WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
Wyszukaj / Kup
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
50 najlepszych polskich powieści fantastycznychEsensja50 najlepszych polskich powieści fantastycznych
Wyszukaj / Kup Mikropowieść „Druga podobizna w alabastrze”, zamieszczona w zbiorku o tym samym tytule, to historia alternatywna, jednak odmienna od zbliżonego tematycznie „Quietusa” Jacka Inglota. Huberath opisuje świat, w którym cesarstwo rzymskie nie upadło, lecz rozwinęło się w wielki, złożony twór o granicach zbliżonych do imperium Aleksandra Wielkiego. Imperialny śledczy zostaje wysłany do prowincjonalnej, północnej tetrarchii, by tam zbadać zarzuty niegospodarności. Odkrywa jednak coś więcej, coś, co – jak domyślają się czytelnicy, lecz nie on sam – jest prawdą o tym świecie. Autorowi nie idzie bowiem o fascynujący obraz historii innej niż nasza – chociaż w swym zwięzłym stylu wizerunek taki tworzy – a o zarysowanie teologii trudnej, bez oczywistej figury Zbawiciela. Druga podobizna w alabastrze – rzeczywistość przedstawiona – to blady, chory i umierający odpowiednik prawdziwego uniwersum – tego, w którym Bóg wcielił się w człowieka. Na zaledwie stu stronach Huberath porusza kwestie fundamentalne, dyskretnie, subtelnie i spokojnie. Klasycznie. Nie przypadkiem w jednym z wydań dzieł zebranych Lema „Katar” trafił do wspólnego tomu ze „Śledztwem”, bo są te powieści dwiema stronami tego samego medalu. Co prawda zamiast zagadki znikających zwłok są zagadkowe samobójstwa, a policjanta zastępuje wystawiony jako przynęta amator, ale „Katar” to właściwie „Śledztwo” à rebours, bo choć rozgrywa Lem ten sam temat, to dochodzi do odmiennych wniosków niż 17 lat wcześniej. A to, że w naszym rankingu „Katar” ląduje o wiele wyżej niż książka wobec niego prekursorska, to zapewne wyraz z jednej strony optymizmu redakcji, a z drugiej przywiązania do, nomen omen, katharsis przynoszonego przez rozwiązanie zagadki w klasycznym kryminale. Bo choć w dynamicznie rozwijającym się świecie chaos i przypadek wydają się groźniejsze niż kiedykolwiek, to zjawiska, których stają się zarodnikiem, w „Katarze” wciąż są dostępne rozumowemu poznaniu: chaos wpisuje się w porządek naszego świata w sposób dla nas niebezpieczny, lecz nie destrukcyjny. 
Wyszukaj / Kup (‹Krew elfów›, ‹Czas pogardy›, ‹Chrzest ognia›, ‹Wieża Jaskółki›, ‹Pani jeziora›) Wiedźmińskie opowiadania Andrzeja Sapkowskiego (osiem z nich trafiło do esensyjnego rankingu stu najlepszych polskich opowiadań fantastycznych) wywarły duży wpływ na polską fantastykę. Wydawcy przekonali się, że publikowanie rodzimego autora może przynieść zyski bez konieczności ukrywania go pod z anglosaska brzmiącym pseudonimem. Czytelnicy poznali nurt fantasy, który wielu z nich kojarzył się wyłącznie z Tolkienem; zetknęli się z perfekcyjnie zastosowanym językiem, na niektórych do dziś odciskającym wyraźne piętno; zobaczyli umiejętne splecenie dynamicznej akcji, archetypów, psychologii, humoru i tragizmu. Po zwięzłych opowiadaniach pierwszy tom sagi był lekkim szokiem – jakże to, dialog postaci słuchających pod świętym dębem ballady Jaskra ciągnie się i ciągnie, zamiast skończyć się na paru wpadających w ucho bonmotach!