Jednym z nich były losy Lady Susan Harriet Catherine z domu Douglas-Hamilton (1814-1889), córki dziesiątego diuka Hamilton. Kobieta ta w wieku osiemnastu lat poślubiła innego brytyjskiego arystokratę, Henry’ego Pelham Fiennes Pelham-Clinton, wówczas znanego jako Lord Lincoln, zaledwie o trzy lata starszego od niej. Paradoksalnie, wraz z początkiem panowania królowej Wiktorii, młoda arystokratka zaczęła zachowywać się zgoła mało arystokratycznie. Według niepotwierdzonych relacji już w 1837 romansowała z jednym ze swoich szwagrów, co skłoniło jej rodzinę do tymczasowego, zdrowotnego przeniesienia Lady Susan do Paryża.

Nieudane małżeństwo trwało jeszcze kilka lat, podczas których Lincolnowie podróżowali po Niemczech i Włoszech, a Lady Susan urodziła swojemu mężowi jeszcze trójkę dzieci. W przerwach między wojażami znikała jednak ze swoimi kochankami. W roku 1848 wyruszyła samotnie do Baden w celu podratowania zdrowia, choć w istocie chodziło o spotkanie z Lordem Horatio Walpolem, z którym udała się na podróż po Italii i z którym niedługo zaszła w ciążę.

W międzyczasie jej mąż, wraz z grupą wysoko postawionych przyjaciół, zastanawiał się, jak skłonić „błądzącą Suzie” do powrotu, lecz kiedy wysłany do Włoch Gladstone powrócił z informacją o jej ciąży, Lord Lincoln wystąpił o oficjalny rozwód, który został mu udzielony przez Izbę Lordów w 1850 roku.

A Suzie? Opuszczona przez Walpole’a, dziesięć lat później wyszła za mąż za syna belgijskiego farmera, niejakiego Jean Alexisa Opdebecka i, jako Lady Susan Opdebeck, wróciła do Anglii w 1880 roku, by dokonać swojego żywota w Burgess Hill. Zmarła w zapomnieniu (i z rozlicznymi długami) dziewięć lat później.