Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
Książka roku 2019Po raz kolejny zapraszamy do głosowania na najlepsze książki minionego roku. Tym razem mamy dla Was 30 pozycji wydanych w 2019. Wybierzcie pięć z nich, aby zagłosować.
EsensjaKsiążka roku 2019Po raz kolejny zapraszamy do głosowania na najlepsze książki minionego roku. Tym razem mamy dla Was 30 pozycji wydanych w 2019. Wybierzcie pięć z nich, aby zagłosować. Zagłosuj TUTAJ. Po dwóch latach działania Hardej Hordy na kartach antologii spotkały się pisarki o różnym stażu, stylach i zainteresowaniach, wspierające się na co dzień w zmaganiach z rynkiem wydawniczym. Nie tworzą grupy literackiej o konkretnym programie; współpraca pozwala im na wymianę doświadczeń i lepszą promocję twórczości. W przedmowie Anna Misztak wspomina także o walce ze stereotypem „literatury kobiecej” i przekonaniem części fanów fantastyki, że autorki nie powinny się zabierać za pisanie tego typu tekstów. Trudno mi ocenić, jak rozpowszechniony jest dzisiaj ten ostatni pogląd, bo sama nigdy się z nim nie spotkałam, a wartość książek oceniam przez pryzmat bogactwa wyobraźni i języka, a nie płci autora. Niemniej, niezależnie od polemicznej intencji zbioru, opowiadania nie sprawiają wrażenia napisanych po to, żeby coś czytelnikom udowodnić, ich bohaterami są zarówno kobiety jak i mężczyźni, a poruszane problemy – z poprawką na magię, zombi, nekromancję i podróże w czasie – są po prostu ludzkie. Klasyka brytyjskiej literatury dziecięcej: zbiór zwariowanych opowiadań o rodzinie, której wciąż zdarzają się nadprzyrodzone przygody. Wybrane opowiadania Joan Aiken ukazały sie u nas w tomie „Pokój pełen liści”, poza tym pojedyncze teksty można było znaleźć w antologiach i czasopismach. „Ogród do składania” to zebrane opowiadania o magicznych przygodach rodziniy Armitage’ów powstające przez całą karierę pisarską Aiken. Nieznane dotąd w Polsce przewrotne opowiadania autorki „Opowieści Podręcznej”. W czasie burzliwej zimowej nocy na ratunek owdowiałej pisarce przychodzi jej zmarły mąż. Starsza pani, która cierpi na zespół Charlesa Bonneta postanawia się rozprawić z małymi ludzikami, których wszędzie widzi. Cierpiąca na chorobę genetyczną kobieta jest brana za wampira, a zabójczyni czterech mężów wreszcie nadarza się okazja, by zemścić się na mężczyźnie, który zranił ją jako pierwszy. Dziewięć opowiadań zebranych w „Kamiennym posłaniu” różni się pod wieloma względami, ale ich wspólną cechą bez wątpienia jest wysoki poziom literacki. Margaret Atwood potrafi nas tutaj zarówno przerazić, jak i rozbawić, ale przede wszystkim wnikliwie przygląda się ludzkiej naturze. Co istotne, w „Kamiennym posłaniu” nie ma ani jednego słabego tekstu, bo nawet jeśli nie każdy z nich musi nam się tak samo spodobać, to wszystkie mają przemyślaną konstrukcję, a Margaret Atwood nie zabrakło też intrygujących i różnorodnych pomysłów na fabułę. To po prostu świetna literatura! Powieść z komiksami w tle, dzięki którym dwóch jej bohaterów jest w stanie rozproszyć mrok niosących śmierć czasów. Historia niezwykłej przyjaźni i jeszcze bardziej zdumiewającej kariery dwóch żydowskich chłopców. Wspólnie zaczynają tworzyć komiksy, które podbijają serca amerykańskich czytelników. Czerpiąc ze swoich pragnień i lęków, Kavalier i Clay wymyślają postaci superbohaterów, w tym Eskapisty – zaprzysięgłego wroga nazistów i mistrza ucieczki walczącego ze złem, oraz