… Na szczęście pięcioksiąg o wiedźminie (który zresztą wcale nie jest głównym bohaterem) nie stał się tak przegadanym cyklem, jak niektóre powieści z zachodniej fantastyki. Autor natomiast miał szanse ukazać w nim wszystkie zalety swojej twórczości: przede wszystkim barwne, wielowymiarowe, realistyczne postaci (Sapkowski umie przekonująco ukazać zachowanie zarówno dwunastoletniej dziewczynki, jak i dojrzałej kobiety po przejściach), błyskotliwe dialogi oraz umiejętne oddanie klimatu – czy będzie to gwarne miasto, zamglona puszcza, raut czarodziejek czy szpital polowy. Ukazuje nam świat, który jeszcze nie wyleczył ran po jednej wojnie, a już sposobi się do kolejnej. Wielowątkowa fabuła prezentuje nam rozmaite ludzkie zachowania, od podłości do heroizmu, od nastoletniego buntu po miłość i pożądanie dorosłych osób. Dodatkowym smaczkiem jest umieszczenie w tekście licznych nawiązań do wydarzeń historycznych i literackich („Orły, orły!…”) z naszej rzeczywistości. Czytaj w Esensji:
Książka, którą powinien zekranizować Christopher Nolan – po operującej kilkoma płaszczyznami snu „Incepcji” sfilmowanie powieści Lema, w której wciąż powraca wątek poddawania w wątpliwość realności świata, miałoby szansę zaowocować prawdziwą perełką. Ijon Tichy, znany czytelnikom z „Dzienników gwiazdowych”, tym razem zostaje zamrożony i tym sposobem przenosi się w przyszłość, do roku 2039. Jego próby zrozumienia nowej rzeczywistości są dla autora pretekstem do zasypania czytelnika dziesiątkami gier słownych, z których wysnute są pomysły na przemiany w technice i obyczajach. Zamiast demokracji mamy zatem chemokrację opartą na psychemii: w świecie „Kongresu” istnieją specyfiki dosłownie na wszystko: błyskawiczną naukę ortografii lub wojskowości, przeżycia religijne (christina, sakrantal, absolvan, allaszek islaminy, dwuzenek buddanu) lub twórcze (lideryl, poemazyna, sonetal), nawet wywołujące urojone wspomnienia (autental z grupy bylanków). Kąpielowy robot to kąputer, wiejski – cyfruń; słowniczek tych wszystkich neologizmów byłby dość długi. Co ciekawe, autor niejako komentuje własne poczynania, każąc profesorowi Tarantodze zajmować się właśnie prognozowaniem nowych trendów i zjawisk na podstawie przekształcania wyrazów. Oprócz erudycyjnych zabaw z językiem Lem porusza w powieści problem płynący z maskowania rzeczywistości: coraz mniej jest ludzi zajmujących się jakąkolwiek realną wytwórczością, skoro prościej jest niemal wszystko – od luksusowych aut po koncerty symfoniczne – wyhalucynować odpowiednimi specyfikami. Można wysnuwać z tego analogie dotyczące naszego świata, gdzie coraz większą popularność zdobywa rzeczywistość wirtualna: od tworzenia sztucznych postaci grających w filmach po budowanie sobie całych alternatywnych życiorysów w rozmaitych grach komputerowych. Na szczęście aż taki upadek cywilizacji, jaki w końcówce „Kongresu” opisał Lem, chyba nam nie grozi. „Niezwyciężony”, czyli fantastyka militarna à la Lem. Ten właśnie tytuł podają fani w odpowiedzi na pytanie „którą książkę Lema należałoby sfilmować”. W „Niezwyciężonym” znajdziemy wszystko, czego wymaga kinowa superprodukcja – wielkie maszyny wojenne i kosmiczne krążowniki dla specjalistów od efektów, zagadkę, przed którą stają bohaterowie dla scenarzystów i kilka niezłych ról dla aktorów. Nie znaczy to oczywiście, że Lem napisał książkę schematyczną – z początku może tak się wydawać, przecież lądowanie na nieznanej planecie w poszukiwaniu zaginionego okrętu i jego załogi to jeden z częściej wykorzystywanych schematów fabularnych fantastyki (a przy drobnych modyfikacjach – powieści przygodowych w ogólności). Jednak Lem nie byłby sobą, gdyby owego schematu nie przerobił po swojemu. Przeciwnikiem załogi „Niezwyciężonego” nie są ani obce istoty, ani nawet obca inteligencja – jest nimi chmara mikroskopijnych kryształków „pragnąca” tylko