Komiks ten wykreował tak bogaty świat i cieszył się takim uznaniem, że oprócz prequeli i sequeli powstały w krótkim czasie także liczne serie poboczne, rozwijające historię poszczególnych postaci, występujących w tym komiksie. Jednym z dowodów na rangę tej serii może być choćby fakt, że Egmont bez wahania zdecydował się przedstawić polskiemu czytelnikowi nie tylko samego „Incala”, ale równocześnie także właśnie te serie poboczne. Otrzymaliśmy więc już cały pakiet incalowych komiksów: „Kasta Metabaronów”, „Technokapłani” i „Megalex”. Teraz wreszcie nadszedł czas, żebyśmy poznali samą serię „Incal”. Choć też jeszcze nie całkiem. Do sklepów trafił niedawno pierwszy album z sześcioczęściowego prequela „Przed Incalem”, pt. „Pożegnanie z ojcem” napisany przez Alexandro Jodorowsky’ego i narysowany przez Zorana Janjetova (autora rysunków także komiksów z serii „Technokapłani”). W komiksie tym poznajemy młodego chłopaka Johna Difoola (późniejszego opiekuna Incala) oraz ponury, odhumanizowany świat, w którym przyszło mu żyć. W albumie przedstawiona jest także tragiczna historia rodziców Johna oraz jego pierwsze spotkanie ze swoim towarzyszem – Deepo. I tyle, o tytułowym Incalu ani słowa – na niego przyjdzie czas później. I chociaż komiks czyta się przyjemnie, to nie wyróżnia się on specjalnie spośród innych komiksów sci-fi. Ot, rozrywka na przyzwoitym, może odrobinę wyższym niż przeciętnie, poziomie. Zobaczymy jak będzie z kolejnymi albumami, ale na razie wygląda na to, że Egmont najwyraźniej liczy, iż sama legenda „Incala” wystarczy, żeby czytelnicy kupili pierwsze sześć albumów cyklu „Przed Incalem”. Być może to prawda, być może sam ten cykl rozwija się w kolejnych albumach, ale jest to jednak dość ryzykowne podejście. Tymczasem w albumie „Pożegnanie z ojcem” trudno dopatrzyć się zwiastunów nadchodzącej doskonałości. I tu wydaje się, że Egmont być może popełnił błąd, decydując się na taki sposób zapoznawania polskich czytelników z legendarnym bohaterem. O ile serie takie jak „Kasta Metabaronów”, „Technokapłani” czy „Megalex” z mniejszym lub większym powodzeniem bronią się jako samodzielne cykle, o tyle „Przed Incalem” wygląda na ewidentny prequel – komiks, który powinno się czytać znając ciąg dalszy (czyli serię „Incal”). Egmont zdecydował się na prezentowanie cyklu incalowskiego zgodne z chronologią wydarzeń, ale w chwili obecnej sprawdza się to mniej więcej tak jak sprawdziłoby się namawianie widzów, żeby swoją przygodę z „Gwiezdnymi Wojnami” zaczynali chronologicznie – od Epizodu I. Ilu z nich dotrwałoby do najlepszych części cyklu opierając się tylko na krążącej o nich legendzie? Poza tym prequele często mają to do siebie, że pełne są różnorodnych aluzji i „mrugnięć okiem” zrozumiałych tylko dla tych, którzy znają ciąg dalszy, zatem czytanie prequela bez znajomości ciągu dalszego może wpływać negatywnie na jego odbiór. Nie wiem czy w przypadku serii „Przed Incalem” tak jest,czy może jednak obroni się ona sama. O tym przekonamy się dopiero, gdy pojawią się kolejne albumy. W każdym razie warto sięgnąć po „Pożegnanie z ojcem”.