Luny, inspirowanej piękną Rosą Saks, która wkrótce stanie się bliska obu chłopcom. Dzięki komiksom szybko zdobywają sławę i bogactwo, ale w głębi duszy każdy z nich pragnie czegoś zupełnie innego… Jacek Dukaj ma zdolność analizowania teraźniejszości i spoglądania w przyszłość szeroko i wnikliwie, wysuwając ciekawe, głęboko przemyślane, a zarazem nie zawsze oczywiste wnioski dotyczące kondycji człowieka, gatunku ludzkiego i jego świata. Istotność tematyki i wysoka klasa jego pisania niemal od razu przywodzi na myśl dorobek Stanisława Lema, jak pamiętamy, ewoluującego od powieściopisarza (tym samym gatunkiem literackim zajmuje się też Dukaj!) do filozofa, futurologa, intelektualisty i humanisty, starającego się wyobrazić człowieka w realiach przyszłości. Również Lem (jak obecnie Dukaj) spoglądał w stronę krytyki literackiej, by wymienić na przykład teksty zamieszczone w tomie „Diabeł i arcydzieło”. Po zmarłym w 2006 roku pisarzu powstała nieodżałowana luka. „Po piśmie” może być sygnałem, że Jacek Dukaj, przedstawiciel średniego pokolenia pisarzy, przejął po Stanisławie Lemie pałeczkę intelektualnej sztafety. „Sklep z babciami” to urzekająca opowieść o niezwykłej przyjaźni, która mogła się narodzić mimo kilkudziesięcioletniej różnicy wieku. Dominika Gałka bez ckliwych scenek i nie szczędząc poczucia humoru uświadamia młodym czytelnikom, jak ważne są więzi miedzy przedstawicielami różnych pokoleń – wszak zarówno babcie, jak i wnukowie mają sobie wzajemnie wiele do zaoferowania. A dodatkowym walorem tej zachwycającej książki są przyciągające wzrok ilustracje Macieja Szymanowicza, na których bohaterowie prezentują się rzeczywiście wyjątkowo. W tym przypadku i treść, i forma są po prostu na medal! Tylko podstawówkę miałem pod nosem, niecałe 10 minut spacerkiem. Potem liceum w Warszawie, ponad 30 kilometrów od domu, niby blisko, ale dojazd w jedną stronę, z przesiadkami, trwał jakieś półtorej godziny. Trzy godziny dzień w dzień to trochę dużo, a zatem – internat. Studia to kolejne dylematy – na akademik załapałem się dopiero na trzecim roku, dwa pierwsze lata dojeżdżałem, ograniczając siatkę zajęć jak tylko się dało. Potem to wszystko trzeba było nadrobić. Z perspektywy czasu widzę, że miałem sporo szczęścia. Mieszkałem stosunkowo blisko Warszawy, w okolicy nieźle z nią skomunikowanej, pekaesy jeszcze jeździły, choć zaczynały już przegrywać z nieuczciwą konkurencją busiarzy podjeżdżających na przystanki tuż przed rozkładowym odjazdem autobudu, dzięki temu dałem jakoś radę ogarnąć naukę w mieście. Wielu tego szczęścia nie miało i nie ma. Nie mają jak dojechać z domu do szkoły, na uczelnię, do pracy. Do sklepu, do lekarza. Bo ktoś kiedyś doszedł do wniosku, że komunikacja publiczna musi być rentowna. Jeśli nie – to do kasacji. Zdrowy dorosły z prawem jazdy i samochodem jakoś sobie poradzi. A inni? Ech, kogo to obchodzi… O tym jest książka Gitkiewicz. O tym, jak własnymi rękami zarżnęliśmy komunikację publiczną. O naszej bezmyślności. Aż trudno uwierzyć, że byliśmy – i wciąż jesteśmy – tak głupi. Higginbotham (rocznik 1968) pochodzi z Europy, ale od wielu już lat mieszka i pracuje w Stanach Zjednoczonych. Ma na koncie kilkadziesiąt publikacji prasowych i książkowych, ale tą najważniejszą jest bezsprzecznie ta najnowsza – na temat Czarnobyla. Na zbieranie materiałów Brytyjczyk poświęcił kilka lat; dokładnie przebadał odtajnione nie tak dawno archiwa radzieckie (dzisiaj powiedzielibyśmy już, że ukraińskie i rosyjskie), dotarł do wielu świadków wydarzeń (spośród osób z kręgów władzy, jak i tych, którzy brali bezpośredni udział w likwidacji skutków awarii), spędził mnóstwo godzin na rozmowach z ekspertami od energetyki jądrowej. Efektem jego tytanicznej pracy okazał się pokaźnych rozmiarów – liczący ponad pięćset stron – fascynujący reportaż historyczny, który czyta się, jak najprzedniejszy thriller, z wypiekami na twarzy. „Powstania śląskie 1919-1920-1921” traktują o wydarzeniach bardzo ważnych dla najnowszych dziejów Polski. Te trzy powstańcze zrywy wpisują się w tradycję walki o Polskę z bronią w ręku, choć – jak twierdzi autor – były jednak czymś innym niż dosłownie rozumiana walka o suwerenność kraju. O powstaniach śląskich warto również pamiętać dlatego, że to ostatnie, trzecie, zakończyło się sukcesem Polaków. To między innymi dlatego pamięć o powstaniach śląskich powinna być u nas żywa. Książka Ryszarda Kaczmarka znacznie się do tego przyczynia. Fani przygód Domenica Jordana aż kilkanaście lat musieli czekać na trzeci tom opowiadań z tym bohaterem. Ich cierpliwość została sowicie wynagrodzona przez Annę Kańtoch, bo „Diabeł w maszynie” nie tylko zawiera pięć niezwykle wciągających historii, ale odkrywa też przed czytelnikami nowe fakty z życia tego wyjątkowego medyka. „Diabeł w maszynie” to pięć naprawdę intrygujących opowieści, w których z napięciem i podziwem możemy obserwować, jakim wyzwaniom musi stawić czoła główny bohater mogący polegać głównie na swym ostrym jak brzytwa umyśle, ale w razie potrzeby nie wahający się też użyć broni. Po lekturze tego zbioru, z przyjemnością można stwierdzić, że powrót Domenica Jordana jest bardzo udany i pozostaje mieć nadzieję, że na kolejne jego przygody nie będziemy musieli czekać kolejnych kilkunastu lat. Kolejny King zawsze przyciąga uwagę czytelników, a „Instytut” z pewnością na uwagę zasługuje, będąc jedną z lepszych książek mistrza horroru z ostatnich lat. Nie będzie tu duchów, upiorów, wampirów, zombie i innych podobnych stworów, zło reprezentują to ludzie. Opowieść o porwanych dzieciach, przetrzymywanych w tajemniczym instytucie przywodzi nieco na myśl „Stranger Things” , ale przede wszystkim pozostaje bardzo zajmującą lekturą. Wraz z nieoczekiwanym atakiem zimy nadciągają równie niespodziewane kłopoty. Ktoś lub coś grasuje po okolicy, atakując przypadkowe osoby. Tymczasem Bazyl wyraźnie coś knuje i w tej intrydze niespodziewanie zyskuje sprzymierzeńca, zaś przyjaźń Ody z Rochem zostaje wystawiona na poważną próbę. Lecz wszystko to blednie w obliczu tajemnic sprzed wielu lat, jakie skrywa pobliski cmentarz – i niewielki staw w samym sercu ciemnego lasu. Zbiór najlepszych tekstów, opublikowanych przez autorkę „Czarnoksiężnika z Archipelagu”. Ale tekstów innych od tych, do których przywykliśmy – są to bowiem wpisy z blogów, forów i innych internetowych miejsc, w których udzielała się Le Guin. Pozwalają nam one spojrzeć na jej twórczość (oraz nią samą) z nieco innej perspektywy. Jedna z najmocniejszych, najcelniejszych, ale też najbardziej przygnębiających opowieści o współczesnych Stanach Zjednoczonych. Charlie LeDuff, głośny amerykański dziennikarz telewizyjny i prasowy, autor znakomitego „Detroit. Sekcja zwłok Ameryki” wyrusza na amerykańską prowincję, by zrealizować cykl reportaży filmowych, co owocuje ostatecznie znakomitą książką, celnie i bez