jednego – zlikwidowania źródła zakłóceń. I w obliczu takiego przeciwnika cała ziemska technologia okazuje się bezradna… Z jednej strony Lem wydaje się mówić, że nawet gdy zawiedzie technologia, człowiek wciąż może poradzić sobie bez niej – Rohan stawia czoła chmurze pozbawiony wszelkich wytworów techniki. Z drugiej jednak można też odczytać „Niezywciężonego” jako rozważanie na temat inteligencji i świadomości – chmura jest ich pozbawiona, ale najwyraźniej całkiem nieźle sobie radzi z przetrwaniem. Czy więc te cechy są tak naprawdę niezbędne? Te właśnie konfrontacje: maszyna kontra człowiek, inteligencja kontra „instynkt” (jeśli tak można nazwać metodę działania chmury) połączone ze sprawnością pióra autora sprawiają, że „Niezwyciężonego” wciąż czyta się świetnie po prawie 50 latach od napisania. „Wichry Smoczogór” były początkiem pisarskiej kariery Wita Szostaka, znakiem, że pojawił się twórca niekonwencjonalny, operujący innym językiem i budujący swe światy na nietypowych dla fantastyki fundamentach. Górale, muzyka ludowa, folklor – w fantasy? „Wichry Smoczogór” to książka niezmiernie trudna do opisania, gdyż z najwyższym trudem dałoby się odnaleźć literackiego krewniaka, do którego można by ją przyrównać. Wit Szostak stworzył powieść, która, choć mieści się w kanonach fantasy, sięga ku korzeniom tego gatunku, odkrywając w nim świeżość i głębię, którą po Tolkienie rzadko kto potrafił czytelnika zaskoczyć. Kluczem do wielkości jest brak pośpiechu. Szostak nie próbuje pójść drogą żadnego z wielkich fantasy, lecz wraca na sam początek tego gatunku, pytając – czemu piszemy tę literaturę? I tak jak Tolkien był mitotwórcą, tak autorowi „Wichrów Smoczogór” trzeba przypisać rolę poszukiwacza prawd. Ta literatura ma nam uświadomić, że są w nas i otaczającym nas świecie pewne prawa, głębokie, pozostające na poziomie nieświadomym, ale dochodzące do głosu w sytuacjach skrajnych, kiedy trzeba się oprzeć na pierwszym odruchu. „Wichry Smoczogór” to nowe otwarcie zrodzone z powrotu do korzeni; mądrość z prostoty; książka szalenie łatwa w lekturze, będąca jednocześnie przeżyciem na wiele dni. Literacki paradoks – powieść nie do rozbicia na łatwe do oceny części, lektura, która budzi w czytelniku mocne odczucie poznania istotnych prawd – które jednak nie dają się łatwo zwerbalizować. Dzieło po prostu, książka na wiele lat i wiele czytań. Czytaj w Esensji:
Zajdel w pewnym momencie wkłada w usta jednemu z bohaterów „Limes inferior” słowa „W chwili, gdy oni tu przybyli, świat trwał w podziale na dwa podstawowe systemy stosunków społecznych. Każdy z nich miał swe zalety i wady.(…) Każdy, kto zna problemy społeczno-ekonomiczne świata sprzed Wielkiej Reformy, dostrzeże bez trudu, że w tym, co obecnie obserwuje się w aglomeracjach, znaleźć można tylko wszystkie niemal wady obu przeciwstawnych systemów starego świata”. Przez wiele lat uważaliśmy, że się myli, że tak naprawdę ustrój Argolandu jest parodią socjalizmu – parodią Polski gierkowskiej, świata pełnego cinkciarzy, oszustów, cwaniaków, malowanych docentów. Świata, w którym wykształcenie tak naprawdę – mimo deklaracji – o niczym nie decyduje, bo najbardziej istotny jest spryt i umiejętność poruszania się w ustalonych warunkach. W przekonaniu, że „Limes inferior” opisuje nasz siermiężny socjalizm utwierdzały nas słowa, iż ustrój został nam narzucony, bo skoro sprawdził się w jednym świecie, to może się sprawdzić w całym wszechświecie – czyż to nie jawna aluzja do internacjonalistycznych zakusów ZSRR? (Abstrahując już