Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 20 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Dave McKean, Grant Morrison
‹Azyl Arkham (wyd. 2)›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAzyl Arkham (wyd. 2)
Tytuł oryginalnyArkham Asylum
Scenariusz
Data wydania26 sierpnia 2015
RysunkiDave McKean
PrzekładJarosław Grzędowicz, Tomasz Sidorkiewicz
Wydawca Egmont
CyklBatman, DC Deluxe
ISBN978-83-281-1053-3
Format232s. 180×275mm; oprawa twarda
Cena79,99
Gatuneksensacja, SF, superhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Ostatnie takie wariatkowo
[Dave McKean, Grant Morrison „Azyl Arkham (wyd. 2)” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Druga połowa lat 80. ubiegłego wieku była bardzo udana dla Batmana. Ukazały się wtedy bowiem przynajmniej dwa albumy, które zrewolucjonizowały nasze spojrzenie na tę postać. „Powrót Mrocznego Rycerza” zaskakiwał niecodzienną formą narracji, natomiast „Azyl Arkham” – wizją graficzną, za którą odpowiadał – znany później głównie ze współpracy z Neilem Gaimanem – Dave McKean.

Sebastian Chosiński

Ostatnie takie wariatkowo
[Dave McKean, Grant Morrison „Azyl Arkham (wyd. 2)” - recenzja]

Druga połowa lat 80. ubiegłego wieku była bardzo udana dla Batmana. Ukazały się wtedy bowiem przynajmniej dwa albumy, które zrewolucjonizowały nasze spojrzenie na tę postać. „Powrót Mrocznego Rycerza” zaskakiwał niecodzienną formą narracji, natomiast „Azyl Arkham” – wizją graficzną, za którą odpowiadał – znany później głównie ze współpracy z Neilem Gaimanem – Dave McKean.