znieczulenia dotykających największych współczesnych bolączek społecznych Ameryki, biedy, rasizmu, wykluczenia, braku perspektyw. Pisze o bezkarności polityków, o ignorancji mediów, ale przede wszystkim ukazuje upadek ducha obecnej Ameryki. Jałowe lata bez wschodów i zachodów słońca. Wspomnienia jak burza piaskowa, jak skrzypienie desek w starym domu. Smugi przeszłości płytko pod skórą. Gry komputerowe i bułgarski rap. Maniek i Zuza mieszkają po sąsiedzku na warszawskim Mokotowie. On, były saper, próbuje spisać wspomnienia z misji w Afganistanie, mając nadzieję wreszcie stamtąd wrócić. Ona, dziecko pokolenia Y, uczy się żyć na własny rachunek i mimowolnie zatraca się w rodzinnej tajemnicy. Choć z pozoru nic ich nie łączy, ciążą ku sobie, niezdolni i niechętni do pielęgnowania więzi z otoczeniem. Ian McEwan nie serwuje nam gotowych odpowiedzi, a postać inteligentnego robota wykorzystuje przede wszystkim do wnikliwego przyjrzenia się ludzkiej naturze i ukazania, jak ona jest skomplikowana i niejednoznaczna. Niewątpliwie warto też z uwagą przyjrzeć się nakreślonej w „Maszynach takich jak ja” wizji alternatywnej Wielkiej Brytanii, bo chociaż pisarz bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń sprzed trzydziestu paru lat, to trudno nie odczytać tego jako głosu w dyskusji o istotnych problemach współczesnego świata. Sayaka Murata z poczuciem humoru, ale zarazem i z nutką goryczy przedstawia zarówno nietypowe zachowania i rozmowy Keiko i Shirahy oraz sposób ich traktowania przez rodzinę czy znajomych. I właśnie dzięki temu „Dziewczynę z konbini” czyta się z prawdziwą przyjemnością. Tak jak sugeruje to tytuł, w książce towarzyszymy chłopcu, wyprowadzającemu na spacer wielkiego białego psa. Jeszcze na pierwszym obrazku nie dzieje się nic nadzwyczajnego – ot, widzimy głównego bohatera w charakterystycznej czerwonej czapce z daszkiem machającego do starszej pani na pożegnanie. Kolejna plansza jest już zdecydowanie bardziej intrygująca, gdyż chłopiec z psem znaleźli się w wagoniku dość niecodzienne wyglądającej kolejki. Następne rysunki zaś są już zapełnione niesamowitymi pejzażami, fantastycznymi stworzeniami, a wytwory wyobraźni autora potrafią nas wprawić w zdumienie i po prostu oczarować. Oczywiście książki obrazkowe są tworzone przede wszystkim z myślą o maluchach, które jeszcze nie potrafią czytać. I z pewnością „Spacer z psem” zachwyci takich najmłodszych czytelników, ale pozycja ta może dostarczyć równie wiele przyjemności także nieco starszym dzieciom, a nawet dorosłym. Nie ulega bowiem wątpliwości, że jest to naprawdę mistrzowski popis sztuki ilustratorskiej. Sugestywna opowieść o młodej lichwiarce, łącząca w sobie motywy baśni braci Grimm. Mirjem potrafi zamieniać srebro w złoto,dzięki czemu zdobywa sławę. To jednak okazuje się przekleństwem. Zaczyna się bowiem nią interesować król Starzyków – obdarzonych nadnaturalnymi mocami, tajemniczych lodowatych istot, które wzbudzają trwogę wśród zwykłych śmiertelników. W rozgrywających się w powojennym Londynie „Światłach wojny” możemy śledzić perypetie pewnej tylko na pozór zwykłej rodziny. Przy czym w powieści Michaela Ondaatje pełno jest nie tylko rozmaitych sekretów, ale również zapadających w pamięć postaci. Wprawdzie część wydarzeń przedstawionych w „Światłach wojny” jest niczym rodem ze szpiegowskiego thrillera, ale dla Michaela Ondaatje głównym celem nie jest budowanie napięcia, lecz