od faktu, czy ustrój się „u nich sprawdził” – prawdę powiedziawszy, w książce też nie wiadomo tego na pewno). Dziś, po trzech dekadach widzimy jednak, że to Zajdel miał rację, że część Argolandu może zniknęła, ale część w nowej rzeczywistości nadal jest aktualna. Są nowe uwarunkowania, ale znów – w korporacyjnym świecie – podobnie wygląda kariera. A czy sam Klucz nie jest przebłyskiem geniuszu Zajdla? Przecież w tym urządzeniu łączy on kartę kredytową i telefon komórkowy! Czyż już niedługo takie Klucze nie pojawią się u każdego i czy pojęcie „wykluczenie” nie nabierze złowrogiej mocy? Ale przy tym wszystkim „Limes inferior” to przecież świetnie napisana książka – z lekkością, dowcipem, sympatycznym, choć nie idealnym głównym bohaterem, zajmującym wątkiem kryminalnym, kapitalną scenerią i mnóstwem smakowitych tekstów, cytatów i obserwacji o funkcjonowaniu wymyślonego społeczeństwa (wspomnijmy choćby niezwykle barwną galerię „zawodów”, które ułatwiają życie w świecie Argolandu). I pamiętajcie: „Choćbyś miał najwyższą klasę, bez punktów jesteś… (ostatnie słowo było zamazane)”. Podobno gdy Kelvin lądował na stacji Solaris, Stanisław Lem jeszcze nie wiedział, co tam zastanie. Czy tak powstają arcydzieła – ze swobodnego kreowania świata, popuszczania wodzy swej fantazji? Bo „Solaris” jest arcydziełem, książką niezwykle inteligentną, niezwykle oryginalną i niezwykle mocno – jak mało kiedy u intelektualnego Lema – oddziałującą na emocje. Ale zacznijmy od podstaw. „Solaris” to ewenement w światowej fantastyce naukowej z dwóch powodów. Po pierwsze – dzięki postaci Obcego, w tym przypadku oczywiście będącego tajemniczym, inteligentnym oceanem. Po drugie – bo „Solaris” to opowieść o kontakcie, którego być nie może. Tam, gdzie większość twórców decyduje się na rozwiązanie optymistyczne (cywilizacje potrafią się zrozumieć) bądź konfrontacyjne (zacznie się wojna), Lem pokazuje trzecią drogę. Ludzkość i Solaris są tak od siebie tak odmienne, tak odrębne, że żadne porozumienie nigdy nie może mieć miejsca, a wszystkie ślady kontaktu będą tylko ułudą. Tak ogromny pesymizm rzadko pojawia się w fantastycznej literaturze. Takie refleksje przychodzą jednak do głowy po kolejnych lekturach. Na pierwszym bowiem poziomie „Solaris” oddziałuje zupełnie inaczej, bardzo emocjonalnie właśnie. Z jednej strony jako swego rodzaju opowieść grozy, budząca niejeden dreszczyk historia „nawiedzonej” stacji, historia pewnej tajemnicy. Z drugiej strony „Solaris” to jedna z najoryginalniejszych opowieści o miłości, o winie, poszukiwaniu odkupienia, o nietypowej szansie na ponowne spojrzenie na swoje życie, podjęte decyzje, zmierzenie się z możliwością drugiej szansy. Szansy, która zapewne także jest ułudą, ale nie wiedząc tego na pewno – jak można odzyskać spokój? Jedyne co pozostaje, to przerażający brak jakiejkolwiek pewności i przekonanie, że „czas okrutnych cudów” jeszcze się nie kończy. Czytaj w Esensji:
Za oryginalne science fiction uważa się często takie, które elementem science czyni dziedzinę dotąd przez pisarzy nieeksplorowaną. Najdłuższa pozycja w dorobku Jacka Dukaja bez wątpienia łapie się do tej kategorii. To jednak tylko kropla w morzu argumentów przemawiających za wyjątkowością opasłego tomu z 2007 roku. Bo „Lód” pozwala spojrzeć na siebie nie tylko jako na – jak sugeruje sam autor – fantastykę naukową, w której naukową cząstką jest historiozofia, ale i jako na science fiction pisane z perspektywy, powiedzmy, końca XIX wieku. Neologizmy dostosowane są tutaj do zrusyfikowanej