Ten ogród – w najlepszym stylu grzędowiczowskim – obrósł ciekawością dalszych dziejów Vuko Drakkainena i następcy Tygrysiego Tronu. Także zaginionych Ziemian i mieszkańców planety Midgaard, gdzie to nas, ludzi, postrzega się jako istoty o rybich oczach. Gdzie trwa wojna bogów, a samozwańczy demiurgowie hodują okrucieństwo kwitnące w mroku zła. Gdzie więdną i zdychają najnowsze ziemskie technologie, a człowiek stawić musi czoła… No właśnie… Bierzcie wolne. Kto czytał tom pierwszy wie, że nie spocznie, nim nie skończy. Kto nie czytał, powiększy grono ogrodników.

Mierzący ponad dwa metry i ważący prawie sto trzydzieści kilogramów Clay Blaisdell (Blaze) to kawał niezbyt rozgarniętego drania, ale do czasu poznania George’a Rackleya dopuszczał się tylko drobnych przestępstw. George wprowadził go w setki różnych przekrętów i jeden wielki plan: porwanie dziecka bogatych rodziców. Geraldsowie są wręcz obrzydliwie bogaci więc ostatnia gałązka rodzinnego drzewa może być warta miliony. Jest tylko jeden problem: zanim dochodzi do wymiany, mózg grupy (tzn. George właśnie) ginie. Choć czy na pewno? Jakim więc cudem wciąż pomaga swojemu partnerowi w realizacji szalonego planu?

Teraz Blaze ucieka w niebywałej śnieżnej burzy, a gliny depczą mu po piętach. Ma dziecko jako zakładnika, a przestępstwo stulecia zmienia się w wyścig z czasem w białym piekle lasów Maine…

„Blaze” to książka napisana przez Stephena Kinga w najlepszych czasach jego twórczości, w połowie lat siedemdziesiątych. W niejasnych okolicznościach maszynopis trafił do schowka w bibliotece i przeleżał tam wiele lat, przeżywszy „śmierć” swojego autora (King zrezygnował z publikowania pod pseudonimem Richard Bachman w połowie lat osiemdziesiątych) i teraz doczekał się nareszcie publikacji, od razu zyskując zainteresowanie czytelników (trafił na listę bestsellerów The New York Times już w pierwszym tygodniu sprzedaży).

Ta powieść udowadnia (podobnie jak na przykład debiutancka „Carrie”), że King to nie tylko mistrz horroru i budzącego grozę nastroju, ale także pisarz potrafiący dostrzec i opisać głębokie podłoże problemów swoich bohaterów – a jakie ono jest w tym przypadku? Odpowiedź na to pytanie czytelnicy znajdą w książce.

Carrie White jest inna niż jej rówieśnicy. Nie chodzi na prywatki, nie interesują się nią chłopcy, stanowi obiekt kpin i docinków. Matka – religijna fanatyczka – za wszelką cenę usiłuje uchronić ją przed grzechem. Pewnego razu Carrie się jednak buntuje i idzie na szkolny bal. Gdy tam pada ofiarą okrutnego żartu, rozpętuje się piekło… dziewczyna jest telekinetą o olbrzymiej mocy, której postanawia użyć, by zemścić się na prześladowcach. Ci, którzy ją dręczyli, gorzko tego pożałują.

Plemię Roya Complaina żyje w Pokładach porośniętych wybujałą i dziką roślinnością, walcząc o przetrwanie w nieprzyjaznym świecie. Wrogami są inne plemiona ludzi, flora i fauna. Istnieja też dalsze zagrożenia – mityczni Ludzie z Dziobu, legendarni Giganci czy przerażający Obcy.

Inną legendą jest ta, że wszystkie Pokłady są zamknięte w pojemniku zwanym statkiem, który przemierza pustkę od jednego świata do drugiego. Complain nie wie, które z opowieści starszyzny są prawdziwe, ale w trakcie swojej samotnej odysei przekona się, że prawda jest jeszcze bardziej przerażająca.