ukazanie w przekonujący sposób przeżyć i przemyśleń głównego bohatera. I trzeba przyznać, że czyni to po mistrzowsku, gdyż Nathaniel jest rzeczywiście fascynującą postacią, a przy tym prezentuje się on odmiennie na różnych etapach swego życia. Wielbiciele talentu autora „Angielskiego pacjenta” z pewnością nie będą więc zawiedzeni tą lekturą. Debiutancka powieść Palmer została nominowana do Hugo oraz zdobyła nagrodę imienia Johna W. Campbella. Jeśli to nie wystarczy za rekomendację, sama kreacja świata, w którym ludzkość osiągnęła złoty wiek po wielkim konflikcie, powinna przykuć naszą uwagę. Jeśli to wciąż za mało, to poruszane przez autorkę tematy takie jak istnienie Boga i reakcja ludzi na pojawienie się nowego mesjasza powinny. No i nie zapominajmy, że powieść jest również całkiem porządnie i zgrabnie napisanym kawałkiem prozy, jak zresztą znacząca większość książek wydawanych w ramach Uczty Wyobraźni. „Zbuntowane słowa” są dla młodych czytelników okazją do przyjrzenia się realiom życia w końcówce PRL-u, tak jak widzieli je ich rówieśnicy. Sama opowieść jest przy tym nie tylko interesująca, ale – mimo całkiem poważnej tematyki – nie brakuje w niej naprawdę zabawnych scen. A co istotne, ogólny przebieg ówczesnych wydarzeń autorka w przystępny sposób wyjaśnia dzieciom w krótkim posłowiu. Wszystko to sprawia, że książka Joanny Papuzińskiej nie tylko przybliża młodym czytelnikom historię Polski z lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, ale jest też dla nich naprawdę atrakcyjną lekturą. „Wasz cyrk, moje małpy. Chronologiczny alfabet moich autorów” to dwutomowy, okraszony licznymi zdjęciami zbiór esejów i rozmów traktujących o stanie gatunku, a przede wszystkim blisko dwieście portretów krytycznych i anegdot o twórcach, którzy w latach 1982–2012 zmieniali oblicze polskiej fantastyki. Prawdziwa kopalnia wiedzy dla wszystkich, którzy choć trochę interesują się polską fantastyką. Nie podlega dyskusji, że bez jej autora, wieloletniego szefa działu prozy polskiej „Nowej Fantastyki” oraz naczelnego „Czasu fantastyki”, wyglądałaby ona zupełnie inaczej. Bez wątpienia – gorzej. Nie jest to dzieło idealne, zwłaszcza w drugim tomie widać pośpiech, autor najzwyczajniej nie zdążył zrobić książki takiej, jaką sobie zaplanował, braki te jednak w sposób mało istotny wpływają na ogólną – wysoką – jej ocenę. W „Małej wojnie” młodzi czytelnicy zobaczą, jak wyglądał tamten trudny okres z perspektywy ich rówieśników, a jednocześnie mogą emocjonować się przygodami pary sympatycznych bohaterek. Z kolei w nastrój zarówno chwil grozy czy smutku, jak i radośniejszych momentów znacznie łatwiej się wczuć dzięki nasyconym emocjami rysunkom Joanny Rusinek. Lektura ta z pewnością pozwoli więc dzieciom docenić odwagę i poświęcenie ludzi, którzy często z narażeniem własnego życia spieszyli z pomocą tym, których próbowali schwytać i zabić hitlerowcy. Kolejny, po świetnych, wielokrotnie nagradzanych „Mikrotykach” sprzed dwóch lat autorstwa pisarza znanego miłośnikom muzyki jako Pablopavo. Krótkie obyczajowe opowiastki przypominają nieco tematykę utworów ostatniej płyty „Marginal” – dużo tu rozważań nad przemijaniem, odchodzeniem, rolą dawnych wspomnień. Ale wszystko w zwartej formie, nie pozbawionej celnych puent i obserwacji. Niewątpliwie jednak z najciekawszych premier roku. Powieść? Dziennik? Zbiór esejów? Wit Szostak z pozoru pisze kronikę tworzenia literackiej