staropolszczyzny; nie tylko język, ale i konstrukcja dzieła jest zgoła staroświecka – to książka duchem wyrwana z nie naszych czasów. Także gigantycznymi gabarytami, jakie dziś rzadkością są w literaturze światowej, a w polskiej nie zdarzają się w ogóle. O czym jest „Lód”? Rzecz zaczyna się w roku 1924, ale w realiach, w których pierwszej wojny światowej nie było, więc wciąż przypominają te z poprzedniego stulecia. Wielki konflikt nie wybuchł, bo historia „zamarzła”: skutki upadku meteorytu tunguskiego były poważniejsze i ciekawsze niż w naszej rzeczywistości. Katastrofa sprawiła bowiem, że sporą część Ziemi opanował tytułowy Lód i tajemnicze istoty lub byty zwane lutymi, przez co dzieje niejako zatrzymały się w miejscu. W takim uniwersum, we wciąż trwającym rosyjskim zaborze, żyje Benedykt Gierosławski – młody matematyk, przyjaciel i współpracownik Alfreda Tajtelbauma (pierwsze nazwisko Tarskiego), a przy tym klepiący biedę lekkoduch. Żyje, choć już w pierwszym zdaniu książki wyraża podejrzenie, że nie istnieje, co ma dla treści kluczowe znaczenie. Tak czy inaczej, zmuszony jest wybrać się w okolice katastrofy, a po drodze spotyka Teslę, Rasputina i Piłsudskiego, snuje filozoficzno-logiczne rozważania o prawdzie, kłamstwie i pozorach, wpływa na losy świata, a niekiedy ledwo unika śmierci. Myśl Bierdiajewa lub Kotarbińskiego przeplata się tutaj z nietypowym ukazaniem życia Polaków na Syberii, kolej transsyberyjska z salonami, polityka z przygodą, o wszystkim zaś opowiada bohater, który mówi o sobie bezosobowo („się opowiada”, „się mówi”). Jakby tego było mało, rzeczywistość na terenach opanowanych przez Lód działa w sposób zero-jedynkowy, czarno-biały: żaden kompromis nie może mieć w mroźnej krainie miejsca. Jednak pisząc o tej powieści, nie sposób stosować się do reguł kierujących zamrożoną częścią Dukajowskiego świata. „Lód” bywa i zerem, i jedynką; i zimny, i gorący. Oryginalna, by nie rzec: nowatorska, jest owa książka zarazem czarownie anachroniczna; niekiedy żwawa i niepozwalająca się oderwać, innym razem prosi się o powolne czytanie po jednej, dwu stronach; mając filozoficzne ambicje, wydaje się czasem wręcz łotrzykowską przygodówką. Jest nietypową fantastyką, a we fragmentach nietuzinkowym romansem; lekturą nadzwyczaj wymagającą, która wszakże co rusz hołduje schematom (niedzisiejszej) literatury popularnej. Słowem: monumentalnością, odzwierciedlającą się nie tylko w liczbie stron, ale przede wszystkim w ogromie pomysłów, wielowarstwowości, dopracowaniu, mogą chyba w naszym zestawieniu konkurować z „Lodem” jedynie „Miasta pod Skałą”, zupełnie poza tym niepodobne. O ile jednak powieść Huberatha jest językowo skromna, o tyle Dukaj imponuje stylem nie mniej niż pozostałymi aspektami książki. Pomimo tego, że momentami można odnieść wrażenie, iż autor miał koncepcję tak potężną, że okiełznać jej w pełni nie był w stanie nawet on sam i wymknęła się kilkakroć spod kontroli – w przeciwnym wypadku „Lód” musiałby zająć najwyższą lokatę. Czytaj w Esensji:
