Czyni to w dość zaskakujący sposób, po prostu prowadząc równolegle dwa niezazębiające się wątki związane z policjantką z San Francisco Lindsay Boxer, powracającą bohaterką thrillerów Pattersona. Działając w obronie własnej, zabija ona piętnastoletnią dziewczynę i okalecza trzynastoletniego chłopaka (dzieciaki z opisu są diabłami wcielonymi). Ojciec dzieci pozywa policjantkę do sądu, żądając astronomicznego odszkodowania za nieuzasadnione – według niego – użycie broni. Proces, jaki następuje potem, to klasyczny przykład tak często spotykanego w amerykańskiej prozie i filmie dramatu sądowego, w którym twardo zmagają się prokuratura i obrona, a sala sądowa jest prawdziwym polem bitwy. W przerwach między sesjami Lindsay, zawieszona w obowiązkach, odpoczywa w domu swej siostry w pobliskim miasteczku. Jako że niedawno zamordowano tam kilka osób, nieznosząca bezczynności policjantka rozpoczyna śledztwo na własną rękę – sposób dokonania zabójstw przypomina jej niewyjaśnioną sprawę z własnej przeszłości. I tak podczas lektury stale przeskakujemy z sali sadowej na ulice małego miasteczka, oczekując dość przewidywalnych zakończeń obydwu niepowiązanych ze sobą wątków.

W Hollywood wymyślono prosty sposób na błyskawiczne przedstawienie fabuły nowego filmu potencjalnemu producentowi – wystarczy stwierdzić, że będzie to połączenie dwóch kasowych tytułów. Ta metoda sprawdzi się doskonale również w przypadku powieści hiszpańskiego dziennikarza Javiera Sierry zatytułowanej „Tajemna wieczerza”. Można ją bowiem krótko opisać jako połączenie „Imienia róży” z „Kodem Leonarda da Vinci”. Z powieści Umberto Eco bierze Sierra wątek śledztwa, jakie prowadzi piętnastowieczny inkwizytor w mediolańskim klasztorze, natomiast z książki Dana Browna samego Leonarda i tajemnice związane z symboliką „Ostatniej Wieczerzy”.