fabuły, ale tak błyskotliwie przeplata świat realny z powieściowym, tak często oddaje głos wymyślonemu przez siebie bohaterowi, że czytelnik poważnie zastanawia się, co tu jest fikcją literacką, a co zapisem faktów. „Poniewczasie” to więc przede wszystkim wyjątkowa podróż w głąb umysłu pisarza, śledzenie mechanizmów procesu twórczego, choć przecież sprawdza się również jako powieść obyczajowa, jako zbiór intrygujących dygresji, przemyśleń i obserwacji. Czy to aby nie komiks? Wydane przez Kulturę Gniewu „Opowieści z głębi miasta” słynnego komiksowego twórcy w wielu podsumowania rocznych kwalifikowane są do sztuki obrazkowo-dymkowej, my jednak uznaliśmy, że naprawdę ciężko dzieło Shauna Tana określić mianem powieści graficznej, choć niewątpliwie piękne ilustracje są jej bardzo istotnym elementem. To jednak jest po prostu zbiór nastrojowych, tajemniczych opowiadań, które można zaliczyć do realizmu magicznego, w metaforyczny sposób ukazujących nasz świat, nasze pragnienia i tęsknoty, nasze obawy. A rysunki stanowią tu tylko dodatkowy komentarz do tekstów, tak jak to bywa zwykle z książkowymi ilustracjami. Wielkie reformy, miliardy z Unii na zrównoważony rozwój, rekordy prędkości pociągów i liczby pasażerów, a tymczasem polskimi kolejami w III RP wciąż jeździ mniej ludzi niż w PRL-u, a najnowszy tabor ma problem z osiągnięciem czasu przejazdów sprzed wojny. Co się stało, że jest tak dobrze, skoro jest tak źle? Czy zapaść polskiej kolei była niemożliwa do uniknięcia? Karol Trammer nie tylko opisuje kto i jak likwidował polską kolej, ale również wskazuje na polityczne mechanizmy, które sprawiły, że stała się możliwa ta piękna katastrofa polskiego kolejnictwa, a także całkiem naoczne katastrofy jak w Szczekocinach, na stacji Baby, czy w Korzybiu. Książki Trammera i Gitkiewicz dobrze czytać jedna po drugiej – świetnie się uzupełniają. O ile jednak Gitkiewicz zajmuje się całą komunikacją publiczną, to Trammer skupia się na kolei. Przycinanie której jawi się jak jeden wielki sabotaż. Wiecie, co to „wygaszanie popytu”? Nie? No to przeczytajcie „Ostre cięcie”… W recenzji „Kolei podziemnej”, pisaliśmy, że powieść ta pozwala dostrzec, iż „przeszłość [USA] mocno wpływa na obecne realia: rasizm nie jest tam do końca >przepracowany<, a wiele problemów społecznych wynikających z tego powodu, nadal oczekuje na rozwiązanie”. Identycznie jest w przypadku „Miedziaków”, których akcja rozgrywa się o wiele później niż poprzedniej książki Whiteheada, bo w latach 60. XX wieku. W tamtym czasie do głosu dochodził już Martin Luther King i rosła świadomość poczucia godności tych, którym jej odmawiano – Afroamerykanów. Powieść być może nie będzie miała takiego wydźwięku u nas, jaki ma w USA – realia amerykańskie są przede wszystkim mocno odmienne niż społeczna rzeczywistość naszego kraju. Po drugie, problemy dotyczące rasizmu i rozliczeń z nim są w USA ogromnie złożone. Dostrzegł to między innymi Paul Beatty w powieści „Sprzedawczyk”, za którą otrzymał w 2016 roku nagrodę Bookera. Nadal aktualne są słowa, że niestety, dyskusja o rasie się nie skończyła. A nawet być może wybucha z nową siłą, bo uprzedzenia nadal tkwią w nas bardzo mocno. Do „podwójnego zwycięstwa”, wieszczonego przez Kinga, jest nadal bardzo, bardzo daleko. „Distortion” to opowieść o okrucieństwie, takim zwykłym, powszednim niemal, i tym niecodziennym, wynikającym z realiów toczonej wojny. Jej bohaterowie wiedzą co