„Inne pieśni” opisują świat, w którym znajome czytelnikowi są jedynie ludzkie charaktery. Cała reszta – fizyka, natura, polityka – ukształtowana została przez bazujące na filozofii Arystotelesa prawa Formy, które autor każe nam powoli odkrywać. I tu utworu zaleta pierwsza – nie ma zacięć, przydługich wykładów, wiedza o otoczeniu bohaterów pojawia się sama, zręcznie wpleciona w ich losy. Podziwiać należy autorski zamysł, rzecz właściwą Jackowi Dukajowi, ale hołd też się należy pisarskiemu warsztatowi, dzięki któremu przyjemności z poznawania pomysłu towarzyszy przyjemność ze śledzenia akcji. Akcji wielokrotnie zaskakującej, porywającej, wykorzystującej odmienność rządzących powieścią praw. Poprowadzeni zostaniemy na różne kontynenty, na Księżyc i w Kosmos, i wszędzie ujrzymy obrazy świeże, niezwykłe, a jednocześnie ściśle bazujące na tym jedynym założeniu. Wojna, miłość, życie w miastach, zawody sportowe – tam też swoje piętno odciśnie arystotelesowskie myślenie, w każdym z tych miejsc odkryjemy inny świat. Fabuła wiedzie nas tropem Hieronima Berbeleka, człowieka, który zmieni się sam i zmieni świat. O ile jednak setki są opowieści bazujących na tym schemacie, o tyle splecenie go z wykreowanym przez Dukaja światem arystotelesowskiej filozofii Formy doprowadzi do skutków niezwykłych. Odmiana losów jest bowiem w świecie „Innych pieśni” związana nie tylko z wnętrzem, ale i z powierzchownością. I tu następna zaleta – książka oparta jest na jednym pomyśle, ale wygranym do końca, przemyślanym do najdrobniejszego szczegółu. Dzięki temu bohaterem, na równi z zaludniającymi go postaciami, staje się niezwykły świat, w którym Myśl nagina Materię. Pomysłowość, fabuła, precyzja w myśleniu i pisaniu oraz – co nie mniej istotne – wykreowanie bohaterów, których losy czytelnik pragnie śledzić, czynią tę książkę zasłużoną zwyciężczynią naszego konkursu. Czytaj w Esensji:
• • • Odrobina statystyki: Najczęściej na naszej liście pojawia się Stanisław Lem (11 pozycji), za nim jest Jacek Dukaj (6), Marek S. Huberath (4), Janusz A. Zajdel (3), Anna Brzezińska (3), Wit Szostak (3), Andrzej Sapkowski (2), Rafał Ziemkiewicz (2), Łukasz Orbitowski (2), Marek Oramus (2), Feliks W. Kres (2). Reszta autorów ma po jednej pozycji. Dwie pozycje pochodzą sprzed II wojny światowej, 18 z okresu 1945-1989, a 31 powstało po roku 1989. Do szeroko pojętej literatury fantasy należy 15 pozycji, do SF 32, a 4 – to literatura grozy. W przygotowaniu zestawienia udział wzięli: Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Agnieszka Szady, Jędrzej Burszta, Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Michał Kubalski, Paweł Laudański, Eryk Remiezowicz, Szymon Sokół, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski, Krzysztof Wójcikiewicz. • • • Czytaj inne Wielkie Rankingi Esensji:  | ||||||||
@Achika- widać przeczytanie rankingu jest na tyle męczące, że komentarzy już nie dają rady co poniektórzy :-)
Problem w tym,że to wszystko już przeczytałem, część już dawno temu..a oprócz tego jakieś 100 razy tyle zagranicznych autorów (nie tylko fantasy, czytam też fantastykę, horrory, a przede wszystkim publikacje naukowe i popularno naukowe) no i sęk w tym,że nie mam co poczytać... proponować ... od fantasy, przez fantastykę, poezję (np Lorca) po prace z zaawansowanej fizyki kwantowej lub projektowania baz danych(to namiętnie lubię)
Żeby nie wyjść na prymitywa dodam,że czytałem też Pamiętniki Fany Hill, Biblię,Ramajane, Księgę Błękitnej Skały(buddyzm zen)oraz Ilidę i Odyseę, Boską komedię i Decamerona. Poradźcie,co jeszcze przeczytać. Nie trawię wielkoseryjnych produkcji jak Anne McCaffrey, tego się czytać nie da, za płaskie.A, proszę nie proponować Lalki, ani Nad Niemniem, to pozycje toksyczne. Jak ktoś rzuci Hłaską, to czytałem wszytko, Lema też...pomóżcie, proszę
@Paweł
Lalka - genialna powieść. A tak w ogóle to ci zazdroszczę, ja mam na liście pewnie jakieś 200 pozycji do przeczytania, głównie z historii, ale nie mam kiedy, chyba że jakiś dobry czarodziej sprawi, że doba rozciągnie się do 48 godzin...