Co roku magowie z Imardin gromadzą się, by oczyścić ulice z włóczęgów, uliczników i żebraków. Mistrzowie magicznych dyscyplin są przekonani, że nikt nie zdoła im się przeciwstawić, ich tarcza ochronna nie jest jednak tak nieprzenikniona jak im się wydaje. Kiedy bowiem tłum bezdomnych opuszcza miasto, młoda dziewczyna, wściekła na traktowanie jej rodziny i przyjaciół, ciska w tarczę kamieniem – wkładając w cios całą swoją złość. Ku zaskoczeniu wszystkich świadków kamień przenika przez barierę i ogłusza jednego z magów. Coś takiego jest nie do pomyślenia. Oto spełnił się najgorszy sen Gildii: w mieście przebywa nieszkolona magiczka. Trzeba ją znaleźć – i to szybko, zanim jej moc wyrwie się spod kontroli, niszcząc zarówno ją, jak i miasto.

Dla miłośników błyskotliwych opowiadań z dreszczykiem, przekomicznych rysunków oraz … kotów.

„Zasłyszane w kiciu i gdzie indziej” to piąty zbiór opowiadań Jeffreya Archera, wzbogacony o ilustracje popularnego rysownika Ronalda Searle’a. Dziewięć spośród dwunastu prezentowanych w nim historii Archer usłyszał w więzieniu, do którego trafił na dwa lata za składanie fałszywych zeznań. Inspiracją do napisania pozostałych trzech były historie, które wpadły Archerowi w ucho już po wyjściu na wolność: „Grecka tragedia” – w Atenach, „Mądrość Salomona” – w Londynie i „Piękno jest w oku patrzącego” – w Rzymie. Każda z tych opowieści – choć ubarwiona przez autora – oparta jest na prawdziwym zdarzeniu. We wszystkich splatają się dowcipne, błyskotliwe, czasem smutne wątki. We wszystkich występują szalone, groźne, ale i wzruszające postaci, które odnaleźć można także na zabawnych rysunkach kotów.

Ta powieść to wielki finał historii zapoczątkowanej „Rapsodią Miasta Półksiężyca”.

Jej akcja rozpoczyna się w, znanym z poprzedniej książki, Mieście Półksiężyca, mieście-enklawie, prawdziwym nanotechnologicznym raju na ziemi, gdzie każda zachcianka jego mieszkańca jest natychmiast spełniana przez samo miasto, które zdaje się dysponować nie tylko swoistą świadomością, ale, co więcej, wiedzą i planami co do swego przeznaczenia. Kiedy podczas ataku piratów część pamięci Miasta, zawierająca szczegółowe mapy galaktyki i inne ważne dane, zostaje uszkodzona, a bez niej realizacja tajemnych planów będzie niemożliwa, wysyła ono dwuosobową misję, której zadaniem jest sprowadzenie danych z Johnson Space Center w Houston.

Równocześnie wielu ludzi na Ziemi, oraz w księżycowej bazie Unity, zaczyna doświadczać niezwykłych zjawisk, połączenia jakiś nieziemskich efektów świetlnych z muzyką – tytułową „muzyką światła” – które stanowi swego rodzaju komunikat…

Zupełnie niespodziewanie Ziemię przeszywa Impuls magnetyczny, który niszczy sieć satelitów telekomunikacyjnych, powoduje katastrofy lotnicze, pada Internet i elektryczność. Za pierwszym Impulsem idą inne. Świat staje wobec największego w dziejach krachu. Są tacy, co uważają, że to początek inwazji Obcych.

Prekursorka badań nano i biotechnologicznych, Marie Laveau, ginie w zamachu. Podobnie jej córka i mąż. Ale laboratoria Marie potrafią ją wskrzesić. Niczym anioł zemsty szuka sprawców zabójstw.

Dzieci poczęte w czasie pierwszego Impulsu rodzą się z przemienionym DNA. Nikt nie wie, kim są. Rząd próbuje wszystkie dzieci odizolować.

