrą Odrą
— Sebastian Chosiński

Braterski hołd
— Sebastian Chosiński

Jazzowe oblicze noise’u i post-rocka
— Sebastian Chosiński

Kto nie ryzykuje, ten… w spokoju nie żyje
— Sebastian Chosiński

W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.