A Dickensa masz obczajonego? Bo jak nie, to są tysiące stron do przeczytania, taka "Samotnia" nawet lepsza od Lalki ;)
@Paweł — a myślałeś o samobójstwie? Wówczas będziesz mógł czytać dzieła pochodzące z wymiaru astralnego i słuchać poezji śpiewanej z muzyką sfer w tle.
Pora przedstawić książkę, która okazała się najlepiej przyjętą przez czytelników powieścią SF 2021 roku. Nie zaniedbam również krótkiej formy i spojrzę na kolejną antologię opowiadań wielokrotnie nominowanego do nagród wydawnictwa Modern Phantastic.
więcej »
Czy „Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya, powieść, której tytuł wykorzystałem dla stworzenia nazwy niniejszego cyklu, oraz ikoniczna „1984” George’a Orwella bazują po części na pomysłach z „After 12.000 Years”, jednej z pierwszych amerykańskich antyutopii?
więcej »
Kontynuując omawianie książek SF roku 2021, przedstawiam tym razem thriller wyróżniony najważniejszą nagrodą niemieckojęzycznego fandomu. Dla kontrastu przeciwstawiam mu wydawnictwo jednego z mniej doświadczonych autorów, którego pierwsza powieść pojawiła się na rynku przed zaledwie dwu laty.
więcej »Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Do księgarni marsz: Lipiec 2022
— Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
— Marcin Knyszyński
Kroniki księżycowe: Dobry zbawca to martwy zbawca
— Marcin Knyszyński
Kroniki księżycowe: Karły
— Marcin Knyszyński
Tryby historii
— Beatrycze Nowicka
Do księgarni marsz: Grudzień 2021 – marzec 2022
— Miłosz Cybowski, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek
Stulecie Stanisława Lema: O korzyściach z bycia ślimakiem (śluzem na marginesie „Głosu Pana”)
— Mieszko B. Wandowicz
Stulecie Stanisława Lema: List znad Oceanu
— Beatrycze Nowicka
Stulecie Stanisława Lema: Człowiek jako bariera ostateczna
— Marcin Knyszyński
10 naj…: 11 twarzy jesieni
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Trzecia setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich filmów wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych filmów o miłości
— Esensja
50 płyt na 50-lecie polskiego rocka
— Esensja
100 najlepszych filmów grozy wszech czasów
— Esensja
10 najlepszych polskich zbiorów opowiadań fantastycznych
— Jakub Gałka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Tryby historii
— Beatrycze Nowicka
Górska kraina deszczu, niepowodzeń, sępów i złych kobiet
— Beatrycze Nowicka
Gdzie uczciwość to grzech śmiertelny
— Beatrycze Nowicka
Zanikanie, czyli rzecz o „Cudzych słowach”
— Mieszko B. Wandowicz
Pod niebem Szereru
— Beatrycze Nowicka
Krótko o książkach: Esej o realizmie
— Miłosz Cybowski
O tym, czego nie boi się Dukaj
— Mieszko B. Wandowicz
Człowiek przeżywający
— Joanna Kapica-Curzytek
O sześćdziesiąt dni za długo
— Beatrycze Nowicka
Wiedźmie kłamstwa
— Anna Nieznaj
Prezenty świąteczne 2022: Prezenty książkowe
— Esensja
Nie przegap: Luty 2022
— Esensja
Prezentownik książkowy 2021
— Esensja
10 najśmieszniejszych lub najdziwniejszych książkowych scen ze zwierzętami
— Esensja
10 naj…: 11 twarzy jesieni
— Esensja
Do księgarni marsz: Grudzień 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Listopad 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Październik 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Wrzesień 2020
— Esensja
Do księgarni marsz: Sierpień 2020
— Esensja
@Ola- zajrzyj na pierwszą stronę rankingu, tam jest data jego publikacji. "Pan Lodowego Ogrodu" nie został wtedy jeszcze ukończony.