prawda, co to dobro, lojalność, przyjaźń, potrafią również kochać, to nie mają jednak oporów przed okrutnym traktowaniem swych współtowarzyszy, oddanej pod ich opiekę ludności cywilnej, nie wspominając już, rzecz jasna, o wrogu najniebezpieczniejszym – miejscowych partyzantach. Spirala okrucieństwa nakręca się, bardzo, coraz bardziej, aż do chwili, gdy wymknie się spod kontroli, gdy z rosnącym przerażeniem konstatujemy, że ponad wielkim okrucieństwem jest jeszcze okrucieństwo bestialskie, i że to jeszcze nie koniec, bo zawsze może być jeszcze gorzej, bardziej okrutnie… „Distortion” to poważny kandydat do tegorocznych nagród literackich, powieść, która nikogo nie pozostawi obojętnym, która wciąga od samego początku i trzyma w napięciu do końca. Każdy szanujący się fan polskiej fantastyki powinien po nią sięgnąć. • • • Zagłosuj TUTAJ.  27 stycznia 2020 |
Pora przedstawić książkę, która okazała się najlepiej przyjętą przez czytelników powieścią SF 2021 roku. Nie zaniedbam również krótkiej formy i spojrzę na kolejną antologię opowiadań wielokrotnie nominowanego do nagród wydawnictwa Modern Phantastic.
więcej »
Czy „Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya, powieść, której tytuł wykorzystałem dla stworzenia nazwy niniejszego cyklu, oraz ikoniczna „1984” George’a Orwella bazują po części na pomysłach z „After 12.000 Years”, jednej z pierwszych amerykańskich antyutopii?
więcej »
Kontynuując omawianie książek SF roku 2021, przedstawiam tym razem thriller wyróżniony najważniejszą nagrodą niemieckojęzycznego fandomu. Dla kontrastu przeciwstawiam mu wydawnictwo jednego z mniej doświadczonych autorów, którego pierwsza powieść pojawiła się na rynku przed zaledwie dwu laty.
więcej »Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótko o książkach: Koty, słowa, literatura
— Miłosz Cybowski
Przekraczając granice lecz nie limit znaków
— Beatrycze Nowicka
Magia ksiąg rachunkowych
— Sławomir Grabowski
Nie przegap: Kwiecień 2020
— Esensja
Nicość czai się za progiem
— Miłosz Cybowski
Nie przegap: Grudzień 2019
— Esensja
Stworzony na obraz i podobieństwo człowieka
— Marcin Mroziuk
Ten okrutny XX wiek: Nad przepaścią…
— Sebastian Chosiński
Stara miłość nie rdzewieje. Ale nienawiść też
— Marcin Mroziuk
O tym, czego nie boi się Dukaj
— Mieszko B. Wandowicz
Przerwane beztroskie dzieciństwo
— Marcin Mroziuk
Krótko o książkach: Głęboki rozdźwięk
— Joanna Kapica-Curzytek
Wiedza ma zawsze swoją cenę
— Marcin Mroziuk
Całe życie Rolanda
— Joanna Kapica-Curzytek
Śledztwo po omacku
— Marcin Mroziuk
Tło też się liczy
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Bywało lepiej
— Miłosz Cybowski
Krótko o książkach: W wielkomiejskim pejzażu
— Joanna Kapica-Curzytek
Mogiła i Pozgonny na tropie
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Niezłomny bojownik o komiks
— Konrad Wągrowski
Prezentownik książkowy 2021
— Esensja
10 najlepszych książek 2018 roku
— Esensja
Książka Roku 2018 – nominacje
— Esensja
Nasza Księgarnia Wydawcą Stulecia!
— Esensja
Esensja w pierwszej piątce
— Esensja
20 najlepszych książek 2017 roku
— Esensja
Książki Roku 2017 – nominacje
— Esensja
Wybieramy książkę roku 2017!
— Esensja
Wybieramy książkę roku 2016!
— Esensja
"Starsza pani, która cierpi na zespół Charlesa Bonneta postanawia się rozprawić z małymi ludzikami, których wszędzie widzi."
To tylko Nac Mac Feegle, nie ma się czym przejmować. Wypiją cały alkohol i sobie pójdą.