Dave McKean, Grant Morrison
‹Azyl Arkham (wyd. 2)›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAzyl Arkham (wyd. 2)
Tytuł oryginalnyArkham Asylum
Scenariusz
Data wydania26 sierpnia 2015
RysunkiDave McKean
PrzekładJarosław Grzędowicz, Tomasz Sidorkiewicz
Wydawca Egmont
CyklBatman, DC Deluxe
ISBN978-83-281-1053-3
Format232s. 180×275mm; oprawa twarda
Cena79,99
Gatuneksensacja, SF, superhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Azyl Arkham” – z podtytułem: „Poważny dom na poważnej ziemi” – to album wiekowy. Jego pierwsze (amerykańskie) wydanie ujrzało bowiem światło dzienne w 1989 roku; w Polsce opublikowano go – w Egmontowskiej serii „Mistrzowie komiksu” – szesnaście lat później. Po kolejnej dekadzie zdecydowano się natomiast na wznowienie. Tym razem jednak w serii DC Deluxe. I była to ze wszech miar słuszna decyzja. W zalewie klasycznych w stylu superbohaterskich opowieści o Mrocznym Rycerzu warto przypomnieć tę tak od wszystkich innych różniącą się graficznie opowieść Granta Morrisona („JLA – Amerykańska Liga Sprawiedliwości”, „Fantastyczna Czwórka: 1234”, „New X-Men”, „Batman i syn”) i Dave McKeana. Zwłaszcza z uwagi na drugą z wymienionych postaci – angielskiego grafika, który kojarzony jest głównie ze swej współpracy z Neilem Gaimanem. Tworzył dla niego nie tylko okładki do kolejnych „Sandmanów”, ale również ilustrował jego albumy („Drastyczne przypadki”, 1987; „Czarna orchidea”, 1989; „Sygnał do szumu”, 1992; „Śmierć”, 1993; „Mr. Punch”, 1994; „Dni pośród nocy”, 1999) i powieści („Wilki w ścianach”, 2003).
Kreska – choć to akurat w tym przypadku chyba nie do końca trafne określenie – McKeana jest doskonale znana i łatwo rozpoznawalna. Zobaczywszy jeden kadr, od razu wiadomo spod czyjej wyszedł ręki. Należy jednak pamiętać, że kiedy wydawnictwo DC Comics zdecydowało się prawie trzy dekady temu powierzyć mu pracę nad wymyślonym przez Morrisona „Azylem Arkham”, angielski rysownik nie miał jeszcze tak mocnej pozycji na rynku. A i czytelnicy komiksów superbohaterskich nie byli przyzwyczajeni do podobnych eksperymentów. Owszem, wcześniej ukazał się już wprawdzie nowatorski „Powrót Mrocznego Rycerza” (1986) Franka Millera, ale jego osobność polegała głównie na nietradycyjnej formie narracji, nie zaś – a przynajmniej nie w tak dużym stopniu – na warstwie wizualnej. McKean tymczasem zaproponował coś, z czym nigdy wcześniej (a i później nadzwyczaj rzadko) w historiach o Człowieku-Nietoperzu nie mieliśmy do czynienia. Opowieści o obłąkańcach zamkniętych w szpitalu psychiatrycznym przydał właśnie posmak schizofrenicznego szaleństwa.
Wszystko, co najgorsze, zaczyna się od buntu pacjentów Azylu Arkham, szpitala założonego kilkadziesiąt lat wcześniej przez lekarza psychiatrę Amadeusza Arkhama (okoliczności tego są zresztą przedstawione w komiksie). Zrewoltowani pensjonariusze pod przywództwem Jokera biorą za zakładników personel placówki, po czym stawiają żądania. Jedno z nich zaskakuje policję – chęć osobistej rozmowy z Batmanem. Ten jednak, zdając sobie sprawę, że może to być jedyna szansa na uratowanie uwięzionych, wyraża zgodę. I nawet przyjmuje „zaproszenie” Jokera, który składając je, wypowiada zaskakujące dla samego Mrocznego Rycerza słowa – że szpital to miejsce dla niego. Morrison nawiązuje tu do obaw, które niejednokrotnie targały Człowiekiem-Nietoperzem – że jest tak samo szalony, jak wariaci, przed którymi stara się chronić Gotham. Wyprawa do Azylu staje się więc dla Bruce’a Wayne’a przede wszystkim konfrontacją z własnymi demonami ukrytymi w głowach Jokera, Two-Face’a, Clayface’a, Killer Croca, Szalonego Kapelusznika i innych.
Drugi wątek tej historii sięga w odległą przeszłość i wyjaśnia genezę powstania Azylu. Na głównego bohatera wyrasta w nim ciężko doświadczony przez los Amadeusz Arkham, który aby nie oszaleć, próbuje oswoić tragedię, jaka go spotkała. Morrison wykorzystuje tę postać również do wprowadzenia kilku kluczy niezbędnych do zrozumienia przedstawionych wydarzeń. Stąd odwołania do filozofii Carla Junga i okultystycznych wizji Aleistera Crowleya, których Arkham spotyka podczas podróży po Europie. Stąd także cytaty z „Przygód Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla i nawiązania do Starego Testamentu. Stąd – w efekcie – zupełnie odmienne spojrzenie na Batmana, który przekraczając granice Azylu, staje się de facto kolejnym z jego pacjentów. A przynajmniej to mu grozi, jeśli nie okiełzna siedzących w jego własnej głowie demonów. Joker wciąga go bowiem w piekielnie niebezpieczną grę, w której wcale nie stoi na z góry przegranej pozycji. Morrison robi zresztą wiele, aby jeszcze bardziej skomplikować sytuację Człowieka-Nietoperza.
Wymyślona przez szkockiego scenarzystę fabuła prawdopodobnie nie wydawałaby się aż tak atrakcyjna, gdyby nie znalazła dopełnienia w onirycznych rysunkach Dave’a McKeana. Gdyby „Azyl Arkham” zilustrował inny artysta, nie mielibyśmy do czynienia z historią o takiej sile rażenia. Anglik sprawił bowiem, że na otaczający pacjentów Azylu świat spojrzeliśmy ich oczyma. Oczyma schizofreników, psychopatów, seryjnych morderców – ludzi o umysłach, duszach i sercach na wskroś przesiąkniętych złem, niezdolnych do resocjalizacji, już po wsze czasy pogrążonych w odmętach szaleństwa. Wyszła z tego opowieść grozy, od której trudno uwolnić się po lekturze, której obrazy zostają pod powiekami. Wydawca zdawał sobie jednak sprawę, że nie wszystkie niuanse mogą być czytelne, dlatego do właściwej części komiksu dodał cały tekst scenariusza Granta Morrisona, włącznie z autorskimi uzupełnieniami i przypisami. Z jednej strony miły (i potrzebny) gest, z drugiej – chyba jednak nie do końca o to chodziło, aby „Azyl Arkham” stał się zrozumiały dopiero po wejrzeniu do umysłu jego autora.
koniec
26 września 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Urodziny Pająka
Marcin Knyszyński

20 V 2024

Ale dużo czytania będzie w najnowszym albumie z cyklu „The Amazing Spider-Man. Epic Collection”! Jest to tom najbardziej wypełniony materiałami dodatkowymi, podsumowaniami, esejami, wypowiedziami twórców i wspominkami. Okazja jest w końcu nie byle jaka – człowiek-pająk skończył trzydzieści lat! Dokładnie tyle – mamy wszak rok 1992.

więcej »

Film animowany w gratisie
Marcin Osuch

19 V 2024

Czy tom trzynasty serii może być pechowy? Na pewno dla Jona Arbucle’a, pod tym względem niewiele się zmienia.

więcej »

Sześćdziesiąt lat minęło…
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

18 V 2024

„Wasp: Małe światy” to pozycja, po którą powinien sięgnąć każdy fan Marvela znad Wisły. Głównie z pobudek patriotycznych. W większości jest bowiem zilustrowana przez naszego człowieka w Ameryce – Katarzynę Niemczyk, ukrywającą się pod pseudonimem Kasia Nie.

więcej »

Polecamy

Ambasadorka pokoju

Niekoniecznie jasno pisane:

Ambasadorka pokoju
— Marcin Knyszyński

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Pięć minut
— Marcin Knyszyński

Wyrwać się z niewoli
— Paweł Ciołkiewicz

Kot z ludzką twarzą
— Jarosław Loretz

Gaimańska fantazja
— Paweł Sasko

Niepokojące przedstawienie
— Daniel Gizicki

Tegoż autora

Jazzowe oblicze noise’u i post-rocka
— Sebastian Chosiński

Kto nie ryzykuje, ten… w spokoju nie żyje
— Sebastian Chosiński

W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.