Jedno jest pewne, świat już nigdy nie będzie taki, jaki znamy.

Powstaje idea tworzenia Biomiast, nadchodzi nowy, wspaniały świat. Tylko czy dla wszystkich?

Świat pełen jest ludzi święcie przekonanych o tym, że Lady Di zginęła zamordowana przez tajne służby brytyjskie, że wirus HIV stworzony został w pewnym laboratorium w Stanach Zjednoczonych, że człowiek nigdy nie wylądował na Księżycu, a naszą planetą rządzi z ukrycia elitarna grupa, w której skład wchodzą członkowie Klubu Bildeberg, masoni, iluminaci, jezuici, Żydzi-milionerzy – jak Rockefellerowie czy Rotszyldowie – czy też członkowie bractwa Skull and Bones. Są to ci sami ludzie, którzy „wiedzą z całą pewnością”, że Oficjalna Historia pełna jest kłamstw i że Prawdę (przez wielkie P) odnaleźć można w książkach w rodzaju „Protokołów mędrców Syjonu” czy „Dzienników Turnera”. Być może stanowią oni mniejszość, ale jest to mniejszość znacząca i niepozbawiona głosu.

Dlaczego tylu ludzi wierzy w spiski? Dlaczego normalni i rozsądnie myślący ludzie skłonni są bronić najbardziej nieprawdopodobnych tez. Książka „Panowie Świata” barcelońskiego pisarza i dzinnikarza daje odpowiedź na to pytanie, poszukując jej w źródłach historycznych, literaturze pięknej – od Benjamina Disraeli po Aleksandra Dumas i Stendhala – a także w kulturze masowej reprezentowanej przez kino i telewizję – od „Simpsonów” po serial „Z Archiwum X”.

Książka zawiera 6 popularnych baśni japońskich w opracowaniu Magdaleny Malinowskiej, jest pięknie ilustrowana przez młodą utalentowanę graficzkę, Monike Szewczyk

Pierwszy tom świetnej trylogii, laureat prestizowej World Fantasy Award.

W Dobrze Skonstruowanym Mieście, metropolii powstałej w umyśle geniusza, Drachtona Nadolnego, i wybudowanej w oparciu o jego ścisłe wskazówki, charakter, inteligencję i predyspozycje człowieka mierzy się za pomocą przyrządów do badania proporcji i cech jego ciała, zwłaszcza zaś fizjonomii. Biegli fizjonomiści określają, czy podejrzany o przestępstwo jest winien. Jeśli tak, w najlepszym wypadku czeka go egzekucja, w gorszym – stanie się obiektem szalonych eksperymentów Mistrza. Wszystkich, którzy kwestionują metody stosowane przez Nadolnego, czeka ten sam los. Jednym z jego wiernych sług jest Cley, Fizjonomista Klasy Pierwszej, który jednak w „nagrodę” za jakieś drobne przewinienie zostaje wysłany na prowincję, do miasteczka o nazwie Anamasobia, by zbadać sprawę tajemniczej kradzieży owocu, który – według wierzeń mieszkańców – pochodzi z „Ziemskiego Raju”. Cley, niezłomny logik i okrutny cynik, całkowicie wierzący w swoją nietykalność i w potęgę fizjonomiki, spotyka się tam ze zjawiskami, których nie jest w stanie pojąć. Co gorsza, umiejętności nabyte w Mieście zaczynają go zawodzić.

Na rubieżach bowiem wszystko jest inne, zmienione przez bliskość zaczynającej się zaraz za granicą miasteczka dzikiej krainy zwanej Zarubieżami, pełnej demonów i tajemniczych zjawisk. Wypadki w miasteczku zmieniają samego Cleya, który poczyna wątpić w potęgę fizjonomiki i słuszność Mistrza. Za karę zostaje zesłany na wyspę Doralicję, by pracować w kopalni siarki, z której nikt nie wraca. Wciąż jednak myśli o tym, jak odkupić swoje winy i odnaleźć